Morgunblaðið - 10.09.1972, Blaðsíða 16

16
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 10. SEPTEMBER 1972
að ná sér niðri á íslending-
um. Og athyglisvert er, að
þýzkir togarar hafa ekki gert
tilraunir til þess að brjóta
hinar nýju reglur um land-
helgina á sama veg og Bretar.
Einsýnt er, að nú ber að
gera tilraun til þess að ná
samkomulagi við Þjóðverja í
landhelgisdeilunni, á sama
veg Og samið hefur verið við
Belga. Þótt vestur-þýzk
stjórnarvöld hafi fram að
þessu elt Breta í landhelgis-
málinu, efast . Morgunblaðið
SAMNINGAR VIÐ
VESTUR-Þ J ÓÐ VER J A
Oftgðf-emdi
F(Wrvkv»mda8.tjóri
Riitiaití&w
AfUtoSairketjón
Rttsfior-ms rfvi-Hrú i
Fré+tast/óri
Auglýsingiaei^ri
Ritstjérn og a<greiÖsia
Augíýsingar
AakrfftorgJaW 225,00 kr
I teu8a»ðifu 16,00 kr sintakið
hf ÁrvaJcur, Reýkijavtk
Ha.raWur Svainsaon.
Mattihlas Johanness&n,
EyJíýWur Konréð Jónsson.
Styrrmr Gurwarsson.
Þiorbljörn Guðmundsson
Björfi Jóíhannweon
Ámi Osrðar Kri&tinsson
ASaistræti 6, sfmi 10-100.
AOalwtraaiti 6, sími 22-4-80
á Tnénuði irmaniand®
f>æði fyrr og síðar hafa vest-
U ur-þýzk stjórnvöld sýnt
íslendingum margvíslega vin-
semd. Þeir erindrekar okkar,
sem sóttst hafa eftir samning-
um við Efnahagsbandálags-
löndin um viðskipta- eða
tollamál, hafa oft orðið þess
varir, að Þjóðverjar hafa lagt
lykkju á leið sína til þess að
aðstoða okkur íslendinga og
vinna málstað okkar fylgi
meðal annarra þjóða Efna-
hagsbandalagsins. Hinu er
ekki að leyna, að í landhelgis-
málinu hafa Þjóðverjar fetað
í fótspor Breta, en þó aldrei
haft neitt frumkvæði að því
ekki um, að Þjóðverjar vilji
helzt semja við okkur. Samn-
ingarnir við Belga auðvelda
þeim það. Nú hefur eitt ríki
Efnahagsbandalagsins gert
við okkur heilbrigða samn-
inga, og því skyldu Þjóðverj-
ar ekki gera það líka.
Áreiðanlega munu brezk
stjórnarvöld Jeggja hart að
vestur-þýzku stjórninni að
semja ekki við okkur, meðan
Bretar sjálfir hafa ekki geng-
ið til heilbrigðra samninga.
En við skulum ekki trúa því
fyrr en á það reynir, að Þjóð-
verjar láti Breta ráða ferð-
inni eins og nú er komið.
Þess vegna ber okkur þegar
í stað að leita samninga við
vestur-þýzk stjórnarvöld á
svipuðum grundvelli og sara-
ið var við Belga. Ef slíkt sam-
komulag næst eru Bretar ein-
angraðir og þá eiga þeir engra
annarra kosta völ en gefast
upp eða semja á þann veg,
sem þeim eins og öðrum
sæmir bezt.
LÉLEGIR
SENDIMENN
ótt ekki verði sagt, að ráð-
herrarnir okkar núver-
andi séu sérstakir spekingar,
þegar hliðsjón er höfð af
störfum þeirra, er ljóst, að
enn aumari eru ýmsir þeir
sendimenn, sem einstakir ráð-
herrar hafa látið fara utan til
að auglýsa, að þeir væru sér-
stakir áhugamenn um land-
helgismál. Eftir að þessar
hetjur hafa „brillerað11 á er-
lendri grund, er útvarp og
sjónvarp látið flytja fréttir
af hetjudáðum þeirra.
Sem betur fer er íslenzka
þjóðin ekki svo snauð af hæfi-
leikamönnum, að þess vegna
þurfi að nota þá menn, sem
hæst hefur glumið í. Þvert á
móti eru til þúsundir íslend-
inga, sem hæfari væru til
slíkra sendiferða en sumir
þeirra, sem þær hafa farið.
En mönnunum þykir gaman
að ferðast og gott að láta rík-
ið borga fyrir sig. Og það
eiga þeir sameiginlegt með
ráðherrunum, að þá langar
öllum lifandis ósköp að verða
frægir.
Reykjavíkurbréf
-----Laugardagur 9. sept. ____
Morðin
1 Munchen
Svo mjög sem rætt hefur ver-
ið og ritað um voðaverkin i
Miinehen, skal hér ekki eytt að
þeim aifburðum mörgum orðum.
Br ©kki ofsögum af þvi sagt, að
þar tvinnaðist hatrið og heimsk-
an sarnan, eins og svo oft vill
verða. Naumast munu þess
dæmi, að jafn fáir menn hafi í
annan tíma unnið þeim málstað
jafn mikið ógagn, sem þeir þótt-
ust berjast fyrir. I>ó er ekki
sanngjarnt að áfellast Araba i
heild fyrir hryðjuverk öfgasam-
taka. Vist er það rétt, að stjórn-
ir sumra Arabaríkja hafa skirrzt
við að uppræta hermdarverka-
samtök, en engu að síður gætir
nú meiri hógværðar í afstöðu
Arabarikja en áður var, og sum
hafa þau lagt til atlögu við of-
beldismenn og þurft að heyja
mannskæðar borgarastyrjaidir,
eins og t.d. Jórdanía.
Er menn kynnast Egyptum,
þótt í skammri heimsókn sé,
hljóta þeir að verða varir góð-
vildar og sanogimi, engu síður
en þess haturs, sem aðstæðurn-
ar fyrir botni Miðjarðarhafs
hafa skapað. Arabar eru í eðli
sínu andvígir ofbeldishrteigð nú
tíma einræðiswkipulags, og þess
vegna var eðlilegt, að þeir
fengju sig fullsadda á náinni
samvinnu við rúss'neska komm-
únista og rækju þá af höndum
sér, einis og nú hefur gerzt. Hins
er og að gæta, að Arabar telja
sig eiga land það, sem nú heitir
ísrael. Og heyrt hefur bréfritari
einhveirn indæiasta Egypta, sem
hugsazt getur, spyrja þessarar
eimföldu spurninigar, er hann
varð fyrir aðkasti vegna afstöðu
þjóðar sinmar skömmu eftir 6
daga stríðið: Hvað munduð þið
Islendingar gera, ef Gyðinigar
hefðu liaigt undir sig auisturhliuta
iamids'nis? Muinduð þið ekki reyna
að endurheimita haran?
Hatrið
í heiminum
Ef einföld lausn væri til á
vanda manrakyns, yrði vandinn
sjálfur ekki til. Þá yrði friður í
írlandi, sættir fyrir Miðjarðar-
hafsbotni, frelsi í A-Evrópu,
Asíubúar um kyrrt í Uganda og
kynþáttamLsrétti afnumið í Suð-
ur-Afríku. En hatrið er þvi mið-
ur fyrir hendi, og vandamál þjóð
anna svo ógnvekjandi, að við Is-
liendiragiar trúuim varía okkar eig-
in auigium, er við stönduim frammi
fyriir þeim aiuig'liti til augilitis.
Suður-Afríka var nefnd á
nafn. Þar er ástandið svo yfir-
þyrmandi, að algjör aðskilnaður
er milli kynþátta. Hvítir og
svartir geta ekki ferðazt i sömu
almenningsvögnum; því síður
sótt sömu skóla, og samdráttur
fól'ks af mismunandi kynþáttum
kostar umyrðalausa fangelsis-
vist. En þar með er þó ekki allt
talið. Svo sðciammt er l'iðið frá Bú<a
stríðinu, að enn lifa menn, sem
muna það, og rótgróið hatur er
milli manna af mismunandi þjóð-
erni, þótt hvítir séu.
. Eða hver skyldi trúa því, sem
ekki hefur séð það, að úr frum-
skógunum eru fluttir svart-
ir menn tugþúsundum sam-
an eins og skynlausar skepnur
til vinnu í guMnámum nokkur
þúsund metra niður í jörðinni,
menn, sem eru svo fákunnandi,
þegar þeir koma í heilu flugvéla-
förmunum, að þeir ráða ekki við
að raða saman mislitum kubb-
um sem hvert tveggja eða
þriggja ára barn léki sér að
hér? Og hver skyldi trúa því,
að matvæli þessara manna væru
framreidd í geysistórum kistum,
soðinn, hnausþykkur maisgraut-
ur, og síðan væri skömmtuð ein
skófluistunga í hverja framrétta,
beyglaða og óhreina tinskál, svo
sem eitt til tvö kiló á mann?
Verður vandinn
leystur?
Ef Afrikanar, sem svo nefna
sig, eru að þvi spurðir, hvort
vandamál lamdsins verði nokk-
urn tíma leyst, svara þeir flest-
ir á sömu leið með löngum ræð-
um um, að þeir hafi byggt upp
landið, þeir hafi setzt að á lands
svæðum, þar sem engir bjuggu
fyrir, þeir eigi þetta land og ætli
sér að stjórna því, þeir séu í al-
gjörum mlnim’hi'.iuita oig eneum
heijvitia manini geitl koimið til hug
ar að flelia tarsjá lawdisiins atgjör-
ilega fávísu flóHki.
En, segja þeir, við byiggjum
skóla oig reym'Uim að mennta þá
svörtu. f>eir benda á laglega
skólabygigimig'U oig hrein oig fal-
leg s'kólabörn á landsvæði, þar
sem eila er ekkert að sjá, anin-
að en lei'rkofa, eins og þeir gerð-
ust fyrir þúsumdiuim ára. Og sjá'iif-
aagt er það rótit, áð talsveirt sé
gert að því að mennita svertiinigj-
ama. „Bjar't'sýnismieinin" þar syðra
segja: Ef o'k’kur teikst að st'jórna
í háilfa öld, verðuim við bún'ir að
mennta m-eini hluiíiann svo, að
óhætt er að felia honium stijórn
tlandsins, oig þá geta aillir sætzt
he'tum sátfum. En þegiar eins-
legia er hægt að taia v'ð mienn,
e-r akki óaÆgmgit að uipp úr þe’m
detti: Auðvitað vitum við, að all-
ir eru á móti oikikur, Oig auðvit
að töpum við, um það er lýkur.
En hvað getuim við amniað ger-t
en setið meðain sætit er. í>amn'g
eru nú vamdiamálin þar í l:and:,
land' gífuir’leg'rar auðlegðar.
Svo er eitt til viðbótar. Ef
stjórnarvöld „svörtu Afriku" ná
til hvítira manipa f.rá Suður-
Afiríku, þurfa þeir ekki að
kemba hærurmar. Á þessu var
bréfrkari fræddur, þegar hann
■ ’ vair að stiíga upp í Ougvél á lie ð
til Kenya. Homium varð þvi ek'ki
um sel, þegar biksvartuir vega-
bréfsskoðari i Nairobi ve’Jti ís-
lenzka passanu-m fyrir sér lengi
vet, sketiti síðan ötlu i lás, oig
sagð': Þefita Ilanid er ekki t'l. Og
e-ngu tauiti varð við mamninn
kom'ð, þar til úitiskýrt hafði ver-
ið fyrir honum, með mörguim
hjartnæmuim orð'um, að Isiiand
væri gömuil nýitanda, alveg eins
og Kenya, og ferðaiamgu.r væri
kominn til að kynna sér hin sam-
eiginlegu vamdamál þróunarríkj-
anna. Þá brosti sá svarti sínu
breiðasta brosi o>g sagði: fig triii
þér.
Vandamál
alls staðar
Vandamáiin v'rðast som sagt
atls staðar vera fyrir hendi, og
hversu hverfandi eru þau ekki
hjá okkur miðað við það, sem
aðrir eiga við að giilkma. K'annski
er okkur einm tit ho’Jlit að hwg-
leiða þet'ta niúna, þagar við eig-
um i átöikuim við stórveldi, sietm
ekki viiltl viðurkenna rótt ok'kar
Brezkur togari að veiðum í land helgi.