Vísir - 24.12.1955, Blaðsíða 1

«jfólabtaö
1955
9©
■S®
9®
9ÍÉ .
JJe)

M
9®
ip!

Ag)
■3®
i®
9®
ip2

9^

i®
9®

•sM
•as
^S)
j©
•‘XÉ>
I allri verúld ljúsið skein.
Nóttin var sú ágœt ein,
í allri veröld Ijósið skein,
þaS er nú heimsins þrautar mein
að þekkja hann ei $em bceri.
— Með vísnasöng og vögguna þíni hrceri.
Einar Sigurðsson.
Þú heyrir klukkur hringja á jólakvöld. Það berst til
eyrna þér kliður af hátíðarþröng. „£g varð glaður, er
-menn sögðu við mig: Göngum í hús Drottins“. Nöfnin eru
nefnd. Minningar vakna — um Betlehem og bamið í jöt-
unni, um tindrandi bamsaugun við ljósið á jólatrénu, um
vitringana frá Austurlöndum, um alóe og sætan reykels-
ísilm.
í jötunni lá Jesúbarnið. Það ljómaði um jötuna dýrð
himneskrar birtu, og enn mátt þú kenna unað hennar
í minningu bernskujóla. En úti fyrir var dimmt. Kaldir
vetrarvindar ýlfmðu á þekjunni og skammdegið grúfði
yfir. I myrkrunum bjó grimmd Heródesar.
Uti í nóttinni voru hirðarnir á völlunum. Umkringis þá
sungu himneskir herskarar Guði dýrð. Stjaman leiftraði
gegnum náttmyrkrið, og í geisla hennar gengu vitririgamir
fram til þess að leita Jesúbamsins og veita því lotning.
^J<-.
áfe 'M Ék
Ljósið var komið í heiminn. Það bægði burt myrkrinu.
Ljósið skein um veröld alla þá nótt, er frelsari fæddist
heimi í myrkri. Og ljósið brýzt inn í stofuna þína og
lýsir upp hugskot þitt. Hvert er það ljós?
Myrkrið grúfir yfir þjóðunum. Það læðist í huga þinn
inn. Þú kennir það og finnur ógn þess. Hvert er það
myrkur?
Ljósið er komið í heiminn. Það er Guðs Ijós. Því kveikj-
um vér jólaljós, að vér minnumst þess, að Guð er sá, sem
gefur birtuna og ylinn, ljómann og dýrðina. Og Guð er sú
dýrð. Hann tók sér bólfestu meðal mannanna. Hann kveikti
eitt ljós þá nótt, og það ljós var sjálíur Guð. Og hann bjó
með oss fullur náðar og sannleika. í þeim loga brann elska
Guðs til mannanna, í þeim eldi logaði ástríða Guðs til
hjálpar, til miskunnar, til friðar og frelsunar þeirri þjóð,
sem í myrkri gengur, og þeim lýð, sem býr í landi nátt-
myrkranna.
Ljósið var svo sterkt og stjarnan svo skær, að myrkrið
hopaði og nóttin breyttist í fagnaðarsælan lofsöng. Því
sungu hirðarnir Guði dýrð. Og vitringarnir bám fram
dýrar gjafir, svo að stimdi á gullið og ilminn lagði af
reykelsi og myrru.
— En myrkrið var fyrir utan. Það ógnaði og bauð byrg-
inn. Það vildi slökkva ljósið. Þetta myrkur stígur upp í
sálu þinni og þú finnur mátt þess. I því býr harmur og
fánýti lífsins, hugsjónirnar, sem dóu, góðvildm, sem féll
vængbrotin til jarðar, þráin, sem fékk ekki fullnægju,
viljinn, sem sofnaði og varð að reikulu rótleysi lífs, sem
eitt smn átti vonma og fyrirheitm og aflið og máttmn.
I myrkrinu er fátæktin forlög og armæðan álög. Vegir
framtíðarinnar eru þvergirtir og brýr þeirra brotnar. Þar
er enginn morgundagur. Tíminn er hringrás án vonar-
takmarks, dagunnn næsti aðems endurteknmg þess, sem
er að líða. Hann ber enga von í skauti.
I myrknnu er dimmt, því þar er horft niður. Þar sjá
menn ekki himinsins ljós, heldur umlykur þá dimm móða
jarðarmnar. Þar er ekkert ljóð ort, aðeins tölur taldar.
En þá kveikti Guð ljós. Og hann gekk íram á jörðinm
og menn litu til hans því þeir sáu, að þar brann eldur, sem
var himinsins eldur. Eldslogi, sem brenndi upp það, sem
óhreint var og lágt, Iogi, sem hratt burt myrkrinu, sem
í mannssálinni býr. Og í þeim Guðs loga, í hinu himneska
ljósi, bjó mátturinn til þess að gangast undir kvöl mann-
legs lífs á krossi. Svo bjart var það ljós.
Hann kom í heiminn. Allt varð nýtt. Skin sköpunar-
innar Ijómaði að nýjum degi. Það heyrðist rödd út í
myrkrið. Hún smaug inn í skúmaskotin og upp bakstigana,
barst um torgin og hliðargöturnar. Hún sagði: Það birtir.
Sælir eruð þér, sem hungrar. Þér munuð saddir verða.
Sjá: Guð er ljós heimsins og von heimsins og frelsun
heimsins. Rísið á fætur. Guð hefir lagt forlögin að velli og
sett frelsið í stað þeirra. Hann hefir lagt afí sitt í æðar og
vöðva og hugsun og anda mannsins.---------Og Ijósið skein
fram á veg framtíðarinnar og gjörði hann beinan.
^.14.
Ék
Nú kveikjum vér vort jólaljós í kvöld. Og vér horfum
í ljósið, þar til augað daprast. Þá sér það, að í hinum
himneska loga býr Ieyndardómur alls lifs. Þá sjáum vér
mynd hans, sem kom inn í nótt vora og Iýsti hana Ijóma
sínum, vakti vonina, uppfyllti hið þráða, gaf góðvildinni
vængi á ný og leysti lífið úr viðjiím. Og vér föllum fram,
því nú umlykur oSs Ijósið, og hin döpruðu augun sjá
himneska dýrð. Og vér berum honum gjafir vorar, gullið
og reykelsið, og í hinum sæta ilmi hljómar lofsöngurinn
skær og fögnuði þrunginn:
„Dýrð sé Guði í upphœðum
og friður á jörðit
með þeim mönnum, sem hann hefir velþóknun á“.

ée
m
éí-
<3?
m-
W
<2X*
m
(3?
mi
<%
éi-
§1
éí-
C«56
éi-
é?
&:■
(&
éi-
ép
|
éi-.
é?,'

fsX*
<W\
éi-,
I:
1
(áí-|
éi-.
(§>^J
É!
@í-,
éi-.
é?.
éi-,
@í-i
éí-i
snl
éi-i

■
é?
@í-i
Él
ÉL
ái
Ét
írVfit
É
É-
cj&L
<3f
m.
'ée'
É
éi-
m.
<34*
m.
<2?
É
®p;
. <3?