Morgunblaðið - 24.05.1966, Side 28

28
MORGUNBLAÐIÐ
ÞriSJucfagur 24. maí 1968
Mary Raymond:
STÚLKA
MEÐ
GRÍMU
að vísu Steve hafa stjórnina á
sútunarverksmiðjunni, en svo
lagði hann talsverða peninga
til hliðar handa Tom. En hann
má ekki snerta við höfuðstóln-
um fyrr en hann er orðinn þrjá-
tíu og fimm ára. Steve er einn
fjórhaldsmannanna, og ég held,
að Tom • hafi gramizt þetta
ákvæði og kennt Steve um, en
þáð ér nú samt ekki honum að
kénna. Jáfnvel þótt hann vildi
sleppa eignunum lausum, þá
verða meðráðamenn hans því
andvígir. Ég veit, að Steve hef-
ur viljað hjálpa Tom, en Tom
hefur ekki viljað þiggja neitt,
sem hánn kallar „ölmusu".
— Tom:er tuttugu og níu Sra
núna, sagði ég, og reiknaði út f
húganum.i — Steve sagði mér
það í gSerkvöldi.......svo að
hann hefiir þá ekki verið nema
nitján ára þegar faðir hans dó.
Og það hgfði nú verið hægt að
fyi-irgefa manni á þeim aldri dá-
lifinn villingshátt.
rVilliþgshátturinn hjá Tom
nú ékki þannig, að hægt
v*ri að gerast rómantískur út
af honum, sagði Jill.
j*— Nú, hvað gerði hann fyrir
sm
Það-var ýmislegt af verra
taginu, svo sem að stela vesk-
inu frá félaga sínum i skólanum.
Það var eins og hlakkaði f Jill
við að segja mér þetta. Hún hélt
áfram: — Og aka bíl á menn án
þess að stanza og hugsa nánar
um það, falsa ávísanir og láta
reka sig út úr veitingastöðum,
af því að hann hagaði sér þar
eins og skepna.
— Þér þurfið ekki að fara
lengra, sagði ég. — Ég hef feng-
ið nokkurn veginn myndina af
honum.
— En hún mamma hans var
alltaf tilbúin að fyrirgefa hon-
um, hélt Jill áfram. — En svo
vildi Tom ekki einu sinni koma
heim, þegar hún var að deyja.
Kay fór til Frakklands til að
reyna að fá hann til þess, en
hann kom ekki samt. Og það
kaldhæðnislega er, að frú Ger-
ard arfleiddi hann að öllum sér-
eignum sxnum. Og þær voru
hreint ekki litlar....og þann-
ig fór að lokum, að Tom varð
betur stæður en Steve. Mest af
eignum Steve er bundið í Sorell
og hann verður að þræla til
þess að komast af. Gerir Tom
nokkum hlut í Frakklandi?
— Það get ég ekki munað,
sagði ég.
— Hann getur vel verið orð-
inn breyttur núna, sagði Jill, —
og getur verið orðinn virðingar
verður maður.
Ég hugsaði með sjálfri mér:
Hann er á skemmtiskipi og svar
ar ekki bréfum eða skeytum um
alvarlegt slys, sem konan hans
verður fyrir. Því fleira, sem ég
heyrði um manninn minn, því
minna varð ég hrifin af honum.
En það var ekki mitt að setja
mig í dómarasæti. Ég hafði ekki
hlustað á nema annan aðilann.
— Ég hefði líklega ekki átt að
segja yður þetta allt, sagði Jill,
sem misskildi þögn mína, — en
þér hljótið að hafa vitað það
áður en slysið varð. Það er ekki
nema sannleikurinn f málinu
og það er lítið gagn f að vera að
láta eins og það sé eitthvað allt
öðruvísi, og kenna Steve um
allt.
— Ég er ekki að kenna hon-
um neitt.
— En Tom gerði það.........
hér áður fyrr.
Við vorum nú komnar til
Haywood. Það var markaðsdag-
ur og því allt á ferð og flugi
Jill vildi fara í búðir Og auk
n--------------------------□
14
□----------------------—n
þess varð hún að máta kjól, sem
hún átti í smíðum, fyrir eitt-
hvert sérstakt boð, og ég vildi
kaupa mér skó, áður en ég færi
í hárgreiðsluna, svo að við kom-
um okkur saman um að hittast
aftur á bílaatæðinu eftir tvo
klukkutíma.
Hárgreiðslustofan var ein
þessara stofnana, sem maður
verður hissa á að fyrirhitta í
smáborgum, öll skreytt með
bambustjöldum og öðrum ný-
tízku-útbúnaði. Forstöðukonan,
sem var ung og með afskaplega
nýtízkulega hárgreiðslu, hafði
sýnilega lært í London og ætl-
að sér síðan að ganga alveg fram
af viðskiptavinunum heima fyr-
ir.
Hún greiddi mér sjálf og varð
alveg hissa á útganginum á hár-
inu á mér, en hún var uppfull
af hugmyndum um það, hvernig
úr þessu yrði bætt og stakk upp
á fölskum lokk og heilu parruki,
og öllu þar á milli.
Þegar ég hafði verið vandlega
þvegin, með allri varkárni þó.
vegna meiðslisins, tókst henni
að koma hárinu á mér í sæmi-
legt lag, þannig að örið sást
ekki. Loksins sagði hún að smá-
„stykki". þ.e ofurlítill lokkur,
festur á einskonar greiðu, væri
það auðveldasta til að bæta úr
ágöllunum. Og þessi falski lokk
ur huldi örið gjörsamlega.
SMJORIÐ KOSTAR
AÐEINS
392y
©PIB
COPENHACtM
ó
COSPER
— Nafn mitt er Beppo — ég kem fram sem sirkusfífl.
Hún gerði samt sitt bezta til
að fá mig til að kaupa hárkollu,
en verðið á henni fældi mig
samt frá þeim kaupum, og það
því fremur sem ég sá, að lokk-
urinn gæti gert fullt gagn. Eins
og margar konur, hef ég alltaf
haft dálitla löngun í annan hára
lit en ég átti sjálf, og ég horfði
löngunaraugum á glæsilega
rauða hárkollu, sem Miohele
sýndi mér.
— Lofið mér að setja hana
upp að gamni, sagði ég og svo
horfði ég hrifin á mynd mína í
speglinum. Ekkert breytir mann
inum eins mikið og breyttur
háralitur, hugsaði ég og gat fyrir
gefið músgráu stúlkunum, sem
láta gera sig ljóshærðar
— Jtautt hár fer yður vel,
sagði Miohele alvarlega. — Enda
þótt þér séuð dökkhærð. er hör-
undið Ijóst. Og þetta hefur góð
áhrif á augnalitinn, finnst yður
ekki?
— Jú, það er dásamlegt, sagði
ég, — en ég ætla nú samt að
halda mér við það gamla.
Ég var mjög ánægð með útlit-
ið á sjálfri mér þegar hárgreiðsl-
unni var lokið. Ég leit miklu
betur út en ég hafði gert vikum
saman.
Ég tók upp veksið mitt til að
borga reikninginn, en þegar ég
dró seðlana upp úr bakhólfinu,
tók ég eftir rennilás, sem ég
hafði ekki áður séð, og er ég
opnaði hann kom í ljós nýtt bak-
hólf, sem sennilega var ætl-
að stórum seðlum. Engir pening
ar voru þar samt, heldur saman-
brotið blátt blað Ég fletti því í
sundur meðan ég beið eftir að fá
til baka við afgreiðsluborðið.
Þetta voru þá tvö eða þrjú blöð
af örþunnnum skrifpappír —
eða með öðrum orðum bréf, á
frönsku, dagsett fyrir þremur
mánuðum. Skriftin var grönn og
oddhvöss, og ekkert nafn undir.
„Elskan mín“, byrjaði það. En ég
hafði engan tíma til að lesa það
núna, svo ég tróð því aftur í
veskið, hirti peningana og lét
síðan hjálpa mér úr greiðslu-
sloppnum og í jakkann minn.
Ég fór svo úr faárgreiðslustof-
unni og í skóbúð, sem Jill hafði
bent mér á Ég keypti þrenna
skó, til þess að geta fleygt skón
um, sem ég hafði haft með mér,
sem voru svo óþægilegir og und
arlega stórir.
Síðan . gekk ég þangað sem
bíllinn beið. Jill var enn ekki
komin en bíllinn var ólæstur,
svo að ég komst inn í hann og
bjóst nú til að lesa bréfið.
Það brakaði í pappírnum þeg-
ar ég opnaði það og veikur ilm-
ur barst að vitum mínum. Það
var sami ilmurinn, sem hafði
komið upp úr töskunni minni og
var svo veigjulegur.
— „Elskan mín“, las ég aftur
og svo þýddi ég setningarnar,
hægt og hægt: „Ég er kannski
að verða vitlaus, en ég verð að
skrifa þér, elsku Júlía. Ég er
einn þessara manna, sem verð
að setja fram tilfinningar mín-
ar á pappírnum — kannski til
þess að gefa þeim meiri áherzlu,
eða veruleika. Ég hitti þig um
hádegið — og þá ætla ég að
segja þér, hve ég elska þig —
hversvegna ætti ég ekki að
segja þér það........?
Án þess að lesa lengra, sneri
eg við blaðinu til að sjá undir-
skriftina, sem ég vissi reyndar
fyrirfram, hver var. Ég hafði
þekkt rithöndina. Og þarna und-
ir var sama skrautlega „Yves“,
sem ég hafði séð á bréfinu til
Steve.
Svo að þetta var þá bréf frá
Yves Renier, til mín, Júliu Ger-
ard, konu húsbónda hans. Ég var
nú ekki sterk í frönskunni —
hafði sýnilega misst alla leikni
í því tungumáli, en nægileg
kunnátta hafði samt orðið eftir
í rugluðum heila mínum, til þess
að skilja það, sem eftir var af
bréfinu. Því að ástarbréf eru
alltaf fremur skiljanleg. Eftir
brotunum á því að dæma, falaut
ég að hafa lesið það aftur og
aftur. Og það var engin furða
þó að það væri svona vandlega
falið í veskinu mínu. Þetta var
dæmigert ástarbréf frá ástmanni
til hjákonu sinnar, þar sem ást
þeirra var lýst út í æsar, og
lýsti hrifningu hans á henni og
kunnleika á líkama hennar.
Ég skammaðist mín, þegar ég
hafði lesið það, ekki einasta
vegna þess, hve nærgöngult það
var, heldur og vegna þess, að
þetta var allt í meinum. Þá
mundi ég eftir hrifningu minni
af Steve. Hverskonar kvenmað-
ur var ég eiginlega? Manninum
mínum ótrú, og haldandi við
þjón hans, beint fyrir framan
nefið á honum? Hvers vegna
hafði ég strokið til Englands?
Var það trl þess að sleppa frá
Tom eða Yves?
Það hætti að vera sérlega und
arlegt þó að ég hefði ekki heyrt
neitt frá Tom.
Jill Stansfield kom nú með
fangið fullt af bögglum. Ég fór
út úr bílnum til þess að hjálpa
henni með þá. Ég gerði það eins
og ósjálfrátt, með höfuðið fullt
af allskonar hugsunum og titr-
ing í öllum taugum. Ég heyrði
naumast öll lofsyrðin, sem hún
lét falla um útlitið mitt. Eða
kannski voru það engin lofsyrði.
Hafði ég þá litið svo hræðilega
út áður?
Við komum bögglunum fyrir
og stigum aftur upp í bílinn.
Annar bíll beið eftir að kom-
ast á stæðið okkar. Konan, sem
ók þeim bíl, starði á mig snöggv
ast og sneri sér svo við og starði
aftur, þegar Jill ók út af stæð-
inu. Hún brosti og veifaði hendi
og kallaði eitthvað til okkar.
Ég sneri mér við og starði á
hana skilningslaus.
— Er þessi koma að kalla til
yðar? spurði ég Jill.
Jill leit á hana um öxl. —
Aldrei séð hana á ævi minni,
sagði hún. Það eruð þér, sem
hún er að veifa til.
— Ekki þekki ég hana.
— Viljið þér stanza?
Við vorum komnar með hálf-
an bílinn út af stæðinu.