Morgunblaðið - 06.02.1966, Blaðsíða 25

Sunnttrdagur 6. fébrúar 1966
MORðVNBLADIÐ
25
Sá einstæði atburður gerðist
í Wuppertal í Þýzkalandi, að
grísk fjölsikylda dæmdi fjöl-
— Finnst ykkur hundarnir
hans kunningja míns ekki skyn-
samir. Annar þeirra heitir Viský
en hinn heitir Sódi. Þegar hann
Ikallar á Visky, kemur Viský, en
þegar hann kallar á Sóda —
kemur Sódi. En svo þegar hann
kallar: Sjúss, þá koma þeir báð-
ir?
L.
Nefnið mér dæmi um óbein-
•n skatt.
— Hundaskattur.
skyldufaðirinn, Miltades Vlach-
ós, hafði þvingað konu sonar
síns til lags við sig.
Faðirinn hafði farið til Grikk-
lands þeirra erinda að sækja
tengdadóttur sína. 1 hóteli á leið
inni til Þýzkalands braut hann
af sér gagnvart stúlkunni.
Frændi hennar komst á snoðir
um tiltækið og sendi fjölskyld-
unni í Wuppertal bréf þar sem
hann greindi frá ódæðinu.
Enginn tók á móti Vlachós á
brauitarstöðinni í Wuppertal,
þegar hann kom heim frá Grikk
landi — aleinn. Enginn virti
hann viðlits, eða yrti á hann
heima fyrir. Fjölskyldan beið
í fjóra daga til að fá staðfest-
ingu á bréfi frændans. Er hún
Helena og Paskalita, 12 og 18
ára gamlar, húsfreyjan og son-
urinn, Joannis á ráðstefnu í
eldhúsinu Hún stóð í tvær
klukkustundir, síðan var kveð-
inn upp einróma dauðadómur
yfir föðurnum. Það kom í hlut
sonarins að fullnægja honum.
Meðan fjölskyldan stóð þögul
að baki sonarins, greiddi hann
sofandi föður sínum banahögg
með öxinni. Síðan gengu sonur
og móðir úr skugga um, að hann
væri látinn.
Síðan hélt Joannis Vlachós
til lögreglunnar og gaf skýrslu
um morðið. Systir hans stað-
festi það: — Það sem bróðir
minn gerði var réttmætt og
nauðsynlegt.
Gríska fjölskyldan er nú í
varðhaldi.
Hann myrti föður sinn.
— Hvað meinið þér með þvi?
■— Það er ekki hundurinn sjálf-
ur sem borgar skattinn.
JAMES BOND

"-þf ——<
Eftii IAN FLEMING
i— Þú ert ekki nærri því
eins eftirtektarsamur núna, og
éður en við giftum okkur, eisk-
an?
— Nú, hvað er þetta. Hefurðu
nokkurn tíman séð mann hlaupa
á eftir strætisvagni, þegar hann
eitur í honum?
Það var á þeim árum, er Or-
son Wells var ungur, hár og
grannur og einstaklega gaman-
samur.
Hann hafði séð auglýsingu í
dagblaði að skemmtikraftaum-
boðsmaður auglýsti eftir dýra-
eftirhermu. Orson fór til náung-
ens og sagði:
— Yður mun vanta dýraeftir-
hermu?
— Já, kunnið þér kannski eitt-
hvað fyrir yður í því?
— Það held ég nú, ég er einn
•f þeim albeztu.
— Það er ágætt — leyfið mér
■ð heyra.
— Já, sjálfsagt, hérna kemur
mitt bezta númer. Og Orson stóð
lengi fýrir framan umboðsmann-
inn án þess að segja orð.
— Jæja, ætlið þér ekki að að-
hafast eitthvað? spurði umboðs-
maðurinn óþolinmóður eftir
drykklanga stund.
— Hvað er þetta, góði maður,
svaraði Orson, — þetta er mitt
bezta atriði. Ég er að herma
eftir fiskum.
— Hundarnir verða latari og
latari með hverjum deginum.
I CONTROLLED f ÆM
THE TONG'S ) njH
TREASURY Of
OVER A MILLION ^
DOLLARS, AND ONE DAY
WE BOTH DISAPPEARED.
THE MOKIEY AND l /
65/
þessara aðila, en í þeim var rúmlega ein
milljón dollara. Svo einn góðan veðurdag,
hurfum við bæði, peningarnir og ég!!
Ég held að þú sért geggjaður, Dr. No.
Já, auðvitað! Allir miklir menn hljóta
að vera geggjaðir, vera haldnir brjálæði,
sem knýr þá að settu marki. Og mitt tak-
mark, herra Bond, er minn styrkur!!
Þegar ég var þrítugur var ég háttsettur
hjá fjársterkum aðilum í Ameríku . . .
Ég hafði umráð með peningahirzlum
J ÚMB Ö —K— ——^<~ K— —-K*
Teiknari: J. M O R A
— Hvað stendur veturinn venjulega
lengi yfir á þessum hluta jarðar, prófess-
or? spurði Júmbó kvöld eitt, er þeir sátu
allir saman umhverfis arineldinn. —
Kulda- og regntíminn varir hér svona í
þrjá-fjóra mánuði, var svarið. — En það
er líka alveg nóg.
Fögnuður læddist út fyrir og til útsýnis-
turnsins, þar sem Spori var fyrir og hafði
gætur á hafinu, ef skip skyldi af tilviljun
fara fram hjá og grennd við eyna.
— Komdu niður andartak og hlýjaðu
þér, sagði hann, og Spori tók hann strax
á orðinu. — Þakka þér fyrir, að þú skulir
leysa mig af.
— Ég ætla að fara inn til Júmbós. Ég er
orðinn svo aumur í ölium skönkum af
því að sitja hér tímunum saman á þessum
kassa, að ég hef varla þrek til þess að hafa
gætur á skipakomum.
Það er ljóst af málsókninni í
Edinborg, að dómstóllinn hafði
þegar myndað sér fordómafulla
skoðun gagnvart Slater. Það
var til dæmis aldrei sannað
hvemig Slater yfirleitt gat
komist inn í íbúð Gilchrists.
Eitt vitni, sem bar það, meðan
á rannsókn málsins stóð, að það
hefði séð Slater kl. 8 á morð-
kvöldinu langt í burtu frá morð
staðnum, var t.d .aldrei kallað
til að bera vitni í réttarsalnum,
hvorki af verjanda né saksókn-
ara. Morðvopn það, sem sak-
sóknararnir héldu fram að Gil-
christ hefði verið myrt með,
var lítill hamar, sem fannst í
hirzlum Slaters. en hann var
svo léttur, að læknar voru á
einu máli um það, að það hefði
þurft 50—60 högg með honum
til að gera þau sár sem
fundust á liöfði fórnarlambsins.
Verjandinn fékk það að vísu
Skjalfest að ferð Slaters til
Ameríku hefði verið bókuð
mörgum vikum áður en morðið
var framið og því ekki flótti.
Þar á móti kom það til, að
dómarinn var eins hlutdrægur
og mest mátti vera. „Líf Slat-
ers“, sagði hann, „hefði verið
lifandi lýgi“, og þótt Slater
hefði verið hinn rolegasti á
morðkvöldinu var það engin
sönnun fyrir sakleysi hans, „því
að þannig eru morðingjar allt-
af“.