Vísir - 24.12.1955, Blaðsíða 5

JÓLABLAÐ VÍSIS
5
ELÍNBORG
LÁRUSDÓTTIR
Unnuisti dóttur minnar andað-)
ist mjög snögglega. Hann varð
tyi-ir bifreið og dó svo að segja j
samstundis og var þá þrítugur
iáum dögum áður. það er svo
stutt liðið frá dauða hans, að ég
nefni ekki nafn hans, en kalla
liann hér M. M. Hann og dóttir j j
mín áttu einn dreng, sem var að
verða þriggja ára, er faðir lians
andaðist. Drengurinn var mjög
hœndur að föður sínunt og var
moð þcim mikið ástríki. Drcng-
urinn var hjá móður sinni, en
fyrirhugað var, að þau stofnuðu
lieimili og giftust um mánaða-
mótin, september og október, en
hann andaðist skömmu ;iður.
Á leið í kirkjugarðinn.
M. M. var sjómaður og variþví
sjaldan hcima. Slysið varð á vcg-
inum milli Réykjavíkur og
Hafnarfjai’öar. Ukið var ekki
flutt heim til dóttur rninnar.
Hann var grafinn í kirkjugarði
Hafnarfjarðar. Jari5arförin fór
fram, án þess að drengm-inn vjjeri
viðstaddur. Ekki var lionum
heldur sagt, að fáðir hans vtcri
látihn. A þriðja degi frá jarðar-
förinni fór dóttir mín til Ilafn-
aríjarðar og tók drenginn meo
eér. þau fóru í stræíisvagni. Hún
sat en drengurinn stóð hjá lienni
og lioi-fðj út um gíuggann. Állt
í einu hrópaði hánn upp:
„Mamma, þaraa er pabbi og
iiann. er að fara fyrir bíl.“
Ilenni varð hvert við. Ilún
leil út og síí að vagninn var að
renna fram hjá staðnuin, þar
sein slysið hafði oiðið.
þegar til Hafnai’fjarðar kom,
lá loið hennar fvrst í kirkjugarð-
inn. Ilið eiginlega 'orindi var að
heinisækja giöfina, en um það
vissj drengurinn ekki. þessa
umliðnu daga hafði drengurinn
oft minnzt á föður sinn, en ailt-
•af eins og hann væri iiíandi,
enda vissi liann ckki annnð.
Talaði daglecja við pabba.
Konai var með döttur minni.
Ætiaði hún í kirkjugarðinn ineð
henni. þær'vil'du leiða drenginn
á niíili sín. En allt í einu reif
clrengurinn sig af kominni og
sagði:
„Pabbi leiðir mig. Hann er
liérna."
þær létu þ'etta gott hoita, og er
í garðinn köm, hljóp ha-nn á
undím þeiin og staðhæmdist við
gröf föður síns.
„Hér er pabbi," sagði hann.
Geta má þess að dréngurinn
hafði áldréi áður komið í gárð-
inn og hafði areiðanlega ekki vit
á því, hvað kirkjúgarður tákn-
aði.
þegar þ'áu komu lieinr, sagði
flóttir mín mér frá þess. Eftir
þetta tókum við eftir því að
dreiigurinn var daglég'a að tala
við föður sinn, sem hann fúllyrti,
að væri hjá sér, ýmist inni í hús-
inu eða úti í garðinum. Hann
koiii oft hlaupandi inn og kall-
aði á föður sinn, og sagði, að
háiih hefði vcrið lijá sér í garð-
inum, hann væri' inni, hcfði
gengið inn á úndan sér. Enginn
hafði erinþá sagt honum að fað-
ir'hans væri látinn. Ilann virtist
ékki undra sig á þcssu, nema þá
helzt, hve snöggiega faðir hans
hvarf.
iPabbi svæfði drenginn.
þegar hann hafði kailaö og
leitað um alla íbúðina, var h’arin
vanur að koriia til mín cða
' xn’öirimu sinriar og, spyrja:
„Hvert 'fór' pa.bbi?"
foulmn fráAaqa
kéían út é^eifkjaútk
Ég skrifaði þessar frásagnir eftir konu, sem vill ekki, að
svo stöddu, láta nafn síns getið. En margt af þessu er hægt
að vottfesta og verður gert síðar. Ég hef iylgzt með þess-
ári konu og hcmiili'hennar á annað ár og tel ckki að um
bickkincar sé að ræða. Áuk þess heí ég talað við greint og
gott íólk, sém liefir þekkt þessa konu svo tngum ára skipt-
ir og telur hana vanáaða og sannorða.
þessir átburðir éru svo merkilegir að ég tel tap að þeir
týnist í gleýmskunnar djúp.
30. október 1955. J
Elínborg Lárusdóttir. J*
í
hcnni hvert sem hún fer. Bcri
við að húri fari á skemmtistáði,
kemur hann venjulega til henn-
ar nóttina áður og varar liana
við að fani, cnda hefur alltaf
eitthvað óþægilegt liorið við, cf
hún hcfur furið. Eitt sinn datt
hún og meiddist mikið á
hnénu. Nóttina eftir kom hánö
til hennar í draumi og sagði, 'að
heuni hefði verið nær að fara
að sínum ráðum. í annað sirin
tapaði luin hlut, sem var tals-
vert mikils virði. Ilún fór á dans-
leik, sem lialda átti í I-Iafnar-
firði.
þýzkúr teíknaiH heftir gcrt það
að gamni sínu 'að teikna mýnda-
gátur af riýjú tági, ög liirtast liér
nokkrar þeiiTai Xlénn geta
spréýtt sig á þeíin, cn ánr.ars
skal skýring látin 'fýlgja, svo að
i riiénn 'geti séð ’lausniria 'stfáx, ef
þe’ir gefast upp.
Skórinn hvarf á leiðiimi.
Svo var um talað, að bif-
reið kæmi og tæki hana heima
hjá henni og yarð það svo. þeg-
ar liún geitk út í bifreiðina hélt
iiún á nýjurii skóm í hcndinni.
Ætlaði liúp áð dansa á þcim.
Hún sté inii í bifreiðina og sett-
ist irinst í sætið næst dyrunum,
sem hún kom ekki -inn um og '
voru og voru iæstar alla leiðina
suður eftir og énginn gekk um.
Hún lagði skória frá sér í sætið
næst dyrunum. Fullyrðir lrim að .'0 u«pq uo - .mtnsnuus W
Kg háfði þann sið að leggjaj
mig á kyökiin fyrir framanj
drenginn, meðan hann var að
spfna. Nú brá svo við, að liann |
sagði mér að fara.
„Pabbi • ér. hjá mér,“ sagði j
liann. Ég hef ekki legið hjá hon-
um cftir að hann gat þess atóa.
En liaim hefur þrált fyrir það
sofnað vært.
Eg hef haft talsverðar áhyggj-
ur af þessu, og hafði því örð ú
þessit við konu, sem ég þekki.
liún ráðlagði mér að fara á fund
til Hafsteins miðils. Fór ég svo
á fund. Bg var cin míns liðs.
Fimm manns sátu fundinn.
þekkti ég þar ekkert andlit, og
miðilinri hafði ég aldrei séð fyrr.
Leið illa fyrir handan.
I Til mín kom eiginlega ériginn
, ricina M. M. Hánn för strax að
I tala um drenginn og dóttur
niina. Hann kvaðst oft vcra hjá
okkur, þöft cnginn sæi sig rierna
, clrerigurínn. Hann kvaðst eiga
svo bágt og bað okkur að biðja
fyrir sér. Margt sagði harin
fleira, sem ekki verður getið um
hér og er eirikanlál. þegnr hann
var fa’rinn ’úr sambandinu, kom
fíunúlfur ’sá, sem talar í gegn
, um Ilafstein, og lýsti M. M. og
þvi, iivernig dauða hans hcföi
horiö að höndum. Lýsingin á M.
M. var rnjög nákvæm. Runólf-
ur sagoi að fléiri hefðu bcðið á
bák við, sem vildu ná tali af
mér. En M. M. hefði vérið s.vo
sterkúi-, að þeir gátu ekki kbm-
izt að.
Eg kvartaði ckki um rieinn
lasleika á furidínum og hað ekki
um neina lækningu mér til
lianila, cn hrkriirinn, scnv. kóm
í gegnum Hafstein, sagöi, að ég
liði mikið af svofnleysi og kvaðst
skyldu hjálpa mér. þáð ltefur
harin áreiðanlégn gétl. í mörg
ár hcf ég elcki sofið eins vært og
nú. Brá stra.x við eftir að ég var
á furidinum. I'.n svefnleysi hcfur
þjað mfg möi'g undari farin ár.
Afleiðing þess var rivaítlcysi og
þreyta á daginn.
Varað við skemBituiium
Eftir fundinn hrá svo við, að
drérigúrinn ,sá okki föður sinu
á öllunv tinia dagsins eins og
áðiir. En þó sá hann hann þrjá
morgria í röð eftir fundinn og á
hverju kvöldi lengi vel. En um
tíiria' tók þó fyrir Bgð að mestu,
þar til í sumar, sem leið, að ég
fór með liann á skipi til \;cst-
fjarða. þá tók hann'aftur að tala
um föður sihn og beffila mér og
segja, að hann Væri líka nieð
skipinu. Gcta skal þcss, að liann
virtist áÍVég jafrit sjá liann í
björtu sem dinmm. Ég veit að
hann segir þctta satt. þótt ég
hafj ekki séð M. M. eftir að hunn
ándaðist, lief ég orðið hans vör
oftar en einu sinni og furidið
nálægð hans. Eg hef heyrt. um-
gang og séð hurðir opnast án
þess nokkur miumleg hönd
snertj þær, og það á þcim líma
'sólarhringsiris, seVn cnginn var
á fci’ii í íbúðinni. Mig héfrir líka
dreyint ha'nn hváð cftir ahnað.
En ég h'ef oft húgsað til hans,
eins og hann bað um á íundin-
unv.
Dóttir mín hefur lika séð hanii
bteði í íbúðinni og víðár. Hún er
þess fullviss að Íiarin fýlgist riieð
liuri háfi þá verið nvcð baða
skóna og séð þá báða í sætinvi
við hlið sér, cr hún settist. Var
svo ekið til Hafnarfjarðar. Er
þangað var komið ætlaði hún að
taka skóna. En í sætinu vár að-
eins einn skór. Var leitað í bif-
reiðinni en ekki fannst skórinn.
Enginn fór út lir bifreiðinni á
leiðinni og enginn opnaði hurð-
ina, scm hún sat við, enda var
hún kést, Hún sneri lieim aftur.
þótt luin væri þess fullviss, að
hún liefði lagt báða Skória frá
sér í sætið, leitaði húri iieitria og
fullvissaði sig uriv áð' þár gat
skórinn hvergi leynzt. þótti öll-
uhi þetta afar einkenniiegt. Má
geta þess að skórinn hcfur aldrei
fandizt og veit enginn hvað af
horium liefúr orðið.
í þriðja. sinn var þéssari dótt-j
iir mirini aftrað frá að dansa. J
Hún og systir licnnar voru stadd
a'r á dansleik. Bar í fyrstu eklc-
ovt til tíðinda. En allt. í einú 'sáu
þær livár llann stóð frarimii fyr-
ii- þeim. Sáu þær hann báðar
samtímis. Mun það vcra í eina
skipti, sem yngri dóttir mín héf-
ur séð hann.
Gésturinn vár að viltja.
þeim varð svo mikið um þessa
sýn að þær fórú sti'ax heirn og
varð éldri dóttur ihinni mikið
um 'þctta. ,,Ég vcit að hánn vill
ekki að ég fari á skemmtánir,"
liefur hún sagt Við mig oftar en
éihu sinni.
Eíhn dag konv kunningi þeirra
til þeirrá. Dóttir nvín bárið liori-
um sæti hjá sér á lcgubekk, sem
var í lierberginu. Máðuririri sstt-
ist og rabbaði við okkur. í þvi
köm dreivgurinn að og sagði, að
liann mætti ekki sitja þarná, því
að pabbi sirin væri komirin og
ætlaði að sitja þar, sem maðnr-
ihn Sceti. Eg hekl að oltkur öll-
unv hafi fundizt þetta dalítið ó-
j þægilegt cins Og á stóð. Kn
t di'ongurinn var þangað til að
, j'uða, að maðurinn færði sig og
settist ;i stól. þá var drengurinn
ánægður, og sagði, að nú væri
pahbj sinn seztur hjá rriömmu,
Við vitum ckki lil þcss, að
neinn liafi sagt di'cngnum að
faðir iians só látinn. Hann
mundi áreiðanlega koma til okk-
ar og spyrja í þauia. Hann héfur
aldrei séð neinn deyja og gerir
sór árciðanlcga cnga grein fyrir
því, livað dauðinn er.
Á. K. B.
juui.inBjs qia tiiSoui lunxnii u.TBq
ueq uo — .iiuqsBuns .nvt
ddn e.ijipj Qu .mnpq .10 ejiofl
'UÖJO QV QOS
— Xjeq tiuvjTjs qoiu uuÖúiéQio.r
-jOt'q .IIUAS piIAlU ISSOfl 'iUUI[pS
jSBf.TOA QT! [[} ‘mu.’q TMpjSBQJBq
eáojlSA'oS QOÚI uuoiu
umpupi utnSoBfflits i
' $ycc"í^-vt?íc j'á.'
eSueS
’#A

ipu.vui esso4 'Btiqiox.
qb ssoc[ [[X ‘Bdum[ uniqqs qoui
•|SOi[ Jipun Qio.iqs utiiJBuqiox
•qeqjsoq e b.ibj uuoui JR|aq
-uro qb ‘.IX.IAJ .uuuoq gúc[ ‘e[■
j/ós. íyR;

:

f.: , .
ituqsios .tejuoq vuos
!iiLt.í[3uió Jiúýs iqpuAjý 'nqzij
i jbqbjs suins n.io túj.íjBúiji
iBJopf
-buiis i i.iB>[io[minsBq .10 qbc[
•jnjsodsuj.BA iqqo jo bjjoc[ ‘tojsj