Tíminn - 24.12.1958, Blaðsíða 17

★ JÓLA0LAÐ TÍMAN5 195B ★
17
BALDUR OSKARSSON:
aikuríHH
Sveinn Jósúa sat á fjósveggn-
um og tuggöi strá. Hann horí'ði á
húsmóðurina, sem þvoði mjólkur-
föturnar uppúr tunnu við bæjar-
vegginn. Hann renndi augunum
uppeftir skapnaði hennar, staldraði
við fótléggina. Þeir voru einsog
traustar stoðir undir fyrirferðar-
mikilli yfirbyggingu. Þjóhnapparn-
ir minntu hann á illagerðar sátur,
sem stóðu hlið við hlið. Maginn
breiðnr, þungur og ávalur, og ofaná
honum svömluðu brjóstin iiktog
tveir lóðabelgir. Sveinn Jósúa var
nýorðinn sautján ára. Hann var
beinastór og holdalítill og eins og
hann miókkaöi allur uppávið. Sið-
astliðin í'jögur ár haföi Sveinn
Jósúa verið í vinnumennsku í Sælu-
'gerði og alltaf hafði húsfreyjan ver
ið' svona digur. Hann lagði fyrir sig
þá spurningu hvernig þau kæmust
bæði fyrir i hjónarúminu. — Kann-
ske hagræða þau því einhvern veg-
inn. Svo fleygði hann stráinu, fékk
sér annað, dró það upp með löngu
sígandi átaki og japlaði ú safarík-
um leggnum.
Það var vor, blár hirninn og sólin
í heiði. Upplitað bárujárnið var
heitt viðkomu, tíbráin í loftinu, og
það var þægileg deyfð og molla
þarna sunnanundir húsveggnum.
Húsfreyjan hengdi föturnar til
þerris á giröinguna. Sólin glamp-
aði á hvitaemaleringuna, svo hana
skar í augun. Þarna kom strákur-
inn hlaupandi. Hann var með kött-
inn í fanginu, „títan og títan og
títan“ sönglaði hann. Svo settist
hann á dyrahelluna og strauk um
kviðinn á kettinum, sem malaði
værðarlega. „Títan, títan og títan“.
Þetta var heimskt og iila siöað
barn, götustrákur úr Reykjavík. —
Sjálf kunni hún að ala upp börn,
mátti sjá það á henni Önnu Rósu,
já henni Önnu Rósu; það var sér-
stök gáfa, víst um það. Anna Rósa
hafði verið í gagnfræðaskóla í vet-
ur, nú sat hún inni í stofunni og
saumaði, hún Anna Rósa.
„Titan og titan" sönglaði strák-
urinn. Guð mátti vita hvað harin
meinti með þessari vitleysu. „Get-
urðu ekki hætt þessu ósiðlega
stagli?“ sagði konan. Skugginn
hennar féll á strákinn og þvermál
hans náði yfir alla dyrahelluna. :—.
Strákurinn sleppti kettinum.
„Geturðu ekki hæti aö segja
títan?“ spurði konan og byrsti sig.
„Þá kemur tutlan“. Svo stökk
hann á fætur og steypti sér koll-
hnís, einn, tvo, þrjá, suður hlað-
varpann.
Sveinn Jósúa horfði á þetta allt
saman. Nú var hann að hugsa um
Önnu Rósu. Hún var lagleg hún
Anna Rósa, fannst honum, já fall-
eg einsog ung hryssa, nýfarin úr
hárum, sem bregður á leik i hrossa-
hópnum, — faxið og sterturinn, það
minnti á hárið hennar Önnu Rósu,
þegar það flaxaöist til í vorgolunni.
Grasmaðkur skreið eftir buxna-
skálminni hans. Hálfgleymd setn-
ing kom uppí hugann: „Betra er
að vera maðkur i lundi Dafne en
gestur konunga“. Hann braut um
þetta heilann nokkra stund, hafði
víst lesið það í bók. Svo gafst hann
upp og spýtti grænleitri strátuggu
útí grasið i varpanum.
„Sveinn Jósúa! Sveinn Jósúa!“
Kallið barst til hans á titrandi öld-
um loftsins og ýfði yfirborðiö á sof-
andi meðvitund hans.. Húsmóðirin
kom skrefþung vestur stéttina „,Þú
verðúr að fara með henni Önnu
Rósu og taka saman ullina. Hann
getur komið á þá og þegar, heyr-
irðu það, Sveinn Jósúa? Gráni
stendur bundinn með reiðinginn
fyrir norðan.“ Hún þagnaði og
Sveinn Jósúa lauk upp augunum.
Svo reis hann á fætur og teygði sig,
fyrst vinstri handlegginn, þann
hægri og stóð svo og opriaði munn-
inn og sva’g loftið með ósjálfráð-
um vöðvasamdrætti niðri í kokinu.
Harin sá Önnu Rósu streýma fyrir
húshornið, og svo vöknuðu líkams-
hlutar hans einn af öðrum.
Gráni stóð bundinn fyrir norðan,
og reiðingurinn var á honum. Hann
var gamall og reyndur klafaklár
og löngu búinn að myndg, sér þá
hagnýtu lífsskoðun, að bezt væri að'
takmarka hreyfingu sina við lág-
rnarkið. Nú stóð hann þarna bund-
inn, og hann hengdi hausinn, og
það fóru smávegis viprur um snopp
una, og hann var með nýja hrúgu
af volgu taði fyrir aftan sig. Sveinn
Jösúa leysti Grána og fleygði upp-
á hann pokunum. Svo togaði hann
í tauminn og gekk álútur á eftir
Önnu Rósu austur traðirnar. Þau
fóru gegnum traðahliðið, yfir brú-
arholiö og gegnum hliðið á graö-
hestagiröingunni. Stökkur hrossa-
punturinn brast undan fótum
þeirra, þar sem hann hreykti sér
þrjózkufullur uppúr hæstu mosa-
þúfunum. Hann hafði staðið af sér
illveðurshrinur vetrarins og vildi
ekki víkja fyrir grænni grósku hins
nýja vors. Gráni gamli bar seinlega
fyrir sig fæturna. Það var laus und-
ir honum einhver skeifan, og það
marraði þurrlega í annarri aftur-
löppinni. Svo lyfti hann taglinu
hóglátlega og loftstraumur gekk
afturaf honum. Hundurinn rak
lestina.
„Kannske fer hann aö rigna“,
sagði Anna Rósa. „Já, kannske hann
fari að rigna“, sagði Sveinn Jósúa,
„Vonandi náum við ullinni áður.
Hún er víst alveg skraufþurr“,
sagði Anna Rósa. „Já, hún er víst
alveg skraufþurr", sagði Sveinn
Jósúa. Hann horfði á Önnu Rósu,
þar sem hún gekk við hlið hans.
Brjóstin upp og niöur við hverja
lialdur Óskarsson
hreyíingu, og hann langaði til að
rétta út hendina og káfa á allri
þessari heitu mýkt. Og Gráni gamli,
sem var stagaður í vinstra nára
og átti óhægt um alla hreyfingu,
rölti eftir þeim. Hann var að hugsa
um, þegar hann æddi um þessa
-girðingu með fans af hryssum á
báða bóga. Og svo, svo var hann
bundinn niður einn heitan dag
fyrir mörgum árum, sársauki og
mikið af flugum, en smám saman
hafði honum batnað, og svo varð
hann bara geðlaus klafaklár, sem
takmarkaði hreyfingu sina við lág-
markið. Hann lyfti hausnum ögn
og frísaði. — Sveinn Jósúa horfði á
Önnu Rósu einsog ungur tarfur.
„En hvað ullin er heit og mjúk“,
sagði Anna Rósa. Hún lét sig falla
afturábak í ullarbinginn. „Hún
hefur þornaö vel“, sagð'i Sveinn
Jósúa. Hann stóð með pokann í
annarri hendi og vafði hvítum ull-
arlagði um fingur sér. „Það er gam-
an að liggja í ullinni“, sagði Anna
Rósa. Hún horfði á Svein Jósúa og
var útbreidd þarna fyrir framan
hann í ullinni. Og Sveini Jósúa,
fannst blóð sitt ýrnist þjóta með
ofsahraða uppí höfuðið eða þjapp-
ast niðurí líffærin. Honurn varð lit-
iö uppá móann, og hann sá hund-
inn spenna klærnar og krafsa
mosann afturundan sér umleiðog
hann veðraði í goluna. Hann lyfti
augliti sínu, og hann sá regnbólstr-
ana færast yfir loftið. „Hann fer
líklega — að koma á“. Orðin hálf-
slitnuðu á vörunum. Anna Rósa var
staðin á fætur.
Fyrstu þungu regndroparnir
féllu á Svein Jósúa, þar sem hann
rölti upp mýrina meö Grána við
hönd sér. Troðnir ullarpokarnir
héngu á klökkum, þeir snéru end-
um niður og strukust við votan
hrossapuntinn. Anna Rósa hafði
stytt sér leið. Hún fór neðar og
stefndi beint á bæinn. Hundarinn
fylgdi henni. Og Sveinn Jósúa fór
gegnum hliðið á graðhestagirðing-
unni, yfir brúarholið og gegnum
traðahlið'ið. Hann lét ullina í hest-
húsið og spretti af Grána, sem stóð
eftir með vota lend og bóga, en
þurr á bakinu og niðurá síðurnar.
Hann sá hvernig droparnir kornu
fljúgandi og mörkuðu lautir í
þurra blettinn, þar til hárið varð
gegnvott og droparnir hrundu af
því. Svo klofaði hann á bak, og
hann fann hvernig vætan úr hári
hestsins síaðist gegnum buxurnar
inn og hjakka nokkur spor á smá-
og rann um hörund hans. Svehin
Jósúa hreyfði fæturna, og Gráni
svaraði með því að hrista stert-
inn og hjakka nokkur spor á smá-
stigu valhoppi. Hann sté af baki
við traðahliðiÖ og tók útúr Grána,
sem opnaði kjaftinn og lét mélið
detta útúr sér. Sveinn Jósúa labb-
aði heim traðirnar, og hann lét
beizlistauminn dragast á eftir sér,
og hann var í þungum þönkum.
Hann horfði á húsmóðurina, sem þvoði mjólkurföturnar uppúr tunnu við bæjarvegginn.
(Teikn.: Bolli Gústafsson).