Morgunblaðið - 17.05.1974, Side 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 17. MAl 1974
Sigurður og vinir hans
Kafli úr sögu frá
miðöldum eftir
Sigrid Undset
„Æ, góð séra Eiríkur . . . verið ekki reiður. Það er
maður uppi í seli, sem er að deyja, og þér verðið að
fara þangað tafarlaust til að bjarga sálu hans. Hann
sendi mig hingað til að biðja yður að koma og veita sér
nábjargirnar. Við fórum upp í selið, vegna þess við
urðum hræddir þegar við sáum að gölturinn var
dauður.“
Séra Eiríkur lokaði bókinni og lagði hana á þrepið
við hliðina á Ijósinu. Svo klæddist hann, á meðan
Sigurður sagði honum allt af létta. Þegar frásögninni
var lokið lagði hann höndina á öxl Sigurðar.
„Og fórstu þá einn alla leiðina ofan að um nótt til þess
að sækja mig. Já, þótt þér hafi orðið ýmislegt á, þá
verður þú ekki sakaður um hugleysi. Reyndar hef ég
aldrei efast um hugrekki þitt. En drífðu þig nú úr
vosklæðunum og skríddu ofan í rúmið mitt. Þú ert
sjálfsagt bæði kaldur og þreyttur. En bíddu við —
fyrst verðurðu að fá matarbita.
„Æ, séra Eíríkur, mig langar svo að fá að fara með
yður uppeftir“.
„En.góði minn, þú getur þó varla farið þessa leið í
þriðja sinnið á einum sólarhring?"
Strákar! Pabbi hans Sigga lét um daginn setja nýja hurð
fyrir bflskúrinn. — Hann lét mála eldhúsið. Hann lét setja
teppi á stofuna og veggfóður f herbergið mitt. — Og það, sem
var merkilegast við þetta, var, að hann notaði aldrei nema
aðra höndina við þetta allt. — Og hvernig fór hann að því?
•uuis uueuijs Bjeq ipcjou uunn ruiusnKi
„Jú, ég get það, séra Eiríkur. Ég er ekkert þreyttur
lengur. Ég veit, að ég get hvort eð er ekki sofnað, fyrr
en ég veit, hvernið Helga og ívari hefur reitt af. Og
ókunna manninum auðvitað líka“.
„Jæja“. Séra Eiríkur horfði hugsandi á hann. „Nú,
þú færir nú á hestbaki þetta skiptið. Og ef til vill get ég
notað þig sem meðhjálpara. Þú gætir riðið Silfurfaxa.
Hann er þægilegur og rólegur hestur".
„Æ, já, séra Eiríkur, ég gæt það áreiðanlega".
Hann fór í þurru sokkana ogskóna, sem séra Eiríkur
rétti honum. Inga gamla, ráðskona prestsins setti stóra
skál af mjólk fyrir framan hann, en hún hristi höfuðið
um leið og virtist ekki blíð á manninn. Sigurður
þambaði mjólkina og borðaði þykkan brauðhleif og
kjötbita með, á meðan Séra Eiríkur og Inga gengu frá
hnakktöskunum. Svo gaf presturinn honum bendingu.
„Komdu með mér út í kirkju". Og Inga rétti honum
tendrað ljósker.
Það var heldur óhugnanlegt að sjá ljósið flökta um
legsteinana, en Sigurður var ekkert hræddur að fara
um kirkjugarðinn, þegar hann var f fylgd séra Eiríks.
Presturinn lauk upp þungum kirkjudyrunum. Fóta-
tak þeirra hljómaði um hvelfinguna, þegar þeir gengu
upp að altarinu. Lyktin af reykelsi og kertaljósum
fylltu Sigurð hátíðakennd.
Séra Eiríkur kveikti á stóru kerti og rétti Sigurði
það ásamt meðhjálparabjöllu úr silfri. Síðan opnaði
hann helgidóminn. Sigurður hafði aldrei komizt svona
nálægt því allra-helgasta. Hann hneigði höfuðið djúpt í
andakt og hringdi litlu bjöllunni á meðan séra Eíríkur
stakk hvítu leðurskjóðunni, sem innihélt líkama
Krists, inn á brjóst sér. Sigurður kraup á kné og ákvað
með sjálfum sér að frá þessari nóttu skyldi hann
leggja allt kapp á að vera góður, eða að minnsta kosti
betri en fyrr og hætta að segja svona mikið ósatt.
Séra Eiríkur gaf honum merki um að standa á fætur
og ganga fyrir framan hann með ljósið og silfurbjöll-
una.
Úti fyrir biðu Inga og Haraldur, vinnumaðurinn,
með hestana. Þau krupu fyrir hinu heilaga sakra-
menti, sem presturinn bar á brjóstinu, en Sigurður sté
á bak Silfurfaxa og séra Eiríkur á rauðbrúnan fjör-
hest. Inga rétti Sigurði skikkju með hettu og áminnti
hann um að vefja henni vel um sig. Hún kom sér vel,
því honum var ennþá kalt, enda þótt hannværi kominn
í þurrt á fæturna.
Síðan hljóp Inga á undan og opnaði hliðið. „Munið að
senda boð til Draumþorps strax“, sagði presturinn.
£Nonni ogcTVIanni Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
En allt fór á sömu leið. Klárinn lét okkur berja
sig alveg eins og við vildum, en ekki datt lionum í hug
að rísa upp. Það var eins og liann vissi ekki af allri
barsmíðinni.
„Ég beld, að liann finni ekkert til, þegar við berjum
hann“, sagði ég.
..Heldurðu ekki?“
„Nci, ég held, að bann finni það ekki. Við getum
ekki slegið nógu iast í, á meðan við sitjum á baki“.
..Hvað eigum við þá að gera, Nonni?“
„Eg lield, að það sé bezt, að ég fari af baki. Og svo
fer ég aftur fyrir bann, og þá skaltu sjá, livernig fer“.
Og þetta gerði ég.
Ég fór af baki, fékk Manna tauminn og gekk aftur
fyrir klárinn.
„Svipuna'1 mína liafði ég reidda í hendinni.
„Varaðu þig nú, Manni“, sagði ég. „Dettu nú ekki
af baki, þegar liann stekkur á fætur. Nú byrja ég.
Heldurðu vel í snærið?“
..Já, þér er óbætt að byrja“.
Ég sá, að klárnum var ekki um þetta. Hann leit til
Iiliðar og gaf mér hornauga.
Ég gekk nií fáein skref frá honum, reiddi upp keyrið
báðum höndum, stökk að hestinum og kallaði og grenj-
aði eins hátt og ég gat.
Tryggur bjálpaði til og gelti ákaflega.
Klárinn sperrti upp eyrun.
„Varaðu þig, Manni“, kallaði ég ennþá einu sinni.
Og nú lét ég böggin dynja á klárnum af öllu afli.
Þetta lireif. En margt fer verr en ætlað er.
Klárinn, þessi spektarskepna, rauk nú upp eins og
byssubrenndur, prjónaði upp og stóð næstum því upp
á endann á afturfótunum.
Manni rann niður hrygginn og alla leið aftur að
tagli. Hann rak upp hljóð og kallaði:
„Nonni, lijálpaðu mér! Ég dett!“
..Slepptu ekki snærinu. Haltu þér fast í snærið!“
Honum tókst að vefja því um höndina, annars liefði
hann dottið aftur af hestinum.
Hann liékk aftur á lend.
fTlcÖThoiQunkckffinu
— Éfe þori ad veðja, að þú get-
ur ekki upp á, f hvað ég lét hafa
mig f dag...
— Hann hefur klippt mig
sfðan ég var þriggja ára...
— Geturðu ekki fundið þér
annað tré??? — Ég er með
höfuðverk. ..