Morgunblaðið - 09.06.1966, Blaðsíða 24

24
MORGU NBLAÐIÐ
Fimmtudagur 9. Júni 1966
Mary Raymond:
STÚLKA
MEÐ
GRÍMU
— Ég er hræddur um, að hann
megi verða svo reiður sem hann
vill. Ég er alveg reiðubúinn til
að gefa lögfræðingnum hans all-
ar þær upplýsingar, sem hann
óskar. Mér finnst það í hæsta
máta undarlegt hjá honum að
vera að senda þig, og hjá þér
að halda, að ég láti þessar upp-
lýsingar af hendi.
— Yves Renier .... sagði ég.
— Mér er nákvæmlega sama
um hr. Renier. Ég veit, að bróðir
minn hefur alltaf verið kæru-
laus um fjármál .... en til hvers
þarf hann að vera að hafa ráðs-
mann .... ef hann þá er nokk-
ur ráðsmaður hans, að segja.
— Það þýðir ekkert að spyrja
mig um það.
— Nei, sannarlega þýðir það
ekert. En mér finnst bróðir
minn eiga það að mér, að ég
tjái honum, að konan hans og
þessi svokallaði ráðsmaður hans
virðast hafa nokkuð náið sam-
’band sín á milli. Gæti það hugs-
azt, að þið hefðuð aðrar *fyrir-
ætlanir viðvíkjandi eignum bróð
ur míns, Júlía?
— Ég hef engar fyrirætlanir,
sagði ég þreytulega, — annað
en það að fara aftur til Frakk-
lands og reyna að komast aftur
inn í heiminn .... heim, sem ég
þekki og þekkir mig.
Augu okkar mættust yfir þvert
gólfið og ég leyfði mér að halda
áfram að horfa á hann, og láta
augun dveljast við laglegt and-
lit hans og snyrtilega persónu.
Mér var orðið alveg sama um,
hvaða tilfinningar ég kynni að
opinbera með þessu, og skamm-
aðist mín ekkert fyrir að láta
hann sjá, hve hrifin ég var af
honum. Og augu hans ljómuðu
er 'hann leit á mig. Ég vissi, mér
til gleði, að þrátt fyrir alit pótti
honum ég vera girnileg, en um
leið fann ég vel, að ég óskaði
mér meira af hans hendi, sem sé
virðingu hans, auk þrárinnar.
En þetta mundi ég aldrei öðlast
— og heldur engin von á því.
Ég átti það ekki skilið.
7. kafli.
Brottför mín frá Sorrell varð
ekki allsendis viðburðalaus. Ég
hafði tekið saman það lítið ég
hafði af farangri og honum hafði
verið komið fyrir í bílnum, 3em
'beið okkar, þegar maður á vél-
hjóli kom þjótandi eftir braut-
inni og snarstanzaði rétt við
framdyrnar.
Steve, sem hafði verið að gefa
þjónustufólkinu einhverjar loka
skipanir, kom út til að sjá, hver
þetta væri.
— Halló, Thomas, sagði hann
og ég áttaði mig á, að þetta var
lögreglumaðurinn á staðnum,
sem Steve þekkti auðvitað. —
Hvað get ég gert fyrir þig?
— Það er bara fyrirspurn,
sagði lögreglumaðurinn og setti
frá sér hjólið. Svo tók hann af
sér hanzkana. — Ég vildi bara
fá það staðfest, að frú Júlía Ger-
ard sé hér stödd.
— Hún er nú að fara af stað
tii Frakklands, sagði Steve.
— Við höfum fengið fyrir-
spurn frá Frakklandi, sagði
Thomas, fyrir milligöngu Inter-
pol. Hann dró seiminn á Inter-
pol, rétt eins og hann nyti þess
að nefna þá stofnun.
— Interpol? hváði ég. — Hvað
hefur Interpol með mig að gera?
Yves, sem hafði komið út á
eftir Steve, greip nú fram í. —
Maðurinn þinn hafði áhyggjur
af þér fyrst eftir að þú fórst. Það
hlýtur að vera það. Það var til-
kynnt, að þín væri saknað.
Thomas leit á okkur á víxl. —
Þér eruð þá að leggja af stað til
Frakklands? Við getum þá sent
skýrslu um það? Gætuð þér sagt
mér heimilisfangið, sem þér er-
uð að fara til? Og Kannski gæti
ég líka séð vegabréfið yðar?
— Það er ekki nema sjálfsagt,
sagði Yves. — Ég skal skrifa
bílinn og á hraðri ferð áleiðis til
London. Ég leit ekki um öxl, þeg
ar ég fór frá Sorrell. Ég er dá-
lítið hjátrúarfull og trúi því, að
ef maður horfir á persónu eða
stað, meðan það er að hverfa
sjónum, þá sjái maður það aldrei
aftur. En þrátt fyrir þessa var-
úðarráðstöfun mína, var ég sann
færð um, að ég ætti aldrei eftir
að sjá staðinn aftur.
Við vorum komin nægilega
snemma á flugvöllinn í London
og þegar Steve gekk frá bílnum
höfðum við enn hálftíma til um-
ráða. Yves vildi kaupa viskí og
vindlinga til að taka með sér toll
frjálst, og skildi okkur Steve
eftir ein meðan hann gerði
kaupin.
— Þú þarft ekki að bíða, sagði
ég við Steve. Við getum veifað
til okkar sjálf. Þú ert búinn vel
að gera.
— Nei, ég þarf þess ekki, en
ég ætla að gera það samt, sagði
Steve.
— Mundu mig stundum, sagði
ég, án þess að horfa á hann. í
stað þess fylgdi ég Yves með
augunum, meðan hann var að
verzla og svo farþegunum, sem
voru þarna á fleygiferð, og af-
greiðslufólkið. Þama var allt á
ferð og flugi kring um mig, en
ég vissi bara ekki af neinu nema
Steve og svo ónotakenndinni
innan um mig. Ég mundi aldrei
sjá hann framar.
n-
-□
26
□-
-□
það fyrir yður. Og svo reif hann
blað úr vasabókinni sinni og
skrifaði heimilisfangið á það,
meðan ég dró upp vegabréfið.
Thomas leit á heimilisfangið
og vegabíéfið og stakk síðan
blaðinu frá Yves samanbrotnu í
vasann. Svo setti hann aftur upp
hanzkana og steig upp á hjólið.
— Afsakið ónæðið, sagði hann
vingjanlega og svo var hann þot
inn niður eftir brautinni.
Ég sneri mér að Yves, hálf-
ringluð. — Svo að ég var þá að
strjúka, sagði ég.
— O, sei, sei nei! Þú fórst bara
dálítið snögglega, og án þess að
segja Tom, hvert þú ætlaðir, svo
að hann varð áhyggjufullur.
Steve leit á hann hálfgerðum
tortryggniaugum, en sagði ekk-
ert. Ég sagði heldur ekki neitt,
en ég minntist þess, sem Yves
sagði í gærkvöldi, að ég hefði
komið gagngert til þess að spyrja
Steve um eignir Toms og við-
skiptamál hans, samkvæmt
'beiðni Toms sjálfs.
Brátt vorum við komin upp í
— Það verður mér ekkert
vandamál og það veiztu sjálf,
sagði einbeittur. Hann leit
snöggvast á mig og lét það eftir
mér að horfa á hann sem snöggv
ast, áður en hann sneri sér und-
an aftur. — Hitt er nær að
spyrja um, hvort ég verði fær
um að gleyma þér, bætti hann
við með beizkju í röddinni.
Yves var á leiðinni til okkar
og hélt því, sem hann hafði keyp
varlega fram undan sér.
— Þarftu að vera alveg svona
hrædd á svipinn? sagði Steve.
— Við hvað ertu svona hrædd?
— Líklega við framtíðina,
sagði ég lágt.
Nú kom Yves til okkar, svo að
ég sagði ekki meira. Ég var bú-
in að segja Yves það, fyrr um
morguninn, að ég hefði ekki haft
heppnina með mér að fá neinár
upplýsingar hjá Steve. Og ég
furðaði mig á því, að hann
skyldi ekki verða líkt því eins
vondur og ég hafði búizt við.
Seinna hafði ég heyrt hann
segja Steve, að hann skyldi fá
Tom til að skrifa honum. — Ég
skal vera hreinskilinn við þig,
hafði hann sagt, með óhreinskiln
asta brosinu sínu. — Hann þarf
á peningum að halda. Hann er
að hugsa um að kaupa annan
skemmtibát, til að leigja út. Það
gefur góðan ábata.
En Steve hafði svarað honum
þurrlega. — Tom fær ekki um-
ráð yfir meiri peningum næstu
fimm árin, en vitanlega gæti
hann selt sinn hluta í fyrirtæk-
inu, ef forráðamennirnir sam-
þykktu það.
Yves hafði kinkað kolli og
sagt: — Ég skal fá Tom til að
skrifa.
Stundarkorn stóð Steve við
girðinguna, meðan við fórum
gegn um hliðið með farangurinn
okkar. Ég leit á hann meðan
hann beið og horfði á hann
ganga burt. Hann veifaði ekki
og það gerði ég heldur ekki.
Við flugum ekki beint til Suð-
ur-Frakklands. Af einhverjum
ástæðum, sem Yves einn vissi,
hafði hann tekið far fyrir okkur
til Parísar, og ég eyddi því, sem
eftir var dagsins í að bíða eftir
honum í biðsalnum á stöðinni
og svo í bílum fyrir utan hús,
meðan hann lauk erindum sín-
um.
Ég hafði vonað, að þegar fæt-
ur mínar snertu franska grund,
þegar ég heyrði frönsku talaða
allt í kring um mig, sæi búðar-
gluggana, sem ég þekkti og bláu
skyrturnar burðarkarlanna og
verkamannanna, þá yrði eitt-
hvert kraftaverk. Þá kæmi hin
týnda fortíð streymandi móti
mér og þessi villukennd mundi
hverfa. En þarna gerðist ekkert
kraftaverk. Ég kannaðist við
París. Ég hafði komið þar áður,
en ég fann ekki til neinnar ná-
innar þekkingar á borginni. En
ég yrði að vera þolinmóð. Mart-
in læknir hafði sagt, að ef til vill
tæki það langan tíma að fá
minnið aftur, það kæmi smátt
og smátt eins og aðfallið á sjón-
um.
Við tókum næturferð til Nice
og borðuðum kvöldverð í flug-
vélinni. Yves var hugsi og treg-
ur á að tala, og ég var því feg-
in. í rauninni var þetta eins og
gálgafrestur, því að ég hafði
kviðið fyrir því að hið innilega
samband okkar hæfist aftur. Ég
mundi slá úr og í eins lengi og
ég gæti, og bera fyrir mig þreytu
og höfuðverk, og löngun til að
vera ein, en að lokum mundi
honum gremjast þetta og ég
neyddist til að segja honum, að
ég vildi ekki hafa neitt með
hann að gera.
En eins og var virtist svo sem
hann gengi svo upp í sínum eig-
in málum, að hann umgekkst
mig næstum eins og ókunnuga
manneskju. Við komum til Nice
í myrkri. Yves hafði bíl, sem
beið eftir okkur, með bílstjóra.
Fyrst hélt ég, að hann ætti bíl-
inn sjálfur, en hann sagði mér
hranalega, að hann væri leigð-
ur, og hefði verið pantaður til
að sækja okkur. Við ökum í hálf
tíma, framhjá öllum glæsilegu
hótelunum gegn um borgina, en
loks beygðum við inn á hlykkj-
ótta braut, sem lá út I sveit-
ina. Blærinn, sem barst inn um
gluggana, var hlýr og ilmandL
Við ókum inn um galopið járn-
hlið og eftir malarbraut, að dyr-
um á ljósrauðu húsi með græn-
um gluggahlerum.
II FO’DURFRAMLEIÐSLU
KðGGLAÐ VARPFÓÐUR
Kögglun á skepnufóðri er nú mjög að færast í vöxt
Við fóðurframleiðslu hvar sem er í heiminum.
MJÓLKURFÉLAG REYKJAVÍKUR hefir viljað fylgjast
með í þessari þróun og hefir nú komið sér upp ný-
tízku blöndunar- og kögglunarverksmiðju með vélum
frá svissneska firmanu BUHLER, en vélar frá þessu
fyrirtæki eru notaðar við fóðurvöruframleiðslu í öllum
fremstu landbúnaðarlöndum heims.
Við bjóöum nú KÖGGLAÐ VARPFÓDUR, sem er HEIL-
FÓÐUR og inniheldur öll þau efni, sem varpfuglar
þurfa til fóðrunar. Fóðrið er gefið varpfuglum frjálst
og óskammtað og ekkert annað fóöur.
KOSTIR M.R. KOGGLAFOÐURS:
gd I
M m
MJÓLKURFÉLAG REYKJAVÍKUR