Alþýðublaðið - 24.12.1945, Qupperneq 19

Jólablad Álþýðublaðsins
19
Svnásaga eftir Eiías Wímr*
SNJÓR ÚTI. Ilarmir af jólaréttum og víruumi inni.
— Jól. — Fátt um manninn á götunum. Það
eru svo margir' inm.anihúss að klæðast í beztu fötin.
Klulkikaii fimm byrjar aftansönigurinn' í kirkjunni.
Vinur minn klæddist svörtu og bar ilmvötn í jakka-
boðungana og undir handvegina. Hann greiddi einnig
hár sitt af nákvæmri smekkvísi, og setti á það gljáa.
Konan hans — sem ég hefi alltaf verið mjög skotinin
í — hún fór í nýjan kj'ól setti upp nýjan svip, sagði
vinniukoniuinum fyrir verkum, hringdi til átta stali-
systra sinna úti í bæ. Vinur minn reyndi að hugsa
■um pólitík á meðan hann hafði rödd konu sinnar í
eyrunum, og komst jafnframt ekki hjá því að heyra
sóninn í vinkonuinuim gegnum1 símann.
Klukkur hússins slógu f jögur.
í sam; mund var dyrabjöl'lunni hringt.
Viniur minn, — s©m er einkar kuirteis maður, —
fór sjálfur til dyra. Hann vildi ekki ómaka starfs-
fólkið, tem var að útbúa kvöldveizluna. ,,Eg skal
fara, elskurnar mínar,“ sagði hann og gekk létt-
fættur fram í forstofuna.
Það stóð eiinhver matður fyrir utan. Vinur minn
þekkti hann ekki, hafði aldrei séð það andlit áður.
Það var rautt og blátt. Komuraaður heilsaði ekki,
aðeins hikstaði, og hallaði sér upp að dyrastafnum.
„Hvað var það?“ spurði vimur minn, sem ekki.
áttaði sig strax á því, að maðurinn var drukkinn.
„Komið þér sælir, Magnús,“ sagði komumaður.
„Sælir------,“ anzaði vinur minn í spurnartón.
„Gleðiieg jól,“ sagði komumaður.
„Já, gleðileg jól.“
Vinur minn, —sem er einkar góðhjartaður maður,
— komsi þegar í stökustu vandræði. Drukkinn' mað-
ur! Æ, það var nú ölilu lakara. Hvernig gat þessium
blessaða aumingja dottið í hug, að koma endilega í
þetta hús? Af hverju gat hann ekki alveg eins farið
í það næsta? En það varð að taka því, sem komið
Elías Mar.
var. Og vimur minn stuindi þungan. „Hvern ætlið
þér að finna, maður minn?“
Kcmumaður svaraði engu, en leit nú framan í vin
minm í fynsta skipti, sljóu og innantómu augnaráði
sírju. Hann reikaði .til, og h2inn Lagði köllhúfur. „Þér
farið líkiisga húsavillt," sagði vinur minn.
Komumaður Xeit nú aftur framan í vin minn og
brosti.
„Nú, — það ert þú!“ hrópaði hann ailt í einu. „O,
hvur arskotinm, Lasm! SæLl og blessaðux!"
Báðír þögðu um stuind. Og í þessu kom frúin þarna
að. „Hver er kominn, M.agnús?“ kallaði hún innan
úr borðstofunni á Leiðinni frarn. „Ætlarðu ekki að
hieypa gestinum inn?“ — — — Svipur hennar
breyttist, er hún sá, hver komiinn var. JóLasvipur-
inn hvarf. Svipur andvökunóttanna kom í staðinn.
„Guð komi til, — hver er þetta?“ sagði kona vinar
míns. „Ég —,“ sagði komumaður og hikstaði glaðlega.
„Ég, — þú kannast við mig —, ha?“
„Kamiast þú nokkuð við þennan mann, Hanna?“
spurði vinur mánn konu sína.
„Ég? Erfu frá þér- Blessaður góði, rektu þetta
óféti frá dyrunum, það bið ég þig um.“ Og faliegu,
döikku augun hennar voru angistarfyllri en nokkru
sinni fyrr.
Svo vék hún sér innar í forstpfuna, en komumaður
sagði:
„Ég kom tiL þess að bjóða gleðileg jól.“
En vinur minn, — sem er einkar heiðarlegur mað-
ur —, vildi losna við manninn, og sagði gleðileg jól
aftur til málamynda, og ætlaði að setja hurðina að
stöfum. Komuan'anni fannst það aftur á móti ekki
heppilegt, og hratt hurðinni upp á gátt. Ekki veitti
vimur minn því neina mótspyrnu, honum fannst það
víst ekki álitleg aðför 'gegn drukknum manni. En
hann Lét fullkomliega á sér skiLja, að hann. viLdi ekk-
ert með gestimn hafa, en gesturinn skiidi það auð-
sjáanlega ekki.