Morgunblaðið - 23.05.1973, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MiÐVIKUDAGUR 23. MAl 1973
Eliszabet Ferrars:
Samíerós i [iauíbii
Ráðlagði hann Appliin að fara
eða koma hvergi nærri?
— Veit það ekki.
— Vertu ekki með þráa, sagði
Creed. — Hvað sagði Applin þér
um þetta?
— Hann sagði nú svo sem ekk-
ert. Hann fór bara að hlœja. Og
við fórum ailir að hlæja.
Creed reis á fætur. Gott og
vel, sagði haran, — þetta dugar
í bili.
Hann skyldi verða fljótur að
hafa upp úr Burden það, sem
hann hafði ráðlagt Kevim að
gera. En fyrst tók hann samt sím
ann og hringdi til Browders.
Hafði Browder, spurði hann,
gefið Kevin Applin nokkr-
ar daiíur á laugardagsmorgun?
— Guð mimn góður! sagðd garð
yrkjumaðurinn. — Dalíur, ekki
nema það þó! Ég tók þær allar
upp fyrir hálfum mánuði. En get
ið þið ekki látið drenggarminn
í friði, svo sem til tiltoreyting-
ar? Er ykkur eitthvert sérstakt
áhugamál að eyðileggja hann ?
Creed roðraaði af reiði og
skellti á. Ein frábær hugdettan
i viðbót, sem ekkert gagn var í.
Ekkl vitundar gagn!
14. kafli.
Frú Meredith stóð ekki lengi
við hjá Hardwicke. Jafnskjótt
og hún var fariin, fór Paul upp
í vinnustofuraa sína. Hann hafði
óljósa hugmynd um, að það sem
hún hafði sagt um frjálsræði
unglimga hefði blásið honum i
brjóst nokkrum setningum um
það, hvemig ekki ætti að ala
upp böm. Hann settist við skrif
borðið og dró fram handritið að
bókinni, og í nokkrar mínútur
taldi hann sjálfum sér trú um, að
hann væri að vinrna.
En hugsanir hcins voru of rugl
ingslegar til þess að geta tekið
á sig nokkra ákveðna mynd.
Frjálsræði, ja, héma! Þessi bölv
uð gritoba hafði verið að tala um
frjálsræði! Og það sem hún viirt
ist leggja í það orð, var fyrst
og fremst sóðaskapur. Hún ætti
að ræða það við frú Apptin, skoð
anasystur sína. Og snöggliega sá
Paul Jane fyrir sér, þessa vesl-
ings einkennilegu stúlku, sem
vesælan, votan og þefjandi
krakka, að hlusta á hverja sína
hreyfimgu útskýrða af þessari
hræðilegu rödd.
En hugsunin um Jane minnti
Paul á Rakel, og þá rakst hann
óþægiilega á þá staðreynd, að að
alástæða hans til að fara að
hlaupa hingað upp var að losna
við að horfa á Rakel, er hún
gerði sér ljóst, að maðurinn, sem
hún hafði gefið hjarta sitt, hafði
bæði þekkt Jane Merediith vel
og haldið þvl leyndu. Andliitið á
Rakel gaf alltaf til kymna til
finningar heranar, að minnsta
kosti þeim, sem þekktu hana vel,
og hræðsla henmar við, að faðir
hennar hefði séð undrunina og
auðmýkinguna í augum hennar,
hafði strax fengið Paul út úr
stofurani.
Hann hafði eraga hugmynd um,
hvað hann hefði i rauninni átt
að gera. Hefði hann átt að vera
kyrr og reyna að hugga hana í
von um að geta orðið henni að
eirahverju liði? Eða hefði hann
aðeins átt að gera lítið úr mál-
inu? En var það ekki eiinmitt
hennar að ákveða, hvort málið
væri iítilvægt eða mikilvægt?
Hún var sannarlega ekkert bam
lengur, komin yfir þrítugt. Og
Paul vissi, að þegar hann hafði
reynt að hjálpa henni, var það
oftast haran sjálfur, sem græddi
á þeirri hjálp. Hafði það ekki
eimmitt verið skammskást fyrir
hann að flýja af hólmi, enda þótt
það stafaði fyrst og fremst af rag
mennsku ?
Rakel var kyrr niðri og hafði
í bili gleymt, að i>abbi hennar
væri til. Hún reyndi að bera sig
vel og telja sjálfri sér trú um,
að þetta ylli hennl emgum sárs-
auka. Hún fann fjölmarg-
ar gildar ástæður til þess að
Brian hefði engim sikylda borið
til þess að segja neinum, að það
hefði verið Jane, sem kynnti
hann fyrir Margot Dalziel og
fékk hana tíl að ljá honum hlöð-
una. Og nú var það að mimmsta
kosti augljóst, hvers vegna Bri-
an hafði farið i felur, þegar
Jane kom þama á vettvamg.
Hann hafði aðeins viijað vera
eirnrn með sorg sinni.
En Rakel þiáði ákaft að hitta
haran. Þó ekki væri annað, vildi
hún segja honum, að frú Mere-
dith granaði hann um morðið.
Ennfremur viddi hún prófa sín-
ar eigim tilfimmimgar til hlít
ar. Hún vildi vera nærri honum
og finna hverniig það orkaði á
hana. Hún náði í kápuna sína og
vonaði, að faðir heranar heyrði
ekki til hennar, læddist síðan út
um bakdyrnar.
Hún fór lengst niður í garð-
inn og síðan gegnum biílið á girð
ingunni. Það var niðdimmt og is
kaldur vindur hvein I trjánum.
Það hefði verið miklu auðveld-
ara að fara eftiir veginum, en
þegar Rakel hugsaði um blett-
inn, þar sem faðir hennar hafði
fundið Bemice, þá gekk
hún heldur eftir ósléttum jaðr-
inum á akrinum, og hrasaði i
hverju sipori, og reif sokkana
sina á kjarrinu.
Það var ljós í glugga
á hlöðurani. Hún barði að dyr-
um. Hún hafði óttazt þá stund,
er Brian opnaði dyrraar, en þeg
ar hann gerði það, fannst henni
hún vera furðu róleg. Það var
slik ró, sem færist yfir menn eft
ir viðureign, sem endar í upp-
gjöf. Og þessi uppgjöf var í þvi
fólgin að viðurkenna þann skiln
ing á honum, sem hún hafði alla
tíð haft, og meðvitundiinia um, að
hún væri honum þýðingariaus
og yrði það framvegis.
Hún sá meira að segja, að hún
var ails ekki sú, sem haran hafði
átt von á, þegar hann opnaði
dyrnar, því að hann stóð þama
þegjandi, og beið þess, að hún
segði eitthvað. Loksins sagði hún:
— Má ég koma iiran ?
— Afsakaðu, sagði hann og
og færði sig til hliðar, til þess
að hleypa hennd dran.
Það var eiinihver tregða í öll-
um hreyfingum hans, sem minnti
mest á hæggemga kvikmynd.
Rakel gekk að ofniinum, en þeg-
ar hún kom að honum fann hún,
að hanm gaf sama sem engan
hita frá sér.
— Fyriirgefðu, sagði Brian og
lyfti lokinu og horfði niður i ofn
iiran. — Ég er hræddur um, að ég
hafi alveg gleymt ofnskrattan-
um og það hafi drepizt í homum.
Það gerir það alltaf, ef ég er
ekki sífellt að stauta við haran.
— Er þér ekki kalt? spurði
hún hann. Hemni sýndist hann
bæði kaldur og þreyttur.
— Ég held ég sé bara núna
fyrst að taka eftlr þvi, en ég
var svo önnum kafinn. Hann
benti á pappírshrúguna á borð-
inu. — Það ber nú karanskd vott
um tilfiraningaleysi að vera að
virana, þegar svona stendur á, en
ég býst við, að ég verði bráð-
um rekimn héðara, svo að mér veit
ir ekki af að halda á spöðunum.
í þýáingu
Páls Skúlasonar.
Rakel minntist lýsdraigar frú
Meredith á horaum, að hanra væri
stórvaxinn, sóðalegur ungur mað
ur, sem þættist vera að skrifa
bækur, og henni datt í hug, að
enda þótt hann væri stórvax-
inn og kaninski oft óhreinn, þá
var þetta með ritmennskuna erag
in látalæti. Þarna lágu einhver
ósköp af vélrituðum örkum á
borðinu.
— Ertu viiss um, að þú verðir
rekinra út? spurði húm.
— Já, ég býst alveg við þvi,
sagði hann. — Ef Margot skýt-
ur upp aftur, þá vill hún sjálf-
sagt fá hlöðuma handa þedm
Jarae og Roderick. En komi hún
ekki fram, býst ég við, að þau
selji húsiið undiir eins og þau
geta. Og jafnvel þótt svo verðd
ekki, þá vilja þau sjálfsiagt ekki
hafa mig hérna.
— Frú Meredith kom í heim-
sókn til okkar áðara, sagði Raked.
— Hún kom til þess að sækja
Jane og Roderick og taka þau
heim með sér.
— Nú, sagði Brian áherzlu-
iaust.
— Það er ósikaplegur kvén-
maður, Briian.
— Já, ekki laust við það, sam-
þykkti hann.
— Ég S'kil vel, að Jane skyldi
verða hrifin af ungfrú Dalziel,
úr því móðir henraar er svona.
— Já, það er eðlilegt.
Hvorugt þeirra hafði setzt nið
ur. Þau stóðu upprétt með kald-
an ofninrn millli sim. Rakel iang-
aði mest til að halda áfram að
skrafa í þeirrd von, að fyrr eða
velvakandi
Velvakandi svarar i síma
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
£ Á að leggja niður
vinnu í góða veðrinu?
Manneskja, sem Velvakandi
nitti á fömum vegi í góða veðr
inu, sagði að sér fyndist athug
aradi fyriir okkur að loka ÖU-
um vinnustöðum og reka lýð-
inn út á gras þegar veðurblíð-
an væri svo eimstök sem verið
hefur nú að undanfömu.
VIst er það, að margir tækju
sldkum fyrirskipunum fegins
hendi. Sem betur fer er flest-
um skólum nú að ljúka, enda
er komiran slikur galsi í krakka
að helzt líkist þvi þegar kýr
era leystar út.
Vonandi er þessi blíðskapar-
tið góðs vití um veðurfar í
sumar.
0 Fagurt útsýni
Velvakandi íór í skoöunar-
ferð um Reykjavíkurborg að
kvöldiagi í dýrlegu veðri um
dagimn. Ekið var sem leið lá
lengst upp í Breiðholt. Að öðr-
um stöðum ólöstuðum þá vakn
aði sú spuming, hvort nokk-
urs staðar í Reykjavik væri
útsýnd jafn fagurt og þar efra.
Þarraa eru miklar framkvæmd-
ir á döfinni, en óneitamlega
virtist þetta hverfi vera mokk-
uð „ópersónulegt“, að minnsta
kosti við fyrstu sým. En von-
andi breytisf það, þegar mörg
þúsund „persónur" eru búnar
að hreiðra um sig í íbúðunum.
0 Enga brezka tónlist,
takk!
Baldur Snæland hringdi og
sagðist mótmæia því harðlega,
að rikisútvarpið flyttí brezka
tónlist þessa dagaraa.
0 Ásatrú kynnt
Þorsteinn Guðjónsson, skrif-
ar:
„María Markan Östlund á
þakkir skildar fyriir hófsamleg-
ar og einlægar fyrirspumir um
Ásatrú, í Velvakanda 18. maí.
Hún segir að sér og öðrum
hafi orðið tíðrætt um þessa
hreyfiragu. Það gleður mig, að
fólk hefur þá fengið eitthvað
til að tala um í samkvæmum
sínum, eitthvað sem gat vakið
það tíil umhugsunar um, að
heiimurimn sé nú ekki að öllu
leyti eins og hanra ætti að vera.
Frú María segir, að hvorki hún
né aðrdr hafi vitað upp né nið-
ur í þes®u máld. Þessu trúi ég
vel, því að það hefur verið
nokkurra vegiinn séð fyrir þvi,
að söran og rétt fræðslia um
þessi efnd, sem þó era þjóðar-
arfur vor Isliendiraga, ætti ekki
of greiða leið til •' aimennings.
María Markan heíur haft meiri
áhuga á því að fræðast um
búddatrú og múhameðstrú en
um átrúnað forfeðra sinraa, og
er þetta eitt af mörgum hryggl
legum dæmurri þess, hvemig
þessum arfi þjóðarimmiar hefur
verið úthýst á vorum dögum.
Það hefur verið talið eiras og
sjálfsiagt að allir trúflokkar og
öll trúarbrögð væru hér meira
metira en hin norrænu.
Hira norræna trú er ekki það
sem iliar tungur hafa eagt
hana vera, heldur stefnir hún
til heimsendurnýjuraar. Sam-
band við æðri verar er ekki
neira ímyndun eða hugansmíð,
heldur sann'anlegur og raun-
verulegur þáttur í lSfi hvers
einasta manns. Þegar visinda-
menn tala um sambarad við
ítoúa annarra stjama, þá era
þeir — óafvitaradi — að tala
um hið sarna og vér trúaðir
menra eigum við með sambandi
við guði vora eða hollvættí. 1
rauninrai þarf ekki að vera um
neiraa órökstudda trú að ræða,
heldur má öðlast vísindalega
vissu. Þjóðarhlutverk Islend-
inga er að átta sig á þessu
máld og veita öllum þjóðum
hlutdeild í því. Það var ekki
ófyrirsynju, sem Adam Ruther-
ford spáði fagurlega fyrir Is-
lendiragum. Verði mannkyninu
bjargað, þá verða upptökin að
því að verða hér á lamdi. Menn
era sífelit á vegamótum, og
geta hvenær sem er breytt um
til hiras betra.
Gerum nú tilraun í þessa átt
íslendiragar. Látum það Mfafls-
svæði, sem hér er að myradast í
sambandi við koinu tveggja
kunnra valdamanma til lamds-
ins, ekki verða að uppiausm og
ringulreið. Það sem máli skipt-
tr er hver framtíðim verður,
meir en hitt sem að baki er.
Máttur manrasihugamis áorkar
meira en kröfuspjöld og hróp-
yrði. Þetta vita margir Islemd-
iragar, og þess vegna ætti það
að verða leikur einn að beina
hug leiðtoganraa útlendu til
himingeimsiras og að þörfum
verkefnum, en frá kjamorku
og Mfseyðiragu.
IVudd- og snyrtistofa
Ástu Baldvinsdóttur
HRAUNTUNGU 85 - SÍMI 40609.
Nokkrir tímar lausir í 10 tima
megrunarkúrum.
Sauna — nudd — partanudd —
vigtun — mæling og matarkúrar.
- OPIÐ TIL KL. 10 -
BÍLASTÆÐI.
Þorsteinn Gnðjónsson."
Til sölu
Toyota M 2, 1971, vei með farin.
Tii sýnis og sölu að Skúlagötu 26, sími 11740.