Alþýðublaðið - 24.12.1945, Qupperneq 32

32
Jólablað Alþýðublaðsins
Erik Jespersen fyrrv. prestur í Grœnlandi:
Jólasaga fré Grænlandi
ENN VORU KOMIN JÓL. Hinar litlu ,mjóróma
Ikirkjukjukteur Ihöfðu htringt Ihlátiiðina i.nn, og
eins .og .venjulega streymdu Grænlendingarnár til
kirkjunnar ií is'íinium hezta spariklaaðnaði. Hvert sæti
var skipað, oig staðiið var lí þéttri þyrpingu á góllfinu.
Ungir og gamllir, stórir og simláir, Ikomu ti)l kirkjunn-
ar á jólunuim; imeiira að isegja konuirnar tfónu m'eð
smábörn sín út í 'brunaJfrostið og báru þau á toaikinu
í skinnpolkum, til ikirkjunlnar.
Jólasálmar höfðu verið sungnir, og nú stóð prest-
urinn d prédikunaTstóllnum og var að lesa tekstann
um fagnaðarboðskap jólanna. í þessurn prédiikunar-
stólii Iháfði hann slaðið um mörg jól, en hiin slíðari ár
hiaifði’ Ibann jafnan Ihugsað sem svo: að nú slkylldu
þetta vera síðustu jólin, sem ihann prédíikaði i þessu
kalda, di.mma fandi, isem í aðra röndina var Iþó dá-
siamlega fagurt iland iog fóstraði ba-rnslega glaða og
góða 'ibúa. — Það var hrieint ekki svo auðvelt að
hverfa frá iþessum mplldú, 'brosandii andlitum; á hverju
sumni, þegar skip höfðu ikomið og faeri gafst ti.l þess
að Ikomast i burtu, Ihafði presturinn undirbúið ferða-
lagið, en samt sem áður var hann ófaninn ennþá. —
Hann varð að lilfa ein jól enn rneðal sininia kæru sókn-
arbarna — og nú Vor,u jólin runnin upp og hann stóð
í prédikunanstólnum í fcvöld með þeirrii hugsun, sem
fyrr, að þétta myndu vena síðulstu jólin, sem hann
væri í Iþessu Iiandii.
Svo hóf Ihann prédikun s’ína:
„Hvers vegna er Ihljómur ikinkjukliukknanna feg-
urri, og skærni i diag, en venjulega? Og ihvers vegna
áivörpum við Ihlverjir aðra hlýlegar lí dag en aðra
daga? — Vegna þess að jólin eru fcomin og hafa veitt
bálrtu oig yl f hjörtu okkar, og í auigum toarnanna
tindrar nú meiri og skærairi gleðilljþmi en áðuir.
En Ihvers vegna er gleðin svo mikill og eánlæg —
ekki aðeins úti. í Ihinum stóra auðuga heimi — held-
ur eiinniig hér 'i voru kalda og dimma landi? — Það
er vegna þess, að einnig hér milli. hinna háu snævi-
þöktu fjallla, þar isem isólin nær ékfci að lýsa, en
norðurljósin stíga sinn létta dans um stjörnutojart-
an himini.nn, íhljómar .rödd engilsins, .siem .sagði:
„Verið óhræddilr, því sjá, ég tooða yður mikinn fögn-
uð, sem veitast mun ölilum lýðum; því að yður er
í dag frelsari fæ|ddur, sem er ihi’nn smurði drottinn,
í toorg Davíðs“
Jóllin eru fcomin, og við toyrjum á því að óiska
gleðilegra jóla. Glieðileg jól tiil hvers og eins----“
PRESTURINN þagnar um stunid og rennir aug-
unurn ýfir söfnuðinn. Hann Ikinkar kollli til
allra og torosir miilt. Þót’t íkirkjan sé fullskiþuð, eru
andlitin -ekki fleiri en svo, að hann þekkir þau öll.
AM't í einu nema augu Ihans staðar við eitt andlitið
og dveljast lengur við það en önnur. Þetta andlit hef-
ur hann efcki séð fyrr í fcirkjunni.
Var þetta raunveruleiki? Jú, það var Esra! Það
er sem gleðiljómi Ilíði- um andlit prestsins. — Svo
hann þekkti E'sra. Það var föst venja alllra, og þótti
uts'tu jóil, siem Ibann myndi prédika í þessari kirkju,
að sjá Esra þar.
Esra átti sína siérstöku sögu, og nú kom hún allt í
einu upp í ihuga prestsins, um leið og hann ihélt ræðu
sinni áfram.
A LDREI HAFÐI PRESTURINN viítað neinn
Grænlending, sem ekki sót'ti kiirkju, fyrr en
hann þekkti Esra. Það var föst venja allra, og þótti
sjálfsögð isikylda, að ganga lí guðshús. Það mátti
heita, að kirkjuisóknin væri 99—100%. Það gat að
vísu fcomið fyrir, þegar lengi Ihöfðu verið stormar
og gæftalléysi till veiðiferða, að menn færu á sunnu-
Grænlendingar ganga til kirkju. — Mæðurnar bera
börnin á bakinu í skinnpokum.