Tíminn - 24.12.1958, Blaðsíða 28

28
★ JQLABLAÐ TÍMANS 19SB ★
Bráölega veröa öll kennileiti horfin
í iöulausa kafaldshríö.
★
TVEIR RÍÐANDI MENN mætast
á förnum vegi.
Annar einhestis — lrinn meö
töskuhest.
„Hvaö nú, bóndi?“
„Kotlcarlar standa á varinhell-
unni. Þaö eru mennirnir meö lúö-
urhljóminn, sem kunna minnisverð
tíðindi.“.
„Bóndinn lifir lífinu viö bú sitt
og býli — þar gerist ýmislegt frá-
sagnarvert.“ •
„Venjulega mistök og vonbrigöi.
Og þaö þykir ekki karlmannlegt aö
hefja barlóm og mammonsgrát.
Bezt að muldra i barminn.“
„Fé þitt hefur fariö illa í vor.
En íslenzki bóndinn hefur staöiö í
því stríöi að missa sauökindina, allt
frá dögum Hrafna-Flóka.“
„Hrafna-Flóki setti á guö og
gaddinn. Hitt er ergilegra, þegar
fóðrið bregst, og skepnurnar koltna
út af viö jötuna. Þá er til einskis
barizt að afla heyanna.“.
„Þaö er faraldur. Eins og land-
farsóttirnar, sem kála mannkind-
inni.‘ ‘
Do.miar, að landið er harð-
býlt. Hér þrifast aöeiiis Kra.fnar —
og því aöeins, að þeir finni nóg af
hræjum.“
„Þaö er nú þaö, karl minn.“
Svo veröur nokkur þögn. Tóbaks-
pontan er tekin upp.
Umræöan sveigö inn á nýja
braut:
„Hann er fallegur hjá þér.“
„Þaö bítur ekkert á hann.“
„Þú selur mér nú klárinn. Ég gef
tvöfalt hestverö fyrir hann. Og í
haust kaupiröu kindur fyrir and-
viröiö."
„Já, þaö er bezt aö selja þér
hann. Það býöur enginn betur. Þú
tekur hann í bakaleiðinni."
„Já, ég tek hann í bakaleiðinni."
„En ég kaupi ekki kindur í haust.
Ég farga öllu — — öllu---------fer
vestur. Áföllin flæma menn í út-
legö.“
„ÞaÖ er nú þaö, karl minn.“
Þeir kveðjast með handabandi.
Bóndinn er nærri hrokkinn úr
hnakknum. Hann var algerlega
óviöbúinn, þegar hesturinn reif
tauminn úr höndum hans, kargur
og þóttafullur. Það vantar mýkt í
sporiö og ljúfan leik viö tauminn.
Og hann linnir ekki sprettinum;
— nemur loks staöar heima við
túngarðinn.
Hann er í svitalööri, leirstokkinn,
bryöur mélin, óþolinmóöur. Bónd-
inn sprettir gjöröum og reiða, tek-
ur af honum hnakkinn. Fer hægt
og rólega, — þetta er athöfn, sem
hann er vanur að vanda. Hvert
handtak er þjónustugjald. En hest-
urinn bíöur ekki eftir þeim atlot-
um — tekur snöggan kipp, fer í
loftköstum og stefnir inn á dalinn.
Bóndinn stendur við traðarhliö-
ið. Hahn stendur lengi f sömu spor-
um, horfir á eftir hestinum. og i
brjósti hans er sár tregi:
Hesturinn er ljóngáfaður. Ein-
þykkur og erfiöur viðfangs, ef hann
skiptir ham. En það er sjaldan,
sem hann sýnir þá hliöina, og
varla, nema honum sé misboðiö.
Hann lætur aö vísu ekki taka sig i
heimahögum. Hvað sem viö liggur,
verður að reka hann í áheldi. Sér-
vizkan kemur fram í þeirri siö
venju, aö hann hleypur beina leiö
í réttina, án allra vafninga. Þar
veitir hann enga mótspyrnu.
Þegar komiö var á bak honum
er allt erfiði gleymt, öll gremja
þurrkuö út, allt fyrirgefiö. Og í
ferðalögum sýnir hann aldrei
neina styggö.
Um fjögurra ára skeiö hafa leiö-
ir þeirra legiö saman. Um ruddar
slóðir og vegleysur. Alltaf mátti
treysta öryggi og fótfimi hestsins.
Skeifurnar kveiktu elda á grjóti.
Landiö geymir sporin í klappa-
klungri og troðningum.
Þeir hafa svalkaö saman yfir
straumþung og viösjál vötn, —
hættur leyndust í hvörfum og kast-
strengjum. Aldrei var samkennd
þeirra ríkari, heldur en þegar hest-
urinn krakaöi í köldum jökul-
flaumnum, sem braut á bóghnútu
eöa tók í taglhvarf.
Bóndinn minntist þess hve hann
leit hestinn hýru auga í fyrsta
skipti, sem þeir sáust: Sól og sum-
ar. Ilmur af grænni tööu í loftinu,
góöviðrisský á himninum. Og fi'íð-
ur gestur við hestasteininn. Hann
var öllum óþektur, kynjaöur úr
fjarlægu héraöi. En þaö leyndist
ekki, aö hann var af góðu bergi
brotinn. Ynr íionum hvíldi sérstak-
lega geöfelldur þokki.
Nokkru seinna brauzt hann af
fjallvegi til byggða í náttmyrkri
og skammdegishríð. Þaö var ekki
manningj aveöur. Og hesturinn
vann hetjudáö, sem geta ætti í
annálunum. «
Það kvöld fylgdi bóndinn þreytt-
um gesti í húsaskjól. Hesturinn
átti góöar gestanætur. Og var tek-
inn í vetrarfóður. Um vorið réðust
málin þannig, að hann eignaöist
nýjan húsbónda.
Sú gerö þótti báðum góö.
En seljandinn sá eftir sölunni,
sem hann taldi ráöna i fljótfærni.
Hesturinn átti engan jafningja.
Hann var afbragös snjóahestur,
kafaði af meiri dugnaði og rösk-
leika en aörir — flaut betur á
fönninni, stiklaði veikari is yfir ár
og vötn.
Bóndinn stóðst öll kauptilboð, —
hversu glæsileg og ginnandi, sem
þau voru.
Skjóni var ekki falur.
Unz tveir ríöandi menn mættust
á förnum vegi.
Annar einhestis ■— hinn meö
töskuhest.
Bóndinn á býlinu undir heiöinni
— og pósturinn.
BÓNDINN Á BÝLINU undir heiö-
inni lætur sækja Skjóna eld-
snemma, morguninn, sem von er
á póstinum. Þaö er ekki meö glööu
geði gert, en hann hefur aldrei
gerzt sekur um brigðmælgi — tel-
ur drengskaparskyldu aö standa
við orð og handsöl.
Eins og venjulega er ungviðið á
næstu grösum við Skjóna. Hann
er ljúfur og góður við folöld og
tryppi, en haröleikinn viö oflát-
JÓLAFÖTIN
fáið þið í fjöibreyttusfu
úrvais hjá okkur
NÝTÍZKU SNIÐ
Hagkvæmt stærðarkerfi
tryggir flesfum
föt við sitt
hæfi
::
GEFJUN-IÐUNN