Morgunblaðið - 05.04.1968, Qupperneq 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 5, APRÍL 1968
Pálína Elesensdóttir
— Minningarorð
Fædd 20. júli 1883.
Dáin 30. marz 1968.
FORELDRAR hennar voru
sæmdarhjónin Margrét Kristjáns
dóttir frá Borg í Arnarfirði og
er sú ætt alkunn þar vestra,
niðjar síra Markúsar á Rafns-
eyri. Um föður Pálínu, Elesens
Höskuldsson, man ég það eitt, að
hann mátti ekki vamm sitt vita
í neinu, og dugnaðarmaður hef-
ur hann verið, því að hann var
lengi vel á skútunum á Bíldudal
yfir vorvertíðina, eða þangað til
búskapurinn kallaði hann heim.
Þau bjuggu, að ég hygg, alla sína
hjúskapartíð í Skógum í Mos-
dal við orðanverðan Arnarfjörð.
Margrét var mikil höfðingskona
bæði í lund og útliti, svo sem hún
átti kyn til. Þau Skógahjón eign-
uðust 10 börn en aðeins 6 þeirra
náðu fullorðinsaldri og var Pá-
lína yngst þeirra. Hún giftist
t
Elsku móðir mín,
Sólveig Elíasdóttir,
andaðist í Landsspítalanum
að kvöldi 2. apríl.
Selma French.
t
Maðurinn minn,
Jóhannes Sigurjónsson,
Breiðabóli, Eyrarbakka,
lézt í Sjúkrahúsi Selfoss, að-
faranótt 4. þ.m.
Sigríður Ólafsdóttir,
börn og barnabörn.
t
Útför
ívars Ó. Guðmundssonar
Saurbæ
verður gerð frá Gaulverja-
bæjarkirkju laugardaginn 6.
apríl kl. 2 e.h.
Systkinin.
t
Móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
Pálína Eleseusdóttir,
sem andaðist að Hrafnistu 29.
marz, verður jarðsungin frá
Bíldudalskirkju föstudaginn
5. apríl kl. 2 e.h.
Börn, tengdadóttir, barnaböm
og barnabarnaböra.
1910 Sölva Bjarnasyni, sem einn-
ig var úr Mosdalnum. Hann var
orðlagður dugnaðarmaður og fór
alltaf áður en hann kvæntist
„suður á vertíð“. En á skúturnar
í Reykjavík voru þá ekki teknir
nema hörkuduglegir menn.
Pálína og Sölvi bjuggu í 25 ár
á þremur jörðum í Arnarfirði.
Fyrst á Lónseyri, svo á Lauga-
bóli og síðast 20 ár á Steinanesi.
Svo fluttu þau til Bíldudals og
grunar mig, að sonum þeirra,
sem þá voru komnir á legg, hafi
staðið hugur til sjávarins líkt og
föður þeirra. Sölvi og Pálína
áttu 6 börn en tvö þeirra misstu
þau á barnsaldri. Bjarni eldri
sonurinn, drukknaði árið 1930
frá konu og tveimur kornungum
börnum. Hann var kvæntur
Ólínu Friðriksdóttur, systur
Áma Friðrikssonar, fiskifræð-
ings, mestu myndarkonu. Seinna
giftist hún Páli mági sínum og
eiga þau Iíka tvö börn. Svava,
eina dóttirin, giftist Agli Svein-
bjarnarsyni frá Krosseyri og eign
uðust þau sex börn, en Svava
missti mann sinn í ágúst síðast-
liðnum eftir langvarandi og erfið
veikindi, sem hún þó reyndi að
t
Þökkum innilega auðsýnda
samúð við andlát og jarðarför
Sigurðar I. Sigurðssonar,
Dvergasteinum, Stokkseyri.
Þökkum einnig vináttu og að-
stoð veitta i veikindum hans
síðustu árin.
Jóna B. Magnúsdóttir,
Anna G. Bjarnadóttir,
Jóhann Sigurðsson,
Stóra NúpL
t
Öllum þeim er auðsýndu
samúð við andlát og jarðar-
för
Jóhanns
S veinb j ar nar sonar,
fyrrv. tollvarðar á Siglufirði,
vil ég færa mínar innilegustu
þakkir. Guð blessi ykkur öll.
Guðný Guðmundsdóttir,
Hrafnistu.
t
Útför mannsins míns,
Sigurjóns Jónssonar
frá Þorgeirsstöðum,
fer fram frá Fossvogskirkju
laugardaginn 6. apríl kl. 10.30
f.h.
Blóm vinsamlegast afbeðin.
Ólöf Vernharðsdóttir.
t
Þökkum innilega auðsýnda
samúð við andlát og útför
Friðjóns Sigurðssonar,
skósmí ð ameistara.
Ólöf Sigurðardóttir,
Einar Guðmundsson,
Kristín Aðalsteinsdóttir,
HallgTÍmur Pétursson,
Sæmundur Aragrímsson.
látta honum eins og eiginkona
getur bezt gert.
Sölva mann sinn missti Pálína
árið 1950 en bjó með yngri syni
sínum Elesensi á Bíldudal í 8 ár.
Þá flutti hún til Reykjavíkur og
var ýmist hjá Páli syni sínum
eða Svövu dóttur sirmi þangað
til síðustu árin, að heilsu henn-
ar hafði hrakað svo, að hún kaus
heldur að flytja að Hrafnistu.
Aldrei mælti hún æðruorð, en
var síþakklát fyrir allt, sem
fyrir hana var gert.
Þetta, sem ég hefi hér hripað
niður mundi líklega vera það,
sem í mínu ungdæmi var í lík-
ræðum kallað „lifshlaup". En
það segir í raun og veru ekkert
af því, sem ég hefði viljað segja
um hana „Pöllu mína“, eins og
hún var alltaí kölluð í minni
fjölskyldu. Henni var af Guði gef
in svo létt lund að hún gat alltaf
brosað í gegnum tárin. Fram á
gamalsaldur hafði gaman af því
að safna unglingum í kringum
sig til að spiia við þá og skemmta
þeim, og ég þori að fullyrða að
þegar hún flutti frá Bíldudal var
þar ekki nokkur manneskja, sem
ekki bar vinarhug til hennar.
Við fráfall hennar, yngstu
systurinnar frá Skógum, fannst
mér 1 fyrstu að brostinn hefði
strengur við bernsku mína. En
við nánari athugun finn ég, að
það er ekki rétt. Ástúð og trygg-
Jyndi þeirra systra man ég svo
lengi ,sem ég lifi, en allar fjór-
ar voru þær á heimili foreldra
minna. Æfinlega reiðubúnar að
hjálpa ef lítill krakki lenti í ein-
hverjum vandræðum. Allar voru
þær með afbrigðum gestrisnar
eftir að þær eignuðust sín eigin
heimili.
í síðasta sinn, sem ég kom
til hennar „Pöllu minnar”
tæpri viku áður en hún andaðist,
hafði hún fulla rænu ,en átti erf-
itt með að tala og þegar hún var
búin að blessa mig eins og hún
var vön, gat hún ekki sagt meira,
en var alltaf að reyna að benda
mér á eitthvað. Ég reyndi að
gizka á hvað hún vildi, en tókst
það ekki, þangað til ég tók upp
öskju, sem ég vissi að hún
geymdi í sælgæti, þá varð hún
ánægð. Hún hafði aldrei getað
þolað að neinn færi af hennar
fundi án þess að þiggja góðgerð-
ir. Óvenjulegt ástríki var með
Pálínu, börnum hennar og
tengdadóttur. í dag uppfylla þau
heitustu ósk hennar, að leggja
hana til hvíldar við hljð Sölva
manns hennar í firðinum þeirra
kæra.
Ef þau gömlu hjónin frá Skóg-
um, Margrét og Elesens, nú þeg-
ar öll börnin þeirra eru dáin,
mættu líta frá himni sínum hinn
efnilega hóp afkomenda sinna,
hugsa ég að þeim mundi þykja
framlag sitt til fósturjarðarinn-
ar hafa verið „harla gott“.
Sigríður Jónsdóttir Magnússon.
Jóhann
— IUinning —
„Táp var þitt eðli
trúr til góðs þinn vilji“.
ÞESSI orð komu mér í hug, þeg-
ar mér barst andlátsfregn Jó-
hanns Jónssonar frá Kaldrana-
nesi. Enda þótt nú séu liðin mörg
ár síðan hann átti þar heima,
finnst mér á þessu augnabliki
eðlilegast að kenna hann við
þann stað, hvar hann sleit barns-
skónum og óx til manndóms og
athafna. Þar kynntist ég honum
bezt og átti við hann mest sa/n-
skipti.
í æsku var Jóhann hjá ömmu
sinni í móðurætt og ömmubróð-
ur í föðurætt. Þau höfðu á hon-
um mikla ást ,án þess þó að gera
hann lítt sjálfbjarga dekurbarn.
Halldór Jónsson, sem Jóhann
kallaði afa sinn, var skapmikill
og umvöndunarsamur og breytti
samkvæmt því, hver sem í hlut
átti. Hann var einnig kappfull-
ur og metnaðargjarn og þær eig-
indir tileinkaði Jóhann sér í rík-
um mæli.. —
Það var oft glaður hópur, sem
Guðrún Þórðardóttir
— Minningarorð —
f DAG er til moldar borin Guð-
rún Þórðardóttir kaupkona, sem
andaðist á Vífilsstöðum 29. marz,
eftir langvarandi veikindi. Hún
var fædd 3. júlí 1889, að Meiða-
stöðum í Garði. Móðir hennar
var Bergþóra Bergþórsdóttir óð-
alsbónda á Langafossi í Borgar-
firði ,síðar bæði bóndi og lóðs
í Straumfirði, en faðir hennar
var Þórður Ólafsson af Víkings-
lækjarætt, bróðir Gunnars út-
gerðarmanns í Vestmannaeyjum,
og Boga menntaskólakennara,
Jóns bankastjóra og systranna
Kristínar og Helgu, sem öll eru
nú látin. Stóðu að Guðrúnu merk
is- og sómafólk í báðar ættir.
Þórður andaðist skömmu áður
en Guðrún fæddist, svo föður
sinn þekkti hún ekki nema af
afspurn ,en hún dáði minningu
hans, enda var hann hinn ágæt-
asti maður. Móðir hennar, Berg-
þóra, var miklum mannkostum
búin og naut vináttu og virðingu
allra, sem henni kynntust. Taldi
Guðrún það gæfu sína að hafa
átt svo góða foreldra, enda var
sambúð hennar við móður sína,
sem andaðist hjá henni í hárri
elli, til fyrirmyndar að ástríki og
umhyggju.
Föðursystkini Guðrúnar, fjöl-
skyldur þeirra ,svo og ættingjar
í móðurætt, reyndust Bergþóru
og börnum hennar, Guðrúnu og
Teiti, frábærlega vel, og áttu
þær mæðgur ennfremur hið
bezta skjól og athvarf hjá Teiti,
eftir að hann stofnaði heimili hér
í borg með sinni ágætu konu
Önnu Þorkelsdóttur. Þó voru
þau systkin ekki alin upp sam-
an. Teitur er látinn fyrir tæpum
tveimur árum, svo skammt varð
á milli þeirra.
Rétt innan við tvítugt fór Guð-
rún til Danmerkur og dvaldi þar
í nokkur ár til að afla sér mennt
unar og gekk þar í skóla, auk
þess sem hún vann fyrir sér.
Sýndi hún þar strax þann dugn-
að og manndóm, er í henni bjó.
Eftir heimkomuna stundaði
hún kennslu í Hafnarfirði um
tíma, þar til hún sneri sér að
verzlunarstörfum. Rak hún verzl
un hér í bæ um nokkurra ára
skeið. Áður hafði hún verið verzl
unarstjóri við útibú Sápuhúss-
ins við Laugaveg. Ennfremur
hafði hún saumastofu um tíma,
því allt lék í höndum hennar.
Ég og fjölskylda mín kynnt-
umst Guðrúnu ekki fyrr en á
seinni árum ævi hennar, og þá
í sambandi við áhuga hennar á
andlegum málum. Annars voru
áhugamál hennar mörg og marg-
vísleg. Hún var söngvin, hafði
góða söngrödd og lék á orgel. —
Hún var mjög listhneigð og vand
virk í þeim efnum. Báru vegg-
myndir hennar, málaðar og saum
aðar, listfengi hennar og smekk-
vísi fagurt vitni.
Fyrir nokkrum árum var sýn-
ing á nokkrum beztu verkum
hennar í glugga Málarans í
Bankastræti.
Eftir að Guðrún hætti að
verzla, kenndi hún í nokkur ár,
meðan heilsan framast leyfðL
listsaum, þar sem hún sjálf út-
bjó og stækkaði mynstrin. Hafði
hún af því hið mesta yndi, enda
var hún eftirsótt sem frábær
kennari í þessari grein. Báru
nemendur hennar traust til henn
ar og voru samverustundir henn-
ar með þeim, báðum til gagns
og ánægju, því Guðrún hafði sér
stakt lag á því að laða fólk að
sér og tengjast því traustum vin-
áttuböndum. Bar margt til þess,
— glaðlyndi hennar og gaman-
semi, vinfesta og tryggð, auk
þess hve þakklát hún var fyrir
hvað eina ,sem hún taldi sér
gott gert, og lét hún það óspart
í ljós. Úmtalsgóð var Guðrún
í bezta lagi, og var sem hún
hefði aldrei mætt neinu mis-
jöfnu á sinni ævi.
Hún var einlæg trúkona og
bar ótakmarkað traust til æðri
máttarvalda.
Guðrún var um margt sér-
stæður persónuleiki, og mun fyr
ir mannkostasakir lengi verða
minnisstæð þeim fjölmörgu vin-
um, sem hún eignaðist um æv-
ina.
Blessuð sé minning hennar.
Helga Þ. Smári.
Jónsson
á vetrarvökum raðaði sér kring-
um eldhúsborðið heima um það
leyti sem eldra fólkið gekk til
náða. Þar bar margt á góma.
Sumt af því varð síðar að veru-
leika, annað rann út í sandinn,
en með nýjum morgni vöknuðu
ný áhugamál.
Það kom snemma í ljós, hve
harður Jóhann gat verið við sjálf
an sig, ef hann vildi ná ákveðnu
Framhald á bls. 24
Athugasemd
f MINNINGARORÐUM um Ól-
afíu Ástu Geirsdóttur, sem birt-
ist í blaðinu á mdðvikudaginn,
skial þess getið að „Sorgarstefið"
var frá ungum frændsystkinum
hinnar látnu.
Ég þakka öllum, sem glöddu
mig á 60 ára afmælisdaginn,
19. marz sL
Hanna Jóhannesson,
VatneyrL