Alþýðublaðið - 24.12.1945, Síða 55

jólablað Álþyðublaðsíns —-----------------,1,——-----------------------j§fj
sínu raunverulega umhverfi, — baklóðinni,
myrkri og óhuignanlegri, — rúminui, sem alltaf
urgaði í, er hún hreyfði sig í því, — rottunum,
sem fnæstu og nöguðu utan húss og innan.
Önnur myn-d varð þó brátt ljósari í vitund
hennar: Það var svefnherbergið, upplýst og
þægilegt þarna innar af borðstofimni. Þar stóðu
breið hjóniarúmin hvort við annars hlið með
dúnsængum og siikisvæflum. Henni varð ekki
hugsað til þess, að það var skylda hennar að
biðja igestinm um að fara. — O, — hvers vegna
ætti hann endilega að fara? Hún þurfti ekki að
vera ein lengur. Þegar hún slykki á rauða
lampanum við höfðalagið sitt, átti hann að
koma inn til hennar.
— Jú, ég þarf að fara að hátta, Birgir, sagði
hún og augu hennar litu hann dreymandi og
litlaus.
Hann hafði 'hallazt fram á borðið. Það var
sem hann hefði dáleitt hana. Glampinn í a-ug-
urn hans iæsti sig um hana alla.
— Ég fer, sagði hún svo næsta tómlátlega
eins og utan við sig. Ég fer, Birgir.
En henrii fannst svo erfitt að slíta sig frá
honum. Samit reis hún á fætur, stóð þó kyrr
við borðið óstyrk í fótunum, eins og hún væri
að því komin að hníga í fang hans þá og 'þeg-
ar. Og þegar hún svo loksins snéri sér frá hon-
um og ætlaði að ganga á brott, þvældust fata-
garmarnir hennar fyrir fótunum á henni og
hún hnaut við.
Hainn reis örskjótt úr sæti sínu. Og hann beygði
sig niður að henni og þrýsti henni að sér, — en
svipinn á andliti hans, brosið, næstum því grettið,
það sá hún ekki. Hann kyssti hana. Hann vi’ldi Iosna
við hana úr stofunni sem fyrst.
— Ég kem svo strax á eftir, sagði hann lágt.
Gerða hló. Það merkilega hafði þá gerzt í henn-
ar snauða lífi, að hún hafði verið kysst. Henni
fannst hún standa undir heiðsfcírum himni. Það
skinu milljónir stjarna á diökfcblári festingunni.
Hún flýtti sér út úr stofunni. — Hann gat ekki
varizt hlátri, er honrnm varð litið á fatahengslin henn-
ar á gólfinu. Þegar hún snéri sér við, myndi hún
sjá hann hiægjia, hljóðlaust, og þá myndi hún vakna
til veruieikans, hugsaði hann. — 'En hún snéri sór
ekfci við.
Nú var hún komin inn í svefnherbergið. Hún
settist á annað rúmáð. Það var svo mjúkt, að hún
sökk niður í dúnsængina.
Þetta síðasta fcvöld ársins hafði henni veitzt allt
það, sem einhvers virði var í lífinu: heimili, börn,
fegurð, ríkidæmi og svo að liokum .unigur maður
sem kyssti hana. Hún gerði sér ekki grein fyrir
því, að nú var þetta senn búið. Þese konar draum-
ar eru ekki óendanlegir. Þeir eru eins og sápukúl-
urnar sem líða um loftið örskamma stund — en
Nú eru jólin komin og börnin kveikja kertaljósin.
hverfa svo fyrr en varir. Eftir verðúr aðeins ör-
lítið sápuvatn, — sápuvatn, þvottaskolp-------------.
Gerðu dreymdi enn þá vöfcudraum sinn. í speglin-
um leit hún þessa blákiæddu veru með bláu aug-
un. Hversu lengi hún sat þannig, hugsaði hún ekki
ium. Ganghljóð klukfcunnar lét notalega í eyrum
hennar. Silfurvísarnir nállguðust tólf. Bráðúm voru
þeir komnir inn á nýja árið. Tik — tak — tik _______
tak.------
Að loikum stóð Gerða upp. Hún ætlaði að fara fram
í dyrnar og biðja unga manninn um að koma inn.
Gagntekin af hrifningu sinni hafði hún ekkert undr-
azt það, þótt hann væri ekki enn þá stíginn inn til
hennar.
Hún opnaði dyrnar hljóðlega. Enn þá voru Ijósin
tendruð um alla íbúðina. í gegn um opnar stofu-
dyrnar sá hún skugga bregða fyrir í fremstu stof-
unni. Hún gekk hægt yfir mjúkar gólfábreiðurnar.
Fótatak hennar var hljóðlauist. Hún steig inn í
fremstu stofuna. Gesturinn stóð við skrifborðið og
beygði sig yfir gimsteinaskrín. — Skrifstofuskúff-
urnar höfðu verið læstar. Það hafði tekið hann heil-
an klukkutíma að brjóta þær upp, en erfiðið hafði
líka borgað sig. Frúin, sem nú var á ferðalagi, hafði
læst þarna niðiur ýmisa hina verðmætu skartgripi
sína. Ifann var með einn þeirra í hendinni, þegar
Gerða kom í stofuna, forbuinnarfagrani og dýran