Alþýðublaðið - 24.12.1945, Síða 31

folablað "Alþyðublaðsins «».
eitthivað á þessu hlátíðiairkveldi. Og þar eð (hann
hatfði oft séð það á fólki, sem hann ihafði m)ætt á
líMeiðinini, hvort það vildi látia eitthvað aif hendi
rakna eða ekki, @ekk hánn óhikandi inn í forstof-
uina.
Gerða tók á móti honum með léttum hlátri. Það
gerði ekkert til þótt snjóaði úti. 'Hann kom með
hressandi svailia með séir utain úir snjíódrífiuintti, hatt-
urinn hans var hvítur af snjó.
— Farðu úr yfirhöfninni, sagði Gerða dálítið skip-
andi. Þú þ-arft sjiálfsagt eitthvað í svanginn.
— Er frúin ein heima? spiurði hain-n uppburðarlítill
og auðmjúkur.
— Svo er, anzaðii Gerða.
Hún gat ekki varizt þeirri tilfinningu, að hann
væri hinni viðkunnanlegasti maður, þrátt fyrir allt.
Og hann var heldur ekki sá sem -bandaði hendi við
góðum miat, efi að hon-um va-r réttur.
Og nú, þegar Gerða 1-eiddi hanin imn í bjartar
stofiuirnar, v-ar han-n sannarlega ekki mót-failinn
þátttöiku í þesisum leik. — Þær vonu ekki s-vo óvíða
þessar h-álfivMaiusiU: kvensiur. Þesisi hér var auðsjá-
anlega alveg gengin af -glöifíliunum. Þar s-emi þ-au stóðu
hvoxt ands-pættis öðru-, h-onfði hamn ra.nnisaka:ndi
aiuiginanáði á hana- og á umlh-verfiið — og rak áð lok-
um auigu-n í fafaræflana, — hengslisspjarir fátæku
þvo-t-takionunnair. N-ei, — svo sannarlega var þetta
ekki húsfrúin sjálf, — hú-n var aðeins að gera sér
upp hús-móðurh lutv erk ið að hieimiilisfóiikinu fj-arvér-
andi. Þess háttar hafði1 maður heyrt áður, — en
það var neyndiar ekki í v-egi'num fyrir því, að hún
gæti látið af h-en-di rakna einihvern mataribita. Ha-nn
æt-laði ekki að láta sjá það á sér, að hann skildi,
hvernig í ö-ldu lægi. Hún skyldi óhindruð í£á að vera
húsmóðiri-n sjálf, — og hann skyldi umiga-ngast han-a
sem slika.
Ha-nn lagaði bin-di sitt, ré-tti örlítið betur úr sér
o-g gaf henni næsta hýrt auga. Gerða varð rauð
í kinpjum. Ha-nn var alls ekki svo olaglegur, þessi
uing^ímaður. Hún isiá reyndar efcki það eem bak viið
augnaráð hans bjó. Andlitsdrættir hans báru það
©kki alpjendis með sér. S-vartur hárliok-kur félili niður
á enni hans. Líkaminn var frekar smáger. Sann-
ariléga- 1-eit h-a-nn frekar út s-em heiðarleguir maðuir
heltíiur en þoxpari, þót;t reynd-air væri h-aam betlari.
— Hún hifcaði ekki við, að bjóða honum imn í borð-
sitofunia með eik-arhúsigögnunum dýrimætu.
— Gjörðu svo vel -og fáðu þér sæti, sagði hú-n
ku-rteislega.
— Kærar þakkir.
í því sem hann se-ttist, gekk Ger-ða fram í eld-
húsið, og göngulag hennar hafði öðlaizt einhverjia
mýkt, sem þa-ð ekki hafði, áðuir baft. Hin miikla
gleði-; sem hún varð aðnjótandi, gerði -hana létta í
hverju spori. Hún átti heiimili. Nú ætlaði hún að
bjóða mian-ni til kvö'ldverða-r í borðsitofiunni. Hún
leitaði nokk-uið óþolinmóð í búrinu. Þar var engan
nýjan mat að finna-. Fjölskyldan var reyndar öil
að heiman. Þar-na voru raðir af niðursuðuidósUm
með gylltum miðum og stimplum: h-um'ar, sardínur,
styrjuhroign og allskonar súltutegundir. En ekker-t
s-mijör vair sj'áanle-gt, og aðeins h-örð brauðskorpan
£ brauðakassanum. Gerða fann blóðið strayma sér
ti-1 höfuð-s. Hana langaði til að fi-nna eitthvað, sem
hægt væri að sjóða í litlum potti á eldavéldnni.
Þessum vesalings manni var svo kalt. — En hún
fann ekkert.
Hún setti eins m-argar krukkur á einn bakka og
hún gat frek-as-t fyrir komið, tók fram hnífa, gafla og
— það s-em nauðsyn-legast var af öllu — dósa-
faníf. Með bakkann í fanjginu g-ekk hún síðan inn
í borðlstofuna. Betlarinn s-tóð fyrir frarnan bufffet-
ið og handlék silfiuribifcar.
— Ekta siifur? sp-u-rði hann' með -g-Ta-mpa í aug-
unum.
— Sjáðu bara nákvæmlega —, svarði Gerða glað-
lega og sannfærandi. — Það er enginn gljáandi
máilmhlutur hér inni, sem ekki er ekta siifiur.
•—- Aldeilis! sagði komiumaður.
Hann settist aftur við borðið.
— Ég sk-al ta-ka up-p dósirnar, sagðL hann í því
sem hann t-ók að handleika þær og athuga. Gerða
1-eit á hendiur hans. Fingurnir voru st-uttir, hend-
urnar litlar og fí-nigerðar, — ekki eins og hennar
hend-ur, sem báru merki þrældómsins. Hún dró þær
líka fljótt í hlé, er hann tók að opna dósimar.. Ef
til vill var hann maður af betri ætt-uimi, sem eitt-
hva-ð hafði orðið mótdrægt í 1-ífinu. Það voru svo
margir í heiimlnum, sem aðeins vantaði peninga
t-il að vera menn. Gerða fann allt í einu til gagntak-
andi ánæ-gju af því að geta orðið homum að liði.
Hún, sem sat hér í allsnægtum-!
— Kanmske ég ætti að koma með eitthvað til að
drekka? spurði 'hún og var næstum því móðurleg.
Hann hneigði sig.
— Kærar þakkir, sa-giði ha-nn stuttlega.
Síðan gekk Gerða að skápnum með gj.erhyurðiu'n-
um. Hann vair ólæstur. Hún tók frarn tVær fldskiux
og setti þær á borðið. Augu han-s glömpuðu mieira
en nokkru sinni fyrr. Ha-nn dró tappamm úr aimarri
þeirr-a svo að smiail í- Áðuir en Gerða haffði- fengið
itiíma ti-1 að ná í s-taup, hafði hann gripið til- silffur-
bikarsins og hellt þessum brúna drykk í hann. Þaið
var viský. -
— Skái fyrir frúnni, saigði hann setti bikariirm
að vöriunum.
Gerða star-ði á ha-nn ölduingis grallaralaus. Henni
famnst han-n hegða sér ei-ns og heimamaðiur, þar sem
hann sat mieð dýrm-ætan silfurbikarinn í höndun-
um. Þessu næs-t s-etti hann dósina með styrjtohrogn-
unum fyrir fram-an sig. Gerða krosslagði hendum-
ar bg ga-t ekki annað en starað á hann.
Fyriir hana var hann eins og gómsætur daykkuir
Frh. á bls. 53.