Morgunblaðið - 08.02.1968, Side 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 8. FEBRUAR 1968
Jónas Jónsson
Höfða — Minning
HANN lézt í sjúkrahúsinu á
Egilsstöðum 5. nóv. 1967 eftir
stutta en stranga legu.
Okkur sem þekktum þennan
heiðursmann bezt komu þessi tið
in ekki á óvart, því ima árabii
hafði hann verið heilsuiveill og
dvalist í sjúkrahúsi í Reykjavík
á síðasta ári, þar sem tekinn var
af honum annar fóburinn. Síðustu
mánuðirnir voru því ekki bjartir
fyrir jafn gamlan mann — að
þurfa að fara að venja sig við
gerfifót.
Jónas var fæddur 2. marz 1882
að Hallbjarnarstöðum í Skriðdal.
einn af ellefu bömum þeirra
hjóna Jóns og Vilborgar Jónsdótt
ur Jónssonar frá Litla-Sandfelli í
sömu sveit, Rafnssonar frá Kol-
stöðum á Völlum. En Jón faðir
Jónasar var Jónsson Jónssonar
og Höllu, sunnlenzkrar, segir {
Ættum Austfirðinga.
Jón fluttist úr Nesjum með
séra Bjarna Sveinssyni vorið
1851 úr Þingmúla og ílengdist í
Skriðdal eins og margir fleiri á
þeim árum er leituðu vistar á
Fljótsdalshéraði.
Jónas ólst upp í föðurhúsum
ásamt systkinum sínum, nema
einu er tekið var í fóstur að
Kollaleiru í Reyðarfirði.
Það átti ekki fyrir þessum syst
kinum að liggja að dreifast mikið
á lífsleiðinni. Þrátt fyrir skóla-
göngu sumra þeirra. komu þau
aftur heim, og mynduðu heimili,
fyrst sjö síðar sex á fæðingar-
stað sínum, er þau tóku við búi
föður síns, og stofnuðu félagsbú,
1 Móðir okkar
Anna Eymundsdóttir
fyrrverandi ljósmóðir
andaðist að heimili sínu
Laugaveg 5. þ. m. 86 mánudaginn
Börnin.
t
Þökkum innilega auðsýnda
samúð og vinarhug við andlát
og jarðarför systur okkar
Fanneyjar Sigurðardóttur
frá Stekk.
Systkinin.
t
Innilega þökkum við auð-
sýnda samúð við andlát og
jarðarför mannsins míns, föð-
ur, tengdaföður og afa
Sigurgeirs Jóhannssonar
pípulagningameistara
sem andaðist þann 22. f. m.
Marsilía Kristjánsdóttir,
Jóhahn Sigurgeirsson,
Hanna Sandholt,
Þórnnn Sigurgeirsdóttir,
Guðrún Sigurgeirsdóttir,
Óskar Amgrimsson,
Katrin Bergrós Sigurgeirsd.,
Sveinn Sigurðsson,
Þórarinn Sigurgeirsson,
Lovísa Jiíiíusdóttir,
Ingibjörg Sigurgeirsdóttir,
Kristján Sigurgeirsson,
Guðrún Hansdóttir,
bamabörn og aðrir
vandamenn.
ef tfl vill það fyrsta á Fljótsdals-
héraði.
Um aldamótin stóð til að Jónas
yfirgæfi heimilið og færi til
smíðanáms, en hvað sem réði,
hætti hann við það, en lærði að
vefa hjá Gunnari Hinrikssyni,
annáluðum vefara, varð síðar af-
kastamikill vefari, stundaði hann
þá iðn á vetrum bæði heima og
heiman einkum hinn vandasam-
ari vefnað, svo sem { rúmföt,
skyrtur og dúksvuntur með sauða
litunum. Vel man ég eftir þeim
svuntum í æsku minni; er leitt
til þess að vita að slík verk
skuli vera að mestu glötuð.
Árið 1911 fluttust systkinin
með föður sínum og þrjár fóstur-
dætur og bræðradætur að Mjóa-
nesi i Vallahreppi, þar bjuggu
þau við mikla rausn til vors
1924 er þau þurftu að víkja fyrir
eigendum jarðarinnar, Benedikt
og Sigrúnu Blöndal, skólastýru
að Hallormsstað.
Þá keyptu þau Höfða í sömu
sveit, algjörlega húsalausa jörð
að undaoskildum steinsteyptum
kjallara, þar sem fyrri ábúendur
höfðu hafst við eitthvað. Fáum
árum áður brunnu þar öll íbúð-
arhús. Var þarna ærið verk fyrir
hendi en þó eins og áður og síð-
ar reyndist Jónast hinn ákveðni
maður að reisa þar allt við á of
skömmum tíma.
Frá fyrstu tíð hvíldi verkstjórn
in á Jónasi og raunverulega
ábyrgðin á afkomu búsins líka,
þó elzti bróðirinn væri skrifað-
ur fyrir þvf. Hann var hinn fasti
maður við búið, hinir bræðurnir
meira á lausu, i vinnu utan heim.
ilis tíma og tíma.
Búið stóð á stoðum samstilltra
krafta og ódrepandi vilja allra
systkinana, þar sem engin hlekk-
ur brast á meðan stætt var heilsu
vegna.
t
Innflegar þakkir færum við
öllum þeim sem sýndu okk-
ut samúð og vinarhug við
andlát og jarðarför sonar
míns og bróður okkar
Svans Sigurðssonar
Brúarhrauni.
Elínborg Þórðardóttir
og systkin.
t
Hjartans þakkir fyrir auð-
sýndan vinarhug og hluttekn-
ingu vegna andláts og útfarar
móður okkar
Þorbjargar Jónsdóttur
frá Raufarfelli.
Dætur og tengdasynir.
t
Þökkum innilega auðsýnda
samúð og vinarhug við andlát
og jarðarför föður okkar,
tengdaföður og afa
Friðriks Gunnlaugssonar
Hafnargötn 43, Kefiavík.
Gunnfríður Friðriksdóttir,
Friðrika Friðriksdóttir,
Janus Guðmundsson,
Lára Janusdóttir,
Sigurveig Magnúsdóttir,
Guðrún Magnúsdóttir,
Friðrik Magnússon.
Þurrkun túns, ræktun lands
með vélum var framkvæmd,
einnig leitt vatn um langan veg
ásamt ræktun byggs með sæmi-
legum árangri í nokkur ár, en
urðu sem aðrir að láta undan
síga er kuldatímabilið byrjaði.
sem nú gengur yfir Fljótsdals-
hérað og víðar en akurinn verð-
ur gróið tún innan fárra ára þar
sem áður voru gráir móar.
Á þessu heimili var alltaf mik.
il gestanauð. Hið frjálsa viðmót,
létta tal ekki laust við glettni,
sem Jónas notaði í ríkum mæli
og einnig hin, gerði dvöl gesta
ánægjulega. Framkoma þeirra
við gestakomu mdnnir mig helzt
á lýsingu Konungsiskuiggsjár.
Það lá í eðli þeirra að laða að
sér unga sem gamla, hvort sem
það var stutt stund eða til lengri
tíma, enda var það heimili sjald-
an barnlaust. Þau eru orðin
mörg börnin sem þar hafa verið
mismunandi lengi, auk fóstur-
bamanna fjögra, sem ólust þar
alveg upp. Fóstursonurinn hefur
lrka sýnt tryggð sína í verki með
því að helga heimilinu allt sitt
lífsstarf. Hann er það bjarg sem
heimilið hefur hvílt á undanfarin
ár, og hvílir, unz yfir lýkur fyrir
þeim þrem sem eftir Iifa í hárri
elli.
Jónas starfaði samfleytt í
Vallahreppi í 56 ár, var bæði í
hreppsnefnd og forðagæzlumað-
ur um árabil, en aðalstarfið ligg-
ur heima, við búskapinn, sem
eðlilegt er um búhöld.
Áhugi hans og ósérhlífni átti
sér lítil takmörk þvf fáum vik-
um áður en hann var allur, var
það hans mesta áhugamál, að fá
gerfifótinn sem fyrst, til þess að
hægt væri fyrir hann að taka
þátt í störfum á ný, en leið hans
ELDUR logar ekki glatt nema
því aðeins að eldsneytið sé gott.
Alveg eins þarf líkaminn að fá
gott fæði til þess að viðhalda
reglulegum bruna. Ef „eldsneyt-
ið“ er ekki gott, þá ber eitthvað
út af.
Hér er ekki um það að ræða
að eta sem mest. MÖTg átvoglin
þjást af næringarskorti. Á hinn
bóginn er það ágætt að hafa
góða matarlyst, ef manni verður
gott af matnum. Það er sönnun
þess, að hann fær það fæði, sem
honum hæfir.
En sama fæði hentar ekkí öll-
um. Menn eru svo misjafnlega
gerðír, að hverjum hentar sitt,
og tiL þessa eru ýmsar orsakir.
Þá er fyrst að geta þess, að
t
Innilegar þakkir færum við
öllum þeim er sýndu okkur
samúð og vinarhug við andlát
og jarðarför föður okkar,
Sigurjóns Bjarnasonar
frá Hvoli, Borgarfirði eystri.
Börn hins látna.
t
Hjartans þakkir fyrir auð-
sýnda samúð og vinarhug við
andlát og útför
Guðrúnar Jónsdóttur,
Eyri IngólfsfirSL
F. h. vandamanna
Guðjón Guðmundsson
EyrL
lá annað á land hins ókunna.
En minningin lifir, um
skemimtilegan gestgjafa og atorku
manninn, sem ekki vildi unna sér
hvíldar þó hann væri kominn á
taugaveiklun getur haft mjög
mikil áhrif á meltinguna. Hún
getur ýmist valdið magasári eða
harðlífi. Slíkt kemur af andlegri
þreytu, áhyggjum og kvíða. Þess
vegna eru meltingarkvillar miklu
algengari meðal heldri stéttanna
heldur en meðal almennings.
Þegar maður neytir meira feit
metis en nauðsynlegt er til þess
að halda við líkamsbrunanum,
þá dreifist afgangurinn út um
allan líkamann og setzt að á
ýmsum stöðum og geymist þar
sem varasjóður. Reyni maður-
inn svo mikið á sig og þurfi á
meira brunaefnj að halda en
vénjulegt er, þá grípur líkam-
inn til þessa sparisjóðs. En oft
fer það svo, að fita safnast áfltaf
fýrir í líkamanum og menn
verða offeitir. Menn, sem hafa
miklar kyrsetur, þurfa ekki á
jafnmikilli fitu að haalda í fæð-
unni, eins og þeir, sem stunda
erfiðisv nnuó Þess vegna er það
skynlegt að athuga hver er orku
eyðsla líkamans, og haga svo
mataræði eftirþyi. Það er til
mjög eínfalt ráð að forðast offitu,
en það er að eta minna í hvert
mál heldur en maður hefur van-
ið sig á og forðast fæðu, sem
sterkja er í, eins og kartöflur
og sykur. Eins ættu menn að
forðast áfengi. enda getur það
líka valdið öðrum kvillum.
Ef menn þjást af magaveiki,
uppþembingi éða ógleði, þá er
sjálfsagt að leita læknis. Annars
ættu menn að forðast að eta fitu
og olíu, en smjör er þar þó und-
anskilið. Bezt er þá að neyta
ávaxta og grænmetis, sem þrosk-
azt hefur við sólskin, og af sal-
ati skyldu menn neyta miklu
meira en vant er— en forðast öll
sætindi.
Ef menn verða þess varir, að
þeim verður ekki gott af ein-
hverri fæðu, þá ættu þeir ekki
að snerta hana, og alls ekki ef
þeir hafa ógeð á henni.
níunda tuginn, hvað þá á meðan
hann var yngri.
Farðu vel vinur með þökk fyr-
ir samfylgdina.
Snæbjöm Jónsson.
Nú er staðreynd, að mönnuai
geðjast matur misjafnlega, ein-
um þykir vont það sem öðrum
þykir gott. Sumir eru sólgnir í
súran mat, aðrir vilja ekki sjá
hann, og þannig mætti lengi
telja. Sennilega er það hollast
að eta ekki annað en það, sem
maður hefur lyst á, og þó í hófL
Menn finna það oft á sér fyrir
fram hvort þeim verður gott af
matnum eða ekki.
Harðlífi getur valdið margs-
konar meltingarkvillum og
skemmdum á meltingarfærun-
um. Það ætti og að vera eitt hið
fyrsta heflbrigðis boðorð, að
vanrækja ekki að reyna að ráða
bót á harðlífi, því ef það verður
þrálátt getur það valdið því, að
eiturefni berast út í blóðið.
Venjulegast stafar harðlífi af
því, að ekki reynir neitt á kvið-
arvöðvana. Það er því gott að
stunda æfingar, sem reyna á
þessa vöðva. líka má nudda þá
rækilega stundarkorn í senn.
Eins er gott að taka inn sýróp,
sem búið er tíl úr fíkjum.
Vellfðan manna er komin und-
ir reglulegri öndun og góðri melt
ingu — óg þá verður auðvitað
að gæta þess, að velja þá fæðu,
sem er holl og hentug.
AUSLYSIMGAR
SÍIVII 22*4.8o
Þakka gjafir, skeyti og
annan vináttuvott mér auð-
sýndan á 85. afmælisdegi mín.
um.
Guðni Eyjólfsson.
svar Mirr
EFTIR BILLY GRAHAM
Ég verð hvað eftir annað gripinn skelfingu við tii-
hugunina um heimsmálin, því að ég hef svo miklar
áhyggjur út af þeim. Stundum varður ástand mitt
slíkt, að ég efast um tilveru Guðs. Getið þér hjálpað
mér?
Efinn er orsök ótta yðar. Þetta tvennt fer alltaf
saman. Jesús sagði: „Hjarta yðar skelfist ekki; trúið
á Guð“. Bezta vörnin gegn ótta er trú, en efinn er
upphaf örvæntingarinnar.
Það er engum efa undirorpið, að okkar tímar reyna
á mannssálina. Ef ótti hefur nokkurn tíma átt rétt
á sér, þá er það nú á tímum. Heimurinn virðist vera
á heljarþröm, og hvert sem litið er, sjáum við ástæð-
ur til að vera áhyggjufullir. En einhver hefur sagt:
„Þegar útlitið er svart, er upplitið ævinlega bjart“.
Einmitt nú höfum við ástæðu til að taka undir með
Davíð: „Ég hef augu mín til fjallanna: Hvaðan kemur
mér hjálp? Hjálp mín kemur frá Drottni.“
Ráðlegging mín til yðar er því þessi: Lítið upp.
Felið Guði vegu yðar og treystið honum. Ég sé vel,
hvað er að gerast í heiminum, en ég hafi lagt líf
mitt í hendur hans, sem „heldur gervöllum heimin-
um í hendi sinni.“ Standið við hlið hans, sem mun
segja lokaorðið, og áhyggjur yðar munu gufa upp
sem morgundöggin. „Óttinn felur í sér hegning“,
en trúið á Guð.