Vísir - 24.12.1955, Blaðsíða 27

27
JÓLABLAÐ VÍSIS
„Löngum var ég tæknir minn...."
(Frh. af bls. 12)
tennurnar glömruðu í okkur.
Gestgjafinn var hinn geð-
þekkasti maður í náttskyrtu og
buxum, með axlaböndin lafandi
Ferðaföngiiii!
vísað á íæksii.
og heimasaumaða skó á fótum.
Hann var með sítt skegg, sem
var gulnað af tóbaksreyk, og
með svörtum rákum eftir
munntóbaksnotkun.
„Brennivín!“ hrópuoum við
'allir í kór. -— „Brennivín! . . .“
Olckur var sannarlega þörf á
því að fá eitthvað hressandi og
styrkjandi eftir þetta 16—18
tíma ferðalag í hinum íslenzka
iskulda.
En gestgjafinn upphóf sína
hægri hönd, eins og hann vildi
sefa ákafa okkar.
„Ég hef ekki leyfi til að veita
áfengi,“ sagði liann. „Ég er
veitingamaður, og þér vitið, að
enginn veitingamaður á íslandi
hefur vínveitingaleyfi."
„Hvað skal oss þá til varnar
verða?“ varð einum að orði.
„Þið skuluð snúa ykkur til
héraðslæknisins," svaraði gest-
gjafinn. „Ef þið eruð svo illa
haldnir, sem þið segið, má vera
að hann geti látið ykkur hafa
eitthvað „sterkt“.“
„En hvar getum við hitt
hann?“ spurðum við. „Hér er
aðeins eitt hús — hann býr
sjálfsagt óraveg í burtu?“
„Nei,“ svaraði gestgjafinn.
„Hann á heima hér I húsinu —
öll byggðin er hér saman kom-
in.“
Þetta var þó dálítið huggun.
Við bárum nú saman ráð okkar
stundarkorn, og ákváðum svo
að fara allir saman til læknis-
ins. Og ef hann fengist til.að.
„KéraSslækffiírínn
var
staðfesta, að við værum „þurf-
andi“, mundi meðalið sjálfsagt
verða vel útilátið.
„Vísið okkur til hans,“ sögð-
um við.
„Það eru d.yrnar þarna —
svaraði gestgjafinn rólega og
benti okkur á dyr til vinstri á
skálanum.
Þar gengum við inn, og kóm-
um inn í snyrtilega dagstófu,
með sand á gólfi og nýferniser-
aða veggi. En þar var enginn
maður sjáanlegur — aðeiris
tvær hurðir. En gegnum aðra
þeirra kom gestgiafinn skyndi-
lega í ljós alvörugefinn í bragði
og kinkaði vingjarnlega kolli.
„Er héraðslæknirinn ekki
heima?“ spurðum við., ,yon-
> -IO/J Oiri S Mnin
sviknir.
„Héraðslæknirinn?11 endurtók
hann. „Það er ég!“
„Hvað þá???“
„Jú, ég er héraðslæknirinn
hér á staðnum,“ staðhæfði hann
án þess að blikna né blána. —
„Hvað get ég gert fyrir ykkur?“
Þegar við höfðum óttað okk-
ur, stundum við því upp, að við
værum fársjúkir eftir hið erfiða
ferðalag og að við hefðum feng-
ið svæsið lungnakvef, influenzu
og ef til vill byrjun á lungna-
bólgu.
Héraðslæknir & gestgjafi
rannsakaði hvern og einn okk-
Allir voru þeír ílla
haldnir.
ar gaumgæfilega, og eftir
hverja skoðun hristi hann höf-
uðið.
„Tja,“ sagði hann, þegar hann
hafði skoðað okkur alla — 20
menn. „Þið eruð í raun og sann-
leika illa haldnir, herrar mín-
ir. Ef við getum ekki séð fyrir
því að útvega ykkur eitthvað
yljandi, óttast ég að nokkrir
ykkar kunni að fá lungnabólgu.
Sumir ykkar hafa líka ofkælzt
og skrámazt. Ég skal nú skrifa
lyfseðil á mergjað, yljandi lyf,
og þar sem sumir ykkar þurfá
að fá spíritusbað til að verjast
blóðeitrun, skal ég gefa ykkur
ávísun á 10 lítra af spiritus
concentratus.“
Við hrópuðum „bravo, bravó!“
og nokkrir gátu ekki á sér set-
ið én hrópuðu: „Húrrá!“ Én
þetta „misskildi“ héraðsiæknir-
inn. Hann sagði:
„Já. ég get ósköp vel skilið,
að þið séuð hamingjusamir yfir
því að hafa, ekki þegar fengið
blóðeitrun og lungnabólgu! Þið
megið sannarlega þakka fyrir
það.“
Og svo rétti hann okkur lyf-
seðlana.
En þá var það, sem við
heimskuðum okkur enn við
hann, er við sögðum:
„Jæja, kæri vinur -— megum
við nú biðja um spíritusirin
með það sama?“
„Það kemur mér alls ekkert
við,“ svarað ihann. „Um það
verðið þið að eig'a við lyfsal-
ann.“
Nú stóðum við enn uppi ráða-
lausir.... Lyfsalann? Hvar gát-
um við hitt lyfsalann? Bjó hann
kannske líka í þessu aflanga
. húsi?
„Já, það gerir hann,“ sagði
gestgjafi & héraðslæknir. „Þið
skuluð bara ganga inn um þess-
ar dyr þarna!“
Við gengum að dyrum gegnt
þeim, sem við höfðum komið
inn um, og þarna komum við
inn í stofu, sem var prýdd göml-
um bókaskáp, fullum af flösk-
um, krukkum, kyrnum og öskj-
um. Þetta var auðsýnilega
lyfjabúðin.
En þar var enginn lyfsali sjá-
anlegur.
Jú . . . allt í einu opnuðust
dyr, og hver ætli hafi staðið
þar frammi fyrir okkur annar
en gestgjafi & héraðslæknir!
„Þið óskið?“ sagði hann þurr-
lega.
Við vorum dálítið utan við
T
pnmtast
cL
tmar
bezt
4
unJamoti
mijn,
n
eni
fra
%
. •
♦
♦ ♦
♦
Öii
,•
ijjöi&h ffidutt
iiiudHsi
ÍiBtnuöi
irá
♦
♦ ♦
♦
Prentmyndir h.f.
Laugavegl 1 - Sími 4003
Andrésar Andréssonar