Morgunblaðið - 12.05.1965, Blaðsíða 28

28
MORGU N BLAÐIÐ
Miðvikudagur 12. maí 1965
ANN PETRY:
STRÆTIÐ
izt fram hjá einhverjum þrösk-
uldi, sem hindraði það, að hann
gæti sofið hjá henni — einhverj
um þröskuldi af konunnar völd-
um.
— Hvernig var aðsóknin í
kvöld? spurði Junto.
— Troðfuilt hús. Hékk í loft-
inu.
— Ekkert uppistand?
— Það er aldrei neitt uppi-
stand. Kálfskrofin sjá um það.
— Gott.
— Stúlkan syngur ágætlega,
sagði hann. Svo horfði hann á
andlitið á Junto, til þess að finna
einhverja aðkenningu af svip,
sem gæfi til kynna, hvað það
væri, sem hefði komið honum til
að ásælast Lutie Johnson. Því að
allskonar stelpur höfðu verið við
loðandi í knæpunum hans án þess
að hann hefði vitað hann líta á
þær tvisvar.
— Já, ég veit það. Ég heyrði til
hennar. Og Junto deplaði augun
um og Boots vissi, að hann sóttist
eftir henni af nákvæmlega sömu
ástæðu og hann sjálfur — af því
að hún var ung og lagleg og hver
maður með einhverju lífsmarki,
mundi falla fyrir henni.
— Heyrðirðu tli hennar í
kvöld? spurði Boots og trúði
ekki sínum eigin eyrum.
— Já, ég var í Casino í nokkr
ar mínútur.
Boots hristi höfuðið. Já, gamli
maðurinn var sjálfsagt illilega
snortinn. Hann hafði mesta löng
un til að sjá andlitið á honum
verða mjúkt og skrítið. — Hvern
ig líður frú Hedges? spurði hann.
— Prýðilega. Andlitið á Junto
varð allt að einu brosi. — Hún
er dásamleg kona . . . alveg dá-
samleg.
— Já. Honum varð hugsað til
klútsins, sem'var reyrður í harða,
Ijóta hnúta um hausinn á henni.
— Víst er hún það.
Hann sneri frá borðinu. — Ég
verð að fara, Junto. Sé þig seinna.
Hann gekk hljóðlaust út úr knæp
unni og andliti'ð jafn sviplaust
og þegar hann kom inn.
12. KAFLI
Jones húsvörður lokaði dyrun-
um á íbúðinni sinni á eftir sér.
Hann kreppti hnefana og rétti úr
þeim á víxl með reglulegri hreyf
ingu, sem svaraði til flóðs og
fjöru í reiðinni, sem hann var al
tekinn.
í fyrstunni var þetta reiði við
frú Hedges, sem þurfti endilega
að rekast fram í ganginn og ýta
við honum, skipa honum fyrir
Borgarnes
tJMBOÐSP" \ÐUR Morgun-
blaðsins i Borgarnesi er Hörð-
ur Jóhannsson, Borgarbraut
19. — Blaðið er í lausasölu á
þessum stöðum í bænum:
Hótel Borgarnesi, Benzínsölu
SHELL við Brákarbraut og
Benzínsölu Esso við Borgar-
braut.
Stykkíshólmur
Umboðsmaður Morgun-
blaðsins í Stykkishólmi er
Víkingur Jóhannsson, Tanga
götu 13. Ferðafólki skal á
það bent að í lausasölu er
blaðið selt í benzínsölunni
við Aðalgötu.
Afgreiðslur blaðsins hafa
með höndum alla þjónustu
við kaupendur blaðsins og
til þeirra skulu þeir snúa
sér, er óska að gerast fastir
kaupendur Morgunblaðs-
ins.
og ógna honum. Bara að hún
hefði ekki verið svona stór og
svona eitruð, annars hefði hann
slegið hana niður.
Hann hleypti brúnum. Hvern-
ig hafði hundurinn komizt út?
Min hlaut að hafa hleypt honum
út. Min hlaut að hafa staðið ein-
mitt þar sem hann stóð nú, rétt
innan við dyrnar, og horft fram
í ganginn og svo þegar hún sá,
hvað um var að vera, hafði hún
sleppt hundinum lausum. Ný
reiðialda, sem beindist að Min,
gaus upp í honum. Hefði hún
ekki sleppt hundinum, hefði hann
komizt yfir Lutie Johnson. Það
var hundurinn, sem hræddi Lutie
svo að hún æpti upp og dró þessa
gömlu gyltu með rauðu tuskuna
um hausinn út í ganginn.
aOMIHBMB
36
Hann gat fundið, hvernig Lutie
var dregin úr fanginu á honum
hann gat séð fru Hedges horfa
á sig með þessum illskufullu aug
um, sem boruðu í andlitið á hon
um, hann gat séð þennan risa-
vaxna skrokk hennar í flúnels-
kjólnum og hann gat fundið heift
ina í henni þegar hún hratt hon
um á kjallarahurðina.
Og allt var þetta Min að kenna.
Hann ætti að draga hana út úr
bælinu og berja hana, þangað
til hún missti meðvitundina, og
þá fleygja henni út á götuna.
Hann gekk til svefnherbergisins
og stanzaði þar við dyrnar, en
mundi þá eftir krossinum yfir
rúminu og komst ekki yfir þrösk
uldinn, þrátt fyrir löngunina til
að leggja hendur á hana, og fara
illa með hana. Hann gat ekki ráð
ið það af reglulegum andardrætti
hennar, hvort hún væri sofandi
eða bara að þykjast. Hún hlaut að
hafa skotizt inn um leið og hún
sá hann leggja af stað að dyrun
um að íbúðinni.
Hugsanir hans bárust aftur að
frú Hedges. Svo að það var þess
vegna, að hann gat ekki fengið
hana tekna fasta. Hann mundi eft
ir lögregluforingjanum. — Hvað
heitir hún? og svo augunum sem
störðu á blaðið þar sem nafnið
var skrifað. Junto var ástæðan
til þess, að hann gat ekki fengið
hana tekna fasta í það sinn. Ein-
hverntíma síðasta sumar hafði
hann farið í krána og þá séð hann
. . . stuttan, kubbslegan mann,
sem leit sýnilega aldrei af fólk-
inu, sem var að drekka við bar-
inn. Og hugsunin um hann kom
honum til að skjálfa.
Hann fór frá svefnherbergisdyr
unum og ranglaði um stofuna.
Loksins settist hann á legubekk
inn. Hann ætti að fara í rúmið en
hann vissi, að hann gæti aldrei
sofið með hugann svona fullan af
hugsunum eins og þessum. Lík-
aminn á Lutie hafði verið mjúk-
Nýjasta hefti ICELAND
REVIEW kynnir á fraeði-
legan hótt íslendinginn
LEIF HEPPNA.
Sendið ritið vinum og
viðskiptamönnum yðar
erlendis.
ur viðkomu og mittið á henni
hafði verið nákvæmlega mátu-
lega stórt í hendurnar á honum.
Það var mjótt og sveigjanlegt.
Hann verkjaði í andlitið þar sem
hún hafði klórað hann. Hann
ætti að láta eitthvað við það, ná
í eitthvað úr meðalaskápnum, en
hann hreyfði sig ekki. Ástæðan
til þess, að hún hafði klórað hann
svona, var sú, að hún hafði ekki
vitað, að hann ætlaði ekki að
gera henni neitt illt, að hann
mundi fyrir engan mun gera það.
Hann hlaut bara að hafa hrætt
hana með því að koma svona
snögglega að henni.
Hann fann tilfinningar sínar
safnast saman um Lutie, einbeita
sér að henni og setjast að hjá
henni. Þetta klór á andlitinu á
honum var langt og djúpt. Svona
illilega hafði hún ekki hræðzt.
Þetta var ekki hræðslan eintóm.
Það hlaut að vera eitthvað ann
að. Hún hafði barizt við hann
eins og urðarköttur, rétt eins og
hún hataði hann, og bitið, klórað
sparkað, og svo voru þessi ó-
hemjulegu öskur. En þau stóðu
nú í sambandi við hundinn,
reyndi hann að segja sjálfum sér.
En jafnvel eftir að hundurinn var
farinn og frú Hedges hafði bjarg
að henni úr greipum hans, hafði
hún haldið áfram að öskra. Hann
heyrði örvæntinguna í þessum
ópum hennar; þau glumdu enn
í eyrum hans og honum fannst
eins og henni hefði þótt snerting
in við hann óþolandi . . . það var
rétt eins og hún fyrirliti hann.
Nei, það var ekki hræðslan ein-
tóm.
En svo datt yfir hann full
merking þess, sem frú Hedges
hafði sagt við hann. Lutie hafði
æpt stanzlaust, af því að hún var
skotin í hvíta manninum, Junto,
og þoldi þess vegna ekki, að
svartur maður snerti hana.
Hugur hans gerði uppreisn gegn
þessari hugmynd, ýtti henni frá
sér. Hann neitaði að trúa því, að
þetta kæmi til nokkurra mála.
Hann reyndi að losa sig við þessa
hugsun, en hún skreið alltaf að
honum og settist þar um kyrrt.
Hann skalf af reiði við hugsun-
ina um stutta, hvíta líkamann
á Junto fléttaðan saman við há-
vaxna, granna líkamann á Lutie.
Hann sá hvítt hörundið á Junto
og brúna hörundið á Lutie. Hann
nugsaði sér þau saman þar 'sem
þau voru að éta, drekka, tala og
jafnvel að dansa.
Hann kvaldi sjálfan sig með
hugsuninni um þau liggjandi nak
in í rúminu, og kannski að tala
um hann og hlæja að honum.
Hann reyndi að gera þeim upp
C'’jin:
— Geturðu hugsað þér, Junto,
þennan Jones að láta vel að
mér?
Hann komst ekki lengra en
þetta, af því að hugurinn vildi
ekki staðnæmast við neitt. Það
var eins og heili hans væri eitt
hvert gult, bráðið efni, sem væri
sífellt að vella og spúa upp þanka
brotum, þangað til hann fékk höf
uðverk af því að fylgjast með
hreyfingu þeirra og rannsaka
hugsanirnar. Hann var ekki fyrr
farinn að elta eitt þessara brota,
en annað kom í þess stað, einhver
ný hugmynd, sem var þotin þegar
hann ætlaði að fara að rannsaka
hana.
Frú Hedges og Min. Það voru
þær, sem gerðu hann svona ó-
mögulegan. Rétt þegar hann var
kominn með Lutie í fangið, komu
þær því svo fyrir, að hún var
rifin. frá honum, hefði hann bara
getað komið henni niður í kjallar
.ann, hefði allt verið í lagi. Þá
hefði hún samstundis róazt.
Nú yrði hann að byrja á öllu
upp á nýtt. En hann vissi
ekki, hvar byrja skyldi. Kannski
gæti svolítil gjöf mýkt hana gagn
vart honum? Hann hlaut að hafa
hrætt hana mikið. Hann var al-
veg viss um, að hún hafði ‘verið
brosandi, þegar hún stóð í dyrun
um, og hélt í hurðina, en síða
pilsið vafðist um fætur henni,
þegar hún leit á kjallarahurð-
ina.
Hvað ætti hann að gefa henni?
Eyrnalokka, sokka, náttkjóla,
blússur . . . hann reyndi að rifja
upp fyrir sér ýmislegt af því,
sem hann hafði séð í búðarglugg
unum í Áttundutröð. Það yrði að
vera eitthvað sérstakt . . . kann
ski handtösku, eina af þessum
svartgljáandi . . .
Líklega gaf Junto henni gjafir.
Hugurinn stóð kyrr andartak.
Hvað gát hann gefið henni, sem
gæti jafnazt við gjafirnar frá
Junto Hann gat gefið henni loð
kápur . . . og . . \ Hann stóð upp
af legubekknum ofsareiður, svo
að allur líkaminn titraði af geðs-
hræringunni.
• Hún var skotin í Junto. Já, auð
vitað. Þessvegna hafði hún bar-
izt eins og grimm læða, klórað
hann og sparkað í hann, og fyllt
alla ganga með þessu öskri sínu,
sem glumdi enn í eyrum hans.
Hún var skotin í Junto, hvíta
manninum.
Svertingjar voru ekki nógu
góðir handa henni. Hann hafði
fyrr kynnzt svona kvenfólki. Þeg
ar hann kom frá borði og var al
veg að deyja af kvensemi, hafði
hann farið til einnar, sem hann.
hafði þekkt áður. Dyrnar opnuð-
ust um ofurlitla glufu. — Nei,
þú getur ekki komið inn. Og
hurðin skall á nefið á honum.
Hann hafði beðið lengi fyrir utan
og loksins séð hvítan, feitan sjó-
mannsdjöful koma út úr sama
herberginu, klukkutímunum
seinna.
Já! hann þekkti þetta svo sem.
Þær höfðu ekkert brúk fyrir karl
menn af sínum eigin lit. Jú, hann
skyldi ganga frá henni. Ganga
frá henni, svo að það yrði ekki
betur gert. Hann leitaði í huga
sínum að aðferðinni, sem nota
skyldi og varð hissa er hann fann
að hann var farinn að hugsa ró-
lega og skipulega. Þetta, að hún
skyldi streitast móti honum, rétt
eins og hann væri svo skítugur,
að hann væri ekki snertandi, að
hún leit aldrei á hann þegar hún
gekk inn eða út úr húsinu, að
hún hafði orðið hrœdd, þetta
kvöld þegar hún kom að líta á í-
búðina, og þau fóru þangað upp
ir þá.
saman . . . allt þetta sýndi og
sannaði, að hún vildi ekki hvíta
menn . . . hafði ekkert brúk fyr-
Hún tilheyrði hvítum mannL
Jú, hann skyldi ná sér niðri á
þeim báðum. Ganga almennilega
frá þeim.
Hann starði út í myrkrið, rétt
eins og hann mundi sjá eitthvert
ráð ef hann starði nógu lengL
Hann gekk um gólf 1 sífellu og
hugsaði . . . hugsaði. En honum
gat ekki dottið neitt í hug, eng
in aðferð til að nálgast hana.
En strákurinn? Hann stanzaði
á miðju gólfinu og kinkaði kollL
Hann gat náð í strákinn. Hann
gat vélað strákinn, án þess að
nokkur fengið að gert. Enginn
mundi nokkurntíma vita, hverj
um það væri að kenna. Loksins
fór hann að sofa, án þess að
vita, hvað gera skyldi, en hugg
andi sig við það, að hann gæti
hefnt sín á henni með strákinn,
sem millilið. Já. Strákinn.
Framreiðslunemi
óskast strax í veitingahúsið Naust. — Upplýsingar
hjá yfirþjóninum, ekki í síma, í dag og næstu daga.
IMAUST
HdSGAGKAMARKADURiniN
Auðbrekku 53 — Kópavogi.
Býður upp ú 207° ufslútt uf
öilum frnmleiðsluvörum
fyrirtækisins
Innskotsborð. sófaborð, svefnsófar, svefn-
bekkir, kassabekkir, símaborð, sófasett,
stakir stólar.
ÍSLENZK HÚSGÖGN hf.
Auðbrekku 53 — Kópavogi — Sími 41690.
— Opið til kl. 10.