Morgunblaðið - 16.07.1969, Blaðsíða 24

24
MCRGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 16. JÚLÍ 1S69
- MINNING
FfamhaJd af bls. 22
ar mannkosta maður, sem. af heil
um huga hefur leitazt við að
leysa okkar vandamál á undan-
förnum árum, hefur tekið þátt
leysa okkar vandamál á undan-
mannamun, var oftast hrókur
alls fagnaðar, hafði alltaf tíma
til að sinna smáum sem stórum
verkefnum, var hagmæltur í
bezta lagi og oft innilegur þeg-
ar honum fannst þörf að lífga
upp á sálarástand fólks.
Við vottum Valgerði og böm-
unum, foreldrum og systkinum,
ættingjum og tengdafólki okkar
innilegustu samúð og biðjum um
styrk þeim til handa á þessum
erfiðu tímum.
Guðmundur Snorrason.
SÍÐARI hluta dags þann 8. þ.m.
barst hingað sú válega frétt, að
Magnús Björnsson, deildarstjóri
hjá Flugféiagi íslands, hefði þá
um daginn látizt af slysförum á
Spáni, en hann var staddur þar
í orlofi ásamt konu sinni. í dag
er útför hans gerð.
Magnús Björnsson var fæddur
í Reykjavík 19. júní, 1928, og var
því aðeins rúmlega 41 árs að
aldri er hann lézt. Hann var
sonur hjónanna Björns prófess-
ors Magnússonar prófasts Bjarnar
sonar, lengst á Prestbakka á
Síðu og konu hans, Charlotte
Kristjönu Jónsdóttur pakkhús-
manns í Reykjavík Björnssonar.
Feður okkar Magnúsar voru
sveitungar í æsku og var jafnan
vel til vina meðan báðir lifffu.
Var því lengstum nokkur sam-
gangur milli fjölskyldna okkar
og kynntumst við Magnús ungir
að árum; þó ekki náið fyrr en
við vorum báðir komnir á þrí-
tugsaldur.
Allt var gott um Magnús. Hann
var, í fáum orðum sagt, einn
mesti afbragðsmaður og hugljúfi
sem ég hef nokkru sinni kynnzt.
Upplag hans var gott. Hann ólst
upp á menningarheimili hjá gáf
uðum foreldrum og systkinum,
fyrst á Borg á Mýrum meðan fað
ir hans var þar sóknarprestur
og prófastur, og síðar í Reykja-
vík, er séra Björn varð dósent
og síðar prófessor við Háskóla
íslands.
Magnús var hár vexti og bein
vaxinn, svo sem hann átti kyn til
og allur hinn höfðinglegasti í
fasi. Framkoma hans var slík að
honum var mjög lagið að um-
gangast fól'k, hann var öðrum
mönnum umgengnisbetri, mildur
í dómum og umtalsgóður. Hann
var mikil] greiðamaður og vildi
hvers manns vandræði leysa með
glöðu geði. Ég get ekki ímyndað
mér, að hann hafi átt nokkurn
óvildarmann, og minnist þess
raunar ekki nú er ég læt hugann
reika, að ég hafi nokkru sinni
heyrt honum hallmælt. Þótt al-
vörumaður væri í eðli sínu, var
Magnús öðrum þræði spaugsam-
ur og hláturmildur og ætíð hinn
skemmtilegasti viðmælandi.
Ég hygg, að ég hafi mörgum
öðrum fremur haft tækifæri til
þesis að fylgjast með starfsferli
Magnúsar hin síðustu 18 ár, eink
um fyrri hluta þess tíma, er hann
var flugumsjónarmaður, fyrst á
Keflavíkurflugveili sem starfs-
maður flugmálastjórnarinnar og
síðar hjá Flugfélagi íslands í
Reykjavík, og tel mig dómbær-
an á þau störf hans. Þar bar
allt að sama brunni, alls staðar
var vandvirknin og samvizku-
samin söm við sig. Hin síðari ár
veitti Magnús forstöðu þeirri
deild Flugfélags íslands, sem
annast ráðningar starfsmanna og
allt sem að starfamannahaldi fé-
lagsins lýtur. Ég get ekki sagt,
að ég hafi verið kunnugri störf-
um Magnúsar þar en starfsmenn
félagsins almennt, en mér er
engu að síður kunnugt, að hann
rækti störf sín þar af sömu alúð
og endranær og veit að hann
naut álits forystumanna félags-
ins og er sárt saknað.
Sárastur er þó söknuður ekkju
Magnúsar, Valgerðar Kristjáns
dóttur, hinnar mætustu konu, og
fimm efnilegra barna þeirra
ungra. Vona ég það eitt að tím-
inn, sem græðir öll sár, megni
að milda þeim hinn mikla harm.
Af ofanrituðu vænti ég að sjá
megi, hvert álit ég hafði á þess-
um vini mínum, sem allt var svo
vel gefið og svo mikils mátti af
vænta.
Magnús kunni vel að meta bók
menntir og fagrar listir, þótt ek'ki
flíkaði hann því frekar en öðru.
Ég get því að lokum ekki stillt
mig um að kveðja hann með því
að líkja honum við Aristius Fusc
us, er Hóraz, sem Magnús hafði
mætur á, segir um þennan vin
sinn, að hann hafi verið
„Integer vitae, scelerisque pur-
us“ —
vammlaus halur og víta —.
Slíkur maður var Magnús
Björnsson.
Bjarni Jensson.
MAGNÚS Bjömsson dáinn. Hel
fregnin barst á sáttafund 1 Al-
þingishúsinu að kveldi þessa dags
sem slysið varð, ninm 8. júlí sl.,
fund, sem Magnús hefði sjálfur
setið að forfallalausu, en hafði
í þess stað brugðið sér ásamt
konu sinmi til nokkurra daga
hressingardvalar á Spáni að af-
loknum einhverjum lengstu og
erfiðustu samningaumleitunum í
sögu íslenzkra flugmála. — Okk-
ur félögum hans í samniniganefnd
inmi sortnaði fyrir augum, þar
sem við stóðurn inni í hálfrökkri
af regnvotum reynitrjám úti fyr-
ir glugganum. í þetta sinm sleit
ríkissáttasemjari ekki fundi,
heldur dauðinn sjálfur, sem allt
má lúta, og við riðuðum harmi
lostnir út í nóttina, fullir blygð-
unar fyrir að hafa fyrr um dag-
inm verið að deila um fánýta
hluti.
Magnús Bjömsson var tveim-
ur árum á eftir mér í Reykja-
víkurskóla, en kynni okkar tók-
ust fyrst, er hanm tók við stöðu
starfsmannasfjóra Flugfélags fs-
lands haustið 1962. Ég man það
eins og það hefði gerzt í gær.
Öm O. Johnson, forstjóri, sagði
mér, að nú stæði til að ráðá starfs
mannastjóra að Flugfélaginu, og
lýsti kostum þessa veTðandi
starfsbróður míns: Vel mennt-
aður maður á bezta aldri, áhuga-
maður um flugmál, dáður og virt
ur af samstarfsmönnum fyrir góð
vild og ótrauða forystu um vel-
ferðar- og félagsmál starfsmanina.
Flugfélags íslands, laginn samn-
ingamaður, sveigjanlegur í átök
um og fulltingismaður til allra
góðra hluta. Fljótlega kom í ljós,
að hér var ekkert ofmælt. Allt
stóð heima og Magnús Björnsson
samsvarar betur hugmynd minni
um hinin kjörna starfsmanna-
stjóra en nokkur annar mað-
ur, sem ég hefi kynnzt. Til þess
liggja margar ástæður: Flóknir
og djúpstæðir eðiiseiginleikar,
sem ekki verða auðveldlega skil
greindir með orðum, en öðru
fremur má telja strangan heið-
arleika gagnvart sjálfum sér, við
fangsefninu, fyrirtæki og við-
semjendum, öllu í senin og allt-
af, undantekningarlaust. Heiðar-
leikinin og réttsýnin var honum
trúaratriði, sem ekki varð sleg-
ið af, á hverju sem valt. Magnús
Björnsson var lastlaus og vammi
firrður maður, „integer vitae,
scelerisque purus“ eins og Hóraz
kvað svo fagurlega til vinar síns.
Þau orð vildi ég mega gera að
hinztu kveðju minni til Magnús-
ar Björnssonar.
Ótrúlegt má heita, að löng-
um var Magnús einhver nánasti
samstarfsmaður minn, þótt fé-
lög okkar glímdu sem ákafleg-
ast á öðrum vettvangi. Þegar vel
áraði á sviði vinnumála, voru
fundir okkar fáir, og var það
með réttu talinn góðs viti, 4n
þegar ófriðarbliku vinnudeilna
dró á loft, fjölgaði fundum okk
ar, og allt frá sl. áramótum, er
sýnt varð, að vinnudeilur tefldu
flugmálum landsins í tvisýnu,
unnum við saman svo til dag-
lega. Stundum var lögð nótt við
dag, og nokkurra sólarhringa
vökur voru undir Jónsmessu orðn
ar allt að þvi háttbundnar. Menn
kynnast náið á slíkum vökunótt-
um, þessum nútímalega skot-
grafahernaði í styrjöldinni um
skiptingu hinna svokölluðu „lífs-
gæða“. Það er eins og þreytan,
vakan og biðin fletti persónu-
leikann klæðum um stund, og
menm standa eins og nakin böm
og stara inn í kviku hver ann-
ars. Þá er eins og menn missi
stumdum andvarans: Eitt van-
hugsað orð sagt í ótíma getur
kveikt óslökkvandi bál, og vel-
valið hlýtt orð í tíma talað get-
ur að sama skapi sefað oð frið-
að. Það var einhver Guðs gáfa,
að einmitt á slíkum augnablik-
um hitti Magnús gjarnan á sdna
óskastund, lausnina, sáttina.
Magnús Björnsson var meiri sátt
armaður en samningamaður í
þeirri veru að setja sér það
mark að tefla til vimnings í hverj
um leik. Til þess var hann of
vitur og raunsær. Hann var „sátt
fús en þó sáttvandur".
Ég get ekki hrósað mér aif því
að hafa verið náinn viruur Magn-
úsar í einkalífi, en ég veit, að
þeir, sem nutu vináttu hans, urðu
auðugri af þejm samsikiptum. Á
fimm ára fresiti höguðu atvikin
því svo, að við hittumsf á stúd-
entsafmælum — en kona min og
Magnús voru samstúderutar — nú
siðasit hinn 13. júni sL, er Magnús
hélt hátíðlegt 20 ána stódentsaf-
mæli sitt. Úti var varið bjart,
svalt og íslmzkt, inmi voru eidar
uppi. Magnús Bjömsson var
hinn sjálfsagði sö.ugstjóri og sjálf
gefni gleðigjafi hinis vel heppn-
aða samikvæmis. Þama stóð
harnn, hár og spengilegur, andiit-
ið meitliað á sérkemnitegan og
ógleymiatrtlegan hátt, eilítið grár
í vöngum, og vitð létóm okkur
dreyma aftur til sitúdenitsaranina,
mieðain Magnús hóf upp hina ljúf-
sáru stú .'.enit.asönigva, sem sdfellt
minna á fallvaltleik jarðneisks
lífs: „Vita nostra brevis est, brevi
finietuir“.... „og viniir berast
butrt á tímans straum,i“, grunlaus
um að hinn vöirpulegi forsöingv-
ari í fyllingu lifs síns yrði imnan
mánaðar sjálfuir sá viinur, er burt
var borinn 4 tímans straumi.
Ævi mikils sáttarmanins 1 ís-
lenzkum flugmálum er lokið.
Magnús Bjömsson hefuir laingf
fyrir aldur fram verið kallaður
af verki. Skarð hans hjá Flug-
félagi íslands mun lengi ófuilt og
opið standa, en mestór harmur
er þó kveðinn að eiginfconu hans,
frú Valgierði Kristjánsdóttur, og
bömum þeirra fimm, sysitvinum
og foreldruim. Við Lotftleiðamenin
og komuor, hvorum megiin bor'ðs,
sem við sitjum, vottum þeim
djúpa saimúð okkar, því að það
hefur ekki farið framhjá okkur,
hve mikiils þau hafa missit.
Jón Júlíusson.
Einn þeirra nemenda, sem hóf
nám í Menntaskólanum í Reykja
vík haustið 1946, var Magnús
Björnsson. Settist hann í 4. bekk
máladeildar. Stúdentsprófi lauk
hann vorið 1949. Magnús Bjöms
son var ágætur námsmaður, nám
ið veittist honum svo létt, að svo
virtist sem honum væri það leik-
ur einn.
Með Magnúsi Björnssyni og
skólafélögum hans í M. R. tókst
þegar í stað hið ágætasta sam-
starf og kunningsskapur, sem
varð æ traustari, eftir því sem
árin liðu. Á skólaárunmm er gjarn
an glatt á hjalla, enda alvara
lífsins ekki alveg á næsta leiti.
Það er alkunna, að á þeim árum
tengjast menn oft vináttúbönd-
um, sem ekki rofna ævilangt.
Magnús Bjömsson flutti hvar-
vetna með sér gleði og félags-
anda. Fáum eða engum var sam-
heldni og eining skólafélaganna
meira hjartans mál en honum, og
kom það ekki sizt í ljós síðustu
árin. — Áhugamál Magnúsar voru
furðulega fjölþætt og verða
ekki rakin hér. Þar að auki hafði
hann á hraðbergi hafsjó af fróð-
leik, íslenzkum jafnt sem erlend
um. Magnús var alls staðar au-
fúsugestur, lífsglaður og skemmti
legur. Hann var hinn ágætasti
félagi; vinfastur og einlægur og
gekk að öilum viðfangsefnum sín
um heill og óskiptur.
Um árabil gegndi Magnús þýð
ingarmikilli ábyrgðarstöðu hjá
stóru fyrirtæki. Vinir hans glödd
ust yfir velgengni hans, en þeim
kom raunar ekki á óvart, að hann
væri settur til trúnaðarstarfa —•
þeir treystu honum vissulega
bezt, sem nánast þekktu hamm.
Fyrir einum mánuði komu 20
ára júbíl-stúdentar saman til að
minnast afmælisins. Enn sem fyrr
var djúp gleði okkar yfir að fá
að vera saman nokkra stund.
Allur gamli hópurinn frá 1949
var í fullu fjöri, að því er bezt
var vitað!
Þremur vikum síðar dró skyndi
lega ský fyrir sólu. Magnús
Björnsson var allur. Fyrsta
skarðið í hópinm okkar er stórt.
Á þessum sorgardegi eru okk
ur efst í huga ástvinir Magnús-
ar, foreldrar, systkini, eiginkona
og börnjn hans fimm .Við vottum
þeim dýpstu samúð okkar.
Þessari kveðju fvlgir þakklæti
okkar bekkjarsystkina fyrir öll
liðnu árin, er okkur hlotnaðist
að eiga Magnús Björnsson í hópi
okkar. Þegar horft er um öxl,
streyma minningarnar fram. Við
munum varðveita þær um ó-
komna tíð.
Benedikt Sigvaldason.
1 DAG fylgja kiörfuknattlieiks-
menn einium sinnia mætóstó for-
ystumamima til hinztu : .vildar.
Þeir kveðja Magniós Bjömssom,
vairaformann KKÍ, þakklátóm
hugia fjrrir milkið og hlessunar-
ríkt sitarf í þágu ungTar og fá-
tækrar íþróttagireinar.
Magnús Bjömsson hóf að leika
körfukniattleik á gkólaárum sám-
um og lék hanm í liði stúdemta
í fyrsta opimbera mótimiu, sem háð
var í þessari íþróttagrein hér á
lamdi. Tvisvar varð hanm tslands-
meistari með ÍKF, er hann stairf-
aði á Keflavíkurflugvelli. Er
hamn hætti keppni, helgaði hamm
sig félagsstörfuim í þágu körfu-
knattJieiksdmis. Magnús var kjör-
inm í stjórn, þegar Körfukmiatt-
leikssamband íslands vair stofnað,
og átti hamm sæti í stjórn þess æ
síðan og lemgst af sem vanafor-
maAur.
Trúnaðairstörf Magnúsar i þágiu
körfukniattLejksmanma voru
mörg. Hann mætti sem fulltrúi
okkar á aiþj óðaþinigum körfu-
knattleiksmamma, hanm vair í fair-
arstjóm landsliða og hann átiti
sæti í ótal nefmdum á okkar veg-
um. Öll sín störf leystd Magnús
af heridi meö þeirri hagsýnd,
prúðmiemmsku og dugnaði, sem
einikenndi framkomu hans.
Magniiis var farmaður þeirrar
nefndar, sem sá um skipulagn-
ingu og framkvæmd Norður-
lamdaineistaramótsins í körfu-
knattleik, sem háð var í Reykja-
vik vorið 1968. Þar ummu margar
berudur gott verk, en sá sem verk
iniu stjómaði og skipuiagði frá
grummi, var Magnús Bjömssom.
Sú framkvæmd þótti takast svo
vel, að hinir erlemdu þátttakemd-
ur töidu, að aldrei fyrr hiefði
slikt mót verið framkvæmt með
jafn miklium glæsibrag.
tslemzkir körfuknattlieiksmemn
heiðruðu Magnús me'ð guilmerki
samtaka sinna, sem litimm þakk-
lætisvott fyriæ öll þaiu óeigim-
gjömu störf, er hann hafði umm-
ið fyrir körfukmiattleifcsíþrótitimia.
Þegar ég lít yfir farimm veg og
minnist kynma okkar Magnúsar
Bjömissonar, þá er svo undar-
lega bjart yfir þeirri minninigu.
Við Magnús vorum sambýlis-
menin á KeflavíkurfluigveMi um
sfeeilð. Með okkur tókst góð vim-
átta, sem aldred bar skiugsga á síð-
am. Við áttum möng sameiginleg
áhugamiál. Körf’uknattle:kur var
sú iþrótt, er við báðir höfðum
áhuga s, og við urðum svo ham-
ingjusamir áð fá að stairfa saman
að þessu áhuigamáli ofcfcar um
langt árabiL
Það hefir oft verið erfiður róð-
ur á stuittu ævisfceiði Körfuknatt-
ieiíkssambandisiins. Sbundium hafa
erfiðleifcamir, við að halda starf-
imu ganga md i, ætlað að verða
kröftum okfear ofurefli. Þegar
þanniig stóð á, var gott að leita
til Magnúsar. Hamin var eimm
þeirra manna, sem æðraðist ekkL
heldur gat með rólegri yfirveg-
um og skarpri aithygli, fumdið
færa leið, þar sem öðrum virtust
ógöngur eimiar. Slíkum mönmum
er gotit að treysta.
Magnús var sanmiur ílþróttamað
ur. I honium samieimuðust þeir
eigirtleikar, sem við teljum að
séu boðskapur íþróttahreyfimigar-
inmar, að gera dremgi að mönm-
um og memm að góðum drengjum.
Um lei'ð og við semdum Val-
gerði Kristjáasdóttur akfcar immi-
leguistu samúðarkveðjur, þó biðj-
um við algóðam Guð að haida
vermdar'hiendi siinmi yfir henmi og
bömumrum um afcomin ár. Við
vitium að hanmiurinm er sár, em
við mumium geyrma mimmiinguma
um góðam driemg og einllægam vin
í hjarta okkar.
Bogi Þorsteinsson.
Má.giur minm,
samstiarfsmaður
og umfram aiMlt kær vinur.
Gamigia þím er á etnda.
Gemseimum þinium hef ur verið
veiitt móttakia.
Ég kveð í djúpri hryggð.
B. ÓL
HÆTTA A NÆSTA LEITI eftir John Saunders og Alden McWilliams
— TM hamingju, Bebe. Kjánaskapur
þinn hefur dregið að sér heilan mann-
söfnuð.
— Troy, ég bað þig að elta mig ekkL
— Já, þú baðst lengi, en það stóð á
skýringunum.
— Nú, úr því ég er kominn hingað upp,
vænti ég þess að þú fyHir út nokkra
kílómetra af eyðum í fréttinni.
— Láttu stúlkuna í friði, Troy. Hún er
nýbúin að skipta á mínu lífi og sinu. Nú
verðum við að vinna allt eða tapa öilu.