Morgunblaðið - 22.05.1966, Blaðsíða 25

Sunnudagur 22. maí 196G
MORGUNBLAÐIÐ
25
Nokkur orð við opnun
nýju slökkvistöðvarinnar
NÚ, þegar við komum hér sam-
an í hinni veglegu, nýju slökkvi-
stöðvarbyggingu, sem nú verður
tekin í notkun, erum við að lifa
sögulegum atburð í uppbygging-
ar- og framþróunarsögu Reykja-
víkur, um áratugaskeið. Frá
1912 hefur þessi nauðsynlega
hjálpar og öryggisstofnun höfuð
borgarinnar verið til húsa að
Tjarnargötu 12, og búið þar, sér-
staklega mörg síðustu árin við
allt of þröngan húsakost, bæði
fyrir menn og tæki slökkviliðs-
ins, svo og of lítið landrými utan
húss. Allt hefur þetta þó bless-
azt, og lánazt furðu vel fram á
þennan dag. Og, þegar ég nú lít
yfir rúmlega 40 ára starfssögu
gömlu slökkvistöðvarinnar, fyll-
ist hugur minn virðingu og þakk
læti til svo margra, bæði lífs og
liðinna, sem þar koma við sögu,
og hafa starfað á slökkvislöð-
inni, og að málefnum slkkvi-
liðsins um lengri eða skemmri
tíma. Og ekki má gleyma mörg-
um vöskum og góðum dreng í
varaliði slökkviliðsins, sem átt
hefur sinn þátt í því, ásamt með
hinum, að gera slökkvistöðina
að einni vinsælustu stofnun
höfuðborgarinnar. Það eru nú
mörg ár síðan, að umráðamenn
borgarinnar og slökkvistöðvar-
innar fundu til þeirrar nauð-
synjar, að byggð yrði ný slökkvi
stöð og uppástungur hafa komið
fram um staðarval, og jafnvel
teikningar hafa verið lagðar
fram að nýrri slkkvistöð, svo
sem aldrei var byggð, og hafa
sjálfsagt legið til þess ýmsar
Skálholts-
söfnunin
ÞAÐ er orðið nokkuð algengt
að leitað sé til Reykvíkinga til
stuðning margskonar nytsömum
málefnum. Oftast með allgóðum
árangri.
Eitt slíkra málefna, sem marg-
ir mætustu menn þjóðarinnar
höfðu forgöngu um, var hin al-
menna fjársöfnun, sem hafin
var á síðasta ári, til endurreisn-
ar hinu fornhelga menntasetri í
Skálholti. Þeir gátu ekki lengur
þolað hina algjöru niðurníðslu,
sem staðurinn hafði verið í, um
langan aldur og var orðin sann-
kölluð „þjóðarsmán", þegar haft
er í huga að sá kyndill mennta-
og menningar sem þar var
kynntur mun eiga einna drýgst-
an þátt í því, að íslenzka þjóðin
er til í dag, sem sjálfstæð þjóð.
Það skiptir miklu máli fyrir
þá sem falið er að koma slíkum
málum á framfæri, að þeir
mæti skilningi og góðum undir-
tektum þeirra sem þeir leita til,
því það er undirstaðan fyrir ár
angrinum og veitir þeim sem
verkið vinna ríkulega umbun
erfiðisins.
Hér er ég kominn að aðal
atriði málsins. í Drápuhlíð og
Reykjahlíð búa um 450 manns,
20 ára og eldri en þeir lögðu
fram til okkar, sem tókum að
okkur að ganga í húsin fyrir
söfnunarnefndina, kr. 22.400,00
þó var þetta á sumarleyfatíma-
bilinu á síðasta ári og náðist því
ekki til allra af þeim ástæðum.
Ég vil því telja þetta mjög góð-
an árangur, og bera glöggt vitni
um höfðingslund og heilbrigða
dómgreind þeirra Drápuhlíðar-
búa og Reykjahlíðarbúa, sem
hlut eiga að máli, gagnvart öll-
um þjóðlegum verðmætum.
Fyrir þessar drengilegu undir
tektir þeirra sem hér hafa
verið nefndir færi ég mínar
beztu þakkir, þær hafa veitt
mér og samstarfsmanni mínum
hr. Stefáni Thordersen bakara-
meistara ríkulega umbun erfiðis
okkar.
Reykjavík, 16. maí 1966.
Þorkell Sigurðsson vélstjórL
ástæður, en mest hygg ég að
mönnum hafi ógnað kostnaðar-
hlið þessarar byggingar, því
menn gátu yfirleitt ekki fallizt
á sjónarmið þess mæta manns
borgarstjórn, sem hélt því
fram á sínum tíma, að það þyrfti
nú ekki að vera svó mjög kostn-
aðarsamt að byggja nýja slökkvi
stöð, sem þyrfti ekki að vera
mikið meira en nokkrir bílskúr-
ar.
En allt bíður síns tíma, og nú
stöndum við hér í hinni stóru og
glæsilegu byggingu hinnar nýju
slökkvistöðvar, sem svo sannar-
lega er meira en nokkrir bíl-
skúrar. En þó að sumum þyki hér
kannski ekki í hóf stillt, skulum
við ekki álasa þeim, sem hér
hafa hugsað og byggt stórt, og
glæsilega, því aðalslökkvistöð
höfuðborgar hvers lands er ein
jeirra bygginga, sem eiga að
vera þannig útlits að geta sett
stóran svip á umhverfi sitt, og
; afnvel haft ánægju af að sýna
menn geti verið hreyknir af, og
góðum gesti, sem að garði ber.
Og á þeim tímum, sem við nú
lifum á gæti ekki öðruvísi verið
og mér sýnist þessi bygging í
samræmi við framtíðarhugsjón
og stórhug þeirra forráðamanna
borgarinnar, sem í dag leggja
fram skipulagssteikningar og
áætlanir að byggingu Stór-
Reykjavíkur langt fram í tím-
ann.
Þeir menn, sem nú ungir að
aldri byrja og koma til með að
starfa hér, eru sannarlega
öfundsverðir, og ég veit þeir
finna til þess með nokkru stolti,
hve vel er hér að þeim er búið,
og láta þakklæti sitt í ljós með
vökulu og trúverðugu starfi.
En vegur hverrar stofnunar
fer ekki eftir glæsilegum húsa-
kosti, þó að það hafi sitt að
segja, heldur eftir mannvali því,
sem þar vinnur og hvernig hver
einstaklingur og allir sameigin-
lega skila sínu starfi.
Ég vil svo ásarrit þrem félög-
um, sem hér eru mættir af eldri
starfsmönnum slökkvistöðvar-
innar, en sem nú hafa látið af
störfum fyrir aldurssakir, gleðj-
ast og fagna með ykkur öllum á
sigurhátíð þessarar glæsilegu
nýju slökkvistaðar, þegar hún
nú er opnuð til notkunar.
Að svo rnæltu óska ég ykkur
öllum til hamingju með nýju
slökkvistöðina.
Kjartan Ólafsson.
í athugun elliheimili
fyrir drykkjufólk
Vinnuskáli í byggingu í Víðinesi
NÝLEGA var haldinn aðalfund-
ur Áfengisvarnarfélagsins Bláa
Bandsins.
Formaður félagsins, Jónas
Guðmundsson, gerði grein fyrir
reikningum félagsins og störf-
um þess á liðnu ári. Félagið
rekur nú Vistheimili fyrir
drykkjusjúklinga að Víðinesi á
Kjalarnesi og dvelja þar að
jafnaði 15 vistmenn. Verið er að
reisa mikinn vinnuskála að Víði-
nesi og mun þá breytast mjög til
batnaðar öll aðstaða til vetrar-
starfs fyrir vistmennina, þegar
skálinn er fullgerður, sem
væntanlega verður á þessu ári.
Keyptar hafa verið nauðsynleg-
ar' vélar til þeirrar starfsemi,
sem þar er fyrirhuguð.
Auk venjulegra aðalfunda-
starfa var samþykkt á fundin-
um ný skipulagsskrá fyrir vist-
heimilið í Víðinesi, og verður
það hér eftir rekið, sem sjálfs-
eignarstofnun á svipuðum grund
velli og elliheimilið Grund, en
eftirlit með rekstrinum skulu
hafa, auk stjórnar Bláa Bands-
ins, heilbrigðismálaráðuneytið
og borgarstjórinn í Reykjavík.
Af því tilefni, að mjög hefur
á því borið seinustu árin, að
erfiðlega gengur með, að
drykkjusjúk gamalmenni fái
vist á venjulegum elliheimilum,
samþykkti fundurinn eftirfar-
andi tillögu:
„Aðalfundur Bláa Bandsins
samþykkir að fela stjórn félags-
ins að athuga möguleika á því
að koma upp á vegum félagsins
elliheimili fyrir drykkjusjúkt
fólk, annaðhvort í Víðinesi, sem
sérstaka deild við vistheimili
þar, eða annarsstaðar. Stjórnin
leggi tillögur sínar hér um fyr-
ir næsta fund í félaginu".
Stjórn félagsins var öll endur-
kosin, en hana skipa: Guðmund-
ur Jóhannsson, Jónas Thorodd-
sen, Sigurður Egilsson, Vilihjálm-
ur Heiðdal og Jónas Guðmunds-
son, sem er formaður félagsins.
(Frá Bláa Bandinu)*
JAMES BOND
James Bond
BY IAN FIEMIN6
TRAWING BY JOHN MclUSKY

Eftir IAN FLEMING
517...
Við klöngruðumst niður jarðgöngin.
J U M B Ö
—K“

-K-
--K-
Síðan....
Almáttugur Kerim — ROTTUR!
Teiknari: J. M O R A
— Við ættum eiginlega að láta taka
mynd af okkur, sagði Spori, þegar gamli
vagninn byrjaði að skrölta af stað, til
minningar um þetta. — Já, Spori, sagði
Júmbó, þú færð margar snjallar hug-
myndir, en vantar bara tækin tii þess
að framkvæma þær — og það er ljós-
myndavél í þessu tilfelli.
Svo beygði hann sig fram að Bodo,
og spurði hvort þessi bær, Bakalao, sem
þeir voru á leið til, væri nokkuð sérstakt.
Bodi hélt því fram, að hann væri helzti
staðurinn í Isalo, því að þar væri mikil
málmvinnsla.
Já, þannig ..... Júmbó skilur undir
eins. Og ný skýrir hann það fyrir félög-
um sínum hvað þjófarnir ætii sér með
þessu. Þeir geta nefnilega falið sig þar
góða stund, þar sem þeir vita að þeim
verður veitt eftirför, með þvi að hverfa
hreinlega af yfirborði jarðar — niður í
námurnar.
KVIKSJÁ

Fróðleiksmolar til gagns og gamans
Amundsen hafði tekið skip-
stjórapróf, vegna þess að hann
þekkti af reynslu þær hættur,
sem gátu borið að höndum, ef
könnunarstjóri gat ráðið meiru
en skipstjórinn. Hann byrjaði
einnig að afla sér visindalegrar
þekkingar í frægum skóla í
Þýzkalandi. Sama ár keypti
hann lítið og traust skip „Gjöa“
sem var „jafngamalt sjálfum
honum“. Á því fór hann árið
1901 til Norður-Atlantshafsins
til segulmælinga. Hann vildi
mæla nákvæmlega jarðsegul-
magnið í kringum hinn segul-
magnaða Norðurpól, sem James
Ross kom til fyrstur manna
1831. Veturinn 1902—3 notaði an skipshöfn sina og undirbjó
Amundsen til að undirbúa sig hana. Sömu nótt yfirgaf „Gjöa“
undir könnunarleiðangur, sem Noreg. Þremur árum seinna
við lá að aldrei væri farinn kom hún aftur og hinn bálreiðl
vegna þess, að einn af lánar-
drottnum hans hótaði að stöðva
leiðangurinn, ef hann fengi
ekki peninga sína innan 24
tíma. Þá kallaði Amundsen sam
lánardrottinn
sina.
fékk peningana