Morgunblaðið - 26.02.1972, Blaðsíða 23

MQRGUNBLAÐIÐ, LAUÓARDAGUR 2ð„ FSBRÚÁR 1972
23
Baldur Jónsson
prentari
Fæddur 5.1. 1909.
Dáinn 18.2. 1972.
Ég las það í Morg’unblaðinu á
sunnudaginn var, að hann Bald
uir væri dáinn. Dáinn, það er
undarlegt — alltaf skal manni
finnast það jafn óvæmt, jafn
ótrúilegt.
Baldur, sem var svo einstak-
lega góður við mitg sem bam og
ávalit síðan. Kenndi mér og
sýndi ótal hliuti, fór með mig í
útiilegur og bílferðir, dekraði
við mig og spillti mér á alila
lund á sinn sérstaika hátt. Það
var funðulegt, hvað hann gaf
sér mikinn tírna til að tala við
mig, stelpuna, um allt miiili him
ims og jarðar.
Og ég settist niður og dró
upp myndamöppu með ótal
mnyndum af okkur Baldri hér og
þar uim landið. í Borgartfirði, hjá
Reýkjanesvita, á Lauigarvatni
Og í Þjórsárdal, en ferðin á
þann stað hefur orðið mér einna
minnisstæðust,
Baldiur hafði mikið yndi af
ferðalögum og kunni skil á flest
um þeim örntefnum, er á vegi
okkar urðu. Og til þess að ég
Ihefði sem mesta ánægju af ferða
laginu um Þjórsárdalinn, hafði
hann meðferðis bök um sögu
dalsins, sem ég las mér til
ólbllandinnar ánægju meðan á
dvölinni stóð.
En þetta er aðeins eitt lítið
dæmi um fyrirhyggju hans og
einistaka uimhyggju, sem hann
ávallt sýndi mér og gleymist
seint, en riifjast upp við skyndi
legt fráfall hans.
Baldur Jónsson var maður
hæglátur og fremur fáskiptinn,
dagfarsprúður, en hafði til að
bera kíimnigáfu, sem s'kotið gat
upp kollinum á óliklegustu
stundum. Hann fylgdist vel
með, og einikum voru honum
huigstæðar hvers konar tælkni-
nýjungar. AUtaf var öhætt að
leita til hans, ef eitfhvað bját-
aði á, og ætíð gat hann leyst
vandamálin. Hann var vinur
vina sinna.
Ég sendi Krumrna innilegar
samúðahkveðjiur. Einmig Unni
litlu, sem nú hefur misst hann
afa sinn, er óil hana upp og var
henni svo góður.
Vil Baldur sáumst ekki oft síð
ustu árin. Leiðirnar lágu í sund
ur, eins og gengur og gerist. Þó
kom hann í sbutta heimsófcn til
min í haust er leið. Engan gat
órað fyrir því, að það væri í
síðasta sinn. Slíkt veit maður
áldrei. Sem betur fer.
En nú er komið að kveðju
stund. Vertu sæil, Baldiur minn.
Ég þakka þér fyrir al.lt og allt.
23. febrúar.
Svanhildur Jakobsdóttir.
nágrannar en hann, foreldrar
hans og systfcini, hygg ég að
hafi verið vandfundnir.
Loftur Guðmundsson.
„Þér eruð ljós heimsins; borg
isem stendur uppi á fjalli, fær
efcki duilizt. Ekki kveifcja menn
heldur ljós og setja það undir
mæliker, heldur á ljósastikuna;
og þá lýsir það öllum, sem eru
í húsin'U." (Mattíh.)
Hvers leitum við með tilveru
ofcfcar i heimi sorgar og gleði,
vissu og efasemdar, þeim heimi
er jarðneskur líkami hefur búið
okíkur?
Mennirnir eru sem kvistir í
borði. Borðið er heimurinn og
þegar þungi hversdagsins hvilir
á borðinu munu kvistirnir axla
btyirðarniar í sameiningu. Einn
fcvistur fúnar og felluír úir grópi
símu, en eftir er tóm. Tómið er
fyil'lt upp með óþekktu efni,
framtiíðinni, en aðeins minningin
lifir uim hinn fallna kvist.
Ævi Bjarna var ævi bóndans,
búmannsins. Búmaðurinn á
aldrei frí. Hann má og vili
ekki láta sér líða verk úr hendi
heldur berst gegn ofurefli fím-
ans, gegn umhiverfinu, gegn
veðrabrigðum og sviptibyljum
mannCífsins. Hans þörf er að
Ijú'ka hverju verki sem fyrst og
byrja á öðru, því hann veit að
einn dagur er sem skúm i haf-
róti og eitt verfc sem loftbóla i
slfcúminu. Erfiði dagsins i dag
ílþyngir ekki önnurn morgun-
dagsins. Umhverfið skapar bú-
maðurinn og mótar og fellir að
þörf heimsins. 1 sveita síns and-
lits yrkir hann jörðina og fagn
ar hverjuim sprota, sem af fræi
vex. Hann margfaldar bústofn
sinn og lifir og hrærist meðal
tryggra vina sinna, dýranna.
Sameinar hug sinn hugum hins
iðandi liifs, styrkleika verkfær-
anna í höndum sér og affþörf
vélanna við hlið sér. Sviptivind
ar mannlífsins með tilkamu
dauða og sorgar, fæðingum og
fjöigun mannkynsins, unnum af-
rekum hraustra meðbræðra og
sjúkteika og örbirgð samherj-
anna, lykjast um hann eins og
aðra þegna þjóðfélagsins.
Það þarf styrkan kvist til að
standiast allt slíkt álag umlheims
ins. Sldfcur kvistur var Bjarni
'heimili sinu og meðbræðruim.
Handleiðsla hans var mér til
þrosfca, eins og öðirum ung.um og
öldnum, sem dvöldust um lengri
eða skemmri tiíma á Þúfu, jörð-
inni, sem hann orkti og virti.
Boð hans og bönn voru þörf
áminning um tilveru samvinnu
þjóðfélágs og hvötitu til vinrru
fyrir okkur, fyrir samifélags-
hieildina. Af verfclagni og starfs
háttum Bjarna öðluðumst við
þekkingu og þroska til skiln
ings á ómetanlegum auðæfum
móður nábtúru. Bjarni reisti mér
sem öðrum styrka stoð undir
mótiun verka og hugsana um
alla framtíð. Þá stoð þafcka ég
þér og við ÖU við lausn þína
úr borði heimisins. Ég veit að
þú mætir okkur , styrkur og
traustur sem fyrr, þegar fúna
viðjar í tilvist okkar hér. Slík
er minning mín um þig, fóstri
minn. Skarð þitt í borði heims
ins er stórt. Mikil minning er
um mætan mann. Megi hönd
Guðs teggja blessun sína yfir
þig og minningu mína og okkar
allra.
„Þannig lýsi ljós yðar mönn-
unum, sem tiil þess að þeir sjái
góðverfc yðar og vegsami föður
yðar, sem er í himnunum
(Matfch.)
Þorsiteinn 'Vekirtlðason,
Elín Sigríður Bene-
diktsdóttir — Minning
Ung var hún, glaðvær og
þróttmikil í blóma lífsins, er ég
sá hana seinast fyrir misseri sið
an, og nú er hún látin frá börn-
unum sínuim 5, f jögurra, sex, sjö
þrettán og sextán ára. — Á því
heimili er nú mikið skarð fyrir
skildi.
Elín Sigiríður Benediktsdóttir
frá Hvanná var fædd 20. ofct.
árið 1938. Foreldrar hennar
voru Lilja Magnúsdóttir vest-
firzkrar ættar og Benedikt
Jónsson alþingismanns Jónsson
ar á Hvanmá á Jökuldal.
Föður sinn missti Elin, þegar
hún var 12 ára. Hún var bráð-
þroska og bráðgjör og að alira
dómi, sem hana þekiktu, mikil
ágætis- og myndarkona, vel gef
in andltega og lífcamtega.
Átjlán ára að aldri giftist hún
eftirlxfandi manmi sínum Ólafi
Stefánssyni á Merki á Jökuldal,
mesta ágætís- og atorkumanni.
Þar bjuggu þau síðan og eign-
uðust, eins og fyrr segir, 5
myndarleg og mannvænleg
börn. Ævistarf Elínar Sigríðar
er því ekki lítið, þótt ekki næði
hún háurn aldri.
Hún lézt aðfararnótt föstu-
dagsins 18. febrúar síðastliðánn,
aðeins 33ja ára að aldri.
Svo snöggt er sköpum skipt.
Við þennan sorgaratburð rifj-
ast upp fyrir mér aðstaða fólks
ins úti um byggðir landsins. —
Seinast, þegar við Elín áttum tal
saiman, ræddum við einmitt um
brúarþörf á Jökulsá. Þau á
Merki urðu að notast við kláf-
ferju, til að komast yfir ána. Bg
kvaðst ætla að heimsæfcja hana
bráðum og kanmski yrði þess
ekki langt að bíða, að brúin
kæmi á Jökulsá.
En svona fór það. Dauðinn
varð á undan efndunum. Elín
Sigríður veiktist skyndilega, og
teiðin var ekki greið á læknis-
fund. Fyrsta spölinn varð að
draga hana á sleða. Þvi næst að
koma henni fársjúkri fyrir í
kláfferjunni. Þá var þó komið
á jeppafæran veg, og nú var ek
ið á jeppa heim á bernskuheim
ilið, Hvanná. Síðan skyldi haldið
tiil Egilsstaða á fund læfenisins.
En nú var þrek hinnar þrek
miklu konu búið. Hún komst að
eins skamman spöl hinn sein
asta áfanga. — Hún var liðið
lífc. — og aftur var haldið heim
að Hvanná. Þar með var hún aft
ur á áfamgastað.
Ég sendi ykkur öllum, sem
mikils hafið misst, Óla á Merki,
bömiunum hans og Lilju á
Hvanná mínar innilegustu sam-
úðarikveðjur.
Hannibal Valdlmarssoe.
ELSKU Sigga mín! Ég mun ekkl
skrifa æviminningu þina. Ég
vona að etnihver geri það, sem
er mér færari. Aðeins langar
mig «1 að kveðja þig með örfá
um orðum nú, þegar þú hefur
lagt upp, öllum að óvörum, I
hina miklu langferð, sem enginn
á afturkvæmt úr. Ég segi að
óvörurn, því að þótt allir visisu,
sem til þekktu, að þú gekkst
með ólæknandi sjúkdóm, sem
nú dró þig til dauða, þá varst
þú sú manneskja, sem fáum eða
engum datt í hug að mundir
falla svo fljótt. Dauðinn virtist
ekfci vera fjær neinni annarri
manneskju en einmitt þér. Lifs-
orkan og kjarkurinn voru svo
óvenjutega miökil, að manni
fannst þú mundir geta yfirunn-
ið allan vanda. Ég hefi þekkt
þig frá fæðingu, þvi þú varst
ein I níu barna hópnum, sem ólst
upp hér á Hvanná. Og þótt þið
væruð ekki systkini að skyld-
leika held ég að systkinatengsl-
in hafi ekki verið mimii en þótt
svo hefði verið. Og þau tengsl
vona ég að haldist enn, þótt nú
sé hópurinn tvístraður á mis-
munandi stiaði og stéttir, eins
og gengur, þegar fóik verður
fultorðið. Og nú þegar fyrsta
skarðið er höggvið í hópinn
finnst mér að eitt bamanna
minna hafi fallið. Það kom fljótt
í ljós hjá þér sem barni, hvað
kappsöm þú varst að fylgja hin-
um eldri og vera ekki eftirbátur
þeirra í leikjum ykfcar. Og ekki
varst þú gömul þegar þú vissir
deili á búsáhöldunum, og gazt
visað á og sagt til um ýmistegt,
jafnvel þeim fullorðnu. Ég man
að þetta undraðist aðkomufólk,
sem stundum dvaldi hér eitthvað.
Og ekki bar minna á viðbragðs-
flýti þínum, þegar eitthvað
þurfti að senda. Alltaf var það
Sigga, sem fyrst hljóp þegar
kallað var. Eða kappið að ljúka
við, þegar byrjað var á ein-
hverju. Hann er til vitnis um
það altarisdúkurinn í kirkjunni
okkar, sem þú saumaðir fimm-
tán ára, og undir þér engrar
hvildar, fyrr en síðasta sporið
var saumað. Og svo þegar þú,
barnung, stofnaðir þitt eigið
heimili var það með sama mynd-
arskapnum og reisninni, þrátt
fyrir að fljótlega ágerðist sjúk-
leiki þinn. Þú varst lika heppin
að eignast góðan rnann, sem
— Minning
Unnur
Framh. af bls. 22
yndi af ferðalögum. Hún sá alls
staðar eitthvað fallegt, og jafn
vel útsynningurinn hafði sínar
björtu hliðar.
Unnur valdi sér hlutverk hús
móðurinnar að ævistarfi. Það
hlutverk rækti hún af eindæma
alúð eins og allt það, er hún
tðk sér fyrir hendur. Hún var
hamingjusöm i þessu hlutverki
og kysi það eflaust öðru sinni,
ef hún mætti. Þau hjónin voru
samrýnd og samtaka að búa sér
fagurt heimili. Þar ríkti ein-
stök regla, og þaðan lagði þá
hlýju, sem ekki á sér efnislega
Skýringu. Það var engin tilvilj-
un, að oft væri gestkvæmt & því
heiimili, enda skipti ekki máli
hivort maðurinn var að austan
eða vestan, táningur eða ráð-
herra. Þar bjó sú gleði, er kem-
ur að innan, gleði yfir ævintýr-
inu að lifa. Þar var fnargur
kóngur um stund. Um'hyggja
Hannes J. Magnús-
son, fyrrv. skólastjóri
- Fáein minningarorð
1 dag er til moldar borinn
einn merkasti skólamaður og
æskulýðsleiðtogi aldar vorrar,
Hannes J. Magnússon, fyrrum
skölastjóri á Akureyri.
Starfa Hannesar að skóla- og
uppeldismálum i hartnær hálfa
öld mun lengi sjá staði. Áhugi
hans og dugnaður var meiri en
ftestra annarra. Hann lét sér
ekki nægja að vinna mannbóta-
starf sitt innán veggja skólans.
Hann gerðist einnig farsæll leið
togi uniglingastarfs Góðtempl-
arareglunnar, stofnaði barna
blaðið Vorið og ritstýrði því
um lanigan aldur og vann ýmis
merk félagsmálastörf önn'ur í
þágu æsku þessa lands. Hann
var viðsýnn hugsjónamaður,
djarfur baráttumaður góðra mál
efna, einlægur mannvimur.
Hannes J. Magnússon var
uppalandinn i beztu merkingu
þess orðs. Og hann ól ekki ein-
ungis upp nemendur sína, held
ur og kennara, jafnvel þótt í
fjarlægð væru. Blaðið, sem
hann ritstýrði i áratugi, Heimili
og skóli, var jafnan boðberi
þeirrar hlýju mannúðar og sið-
rænu alvöru, sem voru aðals-
mark hans. Og þó var aldrei
langt í glettið bros Skagfirðings
ins. Kennarar eiga honum skuld
að gjalda. Leiðbeiningar hans
létti þér bústörfin liklega mörg-
um eiginmönnum fremur. Og
nú er það þessi góði maður sem
allt hvílir á. Nú verður hann í
sorg sinini að annast og hugga
blessuð börnin ykkiar fimrn, og
létta þeim móðurmissinn.
Já, góða, glaða, duglega Sigga
mín, það er gott að eiga minn-
ingar um þig, þig, sem alltaf
sindraðir af kátinu og fjöri og
áhuga, hvar sem þig var að
hitta. Og hugrekki og æðruleysi
þótt eitthvað bjátaði á. En eftir-
minnilegust og hugstæðust verð-
ur mér minningm um þig, þegar
þú kvaddir mig síðast með ljóm-
andi bros á andlitinu, þótt þú
værir svo sárþjáð, að þú mátt-
ir ekki mæla, og eftir rúman
hálftíma varst þú skilin við. —
Ég veit, að þegar þú komst að
hinni ókunnu strönd hefur þér
verið fagnað. „Þar bíða ýmsir
i varpa, sem von er á gesti“. Ég
vona að vinimir og skyldmenn-
in, sem á undan voru farin, hafi
fengið leyfi til að taka á móti
Siggu sirmi. Ég vei't lika, að þótt
þú sért flutt á annað tilverusvið,
leggur þú ekki árar í bát. Þú
verður áreiðanlega hlutgenig í
starfi þar eins og hér. Svo bið
ég hina eilífu algæzku að styrkja
þig og styðja á þroskabrautinni
og varðveita og hugga ástvini
þína, sem nú syrgja þig og sakna
þín svo sárt.
Vertu sæl vina min. Guð
blessi minningu þína.
Þin lana
Unnar fyrir börnum sínum og
síðar barnábörnum var tak-
markalaus, og fór undirritaður
ekki varhluta af. Hún tók þátt
í leik þeirra og starfi, þeirra vel
gengni var hennar velgengni.
Til hinztu stundar hafði hún
náið samband við æskuheimili
sitt. Þeir dagar munu fljóttald-
ir, að hún ekki kæmi til Önmu
systur sinnar og foreldra að
Þverholti 3, en móðir henmar,
sem enn lifir i hárri elli, sér nú
á bak annarri dóttur sinni.
Heimilið var Unnar heimur,
börnin hennar líf. í þessum
heimi ríkti góðvild og kærleik-
ur. Þar var engum lesti vært.
Fagur söngur eða sólarlag, vel-
farð vina og bros barntsins voru
þau verðmæti sem eftir var
sótzt. Hún unni þessu lifi, og
hún kvaddi það með söknuði,
jafntrúuð á það góða og þá hún
lék sér á Njálsgötunni forðum.
Ég kveð þig elskulega tengda
móðir, í djúpri þökk fyrir þina
ómældu umhyggju og ótaldar
unaðsstundir í þínum fagra
heimi.
Pétur Stefánsson.
og uppörvun hafa hvatt menn
og eflt til dáða.
Hannes var snjall rithöfund-
ur. Mér er til efs, að sumir þeir,
sem hæst tróna á launapöldrum
listamanna, hafi skrifað fegurri
og skáldlegri ritverk en sumir
kaflarnir í endurminningum
hans eru. Hann varð góður rit-
höfundur, af því að hann var
góður og gáfaður maður.
Við leiðarlok þakka skóla-
menn og bindindismenn verkin
hans öll, þau sém rituð eru á
bæfcur og blöð, og ekki síður
hin, sem rist eru „inn í fáein
hjörtu.“
Ólafur Haukur ÁmaiWi«L