Morgunblaðið - 24.02.1961, Blaðsíða 20

20
MORCVNBLAÐIÐ
Föstudagur 24. febrúar 1961
iVlyrkraverk
13
eftir Beverley Cross
í þýðingu Bjarna Arngrímssonar
„Ert það þú?“ spurði hún og
hvorki hreyfði sig né opnaði
augun. „Hvar hefur þú verið?“
,,Ég þorði ekki að koma aftur.
Ég var hræddur við Lucien."
„Þú ættir að hafa komið. Ég
beið eftir þér hverja nótt, í þrjár
nætur hef ég legið andvaka og
beðið eftir þér.“
Fingur hennar leituðu um
handlegg mér, unz þeir fundu
höndina. í langa stund lágum
við þarna, einungis hendur okk-
ar snertust, létum sólina brenna
okkur ánægð að haldast í hend-
ur og þegja.
Reykháfarnir köstuðu löngum,
annarlegum skuggum. Drauga-
legir skuggar reykháfanna lengd
ust og sólin seig í átt að gráum
þökum. Brennheitt síðdegið varð
að svölu kvöldi. Ég sneri mér á
hliðina og horfði á hana. Fingr-
um lausu handarinnar strauk ég
meðfram hársrótum hennar og
lagði lófann á háls hennar. Ég
leyfði mér að snerta brjóst henn
ar, og hún andvarpaði. Síðan
lagði hún granna handleggi um
axlir mínar,' og skugginn af
höfði mínu skýidi andliti hennar
frá sólarlaginu. Ég kyssti augu
hennar, en hún gældi við axlir
mínar og bak. „Þú ættir að hafa
komið, þú ættir að hafa kornið,"
hvíslaði hún.
„Ég var hræddur."
„Þá verðum við að fara héðan,
burt frá París, burt frá Lucien."
,,Já, já, við skulum fara.“ Ég
myndi hafa lofað hverju sem
væri, svo töfrandi var hún.
Það var orðið dimmt, þegar
við klifruðum niður í vinnustof-
una. Nú virtist hún skyndilega
nakin og þungbúin, í saman-
burði við ástina og sólskinið.
„Förum eitthvað út,“ bað ég.
,,Við skulum fara á veitingahús,
á einhvern glaðværan stað. Luc-
ien er of nálægur hér.“
Það varð úr og hún klæddist
í ^infaldan hvítan kjól, svalan
og fleginn. Hún setti hárið upp
í tagl og færði sig í þunna, ít-
alska ilskó, háhælaða og glæsi-
lega. Hún dreypti Arpége í hár
sitt til að gleðja mig. Mér fannst
hún ekki líta út fyrir að vera
eldri en sautján ára, og ég var
hlálega hreykinn af henni þegar
við gengum niður götuna og
horfðum á matseðlana og gægð-
umst yfir litlu grindurnar, sem
eru á milli fólksins á götunni og
þeirra sem eru að borða.
Við settumst í lítið veitinga-
hús við Avenue MacMahon og
báðum um chateaubriands og
flösku af Beaujolais. öldruð
hjón, er sátu við næsta borð
brostu til okkar, og ég heyrði
konuna segja:
„En töfrandi par.“
Ég brosti til þeirra aftur og
hélt í hönd Francoise á borðinu.
,.Segðu mér frá sjálfri þér?“
Við hlógum. Við höfðum bæði
sagt það sama.
„Þú fyrst", sagði hún. „Þú
segir fyrst frá.“
,.Ja, það er erfitt. Ég er tutt-
ugu og þriggja ára, og ég var
enskur. Fjölskylda mín er frá
Warvickshire sem er falleg græn
sýsla í miðju Englandi. Og við
teljum Thomas Malory forföður
okkar. Ég var í skóla þangað til
ég var 17 ára, þá fór ég í sjó-
herinn. Þú ert eina mannveran
sem ég hef nokkru sinni elskað,
og sú eina sem ég mun nokkru
sinni elska. Það virðist ekki vera
nein saga, engin raunveruleg
saga, nema-í sambandi við þig.
Og svona er það.“
Hana langaði til að segja mér
frá Lucien, hversvegna þau fóru
að búa saman, en mig langaði
ekki til að vita það.
„Við skulum ekki tala um
hann,“ sagði ég, „ við skulum
hvorki tala um Lucien, Náttfar-
ana né stríðið. Ef þú ætlar að
segja mér frá einhverju, þá
segðu mér frá lífi þínu áður en
þú hittir Lucien. Segðu mér hvað
an þú ert, hvar þú varst í skóla
og hvers vegna þú leyfir mér að
verða ástföngnum af þér.“
Auðvitað vildi hún ekki svara
síðustu spumingu minni, og það
sem eftir var af máltíðinni tal-
aði hún um heimili sitt, suður-
frá. Fjölskylda hennar, sem öll
hafði dáið í stríðinu, hafði búið
í litlu húsi í hæðardrögunum
fyrir neðan Eze, og Francoise
hafði erft það. Það sneri út að
sjónum og í garðinum voru tvö
eucalyptustré og mímósurnar.
Hún fór þangað í nokkra mán-
uði á hverjum vetri til að vera
ein og mála. Lucien virtist forð-
ast sól og hita og framar öllu
öðru sveitina.
„Hann á heima í borginni,"
sagði hún og það örlaði fyrir
fyrirlitningartóni í rödd hennar.
„Hann getur ekki hugsað sér að
synda fyrr en eftir sólarlag, og
líkami hans er alltaf hvítur, hvít
ur eins og stóru klettarnir sem
fá sjóinn til að virðast tærari og
breinni en hann er.“
„Þú lofaðir að tala ekki um
Lucien," Francoise brosti.
„Hann virðist allsstaðar
þrengja sér inn,“ sagði hún, og
nú varð hún allt í einu alvar-
leg. ,,Alan,“ sagði hún og hall-
aði sér yfir borðið. „Þú mátt
ekki verða flæktur í því, sem
hann er að áætla. Það hefur
ekkert gott í för með sér.“
„En veiztu ekki um það?“
spurði ég.
„Mig langar ekki til að vita
um það. Mér kemur það ekki
við. Ég spyr aldrei spurninga og
hann segir mér aldrei neitt.
Hvað sem það er, þá veit ég að
það er illt.“ ’
Henni var mikið niðri fyrir,
og ég virti áhyggjur hennar.
Þrátt fyrir það var ég orðinn
of flæktur í ævintýraiðu. Jafn-
vel refsing Benoit gat ekki feng-
ið mig til að hætta við ævin-
týrið með Náttförunurh.
„Ég er búinn að samþykkja,
sjáðu til.“ Ég reyndi að útskýra
fyrir henni en hún vildi ekki
hlusta.
„Komdu burt með mér“.
„En hvert? Hvert eigum við
að fara?“
„Til Eze, til hússins. Tökum
fyrstu lest á morgun og komum
þar fyrir kvöldið. Við komumst
burtu frá því öllu saman, burt
til sjávarins og hreina loftsins."
„Ætlarðu þá að fara frá Luci-
en?“
,,Mig langar til þess að kom-
ast frá honum.“
„Hvað á ég að gera í Eze?“
„Þú getur unnið í kabarettun
um meðfram ströndinni. Ég
þekki marga í Nizza og Monaco".
Hún þagnaði og lækkaði rödd-
ina. ,,Þú værir hjá mér. Við
gætum verið saman. Ströndin
við Eze er hvít og sjórinn er tær.
Við gætum synt á nóttinni þegar
þú kæmir aftur frá vinnu, synt
og elskast á ströndinni. Stein-
arnir eru volgir alla nóttina.
Komdu burt, komdu burt með
mér.“
En ég vildi ekki hætta við
krossferð mína, gefast upp við
ævintýrið.
„Við skulum tala um það
heima,“ sagði ég, „ekki hérna.
Við skulum tala um það heima,
þegar við erum orðin ein í vinnu
stofunni.“
Við gengum aftur til baka,
leiddumst og gengum hægt upp
brakandi stigana. Ég söng á með
an og hugsaði um nóttina, sem
við áttum í vændum. En, þegar
Francoise opnaði dyrnar, fann
ég skyndilega illþefjandi Cap-
oral tóbakslykt og heyrði rödd,
sem hvæsti í myrkrinu: Hefurðu
skemmt þér vel, rosbif?"
Það var Lucien. Hann sat og
reykti pípu sína í rökkrinu, og
ég vissi að hann var brosandi.
„Fórstu með hana út, ha, rosbif?
Meðan kötturinn er í burtu, ros-
bif?“
Francoise hló og kveikti.
„Hann hefur verið ágætur,"
sagði hún, „Riddaralegur enskur
strákur hugsar um fagra gras-
ekkju í fjarveru Foringjans."
Hún gekk til hans og kyssti hann
á ennið. Ég vissi þá, að ekki
hafði komizt upp um okkur, og
brosti veiklulega í áttina til
hans. Lucien hafði í raun og
veru alltof mikið sjálfsálit til
þess að gruna, að aumingja
France elskaði nokkurn annan.
Lék ég því hinn riddaralega
enska strák, feiminn og ruglað-
an, og allt gekk vel. Allt, nema
að allar áætlanir og allir draum-
ar fór út í veður og vind. Franc-
oise var eins fjarlæg og nokkru
sinni fyrr. Og er ég þrammaði
aftur inn í einmana herbergið
mitt, bað ég þess, að hún svæfi
ekki við hlið hans, leyfði honum
að snerta hinn brúna líkama
Skáldið og mamma litla
1) Mamma og Sigga frænka eru
búnar að bjóða okkur í útilegu um
helgina. Við ætlum að finna rólegan
stað og láta fara vel um okkur.
2) Finna rólegan stað!!
3) Ég veit ekki til að nokkur hafi
fundið ró í návist mömmu þinnar.
— Haltu áfram hundur ....
Vísaðu okkur leiðina heim!
Jæja, þessi hundur vinur þinn
ætlar ekki að fylgja okkur heimj sennilega
litli kunningi .... Við þurfum aðra leið
I
að finna einhverja' með þig á næstu bækistöð lög'
. .. Eins og að fara reglunnarl
sinn með fölum borgarhöndum.
Næsta kvöld kom Lucien til
La Condamine. Hann var í vondu
skapi og skammaði alla. Benoit
sagði ekkert um bílinn og svar-
aði spurningum Lucien um ferð-
ina án þess að blikna eða blána.
„Hvernig gekk ferðin?"
„Eftir áætlun," sagði Benoit,
,eins og alltaf.“
„Og rosbif?"
„Eins og einn af okkur, kald-
ur og rólegur eins og hann hefði
verið að þessu alla ævi.“
Lucien leit á mig og kinkaði
kolli. „Allt í lagi þá,“ sagði
hann. „Förum af stað“.“ Moumou
var látinn læsa og Benoit ók
Lucien, Dédé og mór út að
Rambouillet og mílu fram hjá1
þorpinu. Hann beygði af aðal-
veginum til Maintenon og á sand
borinn stíg, sem lá í vestur inn
í skóginn. Benoit stanzaði bíl-
inn, og Dédé og ég klifruðum
niður á hvítan, volgan sandinn
við hlið foringjans.
„Við verðum aftur hér klukk-
an fjögur," sagði Lueien.
„Komdu ekki inn á stíginn,
haltu þér á veginum." Síðan sló
hann aftan á bílinn um leið og
Benoit ók í burtu, rétt eins og
temjari, er klappar hesti á lend-
ina. Hann beið unz hljóðið aí
aitltvarpiö
Föstudagur 24. febrúar
8.00 Morgunútvarp. — Bæn (Séra
Jón / ------ --------" "
8.05 Muxi$unieiivr'iiiiA. — 5.15 TÓn«
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tón
leikar. — 9.10 Veðurfregnir. —
9.20 Tónleikar. —
12.00 Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynningar).
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 ,,Við vinnuna": Tónleikar.
15.00 Miðdegisútvarp. (Fréttir. — 15.05
Tónleikar. — 16.00 Fréttir, veð-
urfr. og tilk. — 16.05 Tónleikar).
18.00 Börnin heimsækja framandi þjótf
ir: Guðmundur M. Þorláksson
segir frá höfuðleðrasöfnurum í
Andesf jöllum.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.00 Tilkynningar.
1930 Fréttir.
20.00 Daglegt mál (Oskar Halldórsson
cand. mag.).
20.05 Efst á baugi (Tómas Karlsson og
Björgvin Guðmundsson).
20.35 Við orgelið (Dr. Páll ÍsfW«w;on).
21.00 Upplestur: Dagbjört *>T/gsdóttir
les frumort kvæði.
21.10 ,,Söngvar úr suðurríkjunum**
„Roger Wagner kórinn syngur),
21.30 Utvarpssagan: „Blítt lætur ver*
öldin“ eftir Guðmund G. Hagalín;
(Höfundur les).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.20 Erindi: Barnið, heimilið, um«*
hverfið (Stefán Sigurðsson kenn»
ari).
22.40 A léttum strengjum: Danshljóm*
sveit tékkneska útvarpsins leikup
þarlenda dansmúsík; Karel Kraut
gartner stj.
23.10 Dagskrárlok.
Laugardagur 25. febrúar
8.00 Morgunútvarp (Bæn — 8.05 Morg
unleikfimi — 8.15 Tónleikar •
8.30 Fréttir — 8.35 Tónleikar —
9.10 Veðurfregnir — 9.20 Tónleik-*
ar — 10.00 Veðurfregnir.
12.00 Hádegisútvarp. (Tónleikar. -•
12.25 Fréttir og tilk.).
12.50 Oskalög sjúklinga (Bryndís Sig«
urjónsdóttir).
14.30 Laugardagslögin — (15.00 Fréttir)
15.20 Skákþáttur (Baldur Möller).
16.00 Fréttir og veðurfregnir.
16.05 Bridgeþáttur (Hallur Símonars.)
16.30 Danskennsla (Heiðar Astvalds*
spn danskennari).
17.00 Lög unga fólksins (Þorkell Helga
son).
18.00 Utvarpssaga barnanna: „Atta
börn og amma þeirra í skógin-
um“ eftir Önnu Cath.-Westly
XIV. (Stefán Sigurðsson kennari
þýðir og les).
mundsdóttir).
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Tómstundaþáttur barna og ung-
linga (Jón Pálsson).
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Tónleikar: Lög úr söngleiknum
„West Side Story“ eftir Leonard
Bernstein (Bandariskir listamenn
flytja undir stjórn Max Gober-
mans.)
20.15 Leikrit Þjóðleikhússins: „Blóð-
brullaup“ eftir Garcia Lorca.
t»ýðandi: Hannes Sigfússon. —
Leikstjóri: Gísli Halldórsson.
Leikendur: Arndís Björnsdóttir,
Valur Gústafsson, Guðrún As-
mundsdóttir, Helgi Skúlason,
Helga Valtýsdóttir, Regína Þórð-
ardóttir, Lárus Pálsson, Anna
Guðmundsdóttir, Edda Kvaran,
Baldvin Halldórsson, Herdís Þor-
valdsdóttir, Bessi Bjarnason,
Kristján Jónsson og Erlingur
Gíslason.
22.00 Fréttir og Veðurfregnir.
22.10 Passíusálmar (24).
22.20 TJr skemmtanalífinu (Jónas Jón-
asson).
22.45 Danslög. — 24.00 Dagskrárlok.