Morgunblaðið - 24.02.1961, Blaðsíða 15

Föstudagur 24. febrúar 1961
MORGUNBLAÐ1Ð
15
í — Vafnavextir
Framh. af bls. 1
^ Er við komum austur að Mark
arfljótsbrú hittum við vega-
vinnumenn, sem þá höfðu ný-
lokið við að gera við skarð í
veginn hjá brú við Leifsstaði,
sem er næsti bær við veginn,
vestan við Markarfljót.
Fljótið hafði brotið skarð í
svonefndan Affallsgarð, sem er
á vesturbakka Markarfljóts, of-
an við Stóra-Dímon. Hafði
vatnið síðan flætt eftir Affall-
inu, gömlum farvegi og brotið
fyrrnefnt skarð í veginn, en
lokið var að gera við það í
gær.
Skarðið í Affallsgarðinn var
um 300 m breitt og hafði allt
sópazt burtu og sá ekki tangur
né tetur af hnullungsgrjóti, sem
var í garðinum, en það voru
allt að tveggja lesta björg. Um
7 km ofan við Markarfljóts-
brúna er gömul flóðgátt, sem
notuð var til að hleypa áveitu-
vatni niður í Landeyjar, en hún
var talsvert notuð á árunum,
sem garðurinn var byggður, en
það var skömmu eftir stríð.
Sveinn Þorláksson, bifreiða-
stjóri hjá vegagerðinni, ók okk-
ur á trukk sínum upp aurana
hjá Sóra-Dímoni og upp að flóð
gátt Landeyinga, sem er stein-
steypt mannvirki. Rétt neðan
við steinvegginn hefur fljótið
brotið garðinn niður og leitað
í sinn gamla farveg. Mikið var
nú tekið að sjatna í Markar-
fljóti. Þegar við vorum eystra
var verið að flytja jarðýtu upp
að skarðinu í garðinn og átti að
freista þess að laga farveginn
svo varna mætti frekari
skemmdum, ef aftur vex í fljót-
inu.
Markarfljót braut einnig tvö
skörð í svonefndan Fauskagarð,
en hann er neðan við brúna á
vesturbakkanum, ofan við svo-
nefnda Fólabæi. Skörð þau eru
ekki eins stór og skarðið ofan
við Sóra-Dímon og ekki vissu
vegagerðarmenn til að vatn það
er þar flæddi í gegn hefði vald-
ið skemmdum.
Ljóst er af þéssu að skemmd-
irnar við Markarfljót eru gífur-
lega miklar og mun taka lang-
an tíma að gera við þær.
Ölfusá beljaði bakkafuli
Ölfusá var í vorleysingaham
í gærdag. Bakkafull beljaði hún
niður árfarveginn við Selfoss og
til sjávar. Að sjá var sem horft
væri á haf út í hvassviðri, svo
ofsalegt var straumkastið. Hún
bar með sér stóra og smáa
jaka, sem fóru á fleygiferð und-
ir Ölfusárbrú. í hringiðunni
neðan við brúna var straum-
kastið feikilegt. Og það var
gaman að sjá hvernig ísjakarn-
ir hentust og stungust í straum-
inn, eins og stórhveli væru að
brjótast í straumnum.
Það fór ekki mikið fyrir
vatnavöxtunum í Þjórsá, a. m. k.
ekki við Þjórsárbrú. En svo
virtist sem nokkur ís hafi verið
kominn á ána, sem flóðið hafði
rutt að mestu í burtu, lítils-
háttar skarir voru beggja vegna
árbakkanna. Sama máli gegnir
um aðrar ár austur í austur-
sveitum, vöxtur var í þeim öll-
um. —.
Skarð í veginn á Síðu
Fréttaritari blaðsins í Vík í
Mýrdal símaði:
1 nótt flæddi Eldvatn, sem er
kvísl úr Skaftá, á alllöngum
kafla yfir veginn vestan við
Eldhraun, svo að vegurinn á
Síðuna varð ófær. Síðdegis í gær
fór að sjatna í ánni og kom þá
í ljós, að 40—50 m löng upp-
fylling, 4—5 m há, virtist horf-
in að mestu. Var uppfyllingin
milli tveggja brúa, en þær
standa báðar.
Mjólkurbíllinn frá Vik gerði
tilraun til að komast upp á
Síðuna gegnum Meðallandið, en
festist, er ræsi lét undan bíln-
um. Var bíllinn dreginn upp og
varð • hann að snúa við.
Vegamálastjóri tjáði blaðinu í
gær að um leið og verkfærum
yrði komið yfir ána, yrði hafizt
handa um að gera við þarna.
Spjöll á Norðurvegi
Eins og skýrt var frá í blað-
inu í gær var stórhlaup í
Blöndu í fyrradag. Urðu vatna-
vextir í fleiri ám í Húnavatns-
sýslu. Fréttamaður blaðsins á
Blönduósi fór eftir hádegi í gær
fram í Langadal, en þá var flóð
ið byrjað að sjatna 1 Blöndu.
Fyrir norðan Auðólfsstaði var
vegurinn á kafi og jakahrönn
á honum, svo hann komst ekki
lengra. Var jarðýta þar á staðn-
um, en lítið var hægt að gera.
Einn brotinn staur sá frétta-
maðurinn á leið sinni. Vegur-
inn hjá Geitaskarði hafði einnig
verið lokaður, en um hádegis-
bilið var jakaruðningnum ýtt af
honum þar með jarðýtu. Og fyr
ir norðan Æsustaði var enn eitt
flóðasvæði.
í Svartá var í fyrradag ein-
hver sá mesti jakaruðningur,
sem þar hefur komið og urðu
skemmdir í Svartárdalnum. —
Göngubrú á nokkuð háum
stöplum fór alveg, girðingar sóp
uðust burt, tveir símastaurar
brotnuðu hjá Ártúni og fregnir
höfuð borizt um fleiri brotna
staura frammi í Svartárdal.
í Vatnsdalnum varð nokkurt
flóð í útdalnum, vegna þess að
Flóðið, sem var á ís, stóð mikið
fyrir. Hafði eitthvað flotið
kringum hey.
í gærmorgun var jökunum ýtt
af veginum á Blönduósi, en mik
il jakahrönn var meðfram allri
ánni hjá þorpinu. Engar
skemmdir urðu á Blöndubrú.
Fréttaritari blaðsins á Sauð-
árkróki símaði:
Miklir vatnavextir voru í gær
í Héraðsvötnum og Húseyjar-
kvísl og flæddi yfir eylandið í
Skagafirði, svo það var allt í
einu flóði. Vötnin flæddu yfir
veginn vestur hjá bænum Völl-
um í Vallhólmi.
Klukkan að ganga 5 í dag átti
ég tal við Pál í Varmahlíð. —
Sagði hann mér að mikið hefði
dregið úr vatnavöxtum í Hús-
eyjarkvísl og einnig nokkuð í
Héraðsvötnum, þannig að seinni
hluta dags tókst að komast eftir
veginum yfir Vallhólminn í jepp
um. Þangað til var alveg ófært.
Einnig má geta þess að Dals-
áin, sem venjulega hefur verið
mik-ill farartálmi í vatnavöxt-
um, hefur haldið sér í skefjum
í þetta sinn. Sagði Páll að hann
vissi ekki til að neinar teljandi
skemmdir hafi orðið vegna þess
ara vatnavaxta.
í fyrradag fór að vaxa í ánum
í Borgarfirðinum, að því er
fréttamaður blaðsins í Borgar-
nesi símaði. Hvítá óx mikið, en
ekki þó meira en svo að hún
rann lítillega yfir veginn hjá
Hvítárvöllum og hafði ekki
valdið skemmdum. Um miðjan
dag í gær var farið að fjara í
ánni; sjávarföll voru þá hag-
stæð, en þeirra gætir mjög
þarna við brúna.
— Alþingi
Framhald af bls. 13.
því að innlánsdeildir samvinnu-
félaganna nytu , allra sömu rétt-
inda og aðrar innlánsstofnanir
landsins, sagðist ráðherrann ekki
skilja hvers vegna þær ættu ekki
einnig að bera sömu skyldur.
Jóhann Hafstein kvaddi sér
hljóðs, þegar viðskiptamálaráð-
herra hafði lokið máli sínu, og
verður ræðu hans og þeirra, sem
tóku til máls á eftir honum, getið
í blaðinu á morgun.
Nátengdur
Cezanne
EINKASKEYTI frá fréttarit-
ara Mbl. í Kaupmannahöfn,
22. febr. — Dagblöðin hér
flytja í dag greinar um Jón
Stefánsson, listmálara í til-
efni áttræðisafmælis hans og
hrósa honum mjög.
Politiken segir, að hann hafi
verið og sé nátengdur meist
aranum Cezanne, hvað snerti
auðmýkt gagnvart starfi sínu
og sterka sjálfgagnrýni.
Og Aktúelt segir að myndir
hans beri vitni óþrjótandi
þrótti og kærleika tii íslenzkr
ar náttúru.
Þingskjöl
Lögð hefur verið fram í sam
einuðu þingi svo'hljóðandi fyrir
spurn til ríkisstjórnarinnar frá
Páli Þorstelnssyni, Ágúst Þor-
valdssyni og Daníel Ágústínus-
syni:
,,1. Verður Ræktunarsjóði og
byggingarsjóði sveitabæja útveg
að nægilegt fé til þess að sjóðirn
ir geti veitt lán samkvæmt þeim
umsóknum, sem borizt höfðu fyr
ir s.l. áramót og enn eru óaf-
greiddir?
2. Ef svo er, hvenær geta þær
lánveitingar hafizt?“
— ★ —
Karl Kristjánsson flytur í efri
deild breytingartillögu við frv.
til 1. um sölu Þingeyjar í Skjálf
andafljóti. Leggur Karl m.a. til,
að ríkisstjóminni verði heimilað
að afhenda S-Þingeyjarsýslu ó-
keypis til eignar og umráða eign
arhluta ríkisins (3A eyjarinnar)
í Þingey í Skjálfandafljóti. —
Þá flytur Karl einnig breytingar
tillögu við frv. til sveitastjórnar
laga.
4 LESBÓK BARNANNA
GRETTISSAGA
117. Þá bjó í Hólmi Björn
Hítdælakappi. Hann var
tiöfðingi mikili og harð-
ffengur og hélt jafnan seka
xnenn. Grettir kom í Hólm
og tók Björn vel við honum.
Grettir spyr, ef hann vill
tionum nokkra ásjá veita.
Björ mælti: „Að því hefi
eg hugað, að í því fjalli,
sem fram gengur fyrir utan
Hítará, mun vera vígi gott,
en þó fylgsni, ef klóklega er
um búið“.
Grettir kvaðst hans for-
sjá hlíta mundu. Fór hann
þá í Fagraskógarfjall og
bjóst þar um. Þótti Mýra-
mönnum n.ikill vágestur
kominn, er Grettir var.
118. Maður hét Gísli. Hann
var mikill og sterkur og af-
burðamaður í vopnum og
klæðum og gerði um sig
mikið og nokkuð sjálfhæl-
inn. Hann var siglingamað-
ur og kom það sumar út í
Hvítá, er Grettir hafði einn
vetur verið í fjallinu.
Gísli kvað Mýrarmönnum
farast lítilmannlega að verða
ráðfátt að koma í brott skóg
armanninum. „Kæmist eg 1
færi við hann, þá trcysti ég
mér og vopnum mínum“.
T 119. Þeir menn höfðu heyrt
'íl orðræður Gísla, sem voru
vinir Bjarnar í Hítardal og
•ögðu honum innilega frá,
En er þeir Grettir fundust,
gat Björn um fyrir honum,
sagði nú reyna mundu,
hversu hann stæði á móti.
„Væri eigi ógaman“, sagði
Björn, „þó að þú hrekktir
fyrir honum, en dræpir
hann eigi.“
Grettir glotti við og gaf
sér fátt um.
120. Nær réttum um haust
ið fór Grettir ofan í Flysju-
hverfi og sótti sér sliuði,
Hann gat náð fjórum geld-
ingum. Bændur urðu varir
við ferð hans og fóru eftir
honum og vildu elta frá hon
um sauðina, en ekki báru
þeir vopn á hann. Honum
gerði hermt við sauðina og
þreif tvo og kastaði for-
brekkis, svo að þeir lágu í
óviti. Og er bændur sáu
það, gengu þeir að ódjarf-
lega. Grettir tók sauðina og
krækti saman á hornunum
og kastaði á sína öxl hvor-
um tveim, gekk síðí»n upp
í bæli sitt.
5- árg. ★ Ritstjóri: Kristján J. Gunnarsson ★ 24. febr. 1961
LJÚNAVEIÐIN
Þ E G A R verið var að
leggja fyrsfu járnbraut-
irnar í Afríku, áttu
verkamennirnir oft í vök
að verjast fyrir ljónun-
um, er ásóttu þá. Dýrin
lágu í leyni í runnum
og skógarjöðrum, lædd-
ust kring um bústaði
verkamannanna og brut-
ust jafnvel inn í hús og
vagna að næturlagi.
Verkamennirnir voru,
sem von var, ákaflega
hræddir við ljónin og
höfðu á hverri nóttu
flokk vopnaðra manna á
verði. Einn úr hópi verka
mannanna hæddist mjög
að þessum ráðstöfunum,
sem hann taldi bera vott
um hugleysi.
Kvaðst hann skyldi
sína, að hann þyrði einn
að mæta ljónunum, ef
okkurt þeirra vogaði sér
að koma í nágrenni við
vinnuskýlin.
Hann þóttist nú ætla
að sýna mikla ráð-
kænsku. Gríðarlega stór-
ar og djúpar tunnur eða
sáir voru til að geyma í
vatnsbirgðir verka-
manna. Eitt slíkt vatns-
ílát var nú orðið tómt, og
hetjan ákvað að gera það
að vígi sínu. Hann skreið
með erfiðismunum niður
í, boraði gægjugat á eina
hliðina niður við botn-
inn og stakk byssuhlaup-
inu þar út. Síðan lét
hann hlemminn yfir og
lét þau orð falla, að nú
mundi ekki mikið leggj-
ast fyrir ljónið, ef það
hætti sér í skotmál.
Leið nú fram á nótt-
ina, en þá fann ljón eitt
í grenndinni mannaþef-
inn, læddist að tunnunni
þeim megin, sem gatið
var ekki; og sló hlemm-
i inn af með framhrömm-
unum. Maðurinn gat
ekki snúið sér við með
byssuna, enda stóð hlaup
ið út úr gatinu. Hann
hafði því ekkert annað
ráð, en hringa sig niður
á botninn og láta fara
sem minnst fyrir sér.
| Sem betur fór var tunn-
I an múruð föst að neðan,