Morgunblaðið - 30.12.1972, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 30. DESEMBER 1972
Hringt eftir midncetti
M.G.EBERHART
og Cal. — Nei, það mundi hún
aldrei gera. Ég treysti Blanehe
fullkomlega. Er það rétt, að þú
ætlir aftur til borgarinnar? Þú
mátt ekki fara. Ég þarfnast þín.
Þú ert mín fjarverusönnun.
— Ef út í það er farið, sagði
Jenny þurrlega, þá ert þú
lika mín sönnun.
— Já. En þessi lögreglumaður
er eitthvað að tala um vitorð.
Erum við að vernda hvort ann-
að? Hvað liggur að baki þessu?
Hann kom með alls konar spurn
ingar ■— hve langt væri síðan
ég hefði hitt þig? Hvers vegna
ég fór að senda eftir þér? Sá ég
nokkurn tima eftir þessurn skiln
aði okkar? Þannig spurði hann
í þaula. Og ef hann getur gert
það, hugsaðu þér þá, hvað sak-
sóknarinn gæti spurt um.
-— Ég held ekki, að nærvera
mín hér geti orðið þér að neinu
gagni.
— Hvað gengur eiginlega að
þér, Jenny ? Þú ert svo ólík
sjálfri þér. Það er eins og þú
viljir hefn® þín á mér fyrir að
giftast Fioru. Er þetta hefnd?
Nú, það gef ég auðvitað ekki
láð þér. Allt sem ég vil gera er
að sættast við þig. Ég hefði ekki
átt að fara með þig eins og ég
gerði, Jenny — skilja við þig
og allt það. Ég iðrast þess. Og
hef alltaf iðrazt þess síðan það
gerðist.
— Nei, hættu þessu. Þetta var
einmitt það, sem hún vildi hafa
sagt, en bara ekki hér eða nú.
Pétur greip fast í hendur
hennar. — Þú ætlar að standa
með mér, er það ekki ?
Hún losaði sig. — Vitanlega.
Ef þú átt við þetta með fjar-
verusönnunina. Enginn getur
sagt, að við séum bæði að ljúga.
— Jú, það sagði nú lögreglumað
urinn einmitt.
— En við vitum sannleikann,
Pétur.
— Góður saksóknari mundi
tæta framburð okkar sundur í
tætlur.
— Hvernig?
— Það veit ég ekki, en hann
mundi að minnsta kosti gera sitt
bezta til þess.
— Gefðu lögreglunni umhugsun
artíma. Þetta gerðist nú br.ra í
gærkvöldi. Hún hefur ekki haft
nægan tíma til þess að .. .
— Þeir eru nú þegar búnir
að hamast I okkur öllum. Bók-
staflega gengið í skrokk á ökk-
ur, sérstaklega mér. Ef þú stend
ur ekki með mér, Jenny —- ég
á við varðandi þessa fjarveru-
sönnun — þá . ..
— Auðvitað stend ég við það.
Það er ekki nema sannleikur.
—- ,Já, en . . . Jenny. Ég hef
séð svo eftir þessu. Alltaf! Ég
hef saknað þin svo mikið . . .
— Segðu þetta ekki, sagði
hún hvasst.
Bláu augun í Pétri urðu ís-
köld. — Ætlarðu að snúast gegn
mér?
— Nei, það hef ég alls ekki
hugsað mér.
Hann dró andann djúpt
og sagði með festu: — Ég vil fá
þig aftur. Hann rétti anmana til
hennar, og án þess að ætla sér
það, hörfaði hún frá honum, og
bak við legubekkinn. Og í sama
bili datt henni i hug: Ég er ná-
kvæmlega jafn íhaldssöm og
Blanche. Ég er ekki með sjálfri
mér síðan Fiora var myrt, á
hræðilegan hátt. En Pétur hafði
lika fengið taugaáfail. Hann
vissi ekki, hvað hann var að
segja, heldur það eitt, að hann
þarfnaðist hennar.
Blanche var nú komin í dyrn
ar og sagði? — Han-n Cal er að
fara aftur til borgarinnar.
Cal kom inn og Blanche á eft-
ir honum. Jenny vildi eldd
horfa á Oal, því að hann var
al'ltaf of glöggskyggn.
En Cal sagði: — Viltu, að við
förum?
Pétur leit á hann eins og við-
utan. — Ég er að tala við
Jenny.
— Já, það heyrði ég sagði Cal.
— Ég gat ekki annað en heyrt
til ykkar. En ef ég á að segja
skoðun mína, Pétur, þá eru tak-
mörk fyrir öllu velsæmi.
— Hvað árttu við með því?
sagði Pétur kuldalega.
— Æ, í guðs bænum, Pétur,
þú veizt fuilvel, hvað ég á við.
Vertu ekki með nein látelæti.
— Látalæti? sagði Pétur og
enn kuldalega.
— Já, það voru mín orð. Ferðu
aftur til borgarinnar, Jenny? Ef
svo er, skal ég flytja þig.
— Ég vil, að þú verðir kyrr,
sagði Pétur einbeittlega. — Ég
bið þig, Jenny .. .
Cal stakk höndum í vasa og
gekk til dyra. — Verið þið fljót
að ákveða ykkur, sagðd hann yf
ir öxl sér, um leið og
hann hvarf.
Jenny gekk áleiðis að dyrun-
um. — Ég verð að koma aftur á
mánudaginn vegna réttarhalds-
ins . . .
— Réttarhaldsins? sagði Pétur
og stundi við. H&np greip i axl-
ir hennar og hringsneri henni
að sér! — Æ, Jenny, mér var
alvara með það, sem ég sagði og
mér er sama hver heyrir það.
Hún losaði sig, og næst-
um hljóp upp á loft. Cal var þar
i herberginu sínu að fleygja fer
angrinum í töskuna.
— Ég verð tiibúin eftir
fimm mínútur, sagði Jenny.
— Ég skal taka bílinn út.
— Kemurðu ekki aftur, Cal?
— Til hvers ætti ég að gera
það.
— Hvað eigum við að gera varð-
andi Pétur?
— Hvað getum við gert?
—- Hann þarfnast þín. Þú ert
bezti vinur hans.
Cal vöðlaði saman jakka.
— Vöðlaðu honum ekki svona
saman Cal. Brjóttu hann held-
ur, sagði Jenny i einhvers kon
ar örvæntingarofsa. Hana nú.
Ég skal gera þetta fyrir þig.
— Þakka þér fyrir. En ég hef
lengst af bjargað mér sjálfur
með þetta. Ef þú ætlar að verða
mér s&mferða, er þér betra að
flýta þér að ganga frá dótinu
þínu. Hann sneri sér við til að
taka yfirfrakka, en sagði um öxl
sér: — Þú átt ekki m-ikið á
hættu. Pétur kemu-r áreiðanlega
hlaupandi á eftir þér.
— Cal!
— Ég heyrði nóg af þe-ssu ást-
arhjali ykkar áðan. Ég hélt
ekki, að þú ættir þetta til.
— Hvað áttu við?
— Ég sagðist hafa heyrt til
ykkar. Þú vilt ná í Pé-tur aft-
ur. Vitanlega var þetta ekki
staður né stund til þess. En samt
hélt ég ekki, að þú yrðir svona
aðgangshörð. Það er ljótt að
segja það, en það er líka Ijótt
að .. .
— Þetta er vitleysa í þér.
-— Þú veizt það sjálfsagt bezt,
sagði Cal. Ég er tilbúinn. Þú
verður að flýta þér — ef þú þá
ætlar að fana.
Þarna stóð stór rauður vasi á
borði, en Jenny stóðst freisti-ng-
una að kasta honum og gekk út.
En svo hugsaði hún: Var ég
virkilega aðgangshörð . . . ?
Hún velti þvi fyri-r sér,
hversu mikið Cal og Blanche
hefðu heyrt. En rödd Pét-
urs hafði verið sterk og einbeitt.
Hún stóð andartak og virti
fyrir -sér ges-taherbergið og
hugsaði ti-1 Fioru. Veslings
Fiora, sem hafði grobbað svona
af ríka manninum sin-um:
„Komdu inn í fataherbergið mitt
— þrjár loðkápur."
Eitthvert þrusk úti fyrir
glugganum vekti efti-rtekt henn
ar. Það var enn dumbungsveð-
ur. Sundið var jafnkyrriátt og
himinninn og það var háfjara.
Lögregluimennimir voru eitt-
hvað að sn-uðra innan urn fjöru-
steinana og skeljah-rúgurna-r.
Meðan hún var að horfa á þetta,
beygði ann-ar þeirra sig snögg-
lega niður og tók upp eitthvað,
sem liktáist mest slyttisleg-
um, svörtum höggormi.
í þýðingu
Páls Skúlasonar.
8. kafli.
Samt var þetta alls eldd
höggormur. Báðir mennirnir litu
á það og skýld-u þvi svo bak
við sig, en það var ekki högg-
ormur.
Hvað sem það kynni að vera,
þá minnti það hana helzt á
svarta sokldnn, sem hún hafði
fundið í eldhúsin-u, rétt áður en
Fiora var myrt. Hún sá það fyr-
ir sér, þegar Pétur tók sokkinn
upp, kseruleysislega og fleygði
honum á s-tól. Hún gat nú ekki
verið alveg viss um, að þetta
sem mennirnir voru með, væri
sokkurinn. Það gæti verið kað-
all eða hvað sem væri. Lögreglu
mennirnir virt-ust stín-ga saman
nefjum stundarkom, en svo
hlupu þeir út að öldubrjótnum,
sem lá út eftir tanga, er var hálf
ur í hvarfi br.k við grenitré.
Hún þekkti vel sjávarföllin á
þessum slóðum. Því hvað, sem
fleygt vseri í sjóinn, mundi skol
ast á land aftur á næsta flóði.
En svartur sokkur. Hún hugs-
aði með sér, að ekki hefðd Fiora
verið kyrkt. Hún vildi
ekki hugsa um Fioru. Hún leit
niður á garðhjallann. Hellumar
þar voru voter og dökkar. En
það var þegar farið að grænka
í g-arðinum.
Cal kallaði ti-1 hennar utan úr
dyrunum: — Ég er farinn
að bíða eftir þér.
— Fyrirgefðu. Ég skal ekki
verða meira en fimm minútur.
Hún flýtti sér að ganga frá
því litla, sem hú-n hafði haft með
sér. Guli sloppurinn minnti
hana óþarflega mikið á. það, þeg
ar hún var að tala við Fiom, og
henni hafði þvert gegn
vilja sinum — verið farið að
verða hlýtt til Fioru, og hún
hafði vorkennt hen-ni.
Nei, hún má-ttí ekki hugsa um
Fioru. Hún tók upp kápuna sína
og handtöskuna, en stanzaði við
dyrnar til þess að virða
enn einu simni fyrir sér herberg
ið, og samt langaði hana ekki til
r.ð sjá það aftur. Það eitt var
víst.
Hún vildi aldrei oftar koma
inn í þetta hús. í heilt ár hafði
það dregið hana að sér eins og
velvakandi
Velvakand: svarar i síma
•10100 frá mánudegi ti!
föstudags ki. 14—15.
• Ömurlegir þættir
í jóladagskrá
Elín Jósefsdóttir, Háfnarfirði,
skrifar:
„Vonandi er íslenzka þjóðin
eigi ennþá svo heillum horfin,
að hún sitji þegjandi undir
þeirri forsmán, sem henni var
boðið upp á í formi útvarps-
þátta nú um þessi jól.
Vil ég fyrir mína hönd og
margra annarra harðlega mót-
mæla slíkum efnisflutningi, og
víta þá, sem beint eða óbeint
hafa staðið að slikum þáttum.
Hafi landsmenn ekki gert sér
Ijóst áður, hve markvisst er nú
unnið að því, að afkristna
þessa þjóð með þeim ráðum,
sem tiltæk eru, þá hlýtur það
að vera lýðum ljóst eftir þessa
síðustu daga. Á sjálfan jóla-
dag er fluttur þáttur frá Nor-
egi, þar sem tveir Islendingar
eru á ferð til þess að safna
efni til jólaflutnings í útvarp
fyrir okkur þessar aumu sálir,
sem hér búum við nyrztu höf.
Vandi mikill virðist vera á
höndum og ekki dugir annað
minna en komast í samband
við sjálfan kölska, til þess að
biðja hann liðsinnis. Þegar hér
var komið þessum þætti skal
ég jóta að ég notaði mér það
ráð að skrúfa fyrir tækið á
heimili mínu.
En sagan er ekki öll sögð. Á
annan dag jóla gerist það í
skemmtiþætti, sem nefndist:
„Undir jólastjórn", að fólki er
svo freklega misboðið að lengi
mun þurfa að leita eftir öðru
eins. Hvergi örlaði á gleðigjafa.
Ýmist þóttust menn þessir í
síma hafa tai af sjálfum frels-
aranum, sem kristnir menn
helga jólahátíðina, eða þá að
þeim tókst, að því er virtíst
ekki verr, að ná tali af sjálf-
um djöflinum, á svipaðan hátt.
Auk þessa var svo bætt við
sóðalegum og klúrum atriðum,
sem sagt ekki borin virðing fyr
ir nokkrum hlut. Ekki almætt-
inu sjálfu, ekki landslýð og
kannski sízt fyrir sjálfum sér.
Hafi þeir skarpa skömm fyrir.
Á jólunum 1972,
Elín Jósefs«lóttir.“
• Passíusálmar í sjónvarpi
Iiunnvcig Trvgg\adóttir skrif
ar:
„Ég þykist mæla fyrir munn
margra, er ég beini eindregn-
um tilmælum til þeirra, sem
völdin hafa um efnisval ríkis-
útvarpsins, að íslenzka þjóðin
fái að hlýða á þá stórkostlegu
menningararfleifð sína, sem
Passíusálmar Hallgrims Péturs
sonar eru, jafnt í sjónvarpi sem
hljóðvarpi.
Lestur þeirra í hljóðvarpi ein
göngu, hygg ég að fari fyrir
ofan garð og neðan hjá flest-
um sjónvarpsáhorfendum.
Virðingarfyllst,
líannveig Tryggvadót-tir.“
• Draugagangur
í kvikmynd
Eva Þórðardóttir, Akurgerði
41, hringdi. Sagðist hún hafa
farið með börn sín í Hafnar-
bíó til þess að sjá kvikmyndina
„Scrooge“, sem heitir á is-
lenzku „Jóladraumur". Mynd
þessi er auglýst sem „mynd
fyrir alla fjölskylduna".
Eva sagði, að þrátt fyrir það,
að myndin væri mjög vel gerð
eftir sögu, sem væri listaverk,
teldi hún mjög vafasamt að
auglýsa hana sem mynd fyrir
alla fjölskylduna; óhugnanleg
atriði með mögnuðum drauga
gangi væru í myndinni og
fannst henni, að lítil börn ættu
ekki að sjá hana, a.m.k. væri
sjálfsagt að taka fram í aug-
lýsingu, að í myndinni væri
sýndur draugagangur.
Velvakandi hafði samband
við Óskar Steindórsson í Hafn
arbíói. Óskar sagði, að ekki
hefði þótt ástæða til þess í upp
hafi að taka sérstaklega fram
um einstaka þætti í efni mynd-
arinnar, en sjálfsagt væri að
gera það úr því að þess væri
óskað.
• Ánægjuleg „Kvöldstund
í sjónvarpssal“
Sigurjóna Jakobsdóttir
hringdi og bað Velvakanda um
að koma á framfæri þakklæti
fyrir sjónvarpsþátt, sem Ríó-
tríóið hafði umsjón með og
fluttur var á jóladagskvöld.
Sagði Sigurjóna að þáttur-
inn hefði einkennzt af hátt-
prýði og snyrtimennsku, en sér
fyndist slíkt nú orðið heldur
fátítt; þess vegna væri sérstök
ástæða til þess að hafa orð á
þessum þætti.