Morgunblaðið - 10.03.1972, Page 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 10. MARZ 1972
TVITUG
.STULKA
OSKAST.
í þýðingu Huldu Valtýsdóttur.
ekki fulllokið umskiptunum úr
imanni, sem vill eiga í mann sem
vill vera.
Inni í bílnum sat Penny, álút,
með barðastóran hatt. Hún sat í
aftursætinu. Hvers vegna?
Hafði hún fflutt sig í aftursœtið
til þess að faðir hennar gæti set
ið i framsætinu? Utilokað. Hún
haifði setið í aftursætinu alla leið
ina tii að undirstrika andúð sina
á karlkyni og Gilbert var full-
trúi þess. Það var líklegra. En
það hvarflaði l'íka að mér, að
hún hefði viljað fyrirbyggja all
ar grunsemdir um að hinn fram-
sækni sir Roy Vandervane hefði
blökkumann fyrir einkabíl-
stjóra. Gilbert var í dökkbláum
fötum, Ijósblárri skyrtu og með
svart prjónabindi og gat því vel
eftir útlitinu skipað þá stöðu. Ég
skammaðist min hálfvegis fyrir
að vera að hugsa um þetta.
„Inn í bilinn með ykkur,“ sagði
Roy. „Þú aftur í, Douglas."
Penny þokaði sér til hliðar
um nokkra þumlunga eins og
menn gera í strætisvagni til að
rýma fyrir sæmilega
ódruk'knum manni. Aðrar voru
kveðjumar eklki. Roy sneri sér
við til hálfs í framsætinu og
itrekaði lloforðið um að aka mér
á útvarpsstöðina, og síðan á
Savoy, en hún einblindi út um
gluggann á eitthvert grindverk.
Ég sá því ekki framan i hana.
Eitthvað við hana minnti mig
snöggvast á Sylvíu. Ekki var
það þó andlitið, hárið, vöxtur-
inn, fötin eða anganin. Angan-
in var af sápu. Ef til vill var
hún leynilegur baðunnandi,
eins og hún var leynilegur mús-
íkunnandi. En úr því ég hafði
orðið var við eitthvað, sem var
líkt með Penny og Sylvíu, gat
þá ekki verið, að Roy hefði orð-
ið var við það líka og ástæð-
an fyrir framferði hans ætti sér
skýrin gu í því, að hann þjáðist
af annarlegum hvötum til dött-
ur . . . nei, ég hét því með sjálf-
um mér að finna sálfræðibók-
ina, sem ég vissi að fyrirfannst
einhvers staðar heima hjá mér
og fteygja henni í Regentsskurð
inn án þess að opna hana.
Ég ákvað að virða Penny bet
ur fyrir mér, en það varð ekki
úr því i í bráð. Gilbert ók biin-
um af bíiastæðinu með slíkum
ofsahraða, að höfuðið á mér
þrýstist aftur á sætisbakið.
Síðan tók hann sveiflu í hálf-
hring með sama hraða, svo ég
lagðist út i hurðina en Penny
þeyttist lárétt yfir hnén á mér.
Það var mér reyndar ekkert á
móti skapi.
„Rólegur, Gilbert," sagði Roy.
„Jú, takk. Maður gerir vel og
þetta er þakklætið."
Þetta voru vist mótmæli og
áttu ef til vill rétt á sér, ef mál-
ið var brotið til mergjar. Til
þess var þó enginn tími. Penny
reis upp og lagfærði á sér hatt-
inn. Hún var í dumbrauðu pilsi,
sem vel gat verið saumað úr
gömlum gluggatjöldjum og var
nógu efnismikið til að hylja fæt
ur hennar og fleiri íætur ef
vildi. Hún var með rauða net-
hanzíka og í flegnu leðurvesti,
svo sá í híluta af brjóstunum.
Þau minntu á strútsegg. Hún
leit á mig.
„Þér er batnað eftir höfuð-
höggið, sé ég,“ sagði hún.
„Já, þakka þér fyrir. Þetta
lagaðist strax.“
„Þú hefur svolítið ör, en það
hverfur áreiðanJega. Það sést
varffia. Ég sá það bara af því ég
vissi, hvar sárið var.“
„Já."
„Fyrirgefðu hvað ég var
ókurteis um daginn. Ég var í
vondu skapi út af einhverju, og
þá verð ég oft ókurteis
við fólk.“
„Ég skil."
Mig langaöi til að horfa leng
ur á hana, en ég beindi augun-
um með erfiðismunum út um
gluggann. Hvað bjó undir
þessu hjá henni? Var þetta ein-
hvers konar góðgerðarstarf-
semi? Eða átti þessi óvænta ein-
lægni að snúast upp í illkvittna
kaldhæðni? Það mælti þó gegn
þeim möguleika, hvað hún talaði
lágt þvi hálf ánægjan hlyti að
vera fólgin í því að fleiri
heyrðu. Það þurfti Ika töluvert
til að yfirgnæfa hávaðann í bil
vélinni, þar sem Giibert þeytt-
ist með okkur í áttina að Picca-
dilly. Ef til vill var hún bara
að biðjast afsökunar.
„Hvað hafið þið verið
að ræða, þú og hann ?“
„O, músíkmál. Og kjaftasög-
ur.“
„Minntist hann ekkert á laug
ardaginn ?“
„Nei, hvað er á döfinni þá?"
„Ertu upptekinn á laugardags
kvöldið?"
„Þarf ekki að vera það.“ Ég
átti að fara á „Lieder“-tónleika
og siðan átti ég stefnumót við
Vivienne. Tónleikunum gat ég
sleppt. Frestað hinu. „Hvers
vegna spyrðu ?“
„Hann sagðist ætla að bjóða
Okkur út, mér og þér og þessarri
stúlku."
Greiðinn. Og Penny hafði tek-
ið af honum ómakið að nefna
hann við mig.
„Hivaða stúlku?" spurði ég.
„Hún heitir Sylvia. Þú hlýt-
ur að hafa hitt hana. Hún er
með sítt hár.“
„Já, það er rétt. Hvenær hitt-
ir þú hana?“
„Ég hef ekiki séð hana. Hann
sagði mér það. Hvemig er hún
annars?"
„Hún er ekki að cmínum
smekk," sagði ég með erfiðismun
um.
„Nei. Hann sagði, að hún
væri ung. Er hún lagleg ?“
,Ekki finnst mér það. En það
er ekki að marka."
„ÆtJlarðu ekki að korna?"
„Það held ég ekki."
„Jú, gerðu það. Ég er viss um
að það getur orðið gaman. Þú
sagðist ekki vera upptekinn."
„Gaman?" Ég sat á mér. „Það
held ég varla. Ég hef hitt hana.
En það gæti verið gaman fyrir
þig . . . að fara út að skemmta
þér með pabba þínum og dúf-
unni og þeim fjórða til uppfyll-
ingar.“
„Hvað er að því?“
Ég dró djúpt að mér andann,
til að segja henni að ég gæti
ekki svarað þessarri spurningu
frekar en aðrir félagar minir og
kristilegir siðgæðisverðir, ef
það rykfalllna og úrelta hugtak,
smekkviisi, væri henni óþekkt.
Svo hikaði ég andartak og fann
þá mér til gnemjiu, að ég var alls
ekki viss um það sjálfur, hvort
nokkuð væri athugavert við
það. En svarið kom aldrei af
minum vörum, því i sömu andrá
stöðvaðist billinn með állka
'hnýkk og við hefðum rekizt á
steinvegg. Ég hentist firam og
lenti með hötfuðið á framsætis-
brlkinni. Við höfðLim efcki ver-
ið á mikilli ferð og sætisbrík-
in var ekki eins hörð og dyra-
karmurinn forðum. Þó voru
áihrifin ekki ósvipuð að minnsta
kosti fannst Penny það, því
hún fór að skellihlæja.
Ég áttaði mig fljótlega. Bíll-
inn hafði ekki rekizt á
stœinvegg, heldur aftan á stræt-
Eldri félagar í
Karlokór Reykjavíkur
Skemmtikvöld í Félagsheimilinu laugardag-
inn 11. marz kl. 20.30. — Eldri og yngri fé-
lagar og aðrir gestir mætið vel.
Nefndin.
Gamla krónan
í fullu verðgildi
BÓKA
MARKAÐURINN

SILLA OG VALDA-
HÚSINU ALFHEIMUM
velvakandi
0 Fiskveiðilögsögudeilan:
Verum bjartsýnir,
Islendingar, en gætum
þó að oss
Jón Magnússon skrifar:
„Velvakandi góður!
Nokkur orð um mál málanna.
Sextíu alþingismenn hafa nú
orðið sammála um að færa út
fiskveiðilandhelgi okkar úr 12
í 50 sjómllur 1. sept. n.k.
Enn er okkur aðeins sýnd
veiði, en ekki gefin. Maður hef
ur það á tilfinningunni í dag,
að sú skoðun sé of rikjandi
hjá of mörgum mönnum, að úr
því að við séum búnir að
ákveða útfærsluna, þá sé allt
klappað og klárt. Það er sjálf-
sagt fyrir okkur Islenidinga að
vera bjartsýna í þessu
máli, við eigum og þurfum að
vera það. Við megum þó ekki
láta bjartsýnina hlaupa með
okkur í gönur við þurfum að
vera vel á kerði og koma á
framfæri fyrir 1. sept. n.k. sem
flestum rökum okkar og já-
kvæðum upplýsingum um land
helgismálið, þar sem það á við.
Jafnvel þótt samkomulag ná
ist um tímabundnar veiðar inn
an 50 mílna linunnar við
stjórnirnar í London og Bonn,
sem vissulega væri æskilegt,
þá getur stjómin í Lond-
on ekki sagt hafnarverkamönn
um í Hull og Grimsby fyrir
verkum frekar en kolanámu-
mönnum.
Utanrikisráðuneytið mun nú
á næstfunni láta fara frá sér
bók um landhelgismálið, og
verður bók þessi sennilega all
yfirgripsmikil.
Væntanlega verður bók
þessi vel úr garði gerð, þann-
ig að hún nái tUgangi sínum
hjá erlendum stjórnmálamönn-
um og blöðum úti í heimi. Hins
vegar er hætt við þvi, að bók
þessi verði svo yfirgripsmikil,
að hún verði ekki nægilega les
in af nógu mörgum.
Ummæli þau um landheigis-
málið, er fors'eti Finmlands
Urho Kekkonen, lét falla
í ræðu sinni í veizlu í Helsing-
fors, sem haldin var til heið-
urs forseta Islands, herra
Kristjáni Eldjám og frú hans,
eru svo stórkostleg, að halda
ber þeim mjög á loft í baráttu
okkar, sem nú stendur yfir og
framundan er.
Ummæli Ted Willis í lávarða
deild brezka þingsins í sam-
bandi við útfærslu fiskveiði-
landhelgi Okkar eru einn-
ig mjög athyglisverð.
0 Auglýsum málstað
vorn rækilega
1 framhaldi af þvi, sem hér
að framan segir, vildi ég koma
fram með eftirfarandi tillögu.
Halda skal til haiga á næstu
þremur mánuðum sérlega at-
hyglisverðum ummæJum, sem
erlendir ráða- og áhrifamenn
hafa látið frá sér fara, og sem
styðja okkur í landhelgismál-
inu.
Útbúa síðan 6—8 blaðsíðna
bækiing, smekklegan og vel úr
garði gerðan og að einhverju
leyti í litum.
1 inngangsorðum yrði land-
helgismálið reifað í stuttu máli.
Nokkrar valdar myndir yrðu í
bæklingnum, t.d. landhelgis-
kort og íslenzkir sjómenn að
störfum.
Þungamiðja þessa bæklings
yiði síðan birting ýmissa um-
mæla, eins og Finnlandsforseta,
með mynd af viðkomandi.
Bæklingi þessum ætti síðan
að dreifa á rétta staði, fyrst
og fremst i Englandi og Þýzka
landi og þá sérstaiklega i út-
gerðarborgunum, sem eru I
temgslum við íslenziku fi.s’kimið-
in.
Bf til vill yrði heppilegast,
að samtök útgerðarmanna og
sjómanna tæfcju að sér útigátfu
á sllkum bæklingi og þá í sam-
vinnu við utanrtkisráðuneytið.
Skynsamileg dreifin.g á bækl-
ingi þessum er mjög mikið at-
riði; gætu þar ýmis félagasam
tök hér á landi komið að góðu
gagni, svo sem samtök hótel-
manna, kaupsýslumanna o.fl.
Ojfl.
Slikur stuttur bæklingur
myndi mikið verða lesinn og
gæti eflaust haft mikil og góð
áhrif, ef hann er vel úr garði
gerður.
Jón Magnússon".
0 Áfengisböl, guðstrú
og bænheyrsla
„Heiðraði Velvakandl!
Viljið þér ljá fylgjandi lín-
um rúm í dáikum yðar?
Allir kannast við átfengisböl-
ið, sem svo ofit er rættf. Marg-
ir þekkja vegna eigin reynslu
þá fjötra, sem áifengið hefir
bundið þá með, óislítandi f jötfra,
þótt neytt sé allrar orku. En
æðri kraíbur er til, kraft-
ur Guðs, sem elskar okkur
mennina og vill frelsa okkur,
ef við leitum hjálpar hans.
Á þá leið benti ég manni
nokkrum, er misst hafði stöðu
sina vegna ofncyzlu áfengis.
Hann leitaði hjálpar Guðis og
fékk hana. Leiðbeiningin, sem
ég gaf honum, gæti reynzt fleir
um vel, en hún var á þessa
leið:
Byrjaðu hvern dag með þvl
að lesa einhvern kafla í orði
Guðls. Síðan skaltu biðja á
þessa leið: „Ó, Guð, ég bið þig
að varðveita mig frá þvi að
direkka í dag. 1 natfni Drott-
ins Jesú, amen“. Þegar svo
kvöldið kom eftir sigursælan
dag, átti hann að þakka Guði.
„Ó Guð, ég þafcka þér, að þú
hefir varðveitt mig í dag.
1 Jesú nafni. Arnen".
Maðurinn fyllgdi ráðlegging
unni. Eftir nofckurn tíma varð
hann þess var, að löngunin í
áifengið var gersamlega horfin.
Hann gat verið innan um
menn, sem voru með vín, en
langaði ekki vitund í það.
„Jesús Kristur er í gær og í
dag hinn sami og urn aldir".
(Hebreabrétf 13.8.). 1 honum
sýndi Guð oikkur mönnunum
máttf sinn tiil -að frelsa hina
fjötruðu, þótt fjötrarnir væru
ekkd fjlötrar átfengis. Hver
sá maður, sem vill reyna að
fara ofangreinda leið, ætti að
lesa með atihygli 8. og 9. kafl-
ann í guðispjali Matteusar.
Það styrkir trúna á mátt Guðs
og viljann tii að hjálpa ofckur,
þegar máttur okkar er þrot-
inn. Líka er gott að lesa 107.
sáilminn i biblíunni og að sjálf-
sögðu guðspjall Jóhannesar
mörguim sinnum. Gott er lika í
þessu sambandi að biðja ein-
hivern, sem biður i Jesú nafni,
um fyrirbæn. Ég og fieiri höfð
um beðið fyrir manninum, er
saigt var frá. En bænheyrslan
kom, er hann fór sjáílfur að
biðja og lesa. Hann mun aldrei
falla aftur í ofneyzllu áfengis,
meðan hann treystir ekki sjálf
um sér, en biður um vernd og
les orð Guðls.
Vinaminni, Akureyri,
Siemundur G. Jólianne«sson“.
Auglýsinga-
teiknari
Auglýsingastofa í Reykjavík óskar eftir að
ráða auglýsingateiknara sem fyrst. — Góð
laun í boði.
Tilboð, merkt: „Fjölhæfur — 5956“ sendist
afgr. Mbl. fyrir mánudag.