Morgunblaðið - 10.05.1967, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 10. MAÍ 1967.
UNDIR
VERND
eítir Maysie
Greig:
Það er hættulegt að vera í fót ooila þarna, Siggi minn, þegar
hún mamma þín er á bílnum.
skreppa til hans. Þá getur þú
líka hvílt þig svolítið, áður en
við förum til Weybridge. Hann
leit á hana með áhyggjusvip. —
Þér hefur ekki orðið um þetta,
er það?
Hún hló og hristi höfuðið. —
Mér gæti ekki orðið um neitt
núna, svo hamingjusöm er ég.
— Ég er feginn, sagði hann. —
Ég er lika hamingjusamur. Nú
ætla ég ekki að láta neitt kom-
ast upp á milli okkar héðan af.
Þú átt að verða' mikilvægasta
persónan í öllu Mfi mínu. Hann
kyssti hana.
Hún var ennþá með slæman
höfuðverk, en ákvað að láta ekki
á því bera. Hún gat ekki látið
ómerkilegan höfuðverk rugla fyr
ir aér þessum merkisdegi. En
samt lagði hún sig stundarkorn,
eftir að Davíð var farinn. Svo
fór hún aftur á fætur, hafði
kjólaskipti, hitaði te, skrifaði
orðsendingu til Marjorie um trú
lofun þeirra, og að hún mundi
borða kvöldverð heima hjá Dav-
íð. Það var svo dásamlegt að
opna dyrnar, þegar Davíð kom
loksins — alveg eins og hún
hafði gert áður — fleygði sér í
fang hans og vita, að hann elsk-
aði hana, og teldi hana yndisleg-
ustu konu í heimi. Hann faðm-
aði hana fast að sér, og lagði
kinn við kinn.
— Ertu tilbúin, elskan? Ó,
elsku Paula, hvað það er yndis-
legt að vera aftur með þér?
Hún dró sig ofurlítið frá hon-
um og brosti glaðlega.
— Já, þetta skal verða indælt
líf hjá okkur, Davíð. Það sver
ég. Og hvað ég hlakka til að
hitta Faith og Michael aftur!
Veiztu það, að þó að ég hafi ekki
séð þau nema einu sinni, hef ég
alltaf verið að sakna þeirra síð-
an. Ég hélt einu sinni, að þau
ættu að verða stjúpbörnin mín
og nú veit ég það fyrir víst.
Þau hlógu bæði, en þá sagði
hann, eins og hikandi. — Komdu
Paula, við megum ekki vera að
þessu drolli. Mavis verður farin
að bíða með matinn.
Paula hugsaði með sjálfri sér,
að þegar Mavis væri búin að
heyra fréttirnar, mundi henni
vera nokkurn veginn sama,
hvort þau kæmu seint eða
snemma í matinn, En nú bar hún
upp spurningu, sem hafði ásótt
hana allan tímann siðan þau töl-
uðu saman seinast.
— Þú ert vonandi ekki hrædd
ur við Mavis, Davíð?
— Hræddur! Röddin var móðg
uð. — Vertu ekki með svona vit-
leysu, auðvitað er ég ekki hrædd
ur við hana! — En .... hann
hikaði dálitið .... — það er
eins gott að lifa í sátt og sam-
lyndi méð fólki, finnst þér ekki?
— En við ætlum ekki að lifa
neitt með Mavis, er það? Röddin
var hvöss og einbeitt.
— Nei, vitanlega. En þangað
til hún kemur sér einhvers stað-
ar fyrir er engin ástæða til að
korna sér ekki saman við hana.
— Nei, vitanlega. Hún vildi
helzt hætta öllu umtali um Mav-
is. Hún vildi ekki einu sinni
hugsa um hana, rétt i bili. Nógur
tíminn þegar þau kæmu heim
til hans. Rétt í bili langaði hana
ekki til að hugsa um neitt nema
það, að hún sat hjá honum í fram
sætinu á bilnum, og öðru hverju
sleppti hann annarri hendi af
stýrinu og greip um hennar
hönd. Eftir allar þessar hræði-
legu vikur, átti hún Davíð aftur.
19. kafli.
Þau hlógu mikið og töluðu
saman fyrra hluta leiðarinnar,
og þegar þau komu að Galtar-
höfðinu, fóru þau þar inn og
:•**❖❖****.• II |* :.*****.>*.>.;
**.>❖•>•>*•>•:«> " *****.>***.:
fengu sér hressingu.
— Ég vildi, að við gætum borð
að hérna, sagði hann allt í einu.
— Bara við tvö. Þau stóðu úti
á svölunum. Silfurlitur máninn
skein yfir ána.
— Já, því ekki það? sagði hún.
— Það er orðið heldur seint að
hringja til Mavis. Þú skilur, að
maturinn er tilbúinn og frú Meit
land verður alltaf svo vonsvik-
in ef hún hefur búið til góðan
mat og svo kemur enginn til að
borða hann.
— Já, svaraði hún og and-
varpaði ofurlitið. Henni fannst
eins og eitthvað, sem ætlaði að
verða fullkomið, hefði allt í einu
farið út um þúfur.
En Davíð var þegar búinn að
borga fyrir veitingarnar. Hún
gekk með honum að bílnum, án
þess að hreyfa nokkrum and-
mælum.
Þrátt fyrir hressinguna, og hið
glaðlega andrúmsloft, sem ríkti
í veitingastofunni, voru þau
bæði allþögul á leiðinni heim til
hans. Hún fann að Davíð var að
herða sig upp, áður en hann hitti
Mavis, og að vissu leyti var
henni eins farið. — Hún verður
að taka þessu, hvort sem henni
líkar betur eða verr, og taki hún
því ekki vel, verður hún að
verða á burtu tafarlaust, hugsaði
hún og svo fór hún að brjóta
heilann um, hvenær þau Davíð
mundu giftast. Enn hafði enginn
dagur verið ákveðinn. Hún von-
aði, að það gæti orðið þegar móð
ir hennar og Don kæmu aftur
frá Kanada — það er að segja,
ef þau þá kæmu þaðan saman.
En það mundu þau vitanlega
gera!
Hún hefði vonandi ekki geng
ið gegn um allan þennan skrípa-
leik heima hjá Don, fyrir ekkert
í aðra hönd. Og einhver rödd
hvíslaði því að henni, að hún
hefði ekki mátt gera Lance þessa
sorg, ef árangur yrði enginn.
.... En mikið yrði það indælt,
ef hún gæti gift sig í Litlu
Brentwood, fallega gamla hús-
inu, sem allt var blómum prýtt.
Don mundi verða svaramaður-
inn hennar, og svo yrði brúð-
kaupsveizla í fallega salnum!
— Jæja, þá erum við komin,
sagði hann, og allir þessir glæsi-
draumar hrundu í rúst. Nú var
aðalatriðið að snúast rétt gegn
Mavis.
Davíð hjálpaði henni út úr
bílnum. Hann opnaði síðan úti-
dyrnar með lyklinum sínum.
Hann hélt utan um hana og dró
hana inn í fostofuna. Einhver
rellukennd rödd heyrðist út úr
setustofunni, sem kallaði:
— Er þetta þú, Davíð? Þú kem
ur býsna seint.
Hann hóstaði þrisvar áður en
hann svaraði með rödd, sem
hann reyndi að hafa sem hressi-
legasta:
— Afsakaðu, Mavis, en ég er
hérna með gest með mér. Það er
hún Paula.
Það hefði mátt heyra títu-
prjón detta. Þessi snögga þögn
§* I dag er
K AFFIK YNNIN GIN
í verzluninni
1
SILLI OG VALDI ®
AUSTURSTRÆTI
FRÁ KL. 9—6.
Allt á barnið
Blúndusokkabuxur
O. JOHNSON &
HF.
KOMNAR — STÆRÐIR 1—12 ára.
VELJIÐ ÞAÐ BEZTA.
CRAWFORD’S
ÓLAFUR BJÖRNSSON & CO.
Heildsölubirgðir:
Símar 11713 — 11715.
var næstum óhugnanleg. Loksins
heyrðist til Mavis, rétt eins og
hún stæðj á öndinni:
— Hvað varstu að segja, Dav-
íð?
Hann hóstaði aftur og svaraði
síðan, næstum reiður: — Ég var
að segja, að ég hefði komið með
hana Paulu. Komdu hérna, Mav-
is og heilsaðu upp á hana.
— Já, vitanlega, heyrðist Mav-
is segja. En hún virtist vera
margar mínútur að komast fram
að dyrunum. Og þegar hún loks
kom í dyrnar, var hún náföl og
brosið á henni var eins og skrípa
mynd af almennilegu brosi, svo
að Paula hafði næstum æpt upp
yfir sig. Henni fannst þetta svo
hræðilegt. Mavis sagði:
— Þetta var gaman. Afsakaðu,
að ég kom ekki strax fram, Dav-
íð, en ég varð bara svo hissa.
Þú skilur, að ég bjóst alls ekki
við henni Paulu .... í kvöld,
bætti hún við eftir ofurlitla
þögn.
— Það er allt í lagi, sagði
hann og píndi sig til að vera glað
legur. En nú þegar hún er kom-
in, verðurðu glöð að sjá hana.
Og svo geturðu líka óskað til
hamingju. Við Paula ætlum að
gifta okkur.
— Gifta ykkur? át Mavis eftir,
og Paula tók eftir því, að varir
hennar voru orðnar alveg blóð-
lausar, og henni fannst eins og
heil eilífð, þangað til Mavis rétti
henni höndina. — Til hamingju,
sagði hún.
— Komið þið inn í setustofuna
og við skulum fá okkur eitt glas.
Þú verður að skála við okkur og
óska okkur til hamingju — öll-
um þremur!
— Það gæti náttúrlega verið
ágætt að fá eitt glas, sagði Mav-
is, og röddin var dauf, — en ég
efast um, að við höfum tíma til
þess. Þú komst svo seint og frú
Maitland er illa við að bíða með
matinn.
— O, láttu ekki svona. Mér