Alþýðublaðið - 24.12.1945, Qupperneq 37

]ólablaÖ Alþýðublaösins
37
Hún var á heimssýn-
ingunni í New York á-
samt annarri stærri, en
þeirri hellu var stoliS
af sýningunini. Þessi
silfurb'ergshel'la er frá
Guiðmiundi á Hoffelli.
Þá sýnir GuiSminndur
mér eitt mikið Ahorn-
tré, sem hann hefur
fundið á Vestfjörðum.
— Þetta tré hefuir
verið 160 ára gamalt,
þegar það féll, segir
Guiðmiunduir og telur í
því árhringina.
Fyrir einuim vegig for-
stofumnar
dráttur af ísilandi (mál-
verk). í horni miyndar-
innar eru landvættirnk
miálaðir, en rauið strik
eru diregin þvert og endi-
Ianigt uim liandið, öræfi
þess og jökla, og sýna
þau leiðir þær, sem
Guðm. hefur ferðazt um
landið. í iloftimiu yfir uppganginum tit íbúðar Guð-
miundar er silfurberkshvelfing, og er það fyrir
myndlin að silfurbergshvdLfingu Iháskólans, en hana
gerði1 Guðmiundur eins og kuninugt ©r. Auk. þessa eru
þarna inni ýmsir fornir og merkir munir, þar á
meðal kista ein miifci'l, með fimmi stórum drifnumi
spöngum. Er fcista þessi uim 250 ára gömiuilí og er ætt-
argripur. Fékk Guðimundur hana eftir frænda sinn
Einar Benedilktsision skáld.
— Þessi kista, ás'amt hluta af bókasafnii hans, var
meðal þess fáa, sem Einar flutti heim með sér frá
Kaupmannahöfn, þegar hann seldi þar al'lar eigur
sínair og kom snauður heitm — segir Guðmundur.
— EN ÞÚ VARST búinn að lofa að segja mér
eitthvað um myn'dirnar þínar, segi ég við Guðmund,
og við yfirgefum þetta fornminja- og iiistasafn í for-
salnum og gö'ngum inn í vinnusiofuna.
— Þú hefur ekki haft ýkja margar sýning-
ar hér heima.
•— Nei, það hef ég ekki gert, síðasta sýn-
ing mín var 1943. Fyir stríðið hugsagi ég lít-
ið um sýndnggar hér heima og sýndi aðallega
erlendis. Fór ég með sýningar umi Skandi-
navíiu og Mið-Evrópu annað hvert ár og
hafði fast sýningiarsamiband í 17 borguim
álfunnar.
Á þeim árumi málaði óg aðallega miyndir
af öræfum landsins, upp við jöklanla. Töfrar
öræfanna hafa alltaf verkað mjög djúpt á
mig og mér finnst ég skilji bezt landið, sem
er að skapast, þar sem reginöfl náttúrumn-
ar eru að verki, þar sem skriðjöklarnir róta
liandinu upp og eldgosin her'ja.
Ég geri ekki kröfu til, að allir landar min-
ir skilji þetta; það er eðlilegt, að þjóð, sem
býr í hrjóstrugu og köldu liandi, hafi mieki
þokka á gróðri og hlýju. Ég man eitt sinn, að
einn landi minn sagðd, að þessar jöMamynd-
Við beitarhúsin (Málverk G. E.)