Morgunblaðið - 13.01.1974, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 13. JANUAR 1974
Þýtur í skóginum
Eftir Kenneth
Grahame
„Láttu ekki eins og þú sért heimskari en þú ert,“
sagði greifinginn gramur. „Og hrærðu ekki svona
ákaft í kaffibollanum á meðan þú ert að tala. Það
þykir ósiður. Auðvitað á ég við, að veizlan verður í
Hver kemst heim
Hér á aS fara að hefjast keppni. Keppendur eru fjórir og núm-
eraðir samkvæmt því. IVIarkið er að komast heim til mömmu,
sem bfður með matinn. En það er ekki nema einn keppendanna
sem kemst heim samkvæmt þessari mynd. Hver er það?
nfjtj jauinu ipueddayi :jbas
kvöld, en boðskortin verður að skrifa og senda út
strax, og þau átt þú að skrifa. Svona, seztu þarna við
borðið. . . hér er nóg af bréfsefni með áprentaðri
Glæsihöll í bláu og gylltu. . . og skrifaðu boðskort til
allra vina okkar. Ef þú slærð ekki slöku við, komum
við þeim öllum út fyrir hádegi. Ég skal líka leggja
fram mitt lið. — Ég panta matinn. “
„Hvað þá?“ hrópaði froskur í öngum sfnum. „Á ég
að húka inni og skrifa stafla af einhverjum fjárans
bréfum í þessu góða veðri, þegar mig langar að
ganga um landareign mína og kippa öllu og öllum í
lag og hringsóla um og njóta mín? Ég held nú ekki!
Ég bara. . .! eh. . . bíddu við . . . bíddu.. . jú auðvitað,
kæri greifingi. Það skiptir engu máli, hvað mig
langar til að gera, en öllu máli, hvað er öðrum til
gleði. Þú vilt hafa þetta svo, og þannig verður það.
Éarðu greifingi, og pantaðu matinn, pantaðu allt,
sem þig lystir. Gakktu svo út og taktu þátt í gleði
þeirra þarna úti á grasflötinni, en láttu þig engu
skipta í hvaða amstri ég á. Ég fórna þessum
fagra morgni á altari skyldunnar og vináttunnar.“
Greifinginn horfði á hann fullur tortryggni, en
hreinskilinn og sakleysislegur svipur frosks olli því,
að erfitt var að gruna hann um græsku vegna
þessara skyndilegu sinnaskipta. Hann stóð því upp
og gekk fram í átt til eldhússins, og um leið og
dyrnar lokuðust að baki hans, hljóp forskur að skrif-
borðinu. Hann hafði í miðjum klíðum fengið ágæta
hugmynd. Hann skyldi skrifa boðskortin, og hann
ætlaði ekki að láta hjá líða að minnast á það forystu-
verk, sem hann hafði átt í bardaganum og hvernig
hann hafði slegið marðarforingjann flatan.
DRATTHAGI BLYANTURINN
o^Sfonni ogcTManni
eftir
Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
Það var kominn í hann töluverður sjór og hækkaði
jafnt og þétt.
Nú var ekki seinna vænna.
Ég lagðist á hnén og lyfti botnfjölunum til þess að
finna, hvar lekinn var.
Við urðum að stöðva lekann, annars myndi bátinn
strax fylla og við sökkva og drukkna.
Ég stakk hægri handleggnum niður og leitaði að
neglugatinu. í því átti að vera trétappi, neglan. Þegar
lent er og bátur dreginn á þurrt, þarf ekki annað en
taka hana úr, til þess að báturinn tæmi sig.
Ég hélt að neglan hefði losnað og farið úr.
Og það reyndist rétt. Neglugatið var opið.
„Manni“, kallaði ég. „Neglan er farin. Leitaðu að
henni fljótt“.
„Og hvar á ég að finna hana?“
„Hún hlýtur að fljóta einhvers staðar í bátnum“.
Manni lagðist á hnén á þóftuna og skimaði um all-
an bát.
En neglan sást hvergi.
Á meðan á þessu stóð, hélt ég hendinni fyrir neglu-
gatið. Þó gat ég ekki stöðvað lekann til fulls.
Kaldur hrollur fór um mig allan.
Ég lá á hnjánum í bleytunni og var allur gegnvotur.
„Blessaður flýttu þér, Manni. Ég get ekki stöðvað
lekann. Það flýtur bráðum upp fyrir öxlina á mér“.
„Ég finn ekki negluna. Hún sést hvergi“.
Nií leizt mér ekki á blikuna.
En allt í einu datt mér gott ráð í hug.
„Taktu hnífinn þinn“, kallaði ég, „og skerðu erm-
ina af skyrtunni minni“.
Manni hlvddi mér. Hann sneið ermina af, færði
mig úr henni og rétti mér hana.
Ég vöðlaði henni saman og tróð henni í gatið.
— Snati er nú ekki eins sniS-
ugur og við héldum. Hann vill
ekki sjá nýju uppþvottavélina,
sem ég bauð honum...
— Þeir virkuðu miklu minni
þarna ofan frá. ..