Morgunblaðið - 04.04.1967, Page 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 4. APRÍL 1967.
UNDIR
VERND
eftir Maysie
Greig:
hraustleg útlits. Svo var hún vel
fær í öllum íþróttum og dugleg
við húsverk, og jafnvel Agata
frænka hennar viðurkenndi ,að
hún bæri gott skyn í fjármál.
— Stelpan ætti að hugsa eitt-
hvað um framtíðarstöðu handa
sér, hafði Agata sagt, nokkru
áður við móður Paulu.
— Æ, finnst þér það nú nauð-
synlegt, Agga mín, ihafði móðir
hennar tautað I hálfum hljóðum.
— Paula ætti ekki að þurfa að
vinna fyrir sér .... allra sízt ef
.... En þá þagnaði hún snögg-
lega og ofurlítill roði steig upp í
kinnar hennar. .
— Þú átt við, að hún þurfi ekki
að vinna fyrir sér, ef þú gift-
ist honum E>on Wainwright?
sagði mágkona hennar harka-
lega, — eða öllu heldur þegar
það verður. Og þegar Lucy Red-
mond svaraði þessu engu, hélt
hún áfram: — Jú, ég skal náttúr
lega j'áta það. Það væri vitanlega
lítil meining í því fyrir stjúp-
dóttur hans Dons, sem veit ekki
hvað hann á að gera við aurana
sína. Þú verður rík Lucy. þegar
þú giftist honum Don.
— Æ, vertu ekki að þessu,
Agga, sagði Lucy. — Þú veizt, að
ég hef ekki áhuga á honum Don
vegna peninganna hans.
Það varð ofurlítil þögn, en þá
snörlaði í Öggu. — Nei, það held
ég ekki. Og þar ertu heimsk,
Lucy. Mér finnst þú vitlaus að
vera að draga þig eftir þessum
manni, en svo finnst mér líka, að
vandlega athuguðu máli, það
vera vitfirring að vera svona
vitlaus í nokkrum karlmanni.
— Heyrðu. frænka sagði
Paula, þar sem þær sáu saman
við teborðið. — Það gerðist dá-
lítið skrítið núna rétt fyrir
stundu. Don fór framhjá í bíln-
um sinum. Ég æpti til hans og
veifaði, en hann leit ekki einu
sinni við. Hvað skyldi hann hafa
verið að fara, að þurfa að filýta
sér svona mikið?
Agata frænka kipraði varirn-
ar. Hún rétti út höndina eftir
steiktu brauði og hóf síðan fyrir
lestur um fákunnandi vinnu-
loonur, sem kynnu ekki einu
sinni að steikja brauð, og þá loks
svaraði hún spurningu Paulu.
Hún virtist nú ekkert ákötf að
svara henni, en allt í einu sagði
hún í fyrirlitningartón:
— Ég veit það vitanlega ekki,
en ég get getið mér til um það.
Hann hefur verið á leið í te hjá
þessari Fairgreaves-kvinnu. Ég
hlusta nú ékki á kjaftasögur,
enda yrði manni ekki annað úr
verki, ef maður færi til þess í
þorpi eins og hérna — en ég hef
heyrt, að hann hafi farið þangað
í te, hvað eftir annað í seinni
tíð, og ekki einungis það, heldur
Mka í hádegis- og kvöldverð. Ef
hún Lucy væri ekki sá bjálfi sem
hún er .... Svo þagnaði hún
snögglega í miðri setningu.
Paula rak upp hlátur.
— Æ, góða frænba, þú vilt
vonandi ekki halda því fram i
alvöru, að mamma sé afbrýðis-
söm gagnvart þessari vesalings
Fairgreaves-kvensu? Það er ekki
til annars en hlæja að því. Svo
ómöguleg manneskja er hún, sí-
vælandi og kvartandi, yfir mót-
lætinu sínu. Það er eins og hún
sé fyrsta konan, sem hefur orðið
ekkja, og hefur hún þó haft heilt
ár til að venjast ekkjustandinu.
Ég hluistaði á hana segja prest-
inum í einhverju tesamikvæminu
(hér hermdi Paula eftir vælu-
tóninum í frú Fairgrearvs og
Agata frænka brosti), — að hún
vissi bókstaflega ekki, hvernig
hún ætti að fara að því að lifa
svona ein síns lið,s. Það væri svo
voðalegt, að hafa ekki sterkan
mann tiil að styðjast við, til að
vernda hana og leiðbeina henni,
— Og þó er nú ekki eins og
hún sé ein síns liðs, sagði Agata
Redmond. — Hún á þennan son
sinn. Ég hef nú ekki séð hann
nema bara einu ,sinni og tilsýnd
ar, og ég býst ekki við, að þú
hafir séð hann, eða er það.
Paula? Hann er oftast f höfuð-
boiginni — í næturklúbbum,
gæti ég hugsað mér, eftir því að
dæma, hvað har,n er fölur og
gugginn. Hann er eitthvað hjá
einhverju bílafyrirtæki, skilst
mér. Nei, ég býst ekki við. að
frú Fairgreaves hafi mikla
ánægju af honum.
**• »*♦ •*« **••*•♦ j
*JmJ« •z**** **• ♦*• •** *»* *»* •2*
2
**»H**í**K*‘K*<*t
*j» •** •j*«j*»** •*♦•*• ♦*
— Nú, jæja, ef ekki svo er,
finnst mér hún ekki þurfa að
vera sí og æ að barma sér, og
auglýsa fyrir heiminum, hvað
hún sé einmana. sagði Paula,
sem skorti umburðarlyndi, eins
og ungu fólki er títt. Ég get ekki
þolað konur, sem eru sí og æ
að auglýsa raunir sínar út um
borg og bý.
— Nei, það getur satt verið,
en það sama gildir ekki karl-
mennina — jafnvel flesta karl-
menn, sagði Agga.
Og að þeim orðum mæltum,
stikaði Agata Redmond út í verk
stæðið sitt og lagði áherzilu á
þessa skoðun sína með því að
skella á eftir sér hurðinni.
Paula sat eftii við teborðið
með hönd undir kinn. Það var
tekið að skyggja, og þarna var
Geturðu þá ekki hætt....
nema bjarminn frá
Fermingargjafir
,.CIeopatra“ hárþurrkuhjálmar.
„Calor“ rafmagnsrakvélar.
„Solis“ hárþurrkur
„Philips“ rafmagnsrakvélar.
Borðlampar.
Skrifborðs- og teikniborðslampar.
Laugavegi 10 — Sími 20 301.
SÆNSKIR STALOFNAR
WP midstödvarofnar fró UNDVRK A/B
Aliir íslenzkir idnadarmenn þekkja
soenska fogvhnnu og sœnskt *tál
Mjög hagstœtt verct
lllilli
ISPílÍB'
:í ifííÖteí*
!§fl 1p! Sff | Æ I|pf;
immr- twpNí
HíTATÆKI HF wholtizo sbn302oo
lítil birta
arninum.
Vitanlega var þetta allt vit-
leysa, sem Agga hafði verið að
segja, að Don hefði álhuga á frú
Fairgreaves. Meira að segja var
hún ekki búin að vera hérna
nema svo sem tvo mánuði.
Paula hafði frá öndverðu held-
ur forðazr hana. Hún kunni ekki
við, að fullorðin 'kona hagaði
sér eins og rellukrakki, og næst
um mjábnaði, ef hún talaði við
karlmann Svo líkaði henni held
ur ekki húsið, sem hún átti
heima í. Frú Fairgreaves hafði
leigt kofann hennar gömlu ung-
frú Hamerton, sem hafði látið
gera kofann upp. EJkki svo að
skilja, að Paula væri neitt sér-
æga andvíg svona gömlum smá
hýsum, nema hvað þar var venj
lega afskaplega lágt undir loft
og ef þangað var komið í te eða
fcvöldverð var sjaldnast hægt
að sleppa við dragsúg, sem ann-
að hvort þaut um fæturna á
manni eða niður eftir bakinu.
Venjulega lá maður í kvefi í
nokkra daga á eftir.
Sjálf nafði frú Fairgreaives
mjög ljóst hár og mjög ljósblá
augu. Og hún aðhafðist ekkert
af því sem sveitafólk tíðkar.
Hún lýsti því opinberlega yfir,
að hún hefði óbeit á hrossum.
Hún lék illa golf en tennis pó
verr Og hún var meira að segja
ekkert gefin fyrir góðgerðar-
stúss. — Ég er hrædd um, að
ég sé of mikill bjáni í allt þess-
háttar, séra Smithers, var hún
vön að segja við prestinn og
setti upp blíðlegt píslarvottsbros
í hvert sinn, sem hann færði
slíkt í tai — Það er ekki bein-
línis méi að kenna, en ég er
bara svo ómöguleg á allt, sem
krefst umhugsunar. Maðurirn
minn aálugi gerði allt fyrir mig
Og svo fylltust augun af tárum.
Kannski var Don að hjálpa
henni með einhver viðskiptamál.
Hún vis3Í að það var ein af hans
veiku hliðum. Hann hafði oft
boðizt til að hjálpa móður henn-
ar, en Lucy 'hafði bara hlegið
og sagt: — Góði Don, heldurðu
ekki að ég geti sjálf ráðið fram
úr því, sem þarf? Ég er nú
ekki beinlínis neinn krakki!
Þegar Paula var komin að
þessari niðurstöðu, leið henni
betur, og þó betur enn, er hún
heyrði bii nálgast húsið. Þetta
væri sjálfsagt Don. Hann hefði
þá tekið það í sig að lí-ta inn á
heimleiðinni. Svo var dyrabjöll-
unni hrir.gt.
Paula Kveikti ljósið og tyllti
sér á tá fyrir framan spegilinn,
til þess að laga á sér hárið. Hún
óskaði þess, að Clara væri inni
til þess að taka af teborðinu. —
Don mundi taka eftir því. Þjón-
ustufólkið heima hjá honum var
alltaf reiðubúið og stundvíst, að
gera verkin sín, en það var stúlk
an hérna aldrei.
En röddin, sem hún heyrði í
fiorstofunni var alls ekki Dons.
Karlmannsrödd var það að vísu,
en yngra manns og hann dró
hálfgert seiminn.
— Er ungfrú Redmond heima?
Vilduð þér segja henni, að hr.
Lancelot Fairgreaves langi að
tala við hana.
— Ungfrú Redmond er heima,
herra, var Clara að segja. — Ef
þér viljið bíða andartak, skal ég
segja henni til.
Paula varð steinhissa. Þetta
hlaut að vera sonur hennar frú
Fairgreaves. Hvað vildi hann
með það að vera að koma ig
spyrja um hana? Hún óskaði
þess, að Clara hefði haft vit á
að segja hana ekki heima. Jafn
vel bara . gær, hefði hún gjarna
viljað hitta hann. en eftir það
sem Adda frænka hafði sagt um
alla fjölskylduna, fannst Paulu
hún hata hana. Og Lancelot... .
en það vitleysislega naifn! Hana
grunaði, að hann myndi ekki
líkjast sérlega mikið nafna sín-
um, hinum fræga Sir Lancelot,
ekki fremur en flestir aðrir nafn
ar þess höfðingja og hetju.
Hvers vegna voru mæður ves-
ældarlegra afturkreistinga alltaf
að skíra þá Lancelot?
— Hr. Fairgreaves að spyrja
eftir yður, sagði Clara, og bætti
síðan við. og alveg að óþörfu: —
Á ég að taka af borðinu?
— Já, pað gætirðu gert, nema
því aðeins að herra Fairgreaves
langi í hálfivolgt te og rakt
brauð, svaraði Paula glettnis-
lega.
Fáum mínútum síðar stóð hún
augliti til auglitis við hr. Lance-
lot Fairgreaves. Jæja, hann var
að minnsta kosti enginn aftur-
kreistingur. Þó var hann mjög
grannvaxinn — líklega vegna
þess, hve hár hann var. Hún fór
að velta því fyrir sér, hvort
hann myr.di ekki reka sig upp
undir heima hjá henni mömmu
sinr.i. Hversu oft mundi hann
hafa rekið hausinn í bitana þar?
Ekki var hann nú tiltakan-
legs lagiegur — til þess var
hann of horaður og þunnleitur.
Hún sá, að hann hafði grá augu
og þungbúin augnalok. Ha.in
var íklæddur ljósgráum jakka-
fötum, sem voru óþarflega við.
Hárið var skolótt og afturgre'tt.
— Komið þér sælar, ungfrú
Redmond, sagði hann. — Þetta
er nú óformlegt af mér, en ég
er hingað kominn til þess, cð
þér aumkist yfir mig. Mér hefur
verið sparkað út, skiljið b4'.
Hún varð svo hissa, að hin
fór að stama.
— Sparkað út?
Hann hló góðlátlega. — É6
skal útskýna þetta nánar, ea má
ég setjast niður, eða hald.ð þér
kannski, að það hafi góð ahrif é
vaxtarlagið að standa uppá end-
ann?
— Gerið svo vel að flá yður
sæti. Hún roðnaði ofurlítið. Hún
vissi að hún hefði átt að bjóða
honum sœti, en þurfti hann tndi
lega að fara að glósa með það?
Hún settist niðuir, og nokkuð
upprétt, á lítinn stól við arin-
inn. Hann fleygði sér í djúpan
hægindastól, andspænis henni,
lagði annan fótinn ófeimri’slega
uppá stoppaða stólbríkina.
— Þér þekkið sjálfsagt hann
Don Wainwright? sagði hann og
er hún kinkaði kolli, hélt hann
áfram og skríkt-i ofurlítið um
leið: — Eg held bara, að hann
sé farinn að hafa einhvern
áhuga á henni mömmu.