Morgunblaðið - 15.04.1966, Blaðsíða 28

28
MORGU NBLAÐIÐ
i
Föstudagur 15. april 1966

SUZANNE EBEL:
ELTINGALEIKUR
© PIB
COPENHAGEN
— Kæri, litli, sæti læknir, getið þér ekki líka látið á lyfseðilinn:
„Pels“.
Bardaginn hélt áfram en
óhugnanlega hægt. Rod gat ekki
hreyft sig fyrir skothríðinni frá
toílnum. Ég gat þegar séð, að
mennirnir með byssurnar voru
að komast að baki honum. Ég
horfði á ^það, án þess að geta
nokkuð að hafzt.
Loksins sá ég á höfuðið á Rod
sem kom nú upp úr fylgsninu.
Hann lyfti rifflinum og miðáði
vandlega. Annar maðurinn, sem
stóð upp við klett, kipptist við
og Ihneig svo niður.
Mér fannst ég æfla að kasta
upp.
Skothríðinni var haldið áfram.
Maðurinn, sem Rod hafði hitt,
var að skríða aftur til bílsins og
hélt um öxlina á sér. Hann sást
nú fullgreinilega, en Rod skaut
hann ekki samt. Særði maður-
inn heildist eftir hurðinni á
Daimlernum. Handleggur kom út
um gluggann og skeftið á þungri
byssu kom með heljarþunga á
höndina á manninum. Ég heyrði
ofurlítið neyðaróp.
Hingað til hafði bardaginn
gengið hægt og reglulega. En
snögglega komst allt á ringul-
reið. Ég gat ekki þolað þetta
lengur, og nú skildi ég eftir vél
ina í gangi og læddist svo áfram
eins hratt og ég gat, með byss-
una í hendinni. Öðru hverju
brödti ég á fætur og hljóp, beygði
mig svo og kastaði mér flatri,
eins og ég hafði séð, að Rod
gerði. En svo heyrði ég allt í
einu að baki mér, *að Jagúarinn
hamaðist í fyrsta gírL Annar
dólgurinn hafði læðzt að baki
mér og náð í toílinn og var nú að
aka honum burt. En um leið og
ég tók eftir þessu, tók ég líka
eftir hinu, að annar bíll, sem var
bardaganum alveg óviðkomandi,
kom í ljós hinum megin við mó-
ann.
Rod stökk á fætur og hljóp í
áttina til mín, kengboginn. Jagú
arinn þaut framhjá mér og ég
sá, að Glade var við stýrið, og
ók eins og vitlaus maður. Ein-
hver skaut á mig úr Daimlern-
um en hitti ekki, og ég fór að
inn þaut áfram, þá heyrðist hár
skothvellur, bíllinn herti snögg-
lega á sér og síðan stökk hann,
bókstaflega talað, í loft uipp, og
svo beint ofan í mýrarkeldu. >ar
lá hann svo með hjólin í hraða-
gangi.
Rod var risinn á fætur aftur
og við nálguðumst hvort annað,
en iþó ekki nægilega enn. Ég
skreið í skjól þegar ég sá hurð-
ina á Daimlernum opnast og
Rochel og Monsieur Philippe
koma hlaupandi yfir veginn. En
■þeir voru ekki að koma til okk-
ar, heldur hlupu þeir að gamla
bílnum, sem kom þarna akandi í
mesta meinleysi, inn á vígvöU-
inn.
Þeir stukku að bílnum, sem fór
sér hægt á þessum vonda vegi,
og andartaki síðar höfðu þeir ein
hvernveginn komizt inn í hann.
Ég "at séð ökumanninn, klemmd
an eins og fugl að framrúðunni,
meðan Rochel reyndi að snúa
bílnum við á þrönga veginum.
Rod, sem kom haltrandi í átt-
ina tU mín, virtist eiga erfitt
með að hlaupa og ég sá snögg-
lega, að hann var að flýta sér,
ekki til mín iheldur að Daimlern
um. Og ég skildi, hversvegna.
Reykur var farinn að gjósa út
úr gluggunum á toílnum, og þeg-
ar Rod reif upp hurðina, gaus
tolossi út um dyrnar.
Á næstu mínútu varð allt grátt
fyrir augum mér, landslagið
hvarf og svo sá ég ekkert nema
þoku. Ég heyrði fólk æpa á mig
úr fjarska. Og svo vissi ég ekki
meira.
7. kafli.
Ég komst aftur til meðvitund-
ar við það, að mér fanst eins og
kaldur eldur brynni á enninu á
mér. Þegar ég loksins gat opnað
augun, sá ég andlitið á Rod, sem
laut niður að mér með áhyggju-
svip. Og vatn rann niður eftir
andlitinu á mér.
— Hreyfðu þig ekki, Virginia.
Vertu grafkyrr.
D---------------------------D
25
□—*-------------------------n
— En þú ætlar alveg að renn-
bleyta mig.
— Jæja, þú ert að komast til
sjálfrar þín. Gott.
Hann hafði verið að þvo á mér
andlitið með votum vasaklút og
fór klaufalega að því, og þegar
■hann strauk það enn einu sinni,
sagði ég önuglega þrátt fyrir
verki um mig alla:
— Hættu........nú........Rod
.....að leika Florence Night-
ingale!
Hann glotti og sem betur fór,
lagði hann frá sér vota vasaklút
inn.
Ég reis upp við annan olnbog-
ann.
Ég fann, að ég lá á einhvers-
konar skyndirúmi úr ábreiðu og
yfirhöfnum, undir stórum steini,
skammt þar frá, sem ég mundi,
að ég hneig niður. Skammt frá
mér lá einhver yfirbreidd mann
vera, sem ég gat mér strax til,
að mundi vera John Firth.
En þá leit ég á Rod og mér
varð illt við, er ég mundi, að
hann var særður. Hann var að
fást við John Firth og þegar ég
aðgætti nánar, sá ég, að önnur
buxnaskálmin hans var rifin alla
leið upp að hné, en blóðugur
klútur vafinn um fótlegginn. Mig
svimaði aftur.
— Rod!
— Þegar hann heyrði til mín,
snarsneri hann sér við og gekk
síðan til mín og kraup á kné við
hliðina á mér.
— Hvað var það?
— Fóturinn á þér.
Hann brosti. — Já, finnst þér
hann ekki fallegur? Mér hefur
blætt eins og svíni í sláturhúsi.
Mér sveigdist á og hann sagði
strax: — Það er allt í lagi. Kúl-
an fór bara gegn um kálfann á
mér þar sem hann er digrastur,
og út í gegn. Ég er alveg viss
um, að hún hefur komizt alla
leið í gegn. Ég þvoði það úr sótt-
hreinsunarmeðali og batt svo
eins fast um hann og ég gat. Það
blæðir ekki lengur og ég hef
engin óiþægindi af því.
— Þú lítur hræðilega út.
Hann settist við hliðina á mér
í lyngið. Ég tók allt í einu eftir
því, að móinn var orðinn alhvít-
ur, jafnvel þar sem við sátum.
Snjórinn kring um okkur var
eins og saltbreiða til að sjá.
— Þú lítur ekki sem verst út.
Þessi liljuhvíti yfirlitur þinn er
farinn að roðna ofurlítið. En rétt
áðan varstu á litinn eins og græn
ar baunir, get ég sagt iþér, sagði
Rod.
— Kurteislega til orða tekið.
— Já, ég er góður, finnst þér
ekki?
— Hvernig líður......... hon-
um? sagði ég lágt og leit til
Firths, sem lá á einhverskonar
kodda úr áibreiðum með lokuð
augu. — Er allt í lagi með hann?
— Já, ég býst við því. Hann
hefur fengið taugaáfall. Ég er
að toúa til kaffi. Þið hefðuð vdst
toæði gott af því, svaraði hann,
blátt áfram, eins og ekkert sér-
stakt væri um að vera. Það var
eitthvað skringilega heimilislegt,
íþegeir Rod gekk yfir að prímusn
um, sem hann hlaut að hafa bjarg
að úr rústunum af Jagúarnum
meðan ég var meðvitundarlaus,
og fór að hella skyndikaffi í
bolla, og þá gat ég ekki annað
en hlegið, eftir því sem kraftarn
ir leyfðu.
Rod gekk til Firths, sem opn-
aði augun og leit á hann eins og
dáleiddur. Mér fannst hann jafn
vel vera dálítið brjálaður, og
það fannst mér óhugnanlegt. En
Rod lyfti upp höfðinu á honum
með hendinni og hjálpaði honum
til að drekka úr bollanum. Þegar
hann hafði lokið því og lagðist
út af aftur eins og máttlaus, kom
Rod til mín og gaf mér kaffi, og
settist svo niður á snjóaða jörð-
ina við hliðina á mér.
— Ég hef verið að telja líkin,
sagði hann.
— Hvað áttu við? svaraði ég
og var skjálfrödduð.
— Þeir eru tveir farnir. Þessi
vesalingur, sem ég hitti í öxlina,
fékk það sem á vantaði hjá Roc-
hel. Hann klauf á honum haus-
inn. Og einhver........ kannski
ég, kannski einhver þeirra, kál-
aði Glade. Þessvegna fór Jaguar
inn eins og hann fór.
— Heldurðu, að það hafi verið
ég? spurði ég.
— Þætti þér fyrir því að hafa
drepið mann, sem var að reyna
að drepa þig? sagði hann og
kveikti sér í vindlingi og starði
svo á mig hugsi, en greindarlega
frosksandlitið hvarf hálfhulið af
reyknum.
— Ég veit ekki. Ég hleypti nú
úr byssu þarna í Edinborg, en
það var allt í hálfgerðri þoku og
ég sá í rauninni aldrei, hvað
gerðist.
— Þú þarft ekki að gera þér
neina rellu, kelli mín, því að þú
ert galómöguleg skytta, er ég
viss um. Þú mundir aldrei hitta
toelju á álnarfæri. Hann stóð upp
og gekk til Firths, sem hafði opn
að augun og var nú risinn upp
við olntooga. Það var hætt að
snjóa og himininn var léttari og
snjólandslagið var þarna allt J
kring um okkur, svo langt sem
augað eygði. Og vindurinn lék
um kinnar okkar kaldur en hresa
andi.
Nr. 1 ( USA þvi það er raunhcaf hjálp — Clearatll
„sveltir” tílípensana
Þetta vísindalega samselta efni getur hjálpað yður á sama
hátt og það hefur hjálpað miljónum unglinga í Banda-
rilcjunum og víðar - Því það er raunverulega óhrifamikið...
Hörundilltað: Clearasil hylur bólurnar á meðan
það vinnur á þelm,
Þar sem Clearasil er hörundslitað leynast fllípensarnir —
samtímis þvf, sem Clearasil þurrkar þá upp með þvf oð
fjarlaegja húðfituna, sem nœrir þá — sem sagt .sveltir* þá.
f. Fer inní
húðina
2. Deyðír
gerlano
3. „Sveltir-
fílípensano

• • • • •
• • ••••••••••••••• • • •••••••••
• i •