Morgunblaðið - 11.07.1965, Blaðsíða 28

2S
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 11. júlí 1965
GEORGETTE HEYER
FRIÐSPILLIRINN
Meðan þessu fór fram, var
Soffía á gangi í kjarrinu með
Hubert. Henni hafði ekki dulizt
það, að undanfarna daga hafði
hann verið ýmist ofsakátur, eða
í hreinu örvæntingarskapi. Hún
hafði nefnt þetta við Ceciliu,
en hún hafði bara sagt, að Hubert
hefði alltaf verið svona duttlunga
fullur, og hafði svo ekki hugsað
uin það meir. En Soffía þoldi
ekki að sjá neinn í döpru skapi
án þess að kynna sér ástæðuna
til þess, og bæta úr því ef hægt
væri. Henni fannst hún vera orð-
in honum svo góðkunnug, að
hún gæti vel minnzt á það, enda
þótt honum þætti kunningsskap-
urinn ekki vera orðinn svo mik-
ill, að hann minntist á það við
hana að fyrra bragði. Hann viður
kenndi, að hann hefði nokkrar
áhyggjur, en það væri ekkert
stórvægilegt og hann vonaði, að
það yrði komið í lag eftir fáeina
daga.
Soffía hafði gengið á undan
honum að lurkabekk, sem þarna
var, og neyddi hann nú til að
setjast niður. Hún rissaði eitt-
hvað í moldina með oddinum á
sólhlífinni sinni, og sagði svo: —
Ef þetta er út af peningum ....
eins og það er nú næstum alltaf
.... og þú þorir ekki að tala við
hann pabba þinn, þá get ég lík-
lega hjálpað þér.
— í>að væri nú til nokkurs að
fara að tala við pabba! sagði
Hubert. — Hann á ekki skítugan
eyri, og í eina skiptið, sem ég
hef leitað til hans, stökk hann
upp á nef sér og var miklu verri
en nokkurn tíma Charles!
— Verður Charles vondur?
— Ja, ekki beinlínis, en‘ ég
vildi næstum heldur, að hann
yrði það.
Hún kinkaði kolli. — Þá vilt'u
ekki leita til hans? Segðu mér
alla söguna!
— Nei, svei mér þá! svaraði
Húbert og vildi standa sem fast-
ast á virðuleika sínum. — Það er
fallega hugsað af þér, Soffía, en
svo djúpt er ég enn ekki sokk-
inn!
— Hvað áttu við?
— Ég á við að fara að slá
kvenfólk um peninga, vitanlega!
Auk þess er engin þörf á því. Það
rætist úr þessu og það áður en ég
fer aftur til Oxford, svo er guði
fyrir að þakka.
— Og hvernig?
— Sleppum því, en það getur
ekki brugðizt. Ef það verður, sem
óhugsandi er .... Ég kann að
eiga föður, sem .... jæja, slepp-
um þvL Og ég kann að eiga bróð-
ur, sem heldur svo fast að aurun-
um, að hann er verri en nokkur
JúðL en sem betur fer, á ég
nokkra góða vini .... hvað svo
sem Charles kann að segja um
þá.
— Er honum lítið um þessa
vini þína? v
Hu'bert hló stuttaralega. — Já,
bara af því að þeir eru dálítið
veraldarvanir og slá sér svolítið
út öðru hverju, þá fer hann að
predika eins og Meþódisti ....
Nei, Soffía þú mátt ekki nefna
þetta við hann Charles.
— Auðvitað dettur mér það
ekki í hug. Það er naumast þú
heldur mig vera mikið kvikindi.
— Nei, alls ekki,. en það er
'bara .;. Jæja, það skiptir engu
máli. Ég verð orðinn kátur eins
og fugl á kvisti eftir vikutíma,
og svo ætla ég alls ekki að koma
mér í svona klípu oftar, geturðu
verið viss um.
Hún varð að gera sér þessa
fullyrðingu að góðu, þar eð ekki
fékkst meira upp úr honum. Þau
gengu síðan stundarkorn, en þá
yfirgaf hún hann og fór inn í
húsið.
25
Hann fann hr. Rivenhall, sem
sat undir álmtré í garðinum og
við fætur hans lá Tina, sem var
að fá sér lúr eftir ríkulega mál-
tíð. — Ef þú vilt sjá sjaldgæfa
sjón, sagði hann, — þá kíktu inn
úm gluggann á setustofunni.
Mamma er þar steinsofandi á ein-
um legubekk og greifafrúin á
öðrum!
— Nú, ef það er þeirra aðferð
til að láta sér líða vel, ætla ég
ekki að fara að ónáða þær, svar-
aði hún. — Það er nú ekki mín
aðferð til að skemmta mér, en
ég reyni að muna, að sumt fólk
vill helzt eyða hálfum tímanum
í að gera ekki neitt.
Hann rýmdi fyrir henni á
bekknum. — Nei, líklega er iðju-
leysið ekki þín höfuðsynd, sagði
hann. — Stunduhi dettur mér í
hug, hvort það væri ekki betra
fyrir okkur hin, ef svo væri, en
við höfum nú komið okkur sam-
an um að rífast ekki í dag, svo
að ég ætla ekki að fara frekar
út í þá sálma. En, segðu mér,
Soffía: Hvað er hánn frændi
minn að hugsa, að ætla sér að
giftast þessum kvenmanni?
Hún hnyklaði brýnnar. — Hún
er afskaplega góðlynd, skilurðu,
og Sir Horace segir, að hann
kunni bezt við rólegar konur.
— Ég furða mig á því, að þú
skulir hafa samþykkt svoná
hjónaband!
— O, vitleysa! Ég hef ekkert
atkvæði um það! ,
—■ Mér dettur nú í hug, að þú
hafir einmitt öll atkvæðin um
það, svaraði hann. — Vertu ekki
að spila neinn sakleysingja við
mig, frænka sæl! Þú veizt, að ég
er þolanlega viss um, að þú hefur
kallinn alveg í vasanum og hefur
sennileg varið hann fyrir tutt-
ugu greifafrúm um dagana!
Hún hló. — Það er nú kannski
ekki alveg fjarri sanni, en það
voru konur, sem hefðu gert
þenhan blessaðan engil ólukku-
legan, en það held ég að Sancia
geri hann e'kki. Því að ég hef
fyrir löngu ákveðið með sjálfri
mér, að hann skuli giftast aftur.
— Næst ferðu líklega að segja
að þú hafir kjaftað þau saman!
— Nei, nei. Sir Horace þarf
alldrei á neinni slíkri hjálp að
halda sagði hún hreinskilnislega.
— Hann er hrifnæmasti maður,
sem ég þekki, og það er það
versta, því að það þarf ekki ann-
að en snoppufríð kvensa fari að
gráta upp við öxlina á honum,
þá gerir hann hvað sem er fyrir
hana.
Hann svaraði engu, en hún sá,
að athygli hans beindist að Cec-
iliu og Sir Vincent, sem komu
fyrir hornið í sama bili. Hann
varð harður á svipinn, en Soffía
sagði í áminningartón: — Vertu
nú ekki að fárast yfir því þó
að hún Cecilia dufli ofurlítið við
hann Sir Vincent! Þú ættir að
þakka fyrir að hún gefur sig að
einhverjum öðrum en skáldinu!
En það er aldrei hægt að gera þér
til hæfis!
— Að minnsta kosti yrði það
samband aldrei við mitt hæfi!
— O, þú þarft ekkert að vera
hræddur! Sir Vincent lítur ekki
við öðrum en þeim, sem eiga
arfsvon, og er ekkert að hugsa
um að bjóða í Ciciliu.
— Þakka þér fyrir, en það var
nú ekki það, sem ég var með
áhyggjur af, svaraði hann.
Hún gat engu svarað þessu, því
að í sama bili var hitt fólkið kom
ið til þeirra. Cecilia, sem var nú
fallegri en nokkru sinni áður
skýrði frá því, hvemig Sir Vin-
cent hefði náð í einhverja vinnu-
kind sem gaf þeim mais handa
dúfunum. Hún hafði svo gefið
þeim og frænku hennar fannst
hún hafa haft miklu meiri áhuga
á því en hinu að hlusta á lævís-
lega gullhamra Sir Vincents.
Brátt kom Hubert til þeirra.
Hann sendi Soffíu augnatillit,
sem var svo fullt glettni, að hann
leit miklu fremur út eins og
prakkarastrákur, en sá borgar-
spjátrungur, sem hann hélt sig
vera. Hún gat ekki hugsað sér,
hvaða prakkarastriki hann hefði
fundið uppá, síðan hann yfirgaf
hana fyrir skammri stundu, ‘en
áður en hún kæmist að niður-
stöðu um það, váktist eftirtekt
hennar á greifafrúnni, sem birt-
ist við setustofugluggannn og gaf
merki um þá ósk sína, að þau
kæmu öll inn í húsið. Almenn
kurteisi neyddi jafnvel hr. Riven-
hall til að gegna þessu kalli. Þau
urðu þess vör, að greifafrúin
hafði haft svo gott af þessum
blundi sínum, að nú var hún
næstum fjörug. Þegar fólkið kom
inn, höfðu . þær frúrnar lokið
langri umræðu um heppilegustu
lyf til að varðveita hörundslit
sinn, og ef þær hefðu verið ósátt-
ar um gildi lambakets til að
eyða hrukkum þá voru þær að
minnsta kosti á einu máli um
kramin stiklsber.
Þar eð nú voru liðnar tvær
heilar klukkustundir frá fyrri
máltíðinni, fannst greifafrúnni
vera orðin þörf á einhverju
meira til lífsins viðurhalds, og
lagði fast að gestunum að gæða
sér nú á tei og englakökum. Það
var þá, sem frú Ombersley varð
þess vör, að ungfrú Wraxton og
hr. Fawnhope vantaði í hópinn,
og heimtaði að fá að vita hvar
þau væru niðurkomin. Cecilia
svaraði með hrolli, að þau væru
— Konan hans, tamdi hundinn.
sjálfsagt að lesa kvæði hvort
fyrir annað úti í skóginum, en
þegar tuttugu mínútur liðu, án
þess að þau sýndu sig, tók ekki
einungis frú Ombersley heldur
og elzti sonur hennar að ókyrr-
ast. Það var þá sem Soffía minnt-
ist prakkarabrossins á Hubert.
Hún leit til hans og sá, að svip-
urinn á honum var svo áhyggju-
laus, að furðu sætti. Það fór
heldur um hana og hún fann sér
átyllu til að færa sig um set og
setjast við hliðina á honum, og
hvíslaði að honum, svo að lítið
bar á: — Bölvaður prakkarinn
þinn, hvað hefurðu nú gert?
— Ég lókaði þau bara úti í
skóginum, sagði hann. — Það
getur kannski kennt henni að
vera ekki að leika siðsemi!
Hún átti bágt með að stilla sig
um að hlæja, en svo tókst henni
að segja með viðeigandi strang-
leik: — Það getur aldrei gengið.
Ef þú hefur lykil að hliðinu, þá
fáðu mér' hann, svo að engan
gruni þig.
— Æ, vertu nú ekki að eyði-
leggja þetta fyrir mér! — svar-
aði hann en neytti samt fyrsta
tækifæris til að láta lykilinn
detta í keltu hennar, því að enda
þótt honum hefði fundizt það
geta verið sniðugt að loka þau
hjónaleysin í skóginum, þá var
hann farinn að gera sér ljóst, að
það yrði líklega ennþá erfiðara
að losa þau úr prísundinni,
hneykslislaust.
— Þetta er svo ólíkt henni
Eugeníu, þessari elsku, sagði frú
Ombersley. — Ég get ekki hugs-
að mér, hvað þau geta verið að
gera.
— En verdad, það þyrfti nú
ekki að vera svo erfitt, sagði
greifafrúin og henni var sýni-
lega skemmt. — Svona fallegur
ungur maður og svona róman-
tískt umhverfi!
— Ég ætla að fara að gá að
þeim, sagði hr. Rivenhall, og stóð
upp og gekk út úr stofunni!
Hubert tók að gerast órólegur,
I en Soffía sagði allt í einu: — En
sú vitleysa í ykkur: Ég er viss
um að einhver garðyrkjumað-
urinn hefur bara lokað hliðinu
út að skóginum. Hún Sancia er
alltaf svo hrædd við ræningja
og hefur skipað þeim að láta
það aldrei vera ólæst!
Hún þaut þvínæst út og náði
fljótt í hr. Rivenhall. — Ég fékk
lykilinn hjá honum Gaston. Hér
er hann!
Þegar kom fyrir beygju á mal-
arstígnum, kom hliðið í ljós.
Ungfrú Wraxton stóð fyrir utan
það og var sýnilega ekki í neinu
englaskapi. En að baki hennar
sat hr. Fawnhope á bekk og var
aðyrkja og vissi sýnilega hvorki
í þennan heim né annan.
Þegar hr. Rivenhall opnaði
hliðið með lyklinum, sagði
Soffía: — Mér leiðist svo þessi
vitleysislega hræðsla í henni
Sanciu. Var yður ekki farið að
leiðast, ungfrú Wraxton? Og er
yður ekki orðið kalt?
JAMES BOND
Eftir IAN FLEMING
— Heira Bond, má ég kynna sam-
■tarfsmann minn, ungfrú Lynd.
— Ég þekki hana betur undir nafn
inu Vesper, hugsar Bond, en það er
augsýnilega gert ráð fyrir, að ég hafi
ekki kynnzt henni áður — og hún
hefur breytt hárgreiðslunni.
í Hermitass vínstúkunni
Eskifjörður
í BÓKSÖLUNNI á Eskifirði
er umboff Morgunblaðsins á
Eskifirffi.
FáskrCuisfjörður
E R Ú Þórunn Pálsdóttir er
umboðsmaður Morgunblaðs-
ins á Fáskrúðsfirði og hefur
með höndum þjónustu við
kaupendur blaðsins í bæn-
um. í söluturni hjá Marteini
Þorsteinssyni er blaðið selt
í lausasölu.
Vopnafjörður
Á Vopnafirði er Gunnar
Jónsson, umboðsmaður
Morgunblaðsins og í verzlun
hans og söluturni Kaupfé-
lagsins er blaðið einnig selt
í lausasölu.
Raufarhöfn
UMBOÐ SMAÐUR Morgun-
blaðsins á Raufarhöfn er
Snæbjörn Einarsson og hef-
ur hann með höndum þjón-
ustu við fasta-kaupendur
Morgunblaðsins í kauptún-
inu. Affkomumönnum skal á
það bent að blaffiff er selt
í lausasölu í tveim helztu
söluturnunum.
AKUREYRI
Afgreiffsla Morgun'olaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur i dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til f jölda ein-
staklinga um allan Eyjaf jörð