Tíminn - 24.12.1958, Blaðsíða 33

★ JDLABLAÐ TÍMANS 195B ★
33
Héfatök...
1 Framhalö af bls. 29.
! ur knapans. Og hrossamóða. Dreng-
! urinn lemur fótastokkinn og' hott-
! ar á reiðskjótann, En gamall
! stólpagripur, rólyndur eins og
[ austurlenzkur spekingur, veit, að
i flas er sjaldan til fagnaðar, og
! hagar ferðahraða sínum eftir
í þeirri lífsskoðun.
Bóndinn á bænum undir heið-
j inni bograr við ullarsekkina. Leysir
hnúta og bindur nýja. Athugar
reiðver, gjarðir og móttök; reynir
á klakka og klyfbera. Leysir hnút
og bindur annan,
Randið umhverfis hærupokana
virðist aðeins gauf, án stefnu og
| tilgangs. Beitarhúsmaðurinn hefur
1 gengið inn í baöstofu með þá
11 grunsemd, aö húsbóndinn væri
orðinn annarlegur í kollinum.
En þetta er úrslitastund í lífi
, bóndans á bænum undir heiðinni.
Kveljandi spurningar, sem hafa
ásótt hann þessa vormánuði, kref j -
! ast svars, skilyrðislaust: Á hann
að hrökkva eða stökkva, — hopa
; á hæli eða þoka hvergi?
Og stefnan er mörkuð; bóndinn
! er hiklaus i svöi’um. Haixn ætlar
að halda sambandi við býlið undir
! heiðinni. Hefja sókn og ala þar
upp lagðprúða ásauði.
Hann litur inn á grundirnar —
sér inn í framtiðina; Þarna bíður
moldin. Brún íslenzk frjómold, sem
veröur mylduð í grasgefnu túni. Og
innan af dalnum berst að vitum
hans heitur vindsveipur, sem flytur
meó sér ilm af björk og blóðbergi.
Þegar hann lítur næst inn á
grundirnar, réttir hann skyndilega
, úr bakinu. Svipur hans ummynd-
ast. Fögnuður, spyrjandi eftir-
vænting, blandin efagirni, eins og
hann neiti að trúa þeim raun-
veruleika, sem fyrir augun ber.
Þarna lcoma hestarnir.
Foringinn hleypur á undan
hrossahópnum — langt á undan —
teygir sig ákaflega, eins og hestur
Óðins á vetrarbrautinni. Faxið
bylgjast. Ennistoppurinn lyftist.
Það hvín í flestum nösum. Þrótt-
miklir og heilbrigðir fætur, þjálf-
aðir í svaðilförum og aflraunum,
spyrna fast til jarðar og marka
hófspor í svörðinn.
Bóndinn bregöur hart við og
kallar inn í bæinn undir heiðinni:
„Hestarnir renna að túngarði,
piltar. Komið meö járningartækin.
Við tyllum skeifunni undir hann
Skjóna. Ég fer á honum.“
Svo hleypur hann við fót. Hann
er beinn í baki og háleitur. Erfið-
leikar vorsins gleymdir, fjárfellir
og aðrar búmannsraunir. Hér
hlæja móti honum hlíðar. Og túxx-
iö fer að leggjast í legu.
Skjóni nemur staðar í miðri
hestaréttinni — bíður húsbóndaixs.
Hann er hnarrreistur, gnæfir yfir
félaga síixa. Fasið tígulegt, þróttur
og líf í hverri líixu, ofboðlítill titr-
irigur í silkimjúkum flipanum.
Hann steixdur grafkyrr, blakar ekki
eyrum, virðir eigi viðlits suðandi
mýið, sem stígur í þéttu skýi upp
úr gólfskánimxi í rétthxixi.
Haixn bíöur ...
Dökk og djúp augun eixdurspegla
birtu sunxardagsins; þar er vegur
uxxdir og vegur yfir. Þau ljóma af
glettixi og viljafestu, með keinx af
kankvísi leikaraixs, sem unnið hef-
ur óyæixt afrek og bfður — eftir
hylliixgu:
„ÞAU ERU FALLEG í DAG,
HÓFATÖKIN ÞÍN, VINUR MINN.“
:x
♦♦
♦♦
♦♦
::
♦♦
♦♦
!:
♦♦
8
♦♦
::
♦♦
♦♦
::
g
::
::
::
::
::
::
Húsgögn
Gólfteppi
Finnskur
kristall
::
I
n
i
♦♦
::
^J^riátidn JJi
t^aeirááon
aucjctvecj 15
yan
X

Fagravík...
Framhald af bls. 21.
grænum fjöllum á báða bóga. —
Lítill drengur rís upp, íxýr stýrurn-
ar úr augunum og spyr í brosaxxdi
undrun: Erum við að koma aftur
heim? — -------
Seinna, sanxa daginn, hefir Gunn
ólfur gengið fi’á nxönnum sínum.
Haixn hefur lagt leið sína beint upp
frá fjai’ðarbotninum, gegnum skóg-
arbeltið í brekkunni. Uppi á há
hálsinum hefur hamx staðið lengi,
— lengi. Hver sá í hug hans þg?
Hvort gerði hamx þar bæn sina,
heiðhxn, norrænn maður? — Þegar
hann kemur aftur úr leiðangri sín-
um, er degi tekið að halla. Hann
er glaðlegur á svip, rór og öruggur,
eins og maður, senx nýbúinn er aö
gera upp reikninga sixxa og nefur
komizt að þeirri niðurstöðu, að
ennþá á hann þó eitthvað skuld-
laust. Og hann segir til féiaga
simxa: — „Eigi munum vér lengra
leita. Hér munu öi’lögin ætla oss
stað“.
HvaSa leið er lengsf frá fölunum fjórum niðor á hæðina?
Roffurnar langar til að ræðasf vi3, og hvernig fara þær a'8 þvi að komast
gegnum göngin? Getið þið hjálpað þeim?