Morgunblaðið - 14.06.1974, Qupperneq 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, KÖSTUDAGUR 14. JUNI 1974
Hildur Vilhjálmsdótt
ir — Minningarorð
F. 26. ágúst 1936.
D. 6. maí 1974.
„Sorgin gleymir engum,“ segir
Tómas Guðmundsson í Þjóðvísu
og örugglega hefur enginn kvart-
að undan afskiptaieysi hennar.
Hins vegar geta komið þeir tímar,
að manni finnst hún leggja sumt
fólk í einelti og hugsa éjg, að þeir,
sem eiga um sárast að binda við
fráfall Hildar Viihjálmsdóttur,
þekki þá tilfinningu. Nú eru tæp’
tvö ár sfðan Vilhjálmur faðir
hennar dó. Þá fannst okkur erfið-
ur biti í háis, að hann skyldi vera
allur, samband hans og Gunnu
var eins og skapað fyrir eilifðina
Fráfall Hildar í lffinu miðju, frá
manni og þremur börnum, yngsta
aðeins eins og hálfs árs, er óbæri-
legt. Tvisvar með stuttu millibili
slær sorgin sömu fjölskylduna af
öllu afli.
Það er ekkert hægt að segja,
t Útför föður okkar
JÓNS BJARNA ÓLAFSSONAR
frá Hvammeyri,
Tálknafirði, sem andaðist að Hrafnistu 6. þ.m dalskirkju laugardaginn 1 5 júní kl 14. fer fram frá Stóra*Laugar-
Bömin.
t
Maðurinn minn,
ÞÓRIR KJARTANSSON,
Bræðraborgarstíg 15,
andaðist i Landspitalanum 1 2 þ m.
Steinunn Sveinsdóttir.
t
Eiginmaður minn og faðir,
KRISTMUNDUR BJÖRNSSON.
Vesturbrún 14,
lést í Borgarspítalanum þann 1 1. júní.
Hallfriður Ólafsdóttir,
Karl Kristmundsson.
t
Systir okkar og frænka,
GUÐRÍÐUR KRISTÓFERSDÓTTIR, BONNESEN
frá Vindási,
andaðist á sjúkrahúsi í Kaupmannahöfn 5. júní s.l. Jarðsett verður að
Skarði i Landsveit laugardaginn 1 5. júní kl 2.
Fyrir hönd systra og systkinabarna,
Karen Kristófersdóttir,
Kristin Elíasdóttir.
t
Móðir okkar.
ELÍSABET JÚLÍUSDÓTTIR,
Hlíðarvegi 149, Kópavogi,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju laugardaginn 1 5. þ.m. kl. 10.30
f.h.
Margrét Hinriksdóttir, Valur Hinriksson,
Gylfi Hinriksson, Bragi Hinriksson.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og útför
ERLUJÓHANNSDÓTTUR
Friðgeir Olgeirsson,
Oddný Gunnarsdóttir.
Jóhann Sigurjón Friðgeirsson, Pála Björg Pálsdóttir,
Jóhann Tryggvi Jóhannsson.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug við fráfall og útför
eiginmahns míns, föður, tengdaföður og afa,
ÓSKARSARNGRÍMSSONAR
Einnig sendum við hugheilar þakkir til lækna og starfsfólks deild 4 d,
Landspítalanum.
Guðrún B. Sigurgeirsdóttir,
Laufey Óskarsdóttir, Óskar Guðmundsson,
Hafsteinn Óskarsson, Aase Óskarsson,
Arnbjörn Óskarsson, Sólveig Haraldsdóttir,
Sigurgeir Óskarsson
og barnabörn.
við, sem þetta snertir, finnum að
tilfinningar okkar eiga sér ekki
samsvörun í neinum orðum. Það
er ekki hægt að horfast í augu við
dauðann frekar en sólina, samt
getur okkur fundist sá dauði, sem
biður okkar allra hiægilegur í
samanburði við þann sársauka,
sem ástvinamissir veldur. Sá, sem
elskar, er glataður, í þeirri merk-
ingu, að sorgin á alltaf höggstað á
honum, það er alltaf hægt að særa
okkur í gegnum ástvini okkar.
Það er gömul hugmynd hjá mann-
kyninu, að lausnin sé að leggja
aldrei ástfóstur við neitt og brynj-
ast þannig gegn dauðanum, sem
jafngildir í rauninni að brynjast
gegn lífinu, því hvers virði er líf
þess, sem þykir ekki vænt um
neitt? Við kjósum frekar að taka
áhættunni af því að elska.
Við Hrafnhildur kvöddum Hildi
og Sigga í ágúst síðastliðnum,
skömmu áður en við fórum út.
Hildur var eins og skólastelpa
með fléttur og ólgaði af lífi. Mán-
uði síðar fréttum við í bréfi, að
hún væri alvarlega veik, við vor-
um þá á ferðalagi og reyndum af
alefli að hugsa ekki til enda þá
möguleika, sem blöstu ógnandi
við. Á tfmabili skildist okkur, að
hún væri á batavegi, síðan aftur
þessi martröð og nú í morgun
kemur bréf um að hún sé dáin.
Ótrúlegt fyrir okkur, sem sáum
hana síðast rétt áður en hún
veiktist, að svona mikið líf skuli
geta fjarað út á níu mánuðum. Ég
reyni að gera mér í hugarlund
tilfinningar ykkar: Siggi og Guð-
rún, Gunna og Jódís. Sjálfum hef-
ur mér aldrei brugðið eins við
nokkurri frétt.
Við frændsystkinin kölluðum
hana Hildi stóru, til aðgreiningar
frá Hildi litru og svo líka af því
hún var fyrsta barnabarn afa og
ömmu. Með tilliti til þess hvernig
þær systurnar geta látið með
þessi þrjátíu börn og barnabörn,
sem þeim hafa áskotnast, getur
maður ímyndar sér þann at-
burð, sem Hildur. hefur verið og
það atlæti, sem hún hefur fengið
á meðan hún var ein um hituna.
Svo mikið er víst, að það var eng-
in væfla.semspratt fyrst úr túm á
Öldugötunni, mér dettur helst í
hug lýsing Laxdæluhöfundar á
Guðrúnu Ósvífursdóttur en um
hana segir, „að í þann tíma þóttu
allt barnavipur (hégómi), það er
Guðmunda
Fædd: 12. marz 1930
Dáin: 7. júní 1974
Og hver á nú að blessa blóm
og dýr
og bera fuglum gjafir úl á
hjarnið
og vera svo í málí mild
og skýr.
og minni í senn á spekinginn
og barnið
og gefa þeim, sem götu
rétta flýr
hið góða hnoða, spinna
töfragarnið?
Svo þekki hvor, sem þiggur
hennar beina,
að þar er kona mikla
hjartahruna.
(D.S.)
I dag kveðjum við elskulega
frænku. A sifkum stundum sækja
minningarnar á hugann. Við sem
vorum vön að dvelja á yndíslega
heimili hennar, eigum ógleyman-
legar minningar um frábæra gest-
aðrar konur höfðu í skarti hjá
henni“. Við ólumst upp undir
sama þaki og það var mikill heið-
ur að eiga svona fallega frænku
með bein í nefinu. Fyrir mér er
hún fyrsti táningurinn f heimin-
um, þetta fólk, sem á árunum
1950 til '60 fór að ganga í galla-
buxum, dansa rokk og brjóta í
bága við fullorðið fólk. Hún
stendur mér lifandi fyrir hug-
skotssjónum þegar hún kom með
rokkið í húsið og reyndi að sýna
ömmu fram á, að það væri hægt
að syngja „Nú vörið er' komið“
öðruvísi en „með sínu lagi“. Hún
er ffrsta manneskja, sem ég tók
eftir að færi til útlanda, meira að
segja Frakklands og mér er minn-
isstætt þegar hún kom aftur og
við hópuðumst kringum þessa sól-
brúnu, Ijóshærðu og lífsreyndu
frænku okkar. Þegar Siggi kom
til sögunnar var ljóst, að ævintýr-
in voru farin að gerast fyrir al-
vöru og við þóttumst eiga í honum
hvert bein. Þegar þau giftu sig
var ég í sveit f Flóanum og horfði
langeygur í áttina til Reykjavíkur
og við Sigrún systir sendum
fyrsta heillaóskaskeyti á ævinni,
til að geta átt þátt í þessu mikla
hamingjuundri.
Sá, sem hefur verið viðstaddur
fæðingu, gleymir aldrei þeirri
blöndnu tilfinningu hryllings og
lotningar andspænis nýju lífi,
sem eftir níu mánaða undirbún-
ing brýtur sér leið út f veröldina.
Ekkert finnst manni veikbyggð-
ara en nýfætt barn,— fyrr en varir
er maður farinn að dást að þeirri
elju, mér liggur við að segja bjart-
sýni, sem það býr yfir og kemur
því til að vera sýknt og heilagt að
horfa á alla skapaða hluti, hreyfa
tær og fingur og ná smátt og
smátt valdi á likama sínum og
veröldinni umhverfis. Fyrr en
varir er barnið byrjað að skríða,
ganga og áður en maður nær að
snúa sér við er það orðið sjálf-
bjarga manneskja, sem athafnar
sig með svo miklu öryggi, að
manni sést yfir allt fumið, fálmið
og tilhlaupin, sem liggja að baki.
Samt er einn aðilí, sem veit hvað
hver einstaklingur vigtar og kann
uppá tíu fingur bað gleðiblandna
stríð, sem liggur að baki hverri
manneskju, — móðirin. ÞeSs
vegna er þinn missir mikill, elsku
Gunna, en ég trúi því, að sú ástúð,
sem þú hefur miðlað öllum, sem
umgangast þig og sem allir bera
til þín, verði þér stoð og styrkur.
Engum nema aðstandendum
Hildar er fært að gruna þann
harm, sem nístir-Sigga, Guðrúnu
Hrund og synina tvo. Við, sem
fylgdumst með Hildi og Sigga
fyrstu búskaparárin á Öldugöt-
unni og vorum daglega vitni að
því hvernig tvær manneskjur
með hendurnar tómar af öðru en
ódrepandi vilja og dugnaði, reistu
heimili, eigum bágt með að sjá
dauðann skilja þessi samhentu
hjón. í hugum okkar lifir nú
mynd Hildar, í mínu hugskoti
heldur áfram mynd heilsteyptrar
konu, sem sameinaði fullkomlega
ákveðni og blíðu. Megi það hug-
rekki, sem einkenndi hana,
styrkja börn hennar og eigin-
mann, móður, systur og okkur öll.
Aix-en-Provence
14. maf 1974
Pétur Gunnarsson.
Horfin er af sjónarsviðinu ung
og elskuleg eiginkona og móðir á
fegursta skeiði ævi sinnar.
Hildur Vilhjálmsdóttir var dótt-
ir hjónanna Guðrúnar Þorgeirs-
dóttur og Vilhjálms Eyþórssonar,
sem látinn er fyrir tæpufh tveim
árum — langt um aldur fram —.
Hún fæddist á Öldugötu 25A, hér
f Reykjavík. Það var mikil birta
yfir þeim dögum og mikil var
gleði ungu foreldranna, einnig
móðursystkina, og afa og ömmu,
þegar þessi fallega telpa leit
fyrst dágsins Ijós og mikils ástrfk-
is naut hún.
Afi hennar og amma, Þorgeir
og Jódís, höfðu af frábærum
dugnaði búið sér og börnum sín-
um fallegt heimili á Öldugötu
25A. Ljúft er að minnast ömmu
Hildar, Jódísar Amundadóttur,
sem var tnikil gáfu- og mann-
kostakona, hógvær, léttstíg og ljúf
í lund gekk hún um stóra húsið og
gladdist með börnum sínum,
tengdabörnum og barnabörnum.
En um alllangt skeið bjuggu þær
systur allar, Guðrún, Sigríður og
Guðmunda, dætur þeirra hjóna
Jódisar og Þorgeirs, á Öldugötu
25A, og þar fæddust flest börn
þeirra. Þar bjó einnig Einar son-
ur þeirra Jódísar og Þorgeirs til
dauðadags.
I þessum stóra hópi hjarta-
hlýrra ættingja ólst Hildur upp og
var áður en varði orðin ung og
falleg stúlka, óv'enjulega prúð og
fíngerð, en prýðilega greind og
dugleg svo að af bar.
2. júlí 1960 giftist Hildur Sig-
urði Þórðarsyni, sem þá var við
nám í Háskóla Islands. 1 samein-
ingu unnu þau að því að byggja
upp fallegt heimili fyrir fjölskyld-
una. Þau eignuðust 3 elskuleg
börn, Guðrúnu Hrund, sem nú er
13 ára, Arnar Þór, 7 ára og svein-
inn unga, Andra Vilhjálm, sem
aðeins er á öðru aldursári. Á
heimili þeirra Hildar og Sigurðar
rfkti sá andblær ástúðar og hlýju
milli foreldranna og milli barn-
anna og foreldranna að með öllu
er það ógleymanlegt þeim er til
þekktu.
Nú var sigurinn unninn, Sig-
urður var fyrir nokkrum árum
orðinn virtur tannlæknir hér í
borg. Framtíðin virtist blasa við
björt og himinn hamingju þeirra
var heiður og án skýja.
Allir, sem til þekkja, vita, hve
hér hefur gerzt mikill sorgarat-
burður, þegar Hildur veikist svo
hastarlega að öll sund til bata
lokuðust. Þó finnst mér, að það
væri ekki að hennar skapi að
mörg orð yrðu um það höfð. Ást-
vinum sínum hvarf hún, óbuguð,
sterk og óttalaus yfir landamæri
lífs og dauða.
Trúin og traustið á kærleiksrík-
an Guð er kannski það eina sem
veitir sálinni frið á þeirri braut
sorgar og saknaðar, sem ástvinir
Hildar ganga nú. Við vitum líka,
,,að öll él birtir upp um síðir“
hversu dimm sem þau eru, þó að
S. Kristjánsdóttir
risni og hlýju, sem alltaf virðist
svo eðiileg. Enga konu hef ég
þekkt sem betur kurim að taka á
móti gestum, láta þeim líða vel og
finna að þeir væru velkomnir.
Hver hlutur, er hann handlék,
virtist fá aukið gildi við það eitt
að hún snerti hann.
Létt skap hennar, smekkvfsi og
sterkur persónuleiki, allt verkaði
þetta svo sterkt á okkur, er kynnt-
umst henni, að seint mun yfir
f.vrnast.
Nú er leiðir skiljast. er okkur
sem áttum samleið með henni,
þakklæti efst í huga, þakkir f.vrir
umh.vggju og ást. Dugnaður og
þrek sem hún sýndi í sjúkdöms-
legu sinni, hefur verið aðdáunar-
vert.
Við hjönin og sonur okkar
þökkum allar ógleymanlegar sam-
verust undir.
Elsku amina, Hafsteinn. frænd-
systkini og Pabbi, ég vildi geta
sagt einhver huggunarorð, nú
þegar þetta stóra skarð er höggvið
í fjölskyidu okkar. En við eigum
minningar, yndislegar minningar,
sem aldrei verða frá okkur
teknar.
Adda.