Morgunblaðið - 26.07.1966, Blaðsíða 12

12
MORC U N BLAÐIÐ
Þriðjndagur 26. JúTí 1966
Helga GuBbrands-
dóttir — Minning
í DAG verður gerð frá Fossvogs
kirkju útför frú Helgu Guð-
brandsdóttur, Drekavogi 20. Hún
lézt í sjúkrahúsi Landakots að
irvorgni þess 21. júlí eftir stutta
legu þar. Engum er til þekktu
komu þau tíðindi á óvart, því
undanfarna manuði hrakaði
heilsu hennar mjög, svo augljóst
var að hverju stefndi. Tvö til
þrjú síðustu árin átti hún við
mikið heilsuleysi að stríða, sem
hún gerði ætíð lítið úr og taldi
eðlilega orsök slit og háan ald-
ur.
Helga var fædd 14. maí árið
1881 að Leiðólfsstöðum í Laxár-
dal í Dalasýslu. Sama ár flutt-
ist hún með foreldrum sínum
og stórum systkinahópi að Gröf
í Laxárdal. Þar dvaldist hún til
níu ára aldurs, eða til ársins
1890 að hún missir báða foreldra
sína í sömu vikur.ni. Engum get-
ur dulizt hvílíkt reiðarslag það
hefur verið fyrir viðkvæma
barnsjund að missa svo ung að
árum ástríki foreldranna og um-
sjá. Börnin dreifðust á ýmsa
staði og var Helga á nokkrum
stöðum í Dölunum til ársins
1913 að hún fluttist til Reykja-
víkur. Segja má, að snemma
hafi hún kynnst hverfulleika
lífsins og mótlæti við foreldra-
missinn, sem markað hafi djúp
spor í sálarlíf hennar og aldrei
hafi horfið að fullu. Þau hafi
þegar mótað allt viðhorf hennar
til lífsins og störf hennar í sam-
skiptum við aðra menn. Elja
og starfsgleði var henni í blóð
borin og var hún sívinnandi með
an kraftar leyfðu.
Árið 1913 dvaldist Helga um
tíma á Siglufirði, og kynntist
hún þar Hafliða Jónssyni og gift
ust þau árið 1917 og hófu bú-
skap í Reykjavík sama ár. Hér
bjó hún manni sínum og börn-
um fallegt heimili, sem einkennd
ist af reglusemi og hagsýni henn
ar. Þeim Helgu og Hafliða varð
þriggja barna auðið, það fyrsta
dó ungt, en tvö þeirra þau
Jakobína og Benedikt búa hér
í Reykjavík. Oft varð ég þess
var hve heitt hún unni börnum
sinum, barnabörnum, tengdadótt
ur og syni, og átti hún þær stund
ir gleðilegastar að fá að vera
sem næst þeim. Ekki er mér
grunlaust um, að Helga hafi
ásett sér á unga aldri, entist
henni líf og heilsa, að börn henn
ar skyldu verða þeirrar gleði
aðnjótandi, sem örlögin komu í
veg fylrir að hún fengi að njóta.
Enda má segja, að börn hennar
tvö hafi ríkulega uppskurið
það, og hlotið það bezta frá móð
urinni í vöggugjöf og síðar.
Skömmu eftir að Helga missti
mann sinn árið 1959, fluttist hún
til dóttur sinnar og tengdason-
ar og dvaldi hjá þeim alla tíð
síðan. Mikið ástríki var milli
þeirra mæðgna alla tíð og máttu
þær vart hvor af annari sjá og,
því síður að vita að eitthvað
bjátaði á. Það hefur verið mik-
ið gleðiefni fyrir Helgu að fá
að dveljast síðustu æviárin á
heimili dóttur sinnar og tengda
sonar og fá að njóta nærveru
barna þeirra. Hún var með af-
brigðum barngóð og átti alla tíð
gott með að skilja þau.
Ég átti því láni að fagna að
kynnast Helgu fyrir um það bil
fjórtán árum, og voru þau kynni
eins og bezt varð á kosið. Trygg-
lyndi hennar til vina varð órjúf
andi og sýndi hún mér og fjöl-
skyldu minni það oftsinnis, bæði
með orðum og í verki. Helga
var í eðli sínu dul í skapi og
hélt hugsunum sínum lítt á lofti,
en gat þó innilega glaðst í vina-
hópi. Við leiðarlok hennar hér
á jörðu, viljum við þakka henni
hin góðu kynni og óska henni
förina yfir til þeirra, sem und-
an eru gengnir sem ánægjuleg-
asta. Börnum hennar, barnabörn
um og tengdabörnum bið ég
blessunar.
Vinur.
arry Sltaines
LINOLEUM
Parket gólfflisar
Parket gólfdúkur
— Glæsilegir litir —
GRENSASVEG 22 24 (HORNI MIKLUBRAUTAR) SÍMAR 30280 & 32262
Stúlku vantar
til afgreiðslustarfa.
Silli & Völdi
I.augavegi 43.
Peningalán
Útvega peningaián:
Til nýbygginga.
— íhúðarkaupa.
— endurbóta á íbúðum.
Uppl. kl. 11-12 f.h. og 8-9 e.h.
Sími 15385 og 22714.
Margeir J. Magnússon
Miðstræti 3 A.
Oreomlight-
kiukkon
Þrennt í einu:
1. Vekjari án ljóss.
2. Vekjari og kveikir um
leið og hringir.
3. Náttborðslampi.
Útsölustaðir:
Radióval, Linnetstíg 1, Hafn.f.
Hansabúðin, Laugav 69, Rvík.
Til sölu
3ja herb. mjög vönduð kjallaraíbúð við Skipasund.
íbúðin er 90 ferm., teppi á gólfum — sér hiti.
Hagkvæmt verð.
GÍSLI G ÍSLEIFSSON
hæstaréttarlögmaður.
JÓN L. BJARNASON
fasteignaviðskipti.
HVerfisgötu 18.
Símar 14150 og 14160
Kvöidsími 40960.
uðbjörn Ásmundsson
bóndi — Minning
ÞANN 19. þm. lézt Guðbjörn Ás-
mundsson bóndi í Háteig í Garða
hreppi, eftir skamma legu í Land
spítalanum.
Hann varð 73 ára gamall, Álft-
nesingur að ætt og uppruna.
Guðbjörn óx úr giasi á þeim
tíma, er ungir menn urðu að
vinna hörðum höndum og hann
var ekki borinn til auðs eða veí-
sældar, umfram það, sen: á-
vannst með eigin atorku og út-
sjcnarsemi. Hann la; ði ungur á
brattann, hóf einn að ryðja sína
eigin braut, sem að .nörgu varð
lík vegferð hins þrautseiga al-
þýðumanns, þó fór hann í sumu
aðrar leiðir og einmitt þeir smá-
krókar gerðu manninn, fyrir
ýmissa hluta sakir, minnisstæð-
an og ollu því, að eftir honum
var tekið, meir en annars heí'ði
orðið.
Lengi æfi sinnar stundaði hann
verkamannavinnu í Reykjavík,
m.a. hjá Kveldúlfi h.f. og Reykja-
víkurbæ. Þar giftist hann fyrri
konu sinni og eignuðust þau
mörg börn og mannvænleg.
Skömmu eftir 1950 gerðist
hann bóndi að Háteig i Garða-
hverfi á Álftanesi og hóf þar bú-
skap ásamt síðari konu sinni, Þói
dísi Sigurgeirsdóttur, ættaðri af
Snæfellsnesi. Þar reistu þau á
fullorðinsaldri nýtt íbúðarhús og
bjuggu litlu en snolru og nytji-
drjúgu búi.
Það var á þessum árum að éa
kynntist Guðbirni í Háteig og
konu hans.
Þegar menn fly'ia.t í nýtt
byggðarlag, veita þeir oft ýmsu
athygli, sem fyrir einhverra hluta
sakir fylgir óvæntur blær eða
stingur í stúf við hið hefðbundna
og venjulega. Þartnig fór mér, er
ég fyrir nær tólf árum fluttist á
Álftanes, en átti oft leið um þjóð-
veginn upp nesið á leið til
Reykjavíkur. Bar þá ekki ósjald-
an við, að ég sæi hnellinn og all-
vörpulegan mann ríða hvítum
hesti eftir veginum og vakti
hvorttveggja, maður og hestur
athygli mína.
Enginn annar ríðandi maður
var þá á Álftanesi, því Magnús í
Katrínarkoti var þá burt fluttur,
en hann mun hafa verið þar síð-
asti vökumaður þeirrar þjóð’egu
íþróttar. En nú var þarna nýr
arftaki á ferð upp öldudalinn.
Maður, sem hafði tekið sér í
hönd fallið merki, frumherji
endurvakins tíma á hvítum fáki,
þeysandi mót rísandi sól, klædd-
ur öllum hertygjum reiðlistar-
arinnar, með silfurbúna svipu í
hendi, en stoltur og lífsglaður
hundur þreytti kapp við gæðing-
inn. Allt fé'll þetta að sjálfri nátt-
úrunni með svo miklu samræmi
að nærri stappaði rómantík og
einmitt með þessum hætti er blás
ið lífi í gamlar glæður og endur-
heimt, það sem síst má gleym-
ast og glatast frá horfinni tíð og
smátt og smátt fylgdu fleiri eftir
og nú eru þeir orðnir margir, á
Álftanesi, sem fylgja í skeið-
gripasló'ð Hrímu Guðbjörns í Há-
teig. Sú staðreynd er svo merki-
leg og þjóðleg að engu máli
skiptir, að hvorki Guðbjörn né
Hríma sóttu silfurbikara eða heið
ursmerki á hestamannamót, enda
varð ég aldrei þess var, að hugur
þeirra stæði til slíkra afreka.
Meira virði var, að samibúð
manns og hests var þarna með
þeim ágætum, að verða mátti
mörgum hesteiganda til fyrir-
myndar og fáa menn hef ég
þekkt, sem betur ættu við orð
Einars Ben: „knapinn á hest-
baki er kóngur um stund, kórónu
laus á hann ríki og álfur“.
Ég, sem þessar línur rita átti
margar stundir á hestbaki me'ð
Guðbirni í Háteig. Þá var hugur
hans heiður og opinskár og þá
varð þetta náttúrubarn eitt með
gæðingi sínum, laus við áhyggj-
ur og erfiði, fordómalaus og sátt-
ur við allt og alla. Síðast fór
hann á hestbak fám dögum áð-
ur en hann fór á sjúkrahúsið. Þá
vissi hann gerla að hverju stefndi
um örlög sín, en hann mætti
því ,með karlmennsku og æðru-
leysi, sem er fágæt.
Guðbjörn í Háteig var með
nokkrum hætti dulur maður, en
tryggur og óádeilinn og lagði
gott til manna og málefna. Hag-
sýnn, úrræðagó'ður, hreinskipt-
inn og heiðarlegur í öllum við-
skiptum.
Menntunar mun hann varla
hafa notið i æsku, umfram það,
sem krafist var, til að komast í
kristinna manna tölp, sem kallað
var.
Þess varð þó ekki vart að hann
stæði mjög að baki öllum þorra
skólagöngumanna nútímans um
almenna þekkingu, enda fróð-
leiksfús og kunni skil á mörgu
því bezta, sem orkt hefur verið
og skrifað í bundnu máli og ó-
bundnu með þjóð vorri.
Á góðri stund var Guðbjörn
hrókur alls fagnaðar í góðra vina
hópi, söngglaður mjög, raddsterk
ur í meira lagi og þurfti þá ekki
aðra að biðja aðstoðar til hinna
hæstu tóna, sem margir frægari
hafa orðið að lúta í lægra haldi
fyrir.
Hann naut þeirrar gæfu að
eignast góðan lífsfÖFunaut síðasta
spölinn. Þeir, sem komu á heim-
ili Guðbjörns og Þórdísar a'ð Há-
teig, munu þess lengi minnast. Ég
og kona mín eru meðal þeirra
og fyrir þær stundir erum við
rík af minningum og þakklát í
huga og vottum Þórdísi og öðr-
um aðstandendum Guðbjörns
samúð og hluttekningu.
Guðbjörn var heilsuhraustur
maður og mun ekki hafa verið
hvellsjúkur um æfina. Þó gekk
hann ekki með öllu heill til skóg-
ar, síðasta árið, en gekk þó æðru-
laus að störfum sínum, að heita
mátti, þar til hann fór á sjúkra-
húsið og var látinn áð viku lið-
inni.
Guðbjörn í Háteig hýsti ekki
sinn harm í lífinu, heldur kann-
aði nýjar slóðir ef að honum
þrengdi. Honurh myndi því ekki
hafa verið að skapi að staldra
lengi við til næsta áfangastaðár.
Sú bið varð honum heldur ekki
meir en stundarhlé, rétt til að
búa sig að lokum til hinztu ferð-
ar, með nesti og nýja skó.
Þökk fyrir samfylgdina. Góða
ferð Gúðbjörn Ásmundsson.
Ragnar Halldórsson.
Nauðungaruppboð
sem auglýst var í 11., 14. og 16. tbl. Lögbirtinga-
blaðsins 1966 á Faxabraut 31C, efri hæð, eign Einars
Frímanns Söring, fer fram eftir kröfu Hákons H.
Kristjónssonar, hdl., á eigninni sjálfri fimmtudag-
inn 28. júlí 1966 kl. 14.00.
Bæjarfógetiun í Keflavík.