Morgunblaðið - 13.01.1974, Síða 35

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 13. JANUAR 1974 35

ROSE-
ANNA
FRAMHALDSSAGA EFTIR
MAJ SJÖWALL OG
PER WAHLOÖ
JÓHANNA KRISTJÓNSDÓTTIR
ÞÝDDI
— Við verðum þá að slást í
hópinn. Þetta mun að líkindum
taka óratíma. Eru einhverjir hér i
bænum, sem hafa tilhneigingar
eins og sá, sem hefur ráðið henni
bana?
Ahlberg klóraði sér enn í höfð-
inu. Svo kafaði hann niður á botn
f einni skrifborðsskúffunni og dró
fram pappírsörk.
— Við höfum haft einn til yfir-
heyrslu. Hann var tekinn í Lin-
köping í fyrradag, en hann hafði
fullkomna fjarvistarsönnun. Eftir
þessari skýrslu frá Blomgren að
dæma.
Hann lagði blaðið inn í skjala-
möppu á borðinu.
Þeir sátu þögulir nokkra stund.
Martin Beck fann til stings í mag-
anum og honum varð hugsað til
konu sinnar og sífelldra beiðna
hennar um að hann borðaði reglu-
lega. Hann hafði nú ekkert látið
inn fyrir sínar varir í sólarhring.
Loftið í skrifstofuherberginu
var mettað af sígarettureyk. Ahl-
berg stóð upp og opnaði glugga.
Þeir heyrðu að klukka sló i ná-
grenninu.
— Klukkan er eitt, sagði hann.
— Ef þú ert svangur, skal ég láta
senda eftir einhverju. Ég er ban-
hungraður sjálfur.
Martin Beck kinkaði kolli og
Ahlberg tók upp símtólið.
Skömmu síðar var barið að dyrum
og stúlka í bláum slopp og með
rauða svuntu kom inn og hélt á
matarkörfu.
Þegar Martin hafði borðað sam-
loku með skinku og fengið sér
kaffi sagði hann.
— Hvernig heldurðu að hún
hafi lent þarna?
— Ég veit það ekki. Á daginn er
alltaf einhver þarna í grenndinni
svo að það getur varla hafa gerzt
að degi til. Hann getur hafa kast-
að henni í sjóinn frá bryggjunni
og svo hlýtur sogið frá bátunum
að hafa dregið hana lengra út.
Eða morðinginn gæti hafa kastað
henni í sjóinn úr bát.
— Hvers konar bátar fara
þarna um? Stórir bátar.
— Af ýmsum stærðum. Flestir
Hættu þessu öskri, ég er að reyna að fá mér
hænublund.
eru flutningabátar. En svo eru
náttúrlega áætlunarbátarnir
Diana, Juno og Wilhelm Tham.
— Getum við ekið þangað og
kíkt á þetta? spurði Martin.
Ahlberg stóð upp, tók myndina,
sem Martin hafði valið og sagði:
— Við getum komið strax. Ég
ætla að koma við á rannsóknar-
stofunni og láta þá fá þessa mynd.
Klukkan var að verða þrjú, þeg-
ar þeir komu aftur frá Boren-
shult. Umferðin aðhöfninni hafði
verið mikil og Martin hafði lengi
virt fyrir sér bæði farþegana,
verkamennina og sportveiði-
mennina.
4. hluti.
— Bráðum fer aftur að rigna,
sagði hann.
— Mér þykir þú segja fréttir,
sagði Kolberg og geispaði stórum.
— Ertu þreyttur?
— Ég svaf ekki nema tvo tíma
siðustu nótt. Við vorum að leita að
einhverjum kauða megnið af nótt-
inni.
— Jæja.
— Jæja, hvað? Og þegar við
höfðum verið að snuðra i sjö
klukkutíma þá kom auðvitað upp
úr dúrnum að þetta var eintómt
píp og kjaftæði.
Kolberg hafði nú farið í jakk-
ann og stakk byssunni á sig. Hann
leit snöggt á Martin og sagði:
— Þú ert dapurlegur. Nokkuð
að?
— Svo sem ekkert sérstakt.
— Jæja, komum þá. Látum ekki
heimspressuna bíða.
Þó nokkur hópur blaðamanna
hafði safnazt saman á skrifstof-
unni, þar sem fundurinn átti að
vera. Þarna var líka lögreglustjór-
inn, og fulltrúinn, og þarna var
sjónvarpsmaður með vél og tvo
kastara. Ahlberg sást hvergi. Lög-
reglustjórinn settist við borðið og
blaðaði ábúðarmikill í skjala-
búnka. Flestir stóðu upp á end-
ann, því að ekki hafði verið séð
fyrir nógu mörgum stólum. Allir
töluðu hver upp í annan. Það var
þröngt og loftið þegar oðið þungt.
Martin reyndi að láta fara lítið
fyrir sér, svo að hann losnaði við
að svara spurningum.
Nokkrum mínútum síðar sneri
lögreglustjórinn sér að fulltrúan-
um og sagði eitthvað. Fulltrúinn
sneri sér að næsta manni og sagði
stundarhátt:
— Hvar í fjáranum er Ahlbérg
niðurkominn.
Skömmu seinna kom Ahlberg
þjótandi, rauðeygður og sveittur
og var enn að básla við að fara í
jakkann.
Lögreglustjórinn reis nú úr
sæti, barði léttilega í borðið með
pennanum sinum:
— Herrar minir, það er mér
ánægja, að sjá hversu margir eru
komnir hér til þessa fundar, sem
boðað var til að heita má fyrir-
varalaust. Og hér sé ég að eru
fulltrúar allra fjölmiðlanna
komnir á vettvang. . . . Mér er
ánægja að tjá ykkur að í flestum
tilfellum hefur umfjöllun ykkar á
þessum sorglega og viðkvæma
atburði verið rétt og ábyrg. Því
miður eru á þessu undantekn-
ingar og ýmiss konar orðrómi
verið komið á kreik, sem er
óviðurkvæmilegt í jafn viðkvæmu
máli.....
Kolberg geispaði hástöfum og
ómakaði sig ekki að taka fyrir
munninn.
— Eins og allir hljóta að skilja
þá hafa okkur borizt ýmsar upp-
lýsingar.....og þær eru að sjálf-
sögðu einkar vandmeðfarnar og
þarf aðsýna þar .... fyllstu aðgát.
Lögreglustjórinn hélt áfram
máli sinu. Martin gægðist yfir öxl-
ina á blaðamanninum, sem stóð
fyrir framan hann og sá að hann
var í óða önn að teikna stjörnu og
hafði ekki skrifað orð niður. Sjón-
varpsmaðurinn hallaði sér leti-
lega að vélinni sinni.
—,...og við förum ekki dult
með það að við erum þakklátir
fyrir alla þá hjálp, sem almenn-
ingur gæti látið okkur í té við
rannsókn. . . . á þessu viðkvæma
máli .... í stuttu máli .... við
þörfnumst hjálpar frá hinum
mikla leynilögreglumanni
----------þ.e. hinum almenna
borgara, eins og við tökum venju-
lega til. ... orðum það venjulega.
/ - . í

Velvakandi svarar í síma 10-100
kl. 1 0.30 -— 1 1.30, frá mánudegi
til föstudags.
0 Útvarpið
og trúmálin
Páll Jónsson skrifar:
,,Kæri Velvakandi.
Oft hefur mér dottið í hug að
biðja þig fyrir nokkrar línur um
mál, sem er mér ofarlega i huga,
þótt ekki hafi ég látið af því verða
fyrr en nú.
Það er víst ekki tízka nú til
dags, að bera fyrir brjósti mál
kirkjunnar og trúmál lands-
manna yfirleitt, en samt langar
niig til að ræða þau mál nokkuð
hér.
A sunnudagsmorgnum kl. 8 f.h.
hefur biskupinn yfir Islandi,
herra Sigurbjörn Einarsson,
morgunandakt í útvarpinu, og
hefur svo verið um nokkurt skeið.
Mér er ekki ljóst hver stjórnar
því, að þessi furðulegi tfmi hefur
orðið fyrir valinu, en ég vil benda
þeim, sem einhverju ráða um
þetta mál, að tími þessi er afar
óhentugur, — og er þá nokkuð
sama frá hvaða sjónarmiði er á
litið.
Nú vita það allir. sem vita vilja,
að biskupinn er kennimaður (að
öðrum ólöstuðum), sem fólkið í
landinu hlustar á, þegar það fær
tækifæri til, og því er þakkarvert,
að slíkt tækifæri skuli gefast
vikulega.
Þess vegna vil ég nú leyfa mér
að nælast til þess, að í stað
morgunandaktarinnar á sunnu-
dögum verði valinn annar tinii —•
t.d. væri prýðilegt, að í staðinn
k .æmi kyöldandakt.
# Þrengt er að
kristinni trú á
ýmsum vettvangi
Það hefur oft komið fram í
blöðunum, að kirkjan hefur óskað
eftir því að útvarpað verði stuttri
bæn eða hugleiðingu í lok útvarps-
dagskrár á degi hverjum. Þetta
hefur ekki fengizt þrátt fvrir ein-
dregin og ítrekuð tilmæli, bæði
kirkjunnar rnanna og annarra.
Mér vitanlega hefur ekki fengizt
skýring á þessari afstöðu, en
flogið hefur fyrir, að það sé ein-
hvers konar stefna hjá þeirri
ágætu stofnun, útvarpinu, að hafa
eins litið af kristilegu efni í dag-
skránni og framast er unnt, til
þess að ekki sé traðkað á trúfrelsi
i landinu. Þessi skoðun héfur m.a.
koniið fram í blaðaskrifum, og nú
síðast kom hún fram i umræðu-
þætti í útvarpinu.
Ef það er stefna þeirra, sem
málefnum útvarpsins ráða, að
skoðanafrelsi og frjálsri skoðana-
myndun sé gert hátt undir höfði í
landinu, eins og ráða niá af há-
stemmdum yfirlýsingum þeirra,
ættu þeir þá ckki að endurskoða
afstöðu sina til þessa máls?
Ef kristin trú og stefna á að
meðhöndlast eins og einhver
meinsemd i rikisútvarpi allra ís-
lendinga, sem langflestir hafa
játað þessa trú, að hverju stefnir
þá?
Þessir ágætu menn, sem sjálf-
s.agt haga sér í sairiræmi við sína
eigin sannfæringu, ættu að at-.
huga það. að kristin trú á meiri
ítök i þessu landi en þeir vilja
vera láta.
# Nauðsyn
eindrægni
og samstöðu
Það, sem hins vegar vekur
nokkra. furðu mína er, að þau
trúfélög, sem hér Iffa góðu lífi,
skuli ekki láta meira frá sér heyra
um þá þróun, sem orðin er, þ.e.,
að sífellt er verið að þrengja
meira og meira að kristninni i
landinu. Sem dæmi um það vil ég
nefna, að nú er mikið rætt um
það, að afnema kristindóms-
fræðslu i skólum, eða a.m.k. að
hafa hana ekki lengur sent
skyldunámsgrein.
Þeir, sem þessu eru fylgjandi,
hafa áreiðanlega ekki hugsað út í
það, að kristindómurinn er óað-
skiljanlegur hluti af menningu
okkar. Þannig er til dæmis erfitt
að ímynda sér, að niikið vit geti
verið í sögukennslu, nema saga
kristindómsins sé höfð til hlið-
sjónar.
Sá tími er nú kominn (er
reyndar kominn fyrir löngu), að
kristnir menti eiga að taka hönd-
um saman, og standa fast saman
um trú sina og verja hana fyrir
ásókn þeirra, sem vilja veg henn-
ar minni.
Sá tími er líka kominn, að þeir,
sem starfandi eru í ýmsum trú-
félögum, eiga ekki að láta
skoðanamun um smáatriði koma í
veg l'yrir slíka samstöðu. Ein-
strengingsháttur af því tagi er til
þess eins fallinn, að grafa undan
þvi málefni. sem þessir hópar
hafa að sameiginlegu markmiði
sinu, sé grantit skoðað.
Þeir eiga að start'a sameinaðir
að þessu markmiði, — því aðeins
inun kirkjan í iandinu Ög kristin
trú standast þá hrið, sem áð henni
ergerð. páll Jónsson."
# Stöðuveitingar
„Ríkisslarfsmaður" skrifar:
Broslegt var að hlusta á
Kristján Benediktsson, talsmann
minnihlutans rnikla i borgar-
stjórn, þegar hann kom frarn í
Fréttaspegli útvarpsins nýlega.
Meðal annars var Kristján grát-
hneykslaður á stöðuveitingum hjá
Reykjavíkurborg, og liélt því
fram, að af 37 borgarstarfsmönn-
um. sem tækju laun eftir hæsta
launaflokki (B-flokki) væri allir
nema „kannski einn“ annaðhvort
flokksbundnir eða „yfirlýstir"
sjálfstæðismenn. Gaman væri að
heyra nánari skilgreiningu
Kristjáns á fyrirbærinu — e.t.v.
heitir það að vera „yfirlýstur
sjálfstæðismaður" ef sá hinn sami
er ekki frammari.
Grandvörum hlustanda datt I
hug á stundinni hvernig stöðu-
veitingum hjá ríkisvaldinu hefur
verið háttað síðan ógæfan dundi
yfir og útdeiling á feitum bitum
fór í gang.
Það er.ekki nóg með. að flokks-
bundnum og „yfirlýstum" fram-
sóknar- og kaupfélagsgæðingum
sé raðað satnvizkulega á garðann.
heldur eru í snatri útbúnar
huggulegar stöður handa þeim.
sem ekki teks't að finna pláss fyrir
með öðrum hætti.
Þegar skoðaðar eru stiiðu-
veitingar Framsóknar fiá því að
ballið byrjaði, kemur ýmislegt i
Ijós, pg flest kyndugt. Stundúm
dettur manni jafnvel i hug,. að
aðalerindi framsöknarmanna i
ráðherrastólana hafi verið það.að
raða í embætti, en stundu.m
bregzt þeim b.ogalistin og láta
kommana lelka á s'ig, eins ’ og
dæmi sanna."
Svipmynd
Guðrún Ölafsdóttir
Ein al' þeim konum, sem í
ratugi hefur sett svip á bæinn
er Guðrún Olafsdóttir. Borgar-
úar hafa séð hana ganga um
göturnar teinrétta, netta og
ávallt svo fallega og snyrtilega
klædda — iðulega í islenzkum
búningi. Guðrún er sjómanns-
kona, með öllum þeim skyld-
um, sem því fvlgir, þegar
maðurinn er á sjó. Eyjólfur
Ölafsson, maður hennar var í
40 ár á togurum, fyrst á Þór-
ólfi, síðan á Agli Skallagríms
s.vni og loks í 10 ár hjá Skipa
skoðun rikisins, áður en hann
lézt.
Auk þess að ala upp börnin
sín og halda heiinili. lét Guð-
rún til sín taka málefni sjó
rnanna. var frá byrjun i Slysa-
varnafélaginu og í stjórn þess
í 50 ár. Og þar vann hún mikið
starf.
En þó Guðrún sé aldamóta
barn, næstum orðin 74ra ára
gömul, situr hún ekki með
hendur í skauti. Við sjáum
hana iðulega koma með
strætisvagninum ofan úr
Laugarásnum niður í bæinn
því í 17 ár hefur hún unnið við
að selja tízkufatnað i
Markaðinum og er þar enn
öðru hverju, — núna allan
daginn meðan útsalan er.
— Það er svo ánægjulegt að
mega halda áfrain að vinna, þó
maður eldist. Það er allt annað
líf að fara út og til vinnu með
góðu fólki. Og samstarfsfólk
mitt er yndislegt og skemmti
legt fólk. Fyrir þaðer ég þakk
lát, segir Guðrún. En það er
slæmt, að skattarnir skuli vera
svo miklir á manni, þegar
inaður er komin á ellilaun og
orðinn 14 barna langamma, að
maður hafi lítið upp úr því.
Það er ekkert að borga ein
hverja skatta og sjálfsagt, en
fyrst maður er til einhverrar
vinnu nýtur, þá er slæmt að
hafa ekki eitthvað upp úr því.
— Annars er ég fjarska
ánægð með lífið, sagði Guðrún
ennfremur. Eg fékk litla íbúð
húsi borgarinnar, í Austur
brún 6, eftir að ég niisst
manninn. Og þó maður þyrft
auðvitað að láta frá sér mikið
af kærum munum við að fara
litið húsnæði og ég sakni alltaf
miðbæjarins og Skugga
hverfisins, þar sem ég bjó
lengst, þá venst það fljótlega.
Það er yndislegt í Laugar
ásnum, þó þar sé veðrasamt
Það er aðeins eitt, sem ég vildi
koma á framfæri og það e
biðstöð strætisvagnsins, sem
er of langt frá þessu húsi, þar
sem býr svo margt aldrað fólk
Annars staðar við götuna eru
einbýlishús, og fólk hefur bíla
svo þeir ibúar þurfa síður
því að halda. Áður en gengið
er frá stéttinni væri gott ef
biðskýlið væri fært aðeins nær
okkur.
— Ahugamál mín utan
vinnunnar? Það er fyrst og
fremst börnin, ömnntbörnin
og Íangömmubörnin. Nú, og
Slysavarnafélagið. Og ég hef
alltaf hal't áhuga á stjórn
málum, var t.d. lengi í stjór
S j á I f s t æði sk v en n afélagsins
Ilvatar.
— E. Pá.