Morgunblaðið - 03.05.1968, Page 20

' 20
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 3. MAÍ 1963
Jómíðnaðannenn óskast
= HÉÐINN =
Verktakar athugið
Höfum til sölu eftirtalin tæki:
HY-MAC. 580 — Beltagröfu árgerð ’66 nýyfirfarna.
Mack-Nal, 10 hjóla dráttarbíll með vökvakrana —
og dráttarstól.
Mack-Nal, 10 hjóla með palli, sturtum
og framspili.
J.C.B. traktorsgröfur, 3. og 4. model ’64 og ’65.
Einnig jarðýtur.
BÍLA OG BÚVÉLASALAN
v/Miklatorg — Sími 23136.
ÚDÝRUSTU dekkin
Eigum takmarkaðar birgðir af eftirtöldum
SUMARDEKKJUM.
¥ 640x13 Kr. 930.00
670x13 — 970.00
520x14 — 735.00
í. 560x14 — 810.00
h 640x15 — 1153.00
500/525x16 — 815.00
M 600x16 — 1201.00
V 650/670x16 — 1285.00
; 550x17 — 850.00
650x20 ■— 2158.00
\. 750x20 — 3679.00
CERIÐ SAMANBURÐ Á VERDUM.
S HB. HRISTJÁNSSON H.F.
UMBOtiifl SUDURLANDSBRAUT 2 ■ SIMI 3 53 00
OB
VEUUM (SLENZKT <H) (SLENZKAN IÐNA.Ð
URVALS LIFSTYKKJAVARA FRA
Koníer's
ÍSLENZK FRAMLEIÐSLA.
Sjötugur Jón Eiríks-
son Djúpudul
NÚ eru allir strákarnir, gömlu
leikfélagarnir mínir heima i
Skagafirði að verða sjötugir eða
orðnir það. Einn af þeim er
frændi minn og vinur, Jón
Eiríksson, óðalsbóndi í Djúpa-
dal.
Hann fæddist í Djúpadal 1.
maí árið 1898. Hann var einn
af sjö mannvænlegum systkin-
um, sem upp komust og hefur
átt heima í Djúpadal alla ævi.
Foreldrar Jóns voru þau hjón-
in Eiríkur Jónsson, bóndi og
trésmíðameistari í Djúpadal, og
kona hans Sigríður Hannesdótt-
ir. Óvenjulega glæsileg hjón,
bæði af Djúpadalsætt. Þau
bjuggu allan sinn búskap á óð-
ali ættarinnar, Djúpadal. Ann-
ars bjuggu þeir þar félagsbúi
brræðurnir Eiríkur og Valdimar
bró’ðir hans.
Jón Eiríksson er fæddur rækt-
unarmaður og bóndi. Hann fór
ungur í bændaskólann á Hvann-
eyri, að mig minnir haustið
1918, og útskrifaðist þaðan eftir
tveggja vetra nám. Ekki tók
hann þó strax við búsforráðum í
Djúpadal en vann fyrst við bú
föður síns og tók þá fljótt að
stunda ræktunarstörf. Hann
kvæntist frændkonu sinni,
Nönnu Þorbergsdóttur frá Húsa-
vík, en missti hana eftir stutta
sEunbúð. Þau eignuðust eina
dóttur, Sigríði, sem er gift Rögn-
valdi Gíslasyni, sýsluskrifara á
Sauðárkróki.
Vegna þess, að nú eru liðin
fimmtíu ár sfðan ég fluttist burt
úr Skagafirði, er mér ekki vel
kunnugt um öll þau trúnaðar-
störf, sem Jón hefur unnið fyr-
ir sveit sína, en þau eru mörg.
Þess vegna verður ekki vikið að
þeim hér, enda skipta þau ekki
mestu máli. Fyrir mér er það
þessa stundina maðurinn sjálf-
ur, þessi síglaði og síbrosandi
góði drengur, með stórt og heitt
hjarta. Hann er í mínum augum
hlluti af ættaróðali sínu. —
Hluti af grasinu, sem þar grær.
— Hluti af fjallinu Glóðafeyki,
sem gnæfir fyrir ofan bæinn.
— Ánni, sem niður sí og æ fram
undan bænum. Allt þetta á sam
an og verður ekki aðskili’ð.
Þótt Jón sé skapheitur og
ákaflyndur, hefur hann þó með
vissum hætti mótast af rósemi
öræfanna, sem taka við utan við
vallargarðinn. Ég veit ekki
hvort hann á dýpri rætur í
hinni frjóu mold feðra sinna,
eða hinni rósömu og grýttu
tign öræfanna, sem hafa verið
bakgrunnur allra Djúpdælinga,
Kópavogsbúar
Karlmaður óskast til starfa í verksmiðjunni.
MÁLNING H.F.
Aoierískoi gollabuxur
og flauelsbuxur
fynr domur og herra,
Hinar landsþekktu
Nýkomnar 1 mörgum litum
lífs þeirra og sögu.
Jón í Djúpadal er með afburð-
um vinsæll í sinni sveit og að
heimili hans liggja leiðir
margra, þótt ekki liggi það í al-
faraleið. Þangað hafa margir
átt erindi undanfarna hálfa öld
og lengur, því að gestrisnin og
höfðingsskapurinn hafa lengi
búið þar tvíbýli. Þessar dyggð-
ir tók Jón í arf eftir foreldra
sína, sem voru annáluð gest-
risnis og höfðingshjón. Djúpi-
dalur stendur hátt og er það-
an víðsýni mikið. Hann bar
einnig hátt í góðvild, höfðings-
skap og gestrisni og verður þess
lengi minnst. Eftir að Jón hafði
misst bæði eiginkonu sína og
móður stóð Sigrfður dóttir hans
fyrir búi með föðm- sínum.
Jón í Djúpadal hefur jafnan
búið stórru búi, einkum fjárbúi,
því að þar eru sauðlönd góð.
En stærstur verður Jón alltaf
bæði nú og síðar sem ræktun-
armaður. Þar hefur hann unnið
afreksverk á jörð sinni, sem
lengi mun halda minningu hans
á lofti. Hann hefur breytt víð-
áttumiklum móum og fúamýr-
um í iðgræn rennslétt tún. Ekki
veit ég stærð Djúpadalstúnsins í
hektaratali, en hún mun vera
ein hin mesta í Skagafirði. I
þetta hefur hann lagt geysilega
mikið fé og því meiri orku, enda
hefur ævi hans verið einn óslit-
inn, samfelldur vinnudagur.
Þetta er hið mikla ævistarf Jóns
í Djúpadal og mun halda minn-
ingu hans leggur og betur á lofti
en nokkur minnisvarði.
Djúpidalur hefur verið í ábúð
sömu ættarinnar í meir en tvær
aldir. Þar hafa kynslóðir komið
og farið. Dalsáin hefur sungið
sitt eilífa lag við vöggu þeirra
og gröf. Jón í Djúpadal er mót-
aður af þessari festu. Hann er
hið mesta tryggðatröll og vill
hvers manns vanda leysa. Hann
hefur ekki farið varhluta af
erfi'ðleikum bóndans. En hann
hefur svarað þeim öllum með
því að græða tvö strá þar sem
áður óx eitt, haldið áfram að
grafa skurði og ræsa fram mýr-
ar, plægja óg sá á hverju, sem
hefur gengið. Þetta er aðals-
merki hins góða bónda. Auk
þessa hefur hann gert jörð
sinni margt annað til góða. Jón
í Djúpadal er hvers manns
hugljúfi. Það leikur jafnan góð-
mannlegt bros um varir hans og
í glö’ðum hópi hlær hann allra
manna hæst. Hann er hlýr mað-
ur í viðkynningu.
Ég þakka þér að lokum fyrir
öll gömlu árin, elskulegi frændi
minn. Þótt yfir þau hafi nú
fallið nokkur lausamjöll áranna,
eru þau öll í fersku minni.. Slík
ár geta ekki gleymst.
Jón í Djúpadal fæddist inn í
sumarið, þegar Skagafjörður
tjaldar sínu fegursta. Hann hef-
ur líka alltaf verið maður sum-
arsins og gróandáns. Nú er hið
víðáttumikla tún í Djúpadal að
byrja að grænka, þrátt fyrir
svalviðrin. Það verða þín ævi-
laun á meðan þú átt þess kost
áð standa á bæjarhólnum í Dal
og sjá túnið þitt grænka á
hverju vori. Þú veizt þá, að þú
hefur unnið með lífinu langa
ævi. Er það ekki gott hlut-
skipti?
Guð blessi þig sjötugan.
1. maí 1968
Hannes J. Magnússon.