Morgunblaðið - 11.01.1974, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 11. JANUAR 1974
31
DOCF. FRAMHALDSSAGA EFTIR
MAJ SJÖWALL OG PER WAHLÖð
A TV 1I A JÓHANNA KRISTJÓNSDÓTTIR
AJNJNA ÞÝDDI
Hann settist við borðið i eld-
húsinu.
— Er blaðið ekki komið enn?
sagði liann.
— Það kemur aldrei fyrir sex,
sagði konan hans.
Úti var orðið bjart, en loft var
skýjað, svo að hálfrökkur var i
eldhúsinu. Konan hafði ekki
kveikt. Hún kallaði þaðsparnað.
Hann opnaði munninn, en
lokaði honum aftur án þess að
segja neitt. Það kæmi aðeins
illindum af stað. Þess i stað fitlaði
hann við kaffibollann. Hún tók
könnuna af vélinni og hellti í boll-
ann.
— Viltu ekki fá þér neitt að
borða? spurði hún
Hann drakk kaffið í litlum sop-
um. Hann sat fyrir borðsendanum
eins og dálítið annars hugar.
— Þú ættir að borða eitthvað,
sagði hún.
— Þú veizt, að ég er alltaf
lystarlaus á morgnana.
— Þú ættir samt að borða,
sagði hún. — Þú — með svona
maga.
Hann strauk yfir vangánn og
uppgötvaði þar nokkur hár sem
hann hafðí ekki tekið eftir þegar
hann rakaði sig. Hann hélt áfram
að drekka kaffið.
— Ég gæti ristað brauð, sagði
hún.
Nokkrum mínútum siðar setti
hann bollann varlega á undir-
skálina, leit upp og beindi augna-
ráðinu að eiginkonu sinni.
Hún var í rauðum slopp yfir
náttkjólnum og sat með hönd
undir kinn. Hún var ljóshærð og
augun voru dálitið útstæð. Hún
lét venjulega mála á sér augna-
brúnirnar, en liturinn hafði dofn-
að um sumarið og nú voru
brúnirnar næstum eins ljósar og
iiárið. Hún var nokkrum árum
eldri en hann og enda þótt hún
hefði fitnað síðustu árin var voru
farnir að koma pokar á hálsinn.
Aður en dóttir þeirra fæddist
fyrir tólf árum, hafði hún sagt
upp á arkitektaskrifstonunni, og
eftir það hafði hún ekki haft
áhuga á að vinna úti. Þegar
drengurinn var byrjaður i skóla
hafði Maitin stungið upp á því að
hún fengi sér vinnu úti, hálfan
daginn, en hún hafði reiknað út,
að það borgaði sig naumast. Auk
þess var hún í eðli sínu löt og var
ósköp ánægð með makindalegt
húsmóðurlíf sitt, eins og það var
nú.
Tja, hugsaði Martin Beck, lát-
um svo vera. Hann reis upp, gekk
út að glugganum og horfði út í
rigninguna. Uti var engin bílaum-
ferð enn. Það var ljós í fáeinum
-oTLnJLT.
_______COSPERJ
Það ók bíll á manninn minn en það urðu ekki teljandi
skemmdir á bílnum — til allrar hamingju.
gluggum, en hvergi var enn
hreyfingu aðsjá.
— Hvert áttu að fara? spurði
hún.
— Til Motala.
— Verður þú lengi í burtu?
— Ég veit það ekki.
— Er það úl af þessari stúlku?
— Já.
— Heldurðu að það taki langan
tíma?
— Ég veit nákvæmlega jafn-
mikið um það og þú. Eg veit
ekkert annað en það sem hefur
staðið i blöðunum.
— Hvers vegna áttu að fara
með lestinni?
— Hinir fóru af stað í gær. Það
var ekki ætlunin að ég færi líka.
— Já, og þeir eru ekki að hafa
neitt við þig, frekar en fyrri dag-
inn.
Hann andvarpaði og kíkti út.
Líklega færi að stytta upp,.
— Hvar áttu að búa?
— Á Borgarhótelinu.
— Hverjir verða með þér?
— Kolberg og Melander. Og
þeir fóru sem sagt í gær.
— I bíl.
— Já.
— Og þú átt að hristast i
lestinni?
— Já.
Hann heyrði hana fara að skola
af bollunum.
— Eg þárf að borga rafmagns-
reikninginn og eins reiðtimana
fyrir Lillian í þessari viku.
— Fékkstu ekki nóg.
— Ég vil ekki taka út peninga,
eins og þú veizt.
— Já, það er líka alveg satt.
Hann tók veskið úr brjóstvasan-
um og gáði í það. Tók þúsund-
króna seðil upp, setti hann aftur á
sinn stað og stakk veskinu aftur í
vasann.
— Mér finnst óþolandi aðþurfa
að taka út peninga, sagði hún.
— Það er upphafiö á enda-
lokunum, ef maður byrjar á því.
Ilann tók seðilinn upp aftur,
braut hann saman og lagði hann
á eldhúsborðið.
— Ég er búin að setja niður
fyrir þig, sagði hún.
— Þakka þér fyrir.
— Og mundu nú eftir hálsinunt
á þér. Veðrið er lúmskt, á þessum
árstíma, sérstaklega á næturnar.
— Já.
— Þarftu að hafa þessa við-
bjóðslegu byssu með.
Nei — já annars. .. ugla sat á
kvisti, átti börn.. . hugsaði Mart- !
in. I
— Að hverju ertu að brosa, |
sagði hún. f
— Ekki að neinu. '
Hann gekk inn í stofuna, opnaði I
efstu skúffuna með lykli og tók |
upp byssuna. Kom henni fyrir í ■
töskunni og lokaði henni aftur.
Hann gekk fram í forstofuna og I
fór í frakkann. Stóð þarna með |
hattinn i hendinni. |
— Ætlarðu ekki að kveðja Rolf |
og Lillian? |
— Það er hlægilegt að kalla tólf .
ára stúlku Lillian.
— Mér finnst það nú bara fall- |
egt. |
— Þáð er ekki vert að vekja J
þau. Og auk þess er þeim full- I
kunnugt um að ég er á förum.
Hann skellti hattinum á höfuð- ■
ið. !
— Jæja vertu blessuð. Ég skal |
hringja. í
— Vertu sæll — og farðu nú .
gætilega. f
Hannstóðnú á brautarpallinum |
og beið eftir lestinni og hugsaði ■
um það, að honum þætti hreint J
ekki miður að fara að heiman, I
jafnvel þótt það kostaði, að hann |
gæti ekki að sinni lokið við skips- ■
módelið.
Mai’tin Beck var ekki yfirmaður |
morðdeildarinnar og langaði |
heldur ekki til að fá það starf. .
Stöku sinnum efaðist hann meira *
að segja um að hann kæmist |
nokkru sinni svo hátt að verða |
lögregluforingi, enda þótt ekkert .
virtist þvf til fyrirstöðu nú, nema I
annað hvort dauðinn ellegar þá |
afglöp í starfi. Hann var fyrsti |
fulltrúi við ríkislögregluna og J
hafði starfað í morðdeildinni í I
átta ár. Til voru þeir, sem töldu |
hann vera einn snjallasta rann- ■
sóknarlögreglumann landsins.
Ilann hafði verið í lögreglunni I
frá því hann komst til fullorðins- |
ára og farið þar í gegnum allar .
deildir og síðan hafði hann orðið I
fulltrúi í morðdeildinni, þegar |
hann var 28 ára gamall.
Faðir hans hafði látizt það ár og J
til að geta annast móður sína I
flútti hann úr herbergi því, sem |
hann hafði leigt og aftur til æsku ■
heimilis síns á Söder. Það sumar •
hafði hann kynnst konunni sinni. |
Hún hafði leigt kofa meðvinkonu I
sinni i skerjagarðinum og hann
hafði borið þar að landi fyrir til-
Velvakandi svarar í slma 10-100
kl. 1 0.30 — 1 1.30, frá mánudegi
til föstudags.
0 T.vrkjarán
hið nýja
Ingjaldur Tómasson skrifar:
„Allir íslendingar, sem komnir
eru til vits og ára, hafa heyrt unt
varnarleysi og ræfildóm íslenzkra
og danskra yfirvalda. þegar
sjóræningjar frá Alsir komu
hingað lil islands og óðu hér um
(i Vestmannaeyjum og víðar),
rænandi og myrðandi. Þeir. sem
ekki voru drepnir. voru seldir í
þrældóm, og átti fæst af því fólki
þess kost að komast heim aftur.
Mér sýnist, að aðferðir Araba
nú séu svipaðar aðferðum gömlu
Alsírræningjanna. Flugvéla-
ræningjar læðast inn í flugvélar
undir fölsku flaggi. Þegar í loftið
er komið eru teknar upp bæði
byssur og sprengjur og flug-
stjófar neyddir til að lenda, þar
sem ræningjarnir ákveða.
Svo er oft krafizt mjkilla fjár-
muna, eða að öðrum kosti hótað
sprengingum og lífláti atsak-
lausra farþega.
Það er áreiðanlega orðinn stór
hópur alsaklauss fólks, serri þessir
nýtizku ræningjar hafa bæði rænt
og myrt. Ögerlegt er að tfna það
allt upp. etida öþarfi.
0 Olíuvopn Araba
Nú hafa Arabarnir loksins kom
ið sér saman um að nota oliuauð
sinn til þess að pína ýmis riki
Vestur-Evrópu með oliuþumal-
skrúfu til þess að vinna gegn
ísraelum. Og það merkilega
gerist. að flest ríki Vestur-Evrópu
hafa lagzt hundflöt við fætur
Arabanna og lofað að ganga að
öllum þeirra kröfum. Það er að-
eins eitt smáriki, Holland, auk
Bandaríkjanna, sem neitað hefur
að ganga að kröfum þeirra,
Bandarikin tnunu nú setja í gang
sína margþættu tækni til að finna
«g vinna næga orku til sinna nbta
og til þess að miðla öðrum.
Ingjaldur Tómasson."
0 I ó námsmanna
fest í sjóðum
„Oánægðir gagnfræðaskóla-
nemendur" skrifa:
„Okkur fannst tími til kominn
að setja út á orlofs- og lifeyris-
sjóðsgreiðslur til námsmanna.
Svo er mál með vexli, að við
greiddum f ákveðinn lífeyrissjóð
síðastliðið sumar. Enda þött þær
upphæðir, sem utn ræðir. séu ekki
háar, þá fannst okkur þær þess
virði að taka þær út, en þá konl
babb í bátinn.
Lifeyrissjöðsgjaldið er „sallað"
hjá ráðamönnum ríkisins i ti—9
mánuði, og það þýðir, að nánts-
menn, sent vtnna a sunirtn. eru
um að bil að hel.ja vinnu að nýju.
þegar útborgun þessa fjár gelur
átt sér stað.
Svipuðu máli gegnir um orlofs-
greiðslurnar. Það fé er ekki visi-
tölutryggt. og'er þvi um öbeint
peningarán að ræða. Okkur skilst.
að orlofsfé sé ekki greitt fyrr en
eftir 1. maí. en i hæsta lagi
mánuður eftir af skólatimanum.
Hér sést það svart á hvitu.
hversu fíflalegt fyrirkomulag er á
þessum greiðslum.
Er ekki eitthvað bogið við
þetta? Hvar liggur hundurinn
grafinn? Það er „höfuðverkur "■
ráðamanna að finna hann.
Námsmenn geta áreiðiwtlega
miklu síður en ríkið verið áti
þessara peninga.
„Óána'gðir gagnfræðaskólanem-
ar".
Gagnfræðaskölanemunum
finnst þetta að vonum mikið órétt-
læti, og spyrja, hvar hundurinn
liggi grafinn. Áreiðanlega er
hann einhvers staðar lengst inni í
iðrum „kerfisins", og þá er vert
að muna eftir þvi, að ekki einu
sinni „ráðamennirnir" sjálfirrata
alltaf um völundarhús kerfisins.
# Að loknu
þjónaverkfalli
Kunningi Velvakanda stakk- að
honum eftirfarandi lesningu,
daginn. sent gleðifregttin mikla
um lausn þjönadeilunnar barst út
um landsbyggðina:
„Alltaf vissi ég það. að lifið i
landinu hlyti að fara batnandi
með nýju ári og hækkandi söl.
Tvennt hefur nú einkum orðið
til ntikilla bóta — hálkan á götun-
unt hefur minnkað og svo hafa
blessaðir þjónarnir tekið sönsum
og látið af sínu skammdegisbram-
bolti.
Enda var það nú jafngott —
hvernig hefði annars farið með
almennt selskapslíf i höfuðstaðn-
um eða árshátiðir og þorrablót?
Það getur verið. að einhverjum
finnist það ósmekklegt að byrja
að mala um næsta þjönaverkfall
áður en þessu er almennilega lok-
ið. en mig langar til að beina þvi
til þessarar ágætu stéttar. að þeir
hugsi sig um tvisvar sinnum áður
en þeir fara að bollaleggja verk-
fall á þessunt árstíma aftur.
Það er ekki á lýðinn leggjandi
að komast ekki á skemmtistað svo
mánuðum skiptir og það þegar
varla birtir af degi. Betra væri að
leggja niður vinnu. þegár ferða-
manna plágan stendur sem hæst
— þ.e.a.s. að sumarlagi. Eg lit á
það sem öþjöðlegheit að láta
launadeilur koma svona niður á
tryggum viðskiptavinum. sem þar
að auki eiga etiga sök á þeim
sultarlaunum. sem þjönar hafa
hafl sér til lífsviðurværis."
l'ngfrú V.G.E. Evans
Bretar
samir
viðsig
segir V.G.E.
Evans
1 síðustu viku var hér á ferð
ungfrú V.G.E. Evans, frá Bret-
landi, á vegunt samtakanna
Rhodesfa-Bretland til að tala
tnáli Rhodesíu við íslenzka
ráðamenn og leiðrétta eins og
hún orðaði það „lygar"
brezkra stjórntalda um
ástandið í Kóhdesíu.
Sagði ungfrúin, að ntál
flutningur brezka yfirvalda
frá Rhodesíu væri af sama
toga spunninn og tnál-
flutningur þeirra frá fiskveiði-
deilu Breta og Íslendinga.
Sagði ungfrú Evans, að fólk
hefði spurt sig áður en hún
hélt til Íslands, hvort hún
þyrði virkilega að fara til
þessa villimannalands.
Ungfrú Evans sagðist hafa
rætt við ráðuneytisstjórann í
utanríkisráðuneytinu um
hugsanleg samskipti Islands
og Rhodesíu og hefði hann
sagt, að viðurkenning
Rhodesíu kænti ekki til greina
að svo stöddu. en hægt væri að
kanna möguleikana á, að
skipzt yrði á ræðismönnum
Taldi ungfrú Evans, að lítið
a*tti að vera því til fyrirstöðu
úr því að S-Afríka og tsland
skiptust á ræðismönnum.
Sagði ungfrú Evans, að en|
inn kynþáttaaðskilnaður væri
Rhodesiu eins og í S-Afríki
Aðspurð um kosningarét
blökkumanna í Rhodesiu sagt
ungfrú Evans, að þeir, set
gætu lagt 100 sterlingspund
banka, hefðu kosningarétt.Hú
sagði, að æ fleiri blökkumen
fengju kosningarétt eftir þ\
sem þeir öðluðust meii
menntun og mjög . tnargi
blökkumenn stunduðu nú nánt
i framhaldsskólum landsins.
tnilljón blökkutnenn eru
Rhodesíu, en um 400 þús. hv..
ir. Sagði hún, að 16 fulltrúai
ættbálka ættu sæti á þttig
landsins og túlkuðu þeir öski
blökkumannanna við Ia
Smith og .stjórn hans. Að lok
um kvaðst ungfrú Evans von
ast til, að Island yrði fyrsts
ríkið til að viðurkenna Rhod
esiu og þá myndu önnurörugg1
lega fylgja á eftir