Morgunblaðið - 22.07.1969, Blaðsíða 25

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 22. JÚLf 11969
25
- YFIRBORÐIÐ
Framhald af bls. 11
núna og hann ætlar að segja
no<k(kur orð við y'klkur.
Armstrong: — l>að er mxk-
ill heiður.
Houston: — Gjörið þér svo
vel, herra forseti.
Nixon: — Komið þið sælir
Neil og Buzz. Ég tala við
ykfkuir frá skrifsbofu minini í
Hvíta húsinu. Þetta er áreið-
anlega sögulegasta símtal,
sem farið hefur fraim. Ég á
engin orð til að lýsa því hve
stolt við erum af afrettd ýkk-
ar. Þetta er mesti merlkisdag-
ur í lífi allra Bandarikja-
manna, já allra jarðarbúa.
Ég er sannfærður um, að all-
ir viðurfkenna hve stórkost-
legt afrek þetta er. Fyrir yikik-
ar tilverknað, eru himinarnir
hluti mannheimis. Þegar þið
talið til dkkar frá Hafi kyrrð
arinnar, hvetur það Okkur til
að leggja á Okkur tvöfalt erf-
iði í þágu friðar og kyrrðar á
jörðinni. Eitt ómetanlegt
augnabliJk í heknssögunni
sameinast allir jarðarbúar í
stolti yfir afrettd yttdkar og í
bæn um að þið snúið heim til
jarðarinnar heilu og höldnu.
Armstrong: — Kærar þakik
ir, herra fonseti. Það er mik-
ill heiður og forréttindi, sem
okkur hafa fallið í ákaut. Við
erum fulltrúar allra friðelsk-
andi, framsýnna og forvit-
inna manna. Það er heiður
fyrir Okkur að vera þátttak-
endur í þessum mikla at-
burði.
Nixon: — Ég þaklka ykkur
sjálfum, og ég hlakka til . . .
við hlökkum öll til að sjá
ykkur um borð í ,,Homet“ á
fimmtudaginn.
Aldrin: — Við hlökkum
mjög milkið til þessa fundar,
herra forseti.
Houston: — Columbía.
Houiston kallair.
Collins: — Ég heyri vel til
/ ykkar.
7 Houston: — Ég gaf þér upp
staðarákvörðun, eif þú ákyld-
ir geta séð „Örninn“ (Lesnar
upp tölur).
Aldrin: — Það er eftirtettd-
arvert, að spadki ég í steina
hér þar sem ekkert þyngdar-
afl er . . . . virðast þeir allir
fara með sama hraða, þótt
stærðarmunur sé á þeim og
spairld ýmilst faist eða laiuist.
Aldrin heldur áfram: —
Ég hef tekið eftir því, að
gangi ég úr sólinni inn 1
Skugga, virðist mér endur-
kastið frá „Erninum“ aukaist
og sömuleiðis endurkastið
frá andliti mínu á sjónglerið.
Ég sé mjög illa meðan ég
geng yfir skilin, en svo batn-
ar sjónin fljótt. Þegar ég
geng úr gkugganum og inm í
sólima aftur, blindast ég augna
blik . . . varaðu þig Neil, var-
aðu þig, þú ert að detta um
línuna frá myndavélinmi.
Armstrong: — Gott að þú
sást það.
Aldrin: — Lyftu hægra
fæti, hægra fæti. Þú ert enn
fastur, táin á þér er föst.
Armstrong: — Þakka þér
fyrir.
Aldrin: — Komdu nú í átt-
ina til mín. Svona.
Aldrin heldur áfram: —
Sólamir á Skómuim mínium
voru bláir, en nú sést sá lit-
ur ekki lemgur. Þeir eru orðn-
ir . við getum
ekki lýst þessum lit nákvæm-
lega . . . þetta er aðeiins
grárra en kakaó. Þetta eru
örsmáar agnir, þær hylja líka
að mestu leyti hvíta hlutann
af stígvélunium.
Houston: — Við heyrum
ekki nægilega vel til þín
Buzz, geturðu fsert mumninin
nær hljóðmemantum?
Aldrin: — Ég skal reyma.
Houston: — Ágætt. Nú
heyri ég vel.
/ Aldrin: — Það hlaut að
I vera, ég hafði hanrn uppi í
I mér.

Armstrong: — Þegar ég lít
í kringum mig, skiptist á mjög
ljósgrátt og ljós grátt. Það er
eins konar geislabaugur krinig
um Skuggamn minn.
Aldrin — Hóma í ginennid-
inmi eru tveir gígar. Annar,
sá, sem er fyriir framiain maig
til hægri, er milli 9 og 11
mieítrar í þvenmál. ... Hveimig
gengjuir þér mieð sýniáharnin,
Nedíl?
Armstrong: — Sæmilega.
Collins: — Houston, Coium-
bía kalllar.
Houston: — Þetta er Houst-
on. Halltu áflram.
Collins: — Ég aá lítinn hvít-
an hilut.
Honsten: — Reyndlu að
ákvarða staðinn.
Collins: — Það er einis og
þessi hfliuitur sé á sUðvestur-
barmii gígs. Ég hleld aið þetta
sé ekiki „Örninn“.
Aldrin: — Laserspegillinm
eir kamíinin uipp og viirðist í
lagi. ...
Houston: — Vilð Iheyrum
éklki vel til þín, Buzz.
Aldrin: — Ég sagði, að við
hefðuim komið Laserspeglin-
um vel ifyriir. Við höfium tek-
ið miyndir af aftari hliuta „Arn
arins“, á þeim sjást áhrif út-
þlástursiins flrá hreyflinium á
yfiirhorðið betur, en á mynd-
um, sem tetkinar eru við flram-
hliðiina.
Aldrin: — Viltu flá fieári
myndir af yfirborðiniu, Neiá?
Aldrin: — Houston. Hvern-
ig höfum við nota/ð tímiann.
Houston: — Þið virðisit
háiflri ttaliuíktaustuiHd á efltir
áæltliun. Við ætlum alð atlhiuga
það nánar.
Aldrin: — Allt í lagi.
Houston: — Neil og Buzz.
Houston fcailar. Þalð er alllt í
lagi mieð tímann. Ykkiur hieflur
elkki orðið eins mlikið úr verfci
og ráðgert var, en það er 'afl/llt
í lagi.
Aldrin: — Ég er aið atthiuga
„Örninn“ betur, þar er ekk-
ert óeðliieigt að sjá. Öll loftniet
in eru á sínum stað, og undir-
átöður ferjlunruar virðiaist elkk-
ert hafa laákazt í lendlinigunind.
Ég er undiraindi yfir því hve
pailarnir undlir lendingar-,,fót
unum“ hafa grafizt iitið niðuir
í yfirborðið. Það eru ekki
nema 5—7 cm. Er það elkki
rétt hjá mér, Neil?
Armstrong: — Það er alls
ekki meira, mér sýnist poll-
ur nr. 3 hafi ekki einiu siinni
grafizt svo dijúpt.
Aldrin: — Ég hef tekið
mynd af hluta af lendingar-
þrepinu, og ég held að
okkur tekizt að sjá, hver hita
áhrifin eru. Þau virðast í lág-
marki.
Þessi mynd, sem ég er að
taka núma er af hægri aftur-
hluta geimfarsins og má sjá
neðsta hluta lendingarþreps-
ins. Úthliðshlífin döfcknar lít
ið eitt. Við sjáium einnig smá
geislun frá yfirborðinu eða
eitthvað sem líkist því að
ryk þyrlist upp . . . við lend-
inguna tókum við báðir eftir
því að við sáum fjölda smá-
gerðra agna vera á hreyf-
ingu.
Aldrin: — Okkur var sagt
það áður en við fórum í ferð-
ina, að við myndum sjá upp-
blástur frá yfirborðimiu eftir
að við höfðum slökkt á hreyfl.
unum, en ég man, að ég gat
ekki gengið úr skugga um
það.
Aldrin: — Áflallshornið er
of stórt, Neil.
Armstrong: — Já, það er lík
lega rétt hjá þér.
Aldrin: — Og Neil, viltu
nú taka myndavélina, þá skal
ég . . .
Houston: — Colombia, Col-
ombia, Houiston kallar.
Aldrin: — ... nema staðar
og taka mynd af einhverju
og síðan fara að hreyfa mig
til hliðar, ég hef einhverja
tilhneigingu til að byrja með
smá hliðarihoppum . . . Get-
urðu séð okkur fyrir öllum
þessum búningi, Houston? . . .
Houston: — Já, ágætlega,
Buzz, við sjáum fæturna á
þér haniga niður úr lending-
arþrepiniu.
Houston: — Colombia, Col-
ombia, við erum að missa
samband við þig. Þú verður
að auka á strauminn.
Collins: — Skal gert, Houis-
ton.
Aldrin: — Houston, við
urðum að taka skjálftamæl-
inm í sundur með nöndunum.
Og handstýringin á leysi-
geislatækinu er við endarvn á
leiðslurmi. Mér tókst að ná
um hnúðirm og losa hanm.
Svo að við urðum að nota
handstýringuna þar líka.
Armstrong: — Og umlhverf-
ið er fullkomið. Tunglferjan
snerist í 7,30 í 60 feta hæð.
Aldrin: — Dyrnar eru lok-
aðar og læstar.
Houston: — Hafið þið val-
ið ykkur gott svæði.
Armstrong: — Ja, ég held
að þetta hérna í grenndinni
sé einis gott og hvað anmað.
Armstrong: — Kanmski þú
getir verið þarna á hæðinni
og . . .
Aldrin: — Gættu að. Brún-
in á gígmum þarna er mjúk.
Armstrong: — Já, þetta er
ósköp mjúkt hérna.
Aldrin: — Ég náði nokkr-
um nærmyndum af þesisum
hnöttóttu hnullungum.
Armstrong: _ Um það bil
40 fet lengra held ég að sé
ekki fráleitt.
Aldrin: — Það getur orðið
erfitt að finna góðan og jafn-
an stað hérna.
Armstrong: — Toppurinn
á þessum næsta litla hrygg
gæti verið ágætur staður.
Aldrin: — Heyrðu, hvernig
litist þér á að ég setti leysi-
geislatæikið hérna einhvers
staðar?
Armstrong: — Það er í
lagi.
Aldrin: — Ég verð að fara
hinum megin við klettinn
héma.
Armstrong: — Ég mundi
fara umhverfis gíginn til
vinstri þarna. Er elkki jafina
þar?
Aldrin: — Ég hettd að það
sé fullt eins gott hérna.
Armstrong: — Allt í lagi.
Armstrong: — Þessir hnull
ungar eru ekki ósvipaðir
basali. Þeir hafa sennilega í
sér tvö prósent af hvítri etein
tegund og hvítkristallað.
Aldrin: — Houston, það er
eitthvað sprell í skjálftamæl-
inum, ég á í dálitlu ba-sli með
að fá dósina til að halda sig
á miðjunni. Hann hoppar til
og frá til hliðanna.
Houston: _ Sambandið er
að dofna aftur, Buzz.
Aldrin: — Það lítur ekki út
fyrir að ég sé nægilega snjall
að meðhöndla Skjálftamæl-
inn.
Armstrong: — Ég sé ekki
betur en allt starfi rétt og
tengingin á leiðslunum sé
komin í rétt horf.
Houston: — Piltunum skild
ist að ykfcur hefði tekizt bæri
lega að dreifa sólargeislun-
um.
Armstrong: — Það er von-
andi rétt.
Houston: — Houston kallar,
nei.
Armstrong: — Ég er hiór.
Houston: — Við höfum ver
við að athuga aðstæður og
allt sýnist að vera eins og það
á að vera. Kanrtgki við ætt-
um að lengja tungldvöl þína
um fimimtán minútur. Við
gefum Buzz merki tíu mín-
útum áður en hann á að fara
inn.
Armstrong: — Gott.
Houston: — Houston kall-
ar. Þú gætir kannsfci takið
fleiri myndir þaðan.
Armstrong: — Ég skal gena
það.
Buzz: — Við skulum taka
myndina.
Aldrin: — Houston. Hve-
næ.r haldið þið að við getum
tekið hin sýnisihomin, sem
þið hafið bókað hjá ykkur.
Armstrong: — Hae, tavort
sem þið trúið því eða efldki þá
gengur einis og í sögu áð ná
þessum myndum.
Houston: — Þá er komin
röðin að sýnishornunum. Við
gerum ráð fyrir um það bil
tíu mínútum til áð ljúka því.
Houston: — Colombia, Col-
ombia. Houston kallar.
Collins: — Ég heyri til þín.
Houston: — Ég vil að þú
hættir rafhléðslu.
Collins: — Umsvifalaust.
Houston: — Buzz. Houston
kallar. Nú eru tíu miínútur
eftir af útivistartíma þínum.
Aldrin: — Móttekið og skil
ið.
Armstrong: — Ég vona að
þið hafið fylgzt með, hvað
er erfitt að róta upp jarðveg-
inum hérna, þegar dýptin er
meiri en fimim þumlungar.
Houston: — Hef séð það.
Armstrong: — Bíðið aunga
blik.
Aldrin: — Það er engu lík-
ara en hér sé raki.
Armstrong: — Ég er að
kanna þetta ...... bíðið við
bíðið við .... bíðið við ....
ég hef samband við ykkur
aftur.
Aldrin: — Nokkru nær.
Armstrong: — Bkki alveg.
Houston: — Houston kallar.
Við biðjum ykkur að gera
sérstakaj- aúka sólarmælinig-
ar.
Armstrong: _ 9kal gert.
Aldrin: — Þegar þú teygir
þig í næsta, geturðu kanmski
tekið þessa steina með.
Armstrong: — Já, ég skal
sjá um það.
Houston: — Buzz. Houston
kallar. Þú hefur um það bil
þrjár miínútur, þangað til úti-
vist þinni er lofcið.
Aldrin: _ Skilið.
Houston: _ Colombia,
Houston kallar. Útivist senn
á enda.
Collins: — Ég náði því.
Houston: — Gerirðu ráð
fyrir að sofa þegar þú ert ba'k
við tunglið. Ef svo er þá ætl-
um við ekki að trufla þig
og hafa akipti gegnum ferj-
una.
Collins: — Ég get svarað
því neitandi.
Aldrin: Houston, gátuð þið
áttað ykkur nákvæmlega á
hvar við tökum þesisi síðustu
sýnishorn?
Houston: Néi.
Houston: — Nei, Houiston
kallar. Þegar þið hafið lokið
sólarmælingunum getið þíð
sett steinana í boxið.
Armstrong: — Allt í lagi.
Armstrong: — Þarna náði
ég í góðan slatta.
Aldrin: — Náðirðu þessu?
Armstrong: — Mér lízt vel
á þetta .... og þú gætir reynt
að losa um það og ég næ
þessum 'Steinum upp .... svo
eru það sólanmælingarnar.
Ilouston: — Buzz, þetta er
HouSfon, það er komliinin tími
til að þú byrjir á lokiaistarfiniu.
Aldrin: — Móttekið.
Houston: — Neil og Buzz
þetta eir Houston, ég vil miinmia
ykkuir á fillmlulhóttlk nærmiynidia
vélairininar áðuir en þá flerð að
stiganium, Buzz.
Aldrin: — Al'lt ílaigii. ...
Armstrong: — Þessi niær-
miyndavðl eir í tæfcjalkasaain-
uim. Ég verð að ná hiemnii mieð
fönigunium. Rétt í þessiu er óg
alð taka ateinmola.
Aldrin: — Náðir þú nokkr-
um aif þassum umlhverfiissýn-
iShoimiuim?
Armstrong: — Bkflci arm.
Houston: — Neifl og Buzz.
Flýtiið ykkuir mieð fliimiulhyld.
niænmiynidiavélairininar en iátið
sýnásthonnin eiga sig. Við er-
um orðnir svolítiB naumdr
með tímiainn,
Armstrong: — Mótbe&iilð.
Aldrin: — Allt í lagi. Viltu
sltiiniga þessu flljótt > í vasa
miinin, Noil, og óg fler áleiðÍH
alð stiiganum. Ég ákal haWa
vasanium út.
Aldrin: — Alit í lagi, sieppbu
vasaniuim.
Armstrong: Er það komrið
Aldrin: — Búinm að ná því.
Armstrong: — Fint er.
Adáós, amígó.
Aldrin: — Eitthvað fleira
áður en ég fer upp, Brucé?
áður en ég fer upp, Bruce?
(Bruce McCandless, fjar-
skiptaþulur Houstonstjórn-
stöðvarinnar ).
Houston: — Nei, haltu bara
að stiganium, Buzz.
Aldrin: — Hvemig geng-
ur, Neil?
Armstrong: — Ágætlega.
Aldrin: — Ertu búinm að
ná í sólarþynnuna þarna yfir-
frá?
Armstrong: — Já.
Aldrin: — Getur þú náð í
reipið, sem hangir þarnia. Það
gæti verið gott fyrir þig að
senda hinn kassanin upp þann
ig?
Armstrong: — Allt í lagi.
Aldrin: — Náðu filmamni
út.
Armstrong: — Er að því.
Aldrin: — Gott og vel, ég
fer þá in/n . . .
Armstrong: — Fínt er.
Houston: — Nei, þetta er
Houston. Fór Hasselblad
(myndavél) hylkið ekki með
sýnishormiakassamum ?
Armstrong: — Ég er rétt í
þessu að ganga frá hylkimiu
með kassanum.
Houston: — Móttekið.
Armstrong: — Hvemig
gengur, Buzz?
Aldrin: — Vel.
Armstrong: — Ertu til svo
við getum sent upp tækja-
búnaðinm?
Aldrin: — Já, rétt um það
bil.
Armstrong: — Úff, mynda-
vélin er laus, ég meina filmu
hylkið er Iaust.
Aldrin: — Aiit í lagi. Taktu
það varlega niður. Ekki ýta
svona fast á það, fínt, slepptu
því.
Armstrong: — Meðan þú
kemiur þessu fyrir verð ég að
ná þessari myndavél.
Aldrin: — Alil't í lagi, þetta
er komið inm, enigin vandræði
með það.
Armstrong: — Hinttcraðiu a@-
eins við.
Aldrin: — Hvermiig gemgur,
Neil.
Armstrong: — Þebta er í
lagi. Ég en- búinn að festa
hinn kassann við mig og ég
er með filimuhylki'ð meðiferðiis.
Aldrin: — Gott.
Aldrin: — Ég held aið úrið
mitt hafi stoppað, Neil. Nei,
reyndar ekki. Ef þú vilt halda
á því, skal ég reyna að draga
það upp.
Armstrong: — Þoliinmóður
aiugnablik. Leyfðu mér að
færa mig afltiur á bak,
Aldrin: — Allt í lagi. Ró-
lega inin um hleranm núnia
Svona nú hefst þebba. Svonia
a'ðeinis lengra.
Armstrong: — Heyrðu Buzz.
Aldrin: _ Allt í iagi. Þetta
er að fcoma.
Armstrong: — Hvem'ig fór
með bögguflimin. Er í lagi með
hanm.
Aldrin: — Nei.
Armstrong: — Alit' í lagi.
Ég næ þvi.
Aldrin: — Náð því núna.
Armstrong: — Ég held það.
Aldrin: — í lagi?
Armstrong: — f lagi.
Houston: — Houston kalttair.
Tókuð þið my ndaivéta rnair
með.
Armstrong: — Já. Og við
höfuim meðíferðis að miminsta
kosti 20 pund af vandleiga
völdum sýnishomium.
Houston: — Prýðileigt.
Framhald á bls. 21
,