Vísir - 24.12.1955, Blaðsíða 30

30
JÓLABLAÐ VÍSIS
semcl í þá átt, að það vildu flest-
ir vera heima hjá sér þetta kvöld.
Séra Guðsteini fannst það nijög
eðlilegt, en ltvað það aftur á
móti mundu gcta verið mjög há-
tíðlegt að hafa kvöldsöng einu
sinni, ef Guð gœfi gott veður og
góða fœrð. Benjamín Iagði ekk-
ert til málánna, þar til prestur
spurði hann, livort hann ætlaði
«ú ckki að koma einu sinni í
kirkju. Bcnjamín kvað nei við
því. Hann kvað það vera eina
bindindið er hann væri í, að
hlusta aldrei á niessu. Hann
sagöi þctta svo ákveðið, að séra
-Guðsteini liraus hugur við. Hann
langaði til að tala meira um
þetta, en Iia-tti við það. F.n liann
var liálfgei't ufan við sig fyrst
eftir þessi orð Benjannns og
hann var lengj að leita að vettl-
ihguhum, þegar Iiann fór, þar
til loks, að hann uppgötvaði, að
h'ann liélt á þciin í liendinni.
Ekkcrt af þeim mörgu fyrir-
brigðum, er mæft höfðu séra
Guðsteini á Iians Iöngu og raeki-
legu húsvitjunarferð, hafði sært
hann eins djúpt eins og tilsvar
Benjamíns í Breiðagerði um
bindindi i kirkjusökn, og ckkcrt
var honimi eins ríkt í liuga er
hann knúðj hest. sinn áfram yf-
ir Hraunháls, eftir að hann hafði
lokið imsvitjun í afskekktasta
byggðarlagi prcstakallsins. jiaö
var eins og þettá tilsvar Benja-
míns, og tiilitið, sem því fylgdi,
liefði sett óafmáanlegan skugga
á hugarheiðríkju þessa ljúflyiula
manns, og það var eins og þessi
skuggi yxi þarna í einverunni
og kafaldinu. En þegar séra
Guðsteinn sá ljósið í glugganum
heima, þá hvarf skugginn a. m.
k. í bili. Xú var gott að koma
heirm — Kona hans og börnin
fögnuðu honum í dyrunum.
II.
Snemma dags, tveim dögum
fyrir jól, koinu 3 nicnn heim að
Hjallanesi og kvöddu dyra. Séra
Guðstcinn fór til fundar við
komumcnn og bauð þeini inn.
Gestimir voru sóknarnefndar-
micnn Hjallanessóknar. Prestur
liafði gert þeim orð að finna sig
þenna dag. þcir höfðu allir orð-
ið vel við þeirri málaleitun, þar
sem veðuj' var sfillt. og gott, og
snjór að mestu leystur upp í
byggð, eftir imdangeugua hláku.
Séi'a Guðsteinn skýi'ði brátt
ástæðuna fyrir því að hann liafði
ómakað sóknarnofndina (il sín í
þcfta sinn. Ilann kvað sig alltaf
hafa langað lil að fá nýja kirkju-
khikku þar á staðinn. Gamla
klukkan va'i'i, eins og þeir vissu,
afar dimm og li 1 jóðlítil, liversu
vel sem þórðui' í Vík — hfingj-
arinn, scm þarna var staddar —
tæki á listgófu sinni við aö
hi-ingja lienni sem hezt. Séra
Guðsteinn kvaðst liafa verið citt
sumar á togara á skólaárum
sínum. Yfirstýrimaðui'inn á
skipinú hét Sigurður jJórðarson.
Með honuin og scra Guðsteini
liefðj þá tekizt vinátta, cr hald-
izt hefði síðan.
„Síðastliðið sumar koiu ég til
Reykjavíkur", sagði séra Guð-
steinn „par liitti ég Sigui'ð þórð-
ar-son vin minn. jJá gaf liann
mér fallegan híut. ]Jað er und-
urelskuleg kirkjuklukka. Hann
fékk hana mcð þeim hætti, að
hann kom í þojp nokkurt i
þýzkalandi laust eftir seinustu
heimsstyrjöld, þar sem allir hlut-
ir voru í sárum eftir eyðilegg-
ingima. Kii'kja liafði vcrið í
þorpinu og. hafði hún hreppt
söituj örlög og önnur mannvirki
þar. Mcð Sigui-ði var niaður, er
skildi töluvert í þýzku. þeir
fundu, í útjaðri þorpsins, alclrað-
an mann, er verið hafði hringj-
ari í kirkju þorpsins. Eitt af því
fáa ei' sloppið liafði ósnortið af
eyðileggingaröflunum í þorpinu
var lítil cn undra idjómföguþ
klukka úr kirkjunni. Gamli
maðurinn gaf þeim þessa klukku
og hafði sagt. með klökkum
rómi, að það gleddi sig, cf klukk-
an sín l'cngi að liljóma hjá göf-
ugi'i þjóð.“
Séra Guðsteinn sagðist nú
ætla að ge.fa Hjallaneskirkju
þessa klukku í jólagjöf og látá
vígja iiana við kvöldsönginn á
aðfangadagskvöldið. Og nú væri
ætlun, að liiðja þá að skifla
um klukkuna í turninum. Ilann
kvaðst vilja halda þessu leynclu
fyi'ir öllum í söfnuðinum, nema
þeim, þar til klukkan sjálf
kynnti sig á réttri stund.
Gestirnir tóku þcssum t.íðind-
um þakksamlcga og tóku strax
til starfa við að koma hinni nýju
klukku á sinn stað. þórður í
Vík vildi strax prófa Iiljóðiö í
nýju klukkunni, en séra Guð-
steinn aftók það með öllu, að
snert væri á henni, á þann hátt,
fyrr en á aðfangadagskvöldið,
og við það sat.
Gestimii' lcvöddu séra Guð-
sfein. Hann þakkaði þeim fyrir
komuna, bað þá vcl fara og heila
hittast næst.
III.
það var margt fólk við kirkju
í Hjailanesi á aðfangadagskvöld-
klukkan sex og ætlaði séra Guð-
steinn að reyna að byrja stund-
víslega, svo að fóikið gæti notið
kvöldsins að eiphverju lieima
hjá sér. Fólkið drcif að úr öllum
áttum. það var hifreið Benja-
míns í Breiðagerði. Út úr bifreið-
inni stigu kona lians og börn og
enn freumr tvær kpnur, cn liann
hafði lánað far. Benjamín sneri
bifreiðinni, kom snöggvast út,
atliugaði eitthvað kcðjuna á
öðru afturhjólinu og gerði sig
iíklegan til að stíga aftur' inn í
bílinn og þjóta á brott. En í sama
hili hljómaði fyrsta liringingin
frá kirkjuturninum.
Allmargt fólk var á hlaðinu og
í fordyri prestsseturshússins,
er. byrjað vár að hringja. Allir
urðu sem stcini lostnir. þetta
var var ekki hið vcnjulega hljóð
klukkunnar í Iljallaneskirkju.
Ösjálfrátt gengu menn á hljóðið
iiröðum skrefum í áttina til
kirkjunnar. Allir voru unclrandi
og hrifnii', cn töluðu fátt. Iívað
' hafði skeð'?
En uppi í kirkjuturnimiin var
þórður gamli í Vík mcð skjálf-
andi héndui' á klukkustrengn-
iun. þegar hann snerti strenginn
í fyi'sta sinn, var hann fullur
eftirvæntingar, en þegar l'yrsti
hljómurinn barst honum til
eyma lirökk iiann við og lá við
að honum fipuðust handtökin.
En hann sótti sig brátt, og
þcgar hann hringdi í þriðja sinn,
hafði liann jafnað sig að fuilu,
og var þá sein hann fylltist guð-
móði, þegar tónarnir —• árang-
urinn af hans cigin handtökum
— liðu upp á dimniblátt vetrar-
Ioftið eins og fagnandi andvörp
samstilltra mannssálna, er í há-
t.íðlegri hrifningu leita að því
lireina og háa.
Iíirkjan var þéttskipuð fólki,
þegar séra Guðsteinn og fjöl-
skylda hans gekk inn í kirkjuna.
Um sama leyti heyrðust fyrstu
tónamir í kirkjuorgelinu og
brátt hljómaði margraddað frá
söngfólkinu:
Kirkjan ómar öll —
býður lijálp og hlíf.
þessi klukknaköll
boða ljós og líf.
Heyrið málmsins máh
Lofið Guð sem gaf.
Og mín sjúka sál
verður liljóma haf.
þegar séra Guðstcinn koni upp
í stólinn lcit hann yfir söfrmð-
inn. i einu sætinu sá hnnn Benja
mín í Bi'eiðagerði víð liiið konu
sinnar og barna. Sérn Guðst.einn;
andvarpaði létt. Er hann hafði.
iokið jólaræðunni afhenti hann
gjöfina, klukkuna, og skýrði
frá tilhögun liennar og gerði
loks bæn um það að níninæli
hins þýzka ölclungs mættu ræt-
ast — að þessi dásamloga
klukka mætti jafnan túlka hoit-
ar bænir og þakkargjörð göfugs
safnaðar til skapara síns og
frelsara uin hlessan alls Jtess er
■jólabarnshugurinn lireini cinn
gæti öölast. Ilann taiaði blaða-
l'aust og minntist fólkið ckki að
liafa heyrt hánn tala beítir, eða.
fcgurra en í þetta sinn.
Að messu iokinni var öllum
kirkjugestum vcitt siikkúlaði og
kaffi á heiniili prestsiijónanna-
Jólatré heimilisins stóð uppljóm-
að í einni stofunni mcðan á
veitingunum stóð. það hafðí
einnig vcrið borið í kirkjuna rait
mcssutímann.
þogar fólk fór að sýna á sér
fararsnið, tók séra Guðsteinn
Benjamín í Brciðagerði afsíðis
og sagði: „Jæja vinur, það var
gleðilegt að sjá þig í kirkjunuiV
„Já,“ sagðj Benjainín. „Eg ætl-
aði ekki í kirkju í kvöid, en tón-
amir í nýju klukkumii hrifu
mig svo, að ég gekk á hljóðið,
og ég á eftir að koma aftur í
kirkju.“ jicgai' Benjamín sagðf
þessa soinustu setningu sá séra.
Guðsteinn lionum blika tár i
augum.
*
.*
•■
*
*.
■*
Allar
stærðir
Listskautar á hvítum kvenskautaskóm kr. 411.00 og
á svöríum karlaskautaskóm kr. 400.00. Hockey-
skautar á svörtum karlaskautaskóm kr. 351.00. —
Skauíar með skautalvkli kr. 97.00.
V E R2 t-UN
y
S A N K A S T RftT I A
ALLT A SAMA STAÐ
Einfcaumboð á ísiasidis
. EgilS Vilhjálmsson
#
#
♦
#
#
#
#
#
#
#•
#
#
#
#
♦
#
m-
#
#
#
#
#
#
#
#
#
#
#
#
#
V#
#
#
9
#
#
#
#
#
#
(#•
#
Laugavegi 118. — Sími 8-18-12. •
#