Morgunblaðið - 14.02.1967, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 14. PEBRÚAR 1967.
Sögulegt
sumarfrí
eftir Stephen
Ransome
særa neinn til ó'þarfa. Við vi1 j-
um bara fá gert út um málið á
einhvern skynsaman hátt.
Þetta var nú nógu nærgætnis-
lega og vingjarnlega mælt. En
ég var, bæði þá og seinna, ekki
sérlega bjartsýnn. Ég var hrædd
ur um, að áður en þessu væri lok
ið, yrði einhver særður og það
illilega.
Iȇ hringdi siminn. Walker
hélt áfram að tala rólega við
Glendu og Kerry, en Bard svar-
aði i símann. — Já, Dick. Walk-
er er hér. Hann beið og hleypti
brúnum meðan Walker var að
taka símann. Walker sagði ekki
annað en þýðingarlaus eins at-
kvæðisorð, og lauk þessu stutta
samtali með því að segja. — Já,
ég skal koma strax, Dick.
Hann leit á okkur öll döpru
augnaráði og sagði: — Evelyn
fór ekki með lestinni.
Aftur varð Kerry fljót til
að svara: — Er það nú alveg
víst?
Walker kinkaði kolli. Lestar-
vörðurinn þekkir hana og líka
bílinn hennar. Hann sá bílinn
standa rétt hjá stöðvarpallinum.
tómann, þegar lestin stanzaði
og bjóst við, að hún mundi stíga
inn í lestina, en það er greinilegt
að það gerði hún ekki.
Við meltum þetta í eina mín-
útu, döpur í skapi. En Kerry
varð auðvitað fyrst til að ráða
eitthvað af því.
— !>að sannar nú ekki, að
Evvie hafi ekki farið til barg-
arinnar jafnt fyrir því. Ef til
vill hefur einhver kunningi kam
ið þarna að og tekið hana með
sér alla leið til borgarinnar.
— Hafi svo verið, sagði Waik
er, — þá hefur þessi sami vinur
verið furðanlega þögull um það
— Sá vinur þarf alls ekki að
vita, að hennar sé saknað. Hann
getur hafa skilið hana eftir í
borginni, og svo haldið áfram
ferð sinni, kannski alla leið norð
ur í Maine, eða vestur í Kali-
forníu. Og svo gæti hún hafa far
ið með langferðavagni.
Walker benti henni á, að þá
hefði hún skilið bílinn sinn eftir
á almenningsvagnastöðinni, sem
var hinumegin í bænum. Og
hversvegna hefur hún ekki látið
Dick heyra neitt frá sér? bætti
hann við.
Kerry fyrtist við þetta. — og
hver er þá hinn möguleikinn?
— Mesti og versti möguleik-
inn er auðvitað sá, að Evvie
hefði alls ekki ekið bílnum sjálf
á stöðina. Það var því miður allt
of líklegt að einhver annar hefði
gert það. Og væri svo, þá þýddi
það sama sem að Evvie hefði
alls ekki farið neitt þetta kvöld
—- að hún hefði alls ekki farið
frá Crossgate.
Þegar Brad áttaði sig á þessu,
sagði hann einbeittur: — Evvie
hefur s.iálf komið bílnum þarna
fyrir. Ég held, að svarið við
spurningunni sé það, að hún
hafi viljað vekja eftirtekt á sér.
Kannski haldið ,að hún gæti
haft upp úr því sjö ára samning
í Holiywood, eða að minnsta
kosti ráðningu í einihverju rosa-
leikriti á Broadway.
Ég smellti fingrunum. Þau litu
öll á mig steinhissa. Ég hafði
allt í einu fengið hugdettu.
— Já, Brad, það hefði ekki
verið nema henni líkt, sam-
þykkti ég. — Hún gæti verið í
felum, einhvers staðar hérna í
nágrenninu. Og það er einn
ágætur felustaður á þinni land-
areign, Walker — gamla naust-
ið.
Walker hleypti brúnum. —
Gamla naustið hefur verið neglt
aftur, árum saman, sagði hann.
— En gæti Evvie ekki haía
brotizt þar inn og leynzt þar?
Ég veit, að það er auðvitað ekk-
ert vit í þessu, en það yrði þá
ekki í fyrsta sinn, sem Evvie
færi eftir vitleysunni í sjá'fri
sér — eða að minnsta kosti þvi,
sem er vitleysa í annarra aug-
um.
Waiker krosslagði fæturna aft
ur og svipurinn varð enn dimm-
ari. Hin voru líka eittihvað óró-
leg. Ég hafði komið við veikan
blett á Walker. Kurteist fólk
nefnir ekki naustið á nafn við
þá Martin-feðga. Og það er
vegna þess, að kona dómarans
og móðir Walkers fór þangað
eitt kvöldið fyrir löngu og
hengdi sig þar.
„Vitlausu Maríu“ höfðu menn
kallað hana í gamni. Sú saga
gekk, að hún hefði skilið eftir
kveðjubréf, þar sem sagði, að
hún væri nú orðin of gömul til
að verða nokkurn tíma sú
„frjálsa manneskja", sem hún
hefði alltaf þráð, og gæti bókstaf
lega ekki þolað þennan andskot-
ans heilagsandasvip á dómaran-
um lengur. Hafi þetta bréf nokk
urn tíma verið til hafði að
minnsta kosti enginn séð það
nema fjö.lskyldan. En áður fyrr
hafði naustið verið vinsæll stað-
ur, þar sem iðkaðar voru úti-
íþróttir og fjörug samkvæmi
haldin, en nú væri því lokið
fyrir fullt og allt. Daginn eftir
útför Maríu, hafði dómarinn lát
ið negla fjaiir fyrir alla glugga
og sjálfur læst dyrunum að þess
ari skammarlegu endurminn-
ingu, og sagt var, að hann hefði
fleygt lyklinum í ána. Að
minnsta kosti hafði gamla náust
ið ekki verið notað síðan, og
allir forðazt það, nema ýlfrandi
afturganga vitlausu Maríu, að
því er sumir sögðu, og það fún-
aði niður, og enginn nefndi það
á nafn. nema sein’heppnar per-
sónur eins og ég og mínir líkar.
11
— Ég get nú varla hussað
mér Evvie fela sig þarna, allan
þennan tíma. án þess að gera
neitt vart við sig. sagði Walker
hæðnisiega. — Hvernig færi hún
gð með mat, til dæmis að taka?
Og þarna er ekkert Ijós og eng-
in upphitun. Hún dæi úr lun<?na
bólgu. Og hugsið ykkur allan
rakann, sem þarna hlýtur að
vera, mvglaðar rúmdýnur, alls
staðar kóngulær — sennilega
rottur og jafnvel leðurblökur.
Nei, hún tilfinninganæma Evvie
okkar mundi ekki haldast þar
við í tvær mínútur, auk heldur
‘vær vikur.
Það varð eittihvert uml til sam
bykkis þessu, og svo spurði
Kerry: — Hvað í ósköpunum
kom þér til að fara að láta þér
detta naustið í hug, svona allt
í einu?
Ég var nú ekki viss um það
sjálfur — þangað til ég leit fram
an í Brad. Hann var vesældar-
iegur og særður á svipinn. rétt
eins og bezti vinur hans hefði
allt í einu gefið honum einn á
hann. En þá vissi ég það. Ein-
hver afkimi huga míns var ið
velta fyrir sér þessu dularfulla
mannmáli, sem hafði borizt til
mín með golunni, þarna um
morguninn — þar sem Brad var
að rífast við einhvern óþekktan
aðila. Ekki hefði þetta manna-
mál getað komið frá naustinu,
sem var iengra burtu og auk
þess í öfuga átt — en þessi leym
fundur hafði ggfið mér þá hag-
mynd, að ef til vill hefðu að.-rr
svona leynifundir getað átt sér
stað, annarsstaðar og á öðrum
tíma.
— Q, mér datt þetta bara
svona í hug, tautaði ég. — Rií-
höfundar fá stundum hugdett-
ur. Og stundum jafnvel góðar.
— Þó það sé nú ólíklegt, sagði
Walker, — þá hefurðu bent á
EngEand
Mímir leiðbeinir foreldrum við val skóla í Eng-
landi. Er skriístofa Mímis opin kl. 1—7 daglega.
Beztu skólarnir eru oft fullskipaðir löngu fyrir-
fram, svo að foreldrum er ráðlagt að leita upplýs-
inga snemma. Hægt er að útvega skóla hvenær, sem
er ársins. Við erum nú að ganga frá sumarnám-
skeiðum. Haldið verður námskeið fyrir þá unglinga,
sem ætla til Englands í sumar dagana 14.—28. apríl.
Öllum unglingum er heimil þátttaka hvort sem þeir
ætla út á vegum Mímis eða ekki.
Á þessu námskeiði kennir enskur kennari og verður
farið yfir það helzta sem unglingum ber að vita við
komuna út svo sem svör í útlendingaeftirliti, tolli,
við pöntun leigubíla, síma, för á matsölustaði, í
verzlanir o. s. frv.
Málaskólinn MÍIVflR
Brautarholti 4. — Sími 1-000-4 kl. 1—7 e.h.
atriði, sem ekki væri úr vegi að
athuga nánar. Og það ætla ég
að gera sjálfur. Hann stóð upp
og það var hátíðleg athöfn, þar
eð hann þurfti að rétta hægt úr
hverjum einstökum hlykk í einu,
en loks minntist hann á bréfið,
sem hann hélt á í langri, mag-
urri hendinni. — Þetta óheppi-
lega bréf . . . . ég léti mér auð-
vitað aldrei detta í hug, að
framselja það til birtingar.
Hann tróð því í vasa sinn og
leit svo beint á Brad. —. Eg
þarf að segja nokkuð, sem væri
ef til vill betur ósagt. Ég er
opinber embættismaður, sem hef
þá skyldu að framfylgja lögun-
um — og það ætla ég að gera
— en hve mikið og á hvern
hátt, eru atriði, sem ég ákveð
sjálfur. Ég er ekki nema maður
og ég get ekki gleymt því, að
við höfum öll verið vinir frá
bernsku. Ég veit, að ef þetta
væri á hinn veginn, munduð þið
sýna mér alla tillitssemi, og það
er einmitt það, sem ég ætla að
gera. Ég höfða ekki mál, nema
það sé alveg óumflýjanlegt, eða
atvik og kringumstæður beinlín-
is neyði mig til þess.
Við litum á hann og viðbrögð
okkar vofu á ýmsan hátt. Þetta
átti að vera samúðarvottur, að
vísu en bæði Brad og Clonda
töldu sýnilega sjálf sig ekki vera
þurfandi fyrir neina sérstaka
vægð eða tillitssemi.
— Walker, sagði Kerry. —.
Hvað áttu við með málshöfð-
un?
Hann svaraði, blátt áfram: —
Við erum að horfast í augu við
það eins og komið er: það er
ekki nema vel mögulegt, að
Evvie sé ekki lengur í lifenda
tölu.
Kerry hélt áfram að nauða:
— Og ef hún er dauð, hvað þá?
— Þá er ekki nema líklegt, að
hún hafi verið myrt.
Við stóðum þarna og horfð-
um á hann, og hann bætti við:
— Þá verður ekki annað að gera
en hefja leit að líkinu.
Svipurinn á Brad var skelf-
ingu uppmáluð.
Við fundum vlst öll á okkur,
að einhver var að koma, því að
öll litum við til garðdyranna.
Og þarna stóð líka maður úti fyr
ir — það var Mikes Kendall,
fyrrverandi aðstoðasaksóknari.
Hversu lengi var hann búinn
að standa þarna? Hvað mikið
hafði hann hlerað? Sýnilega al-
veg nóg.
— Jæ-ja, sagði hann og reiði-
roði færðist yfir andlitið. —
Þetta verður eftirtektarvert að
horfa á. Og lærdómsríkt í þokka
bót. Ég vona að geta mikið af
því lært, herra saksóknari, að
horfa á þig reka þetta mál —
með fínustu silkihanzkana á
höndunum!
FÖROYAR
M.S. „GULLFOSS“ fer úr Reykjavík
6. maí og setur inn í Torshavn í Föroyum.
Hf. Eimskipafélag
Islands
RÝMINCARSALA mínnst 30°Jo afsláttur
Crensásvegi — Nóatúni
Aðalstrœti
íf öllum vörum
jðeins fáa daga