Vísir - 24.12.1955, Qupperneq 28

28
*
m
■m
m
■m
■m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
mi
JÓLABLAÐ VÍSIS
BORÐALMAN0K
þurfa að vera á hverju skrifborði.
Fást í bókaverziunum og rítfanga-
verzlunum eSa beint frá okkur. —
Kaupmenn og kaupfélög
Engin auglýsing er jafn áhrifamikil
r og
veggalmanökin
frá
-ýélagiiprienf&mi&fan hj£
HringiS til okkar í síma 1640 og fáið
upplýsingar.

MUNIÐ
a>ð ávaiit er mest ®§ bezt úrvafift
af barna- og kvenpeysum í
HLÍN
Komið og sannfærist
Hvergi lægra verð
Sendum gegn póstkröfu um Iand allt.
Prjdnastofam
HLflM H.F.
Skólavörðustíg 18. — Sími 2779.
F ornstnsanðir....
okkur og sögðum ekki neitt, en
þá sagði vinur okkar, gestgjafi
<& héraðslæknir.
„Ég er lyfsali staðarins. Hvað
var það fyrir ykkur?“
Alveg stórhrifnir af fjölhæfi
mannsins rétturn við honum nú
lyfseðlana, og hann leit á þá,
Rétt eins og danskf
brennivín.
®
eins og hann hefði aldrei séð þá
fyrr. Svo byrjaði hann að rjála
við flöskur og poka, og eftir
andartak afhenti hann okkur
10 lítra af spíritus eoncentratus
og 5 lítra flösku með „lyfi“,
sem bragðaðist eins og bezta
koníak. Áður en við fórum út,
spurðum við hæversklega, hvort
herra lyfsalinn ætti ef til vill
í fórum sínum kúmen-„essens“.
Jú, svo var, og við keyptum
svo mikið, að nægði til að g'era
úr því 30 lítra af kúmenákavíti,
því að hinn kjarngóði spíritus
þoldi vel að vera blandaður með
þreföldum vatnsskammti, og
hafði hann þá sama styrkleika
og danskt brennivín.
Við áttum þarna hina á-
nægjulegustu næturstund, og
hresstumst brátt, enda þótt
.morgundagurinn yrði okkur
„heldur þyngri í skauti. . . . En
H&etta varð okkur töluvert dýr
Jæknisdómur. Héraðslæknirinn
;tók 10 krónur af hverjum okk-
ar fyrir læknisskoðunina, og
íyfsalinn fór sömuleiðis skað-
Jaus út úr viðskiptunum. Og
"toks • var það gestgjafinn, í*
Jýrsta lagi árakk hahn sinn
(Frh. af bls. 7)
stöðvanna, þar sem þær voru
fluttar sjóveg alla leið að norð-
an. En hvað genst? í réttum
næsta liaust 'eru ær Sæmundar
komnar ekki einungis víðsveg-
ar um afréttarlönd Borgfirðinga,
þær voru einnig komnar norðui'
um Húnavatnssýslu. Allar voru
þær á réttri leið til Langaiiess,
þótt sumarið entist þeim okki
til þess áð komast alla leið til
átthaganna. F.kki var þó svo, að
'Oin kind tæki þar forystuna fyr-
ir allan liópinn, því að þær föru
á við og dreif, fáar saman. En
livað var það, sem yísaði ánum
rétta leið?
Haustiö 1879 seidi ég vetur-
gamla gimbur suðúr á Yatns-
leysuströnd. Hún var ferliyrnd
og beygðust tvö bornin í hring
fram á ennið, cn tvö lágu niður
♦
Tii Borgarfjarðar
á hverj'u sumri.
♦
með háisinum. Var Jiún því auð-
þekkt. Vorið 1880 var Fersa kom-
in iim sumamiál alht leið úpp
að Húsafeili. þótii það i frásög-
ur freriindi, því að þá voru mikl-
bróðurpart af „lyfjunum“, . pg
þar að auki hlaut hann að taka
þjórfé, því að það var heldur
engin sanngirni í því, að hann
legði til ókeypis húsnæði, svo að
héraðslæknirinn og lyfsalinn
gætu lifað í óhófi og grætt pen-
inga* á hans kostnað;
—----o------
ir vatnavextir og leysingar. Varð
hún því að synda rnargar ár og
læki á þessari- óraleið og þá kom-
in að burði. I sjö ár fylgdi Fersa
þeirri sömu roglu að fara sunn-
an áf Vatnslcysuströnd á liverju
vori, og var hún oftast komin svo
snemma að geta borið á sama
stað fyrir ofan liæinn á Fh'isa-
felli. Geklc hun þar í heimahög-
um allt sunuirið, en var rekin ú
hvorju liausti til eigandans, sem
var í Flekkuvík á Vatnsleysu-
strönd,
Fersa var nafnkennd á sinni
tíð fyrir dýgnað og áttliaga-
tryggð. Féklc hún ferðakostnað-
inn til æskustöðvanna vel toorg-
aðan með því að koma með úr-
valsdilk á toverju lmústi auk
þess unaðar, seni liún naut á
æskustöðvum siimm.
Stundum bar þaö við, meðan
lömb voru tekiix frá . mæðrum
sínum, að þau æddu úrvinda af
sorg og nárnu ekki staðar, fyrr en
þnu komust í ógöngur eða lentu
á gróðurlausuiin eyðisöndum.
l'rðit þannig liönmiieg ævilok
margra fráfærúlamtoa, sem
runnu afgeipa, cn snm þeirra
tórðu þó við sult og seyru. - Til
♦
Þek komu úr
ÁrRéssýsfu.
♦
sönnunar þvt, lfváð fráfa'rulömb
gátu flanað aíifam dögum sam,-.
an, skrifa égTiér.eina sögu. Vof
citt fyrir pálegíi fjörutíu árum
komu tvö íráff^rulömd rásandi
og núnn.i staðar? við RoykjadaJsá
neðan við túnið á Stóra-Kroppi.
þetta var svartflekkóttur geld-
ingur og hvítur hrútur. Allt
sumarið héldu lömbin sig á
sama tolettinum við ána. Um
haustið voru þau relcin til
Rauðgilsrétta og ekkért at-
hugað um éiganda þeirra. Næsta
vor komu þeir félagar nokkru
fyrr en árið áður, og héldu þeir
sig þá allt sumarið á sama
toletti og fyrr. Var þá búið að
breyta hvíta hrútnum í sauð.
Voru sauðirnir nú skoðaðir og
kom þá í ljós, að þeir voru aust-
an úr Ámessýslu. í jirjú vor
komu þeir saman og héidu þeir
sig jafnan á sömu slóðum frá
vori til hausts. Fjórða vorið kom
(Frh. af bls. 8)
öði’u en þessi fæða væii sam-
boðin eðli þeirra og þörfum. jjað
var því ekki að undra, þótt fólk-
ið vildi eitthvað á sig leggja til
þcss að afla þessarar fæðu, sem
fjallauðnirnar geymdu í skauti
sínu, iekki sízt þegar erfiði var
borgað ríkul^ga með þeiin unaði,
Flelíkiir einn. þessa löngu leið,
sem lá um kjarngóð afréttar-
lönd, þræddu sauðir þessir á
hverju vori til þess að njóta.
lífsins á þeim stöðum, þar sem
þeir fundu hvíldarstað eftir móð-
urmissinn. Sögur af þessari gerð
eru ótæmandi. Ég hygg, að í
Borgarfirði sé ekki til framar
forystusauðir, og lítið hefur nú-
lifandi kynslóð um þær vitifa
skepnur að segja. þó er vonandi,
að nokkrum sögum um þær
skemmtilegu skepnur megi
tojarga frá glötun, ef vel er leit-
að.
Stóra-Kroppi 1. apríl 1952.’
-----¥-----
sem háfjalladýrðin liafði upp á
að hjóða.
Enn þá er fjalladýrðin söm og
áður, ennþá syngja sumarfugl-
arnir unaðslegu ljóðin sín, enn-
þá eru fjaliagrösin jafnholl og
nytsöm og fyrr, og ennþá getur
íslenzk æska sótt sér fagrar
minningar, sem endast ævilangt,
með því að fara á grasafjall.
IWVWVWMVWWSftlWWWWtfMVWWVVWWWWUWWWWWfli
Fjallagrö§....