Morgunblaðið - 23.05.1973, Síða 23

MORGUNBLAÐIÐ, MiÐVIKUDAGUR 23. MAl 1973
23
mér vimáittu þessara mamma.
Þetta rétt í bilft. Að sjálísögðu
eiiga mimniinjgarnar um hina
msetu menn eftir að snúa sorg í
igleði. Sáriin gróa.
Práfatl Björns Pálssonar get
ég verr saett mig við. Hefðft
(hartn farizt I einni af hundruð-
um flugferða, þegar hann hættft
eiigin lífii til þess að bjarga öðr-
um mannslitum, hefðu endialok
iin ekki orðið jafin sár. Þó skal
viðurkermt, að síðasta flugferð
Bjöms var farim í því skymi að
vinna að endurbótum fllugisam-
tgamgna, sem var hams hjartams
mál. Hamn dó þó Iiangt fyrir
aldur fram.
Þegar Ánní Guðnasom skildi
við þeninan heim, vair það með
öðrum hættá. Nokkrum dögum
fyrir andlát hams, sat ég hjá
honum, og fammst mér þá lltið
veira eftiir af snerpumni og lifs-
orkumni, sem einkemndi svo
mjög viðbrögð hams og háttemi.
Viðkvæmu strengirnir í sálar-
Iftfft harts, göfugmennskan og
kærleikurimn, voru að sjálf-
sögðu óbreyttir. Engam mamn
hef ég þekkt, sem var skilmimgs
betri á hagi viina sinma og hjáip
fýsi þeim tiil hamda, voru ekki
takmörk sett. Prá því ég fyrst
mam eftir mér, var hamn heimil-
tevinur — og raunar meira: fuM
feominn meðlimur æskuheimillls
mins. Ótrúlegt feann að virðast,
en satt þó, að sérhver samveru-
stund með honum var ekki að-
eins gleðistund; hann gæddi
mamn ávallt nýjum viðhorfum
og veitti skilnimg á ólíkustu vlð-
fangsefnium. Víðfeðmi hams var
með óMkimdum. Hinn miklft gáfu
maður og rnammkos'tamaður var í
semn fæddur leiðtoeimamdi og
kenmari, sem þúsundir ung-
menma í þessari borg hafa líka
notið góðs af.
Ámi Guðnason lauk Mfli sínu
á þamn kyrrláta hátt, sem eim-
kemndi svo mjög lífemi hans.
Kær Mfsförunautur og fyrir-
mynd er horfinn sjónum, en þó
að eftirsjáin sé mikil, samgleðst
ég vinum og vandamönnum, sem
nú taka á móti honum, frisk-
um og endurnærðum, í æðri
heirmi. Parðu því vel „bróðir og
vinur“.
Geir Borg.
ELsku Ámii rainn.
Surmarið 1965 var mér óvenju
dýrmætt, því þá var ég svo lám-
söm að eiigmast þig fyrir góðan
og sannan vtim.
Ég man fyrsta skiptið, sem ég
sá þiig sitjandi á Víkinni við
honraborðið úti við gluggamn, þú
borðaðir og fyligdist með llfianu í
AuisturStræti og ég veifiaði t'iil þín
og hugsaði með mér: Ég trufla
hainn ekkert þótt ég aðeins heiisi
upp á hann. Það var upphaf
þessarar eirastöku vimátitu og ef't-
ir það kom ég oft tii þín á Vík-
ima og við borðuðum saman.
Fæðiið var fábreytt, en sú and-
lega fæðia, sem ég meðtðk frá
þér, var ekki af lakara taginu.
Ég fór ailitaf frá þér margfalt
rikari en þegar ég kom. Þú opn-
aðir augu min og eyru fyrir ölliu
því góða og faililega, sem er alillt
i kr'iniguim okkur og þú fræddir
mig um aila heimsimis hluti.
Þú varst svo milkið einn og
gafst þér góðan tíma tiil ramn-
sóknaJeiðamgra úti í náttúrumni
og það vair hreimt og bedmt ævim-
týralegt að gamga með þér. Það
var svo rmargt, sem ég uppgötv-
aði á þeirn leiöuim, og eins í
flerðum okkar uim Borgarfjörð.
Ég hafði oft áðu,r flarið um Borg-
arfjörðinn, en þá streittiiist ég
mest viið að leggja á minndð ölft
nöfmiin. En mín fyrsta ferð með
þér um Borgarfjörðinn var í
raun og veru mín fyrsta ferð.
Þú gafst ekkert fyrir nöfndm,
heidiur varstu yfir þig heilftaður
af fegurðinrai og það svo bráð-
smdtandi, að ég fór að sjá líika.
Þú varst óvenjiulegur maður í
aMa staöi, fyrsit og fremst varsit
þú óvenjuiiega góður maður. Um
fteftlð og ég kveð þig hinzta sánni,
þá þakka ég þér fyrir alllar okk-
ar samverustundir og bið Guð að
varðvéiita þig.
S. Th.
TÓNLIST 4 !
GUÐMUNOUR EMILSSON
Afmælistónleikar
Afmælistónleikar kirkju-
kórs Langholtssðknar voru end
urteknir í Bústaðakirkju sunnu-
diaginn 6. maí. Eins og á fyrri
tónlleikumum, sem haldnir voru i
Laragholtskirkju dagirnn áður,
voru á efnisskrá tvær mótettur
eftir Mozart, Saneta Maria
og Ave Verum Corpus, nokkur
sálmalög í raddsetningu J. S.
Bach auk kantötunnar Christ
lag in Todebanden. Á tónleik-
unum kom einni'g fram skóla-
kór Árbæjarskóla en undirleik
önnuðust nokkrir hljóðfæraleik
airar úr Sinfóníuhljómsveit ís-
lamds. Einsöngvari var Jón Sig-
urbjörnsson og stjórnandi Jón
Stefánsson.
Mönnum hefur orðið tíðrætt
um það að undanförnu sem
endranær hvort íslenzkur kirkju
söngur sé ámælis- eða lofsverð-
uir. Segja sumir að tónelskandi
hjörtu forðist guðshúsin en aðr
ir að þvi sé öfugt fanið eins og
fram kom hér í blaðinu fyrir
Skömmu. Sé farið bil beggja má
segja að á kirkjusöngsslétt-
lemdi voru séu einstaka snotrir
hóllar, sem myndazt hafi fyrir til
stilli metnaðarfullra söngstjóra.
Hefur einatt þurft til þess helj-
armikið jarðrask, enda við
grýtta og gróðurlausa mela að
etja. Því miður eru slíkir stór-
bændur í minnihluta, hitt er al-
gengara að söngstjórar sinni
starfi sínu af takmörkuðum
áhuga, láti hverjum degi nægja
sína þjáningu. En nú hefur hinni
fáliðuðu stórbændastétt heldur
betur bætzt liðsauki þar sem er
Jón Stefánsson kantor. Sökum
elju þessa umga sörrgstjóra er
nú risimn upp islenzkur kirkju-
kór, sem fyftlilega fær staðið und
ir nafni. Leifur Þórarimsson tón-
skáld sagði um þemnan kór í
blaðagrein: „Ef kirkjan almennt
hefði svona gott fólk á sinum
snærum, þyrfti hún engu að
kvíða um framtíðina" og skal hér
með teki'ð undir þau orð.
Túlkun kórsins á fyrsta verk-
inu á efnisskrá, Ave Verum Cor-
pus eftir Mozart, Skapaði
stemmningu er varaði tónleikana
á enda. Áheyrendur fundu fljótt
til þeirrar natni, sem lögð hafði
verið í undirbúnimg allan, enda
TIL Hjálparstofnunar kirkjunn-
ar hafa nú borizt til hjálpar
Vestmannaeyingum 26.733.033,27
krónur. — Eftirfarandi framlög'
hafa borizt nýlega:
Úr Borgarhafnarhreppi, Horna
firði krónur 33.400, frá Hafliða
Halldórsayni, Gamla bíói, 50.000,
frá Kvenfélagi Þingvailasveitar
50.000, firá Kyrfcliga Syforenimg-
en, Sollentuma, Svíþjóð, 21.200,
frá Bræðrafélagi Langho!tssa£n-
aðar til safnaðarstarfs 24.000,
söfnumarfé frá sóknarprestinum
eimkenndist söngurinn áf fíraleg-
um styrkleikabreytimgum, vamd-
aðri raddbeitingu og næmri til-
finniragu. Sömu sögu er að segja
um Sanota Maria þó að nofekuð
haifi skort á að kvennaraddim-
ar réðu við hæstu tónana. Sópr-
aninm varð óþægilega áberamdi
og yfirgnæfði kórinn á stundum.
Tónverkin Slá þú hjartans
'hörpustrengi (Bach) og Ave Ver
um Corpus (Mozart) eiga það
sameiginlegt að hafa dunið á
hlustum mamna í tftma og ótírna
um lamgt skeið. Ágæti þessara
verka Skal ékki dregið í efa, en
sennilega hefðu önmur verk og
óþekktari gert sama gagn. Ut-
setning Bachs naut sín engu að
siður prýðilega og þá ekki hvað
sízt sömgur skólaikórs Árbæjar-
á Selfossi 112.176, söfnunarfé af
Vatmsleysuströnd 185.000, frá
Kvenfélagimu Fjóliu . á Vatns-
leysuströnd 30.000, frá Ung-
menmaifélaginu Þrótti á Vatns-
leysuströnid 20.000, söfnunarfé
frá séra Pétri Ingjaldssiyni,
Skagastrond, 148.500, flrtá nolkkr-
urn starfsmönmum Heilsuvernd-
arstöðvariinmar 32.000, frá
Kvemnadeild Slysavamafélags-
ims, Bíldudal, 15.000, frá KFUK,
Laugarnesi, 1.010 frá Þórslhöfn
100.000, úr Vallanessókn 55.350,
skðla og trompetleilkur Lárusar
Sveinssonar, en hvort tveggja
vair látlaust og hrífandi. Viða-
mesta verifeefnið á efnisSkránnl
var kantata Bachs Christ lag ira
Todesbanden. Á heildina litið
vair hér um að ræða mjög örugg-
an og ánægjulegan tónlistar-
flutning, ef frá er talimn iran-
gamgsþáttur kórsiras, sem sumg-
inm var of igeyst og með afiar
sérkenmitegum áherzium á síð-
asta atkvæði i orðinu „halelúja“.
Hljóðfæraleikaramir stóðu sig
með miklum ágætum undir for-
ystu Asdísar Þorsteirasdótt-
ur, sérstaklega þær stöllumar
Auður In'gvadóttir (knéfiðla) og
Heliga Iragólfsdóttir (cembal)
sem mikið mæddi á. Einsömgur
Jóns Siigurbjörnssonar vair eins
og vænta mátti vandaður. Hamn
söng Ihlutverk sitt af alvöru þó
að ef tii vdilft hafi skort mokkuð á
mýkt og tolæbrigði. Tenórar kórs
ins fengu verðugt verkefni í
þriðja þætti, sem þeir leystu með
glæsibrag og sömuleiðis bassam
ir i fimmta þætti en hvort
tveggja bar vott háum kröfum
söngstjórans. Ekki má gleyma
kvennaröddunum, sem sannast
að segja erU éinhverjair
þær beztu sem heyrzt hafa i ís-
lenzkum kirkjukór. Tii hamingju
með afimælið.
úr Möð r u v a II akla ust u rs p rest a -
kalli 130.000, söfmunarfé frá
Starfsmamnaféliagi OMufélagsins
hf. 61.000, siöfmumarfé frá séra
Hreini Hjartarsyni, Kaupmanma-
höfn: a. frá fiskibænum Gilfte-
leje, söfnumarfé, ágóði hluta-
veltu og 15% af afliahlut eins
dags, alls d. kr. 26.290, b. frá
ýmisum aðiium í Kaupmamna-
höfn, m. a. frá svonefmdum
Guillfossklúbbi, sem samanstend-
ur af nokkrum viinum Kristjáns
Framhald áb ls. 27.
400 ÞÚSUND KRÓNUK FRÁ
DÖNSKUM FISKIBÆ
Minning:
Hermann Eyjólfsson,
hreppstjóri, Gerðakoti
Pæddur 1. júlí 1893.
Dáinn 17. marz 1973.
Jarðsettur að Hjalla 24. marz að
viðstöddu miikl'u f jölmenmi.
Foreldrar Hermanns voru Eyj
ólfur bóndi að Ytra-Grimslæk
í Ölfusi Guðmundssonar bónda
s. st. Eyjölfssomar bónda s. st.
Guðmundssonar og kona hans
Herdís Jónsdóttir bónda á
Hrauni i Ölfusi Halldórssonar.
Móðir Eyjólfs, föður Hermanns,
var Helga Pálsdóttir bónda að
Ðrúnastöðum i Flóa Jónssomar
bónda s. st. Pálssonar bónda í
Úthlíð í Biskupstumgum Snorra
somar.
Móðir Guðmundar, afa Her-
rnamns, var Eydis Þorled'fsdóttix
bónda á Nesjavölftium í Grafn-
ingi Guðmundssomar bónda í
Norðurkoti i Grímsmesi Bramds-
somar bónda í Krossi í ölfusi
Eysteiinssomar. Móðir Heligu, en
kona Páls á Brúnasitöðum, var
Svanborg Magnúsdóttir bónda í
Hvammi í Kjós og kornu hams A1
disar Guðmundsdóttur bónda að
Neðri-Hálsi í Kjós Þórðarsom-
ar.
Móðuramma Hermamns, en
kona Jóns Halidórssomar á
Hrauni, var Guðrúm Magnús-
dóttir, bónda á Hrauni í Ölf-
usft, Magmússoraar, bónda í Þor-
lákshöfn, Beirnteinssomajr.
Hemamnsimafinið er áður
óþekkt í ættum þeiirra Grims-
lækjar og Hraunsmanoa, em
þamn veg tiftkomið að Hermamn
hefur átt að bera nafn liamg-
ömrnu sinmair konu Magmúsiar á
Hrauni, em hún var Herdís Þor-
geirsdóttir, bónda að Lirta-Lamdi
Þorlákssomar, bónida að Hjalilia.
Herrmanm stumdaði nám í umgl-
iineraskála Asemíms Magmússanar
að Bergstaðastig 3 í Reykjavík
veturinn 1914—15 og í Kemmara
skólanum veturinm 1915—16.
Hermanm var kerunari í Ölfusi
samfleytt frá 1916—1953. í
hreppsnefnd frá 1937, oddviti
1942—1946 og aftur frá 1949.
Hreppstjóri frá 1938. í stjóm
Framræslu- og áveitufélags Ölf
usinga frá 1937 og í stjórm Bún-
aðarfélags Ölfushrepps frá 1946.
1 stjórn ísl. sveiitarfélaga frá
1958. Iteildarstjóri i Ölfusdeild
KF Árnesimga. 1 sókmarmefnd
Hjaliasóknar og safmaðarfuM-
trúi frá 1929 og meðhjálipari við
Hjallakirkju um áraraðir.
Eftir því sem ég veit bezt og
sanmast var Hermaan ákaflega
vel liðimn af nemendum, sveit-
ungum og öðrum þeim, sem við
hamn áttu skipti, bæði sem kemn
ara, forystumamm um hreppsmál
og í öllum öðrum samskiptum
við samtíðarmenm sírna bæði imn
ansveitar og utam.
Hermamm gat verið fastur fyr
ir, þó hægt færi og iagimn á að
teiða afgreiðslu máia fli þeiirra
úrslita, er hairm taidi réttust
hverju simni. Þá tvo vetur sem
Hermamn stundaði mám hér í
Reykjavík dvaidi harnn á heim-
iM foreldra mimrna, enda vorum
við bræðrasymir og þremenmimg
air í móðurætt. Þó aldursmumur
væri nokkur, 6 ár, skapaðist
okkar í milii vinátta siem aldrei
bar skuggia á siðar. Á ég marg-
ar og ánægjulegar mimnimigar
frá samverustumdum okkar
igegnum árim. Á laragri ævi var
það föst venja að við fórum
eina nótt, að vori tiil, venjulega
á Jómsimessumótt, á hestum
um hátendið sem umiykur ölf-
usið, oftast einir, þö útaf því
væri brugðið og fteiri væru í
för okkar. Marga mótt giisti ég í
Gerðakoti hjá þeim hjónum, á
leið austur að Sogi tift veiða á
heimastöðvum frænda okkar
Árna í Alviðru.
Ali'taf var Hermamm sami og
Ijúfi félagimm, hverju sem á
gekk og hvermig sern á stóð. Ár-
dð 1925 vann ég að smiíði ibúð-
arhúss að Ytri-Grímslæk og
urðu það sumar mörg og marg-
visteg skipti okkair frsemda. Báð
ir áttu í ríkum mæM þá eiigim-
teiika að geta séð og fumdið það
skoplega við tift'veruma, ekki sið
ur en alvöru iifsims og varð ég
ekki var þess að það breyttist
með árum og aMri.
Frændsemi og vinátta fara
ekki ailtaf samam, em komi
hvort tveggja til veiða bönd
vináttunnar enn traustari en
eiia. Öll skipti mim við þá Ytri-
Grímslækjarbræður eru Ijúf S
miraum huga og þá ekki sízt við
Hermaran og Þorleif húsamieist-
ara, sem látimm er fyrir nokkr-
um árum Himir eru Guðjón
bóndi að Ytri-Grímisílæk og Þor-
teifur Helgi byggiinigarmeista'ri
og forstjóri í Reykjavik, en
hanin er yngstur þeirra bræðra.
Fram yfir þnitugsaíldur mun
heilsa Henmamms hafa staðið
mokkuð höllum fæti, en batmað
eftir því siem á ævima leið og
naut hann þeirrar náðar að lifa
fram í góða elld. Áður fyrr ferð-
aðist Hermann mikið gamgamdí
og var sérstaklega létt um gang
og offcast fljótur í forum. Til
dæmis gekk hanm á ótrútega
skömmum tírna á milli Ölifuss og
Reykjavíkur. I eirnni sftíkiri ferð
átti hann erindi að Setbergi við
Hafnarfjörð fór ég þá ferð með
honum, þá 15—16 ára að aidri
og minmiist ég þess hversu hart
var gemgið og mér næstum um
megn að fyLgja honum eftir, þó
að ég iegði mig alilan fram um
að láta ekki m'inin hlut eftir
liiggja.
Árið 1926, 5. júní gekk Her-
rnann að eiga ummustu sftma Sól-
veigu Sigurðardóttur frá Þúfu I
Öifusi, voru þau fjórmemnimgar
að frændsemi frá Magmúsi Bein
teinssyni i Þorlákahöfn og komu
hams Hólmfríði Ámnadóttur, próf
asts í Holti undir Eyjafjöllium
Sigurðarsonar. Jörunn á Þúfu
iamgiamma Sólveigar og Magmús
bóndi á Hraumi lamgafi Her-
manmis voru systkimi, börin
Magnúsar og Hólmfriðar í Þor-
lákshöfn. Hjónabamd Hermiamms
og Sólveigar var farsasftt, þau
bjuggu ienigst af í Gerðakoti eða
frá 1929 við miikið barnalám og
batmandi hag. Börm þeirra urðu
sjö, fimm symiir og tvaar dætur,
sem öl eru uppkomim og gift
rnemia yngsti sonurimn, SLgurður
sem er ógiftur og him síðari ár
hefur verið traust stoð foreldr-
um sínum við búskapiinn og nú,
að föður sínum látraum, býr með
móður sinmi i Geirðakoti. Nú þeg
ar Hermanm er ailur, sakna ég
þess að eiga þess ekki liemgur
kost að geta heiimsótt mirnn ljúfa
vin og frænda, en um sMkt tjá-
ir ekki að sakast öll verðum við
að iúta hirau mikla valdi, þegar
kaliið kemur. Parðu vel virnir
og frændi. Eftirlifandi komu og
börnum ásamt raánasfca skyidu-
liöi votta ég Lnmiitegustu samúð
míma.
Guðm. H. Guðmundsson.