Vísir - 24.12.1955, Blaðsíða 11

JÓLABLAÐ VÍSIS
II
■ft•«••••••••••••«•••••••••••••••••••••••••••••€••••••••••••••
m
Meihlver&lun
! Þorodds E. Júnssonar
<•
<•

Blte fjs stt’s ía'tvíi 15 — Reyhjtívtk
Stnti 1717 — SítnnoÍMii: Þói’Oí/rfiir
Kaupir ætíð hæsta verði:
/#.

S
•o
♦
Ó
«>
o
•
o
o
o
Hrosshár
Garn i r
G æ r u r
H ú ð i r
Kálís kinn
S e 1 s k i n n
Æ ð a r d ú n
Grásleppuhrogn
o. fl.
Sehir:
Vefnaðarvörur o. fi.

••••••••••••»••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Heiðruðu viðskiptamenn!
Gerið jólainnkaup yðar timanlega af:

0
0
Pilsner,
>r,
Malföli,
Hvítöli,
Spur Cola,
Appelsinlímonaði,
Engiferöli,
Grape Fruit,
Appelsín,
Sódavatni,
Sinalco.
«
0
u
o
o
o
H.F. ÖLGERÐIN EGILL SKALLAGRÍMSSON
Reykjavík. — Sími 1390. — Símn.: Mjöður.
9
O
o
o
o
o
o
*
o
©
o ®
Saga þessi gerðist á íslandi
ríyrir allmörgum árum, meðan
enn ríkti þar áfengisbann, og
það var nokkurs um vert fyrir
íslendingaj sem báru virðingu
fyrir sjálfum sér og mátu per-
sónulegt frelsi, að fá sér ærlega
néðan í því, þegar lcostur gafst.
í bannlandi lýsir það líka tölu-
vert persónu manns, ef hann
getur látið sjá sig góðglaðan op-
inberlega. Það vitnar um, að sá
sé nú karl í krapinu, maður fyr-
ir sinn hatt, sem njóti álits og
hafi góð sambönd. . . . Og hver
vill ekki vera í slíku áíiti?
Við vorum í leiðangri um há-
lendi Vesturlands, flokkur
manna með um 40 hesta, og
höfðum meðferðis allmikinn
farangur. Við höfðum gist á bæ
einum einhvers staðar í ná-
grenni Geysis, vorum búnir að
fara fram hjá fjallinu Skjald-
breíð og stefndum nú í áttina
til Eiríksjökuls og Langjökuls.
Leiðin var ógreiðfær og lá ým-
ist yfir hraunfláka eða fúamýr-
ar, en ferðinni var heitið til
,,byggðar“ í norðvestri uppi við
Hvítá.
Þar upp frá er mikil laxveiði,
og vorum við eftirvæntingar-
íuílir áð komast þangað. Leið-
sögumaður okkar var grann-
vaxinn náungi, sem auðvitað
var skáld — það eru nefnilega
aliir beztu menn hins gamla ey-
lands, ef þeir-eru þá ekki list-
málarar. Hann hafði sagt okkur
frá því, að enskir auðjöfrar, lá-
varðar, hertogar og jarlar hefðu
byggt sér veiðihús meðíram
allri Hvítá, og þangað komu
þeir á sumrin til þess að
,,kasta“.
®
Við rið.um nú lon og don —
sumir voru orðnir gagndrepa —
og sátum við hoknir á hestun-
um eins og' við værum tröll-
riðnir. Veðrið var hið versta,
nísting'skuldi, slagveður og
hregg. Það var líkast því sem
veðurguðinn væri að reyna öll
helztu tilbrigði veðurlagsins.
Við höfðum kl'æðst olíustökkum
okkar, og gerði það líðan okkar
á hestunum hálfu ve'rri, því að
þessi stífi og stirði klæðnaður
sker eins og hnífur, og er í alla
staði hinn óþjálasti. Þar við
bættist, að margir okkar höföu
aldrei komið í olíuföt fyrr, og
vissu þess vegna ekki, að hinar
víðu skálmar buxnanna áttu að
vera utan yfir stígvélunum.
Flestir höfðu af snyrtimennsku
sinni troðið skálmunum niður í
stígvélin, en lærðu það brátt af
Saga
frá íslandi
á bannár-
unum.

Stfíir tSiíBasliafls
í erðalaflig,
Citi’isiiasa
i'í’ibci’í.
um kófbyl og hregg eða um
sólvermd dalverpi. Var það síð-
ielðsæri
og hardsperrur.
®
arnefnda næstum verra, því að
þá angaði svo andstyggilega af
olíufötunum og hitinn ,í þeim
var alveg óþolandi. Reiðsæri og
harðsperrur ætluðu að gera út
af við okkur, og ég held, að
þriðji eða fjórði dagur ferðar-
innar hafi verið óbærilegastur.
•
o
o
V
Pð
Við héngum á hestunum eins og
bændurnir í gamla daga á
hryggmjóa tréhestinum á Brim-
arhólmi, og fæturnar voru eins
og blýklumpar. Þar að auki sár-
verlsjaði okkur í axlirnar og
vissum við ekki hvort betra var,
að sitja uppréttur eða álútur, og
þess vegna ókum við okkur í
sífellu, eins og við værum með
lús um allan kroppinn. En líæmi
það fyrir, að verkirnir og van-
líðanin dvínaði, og við kæm-
umst í einskonar ró, brást það
ekki, að fararstjórinn skipaði
öllum af baki, ýmist til þess að
nafa hestaskipti, eða til þess að
lofa blessuðum skepnunum að
grípa niður og hvílast.
Þegar við svo eftir slíka „án-
ingu“ áttum að stíga á bak hest-
unum á ný, voru þessir smá-
vöxnu hestar í augum okkar
eins og úlfaldahjörð, sem reynir
að troða sér gegnum nálarauga.
Áður en dagur var á enda,
komu fyrir margs konar
reynslunni, er þeir urðu stíg-
vélafullir, að þetta var ekki
hyggileg aðferð.
Eini maðurinn í leiðangrin-
um, sem var ekki í gúmmístíg-
vélum, var fylgdarmaðurinn.
Hann hafði lrengt þau á einn
baggahestinn, 'en við vissum —
og hugsuðum til þess með fögn-
uði — að hanr geyrrdi tvær
flöskur af skozku whisky í
þeim, sína í hvo:>.; stigváli.
Við héldum ferðinni stöðugt
áfram, og riðum ýmist i gegn-