Morgunblaðið - 15.10.1974, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 15. OKTÓBER 1974
31
Minning:
Valdemar Halldórsson
bifreiðaeftirlitsmaður
Fæddur 15. aprfl 1923.
Dáinn 31. ágúst 1974.
Dauðinn er lögmál, sem við öll
verðum að hlíta fyrr eða siðar, og
fyrir hendi hans falla jafnt fögur
tré sem feysknir stofnar.
Gott dæmi um það er hið
skyndilega og óvænta fráfall
Valdemars Halldórssonar bif-
reiðaeftirlitsmanns á Húsavfk,
sem að höndum bar að kvöldi hins
31. ágústss.l.
Valdemar var maður á góðum
aldri, þá hann Iézt, eða nánar til
tekið 51 árs að aldri, og munu
KarlSmári
Magnússon
Það var fyrir þremur árum, sem
fundum okkar Kalla bar fyrst
saman í Vínarborg. Kynni okkar
tókust fljótt og snemma varð mér
ljóst, að við áttum mörg sameigin-
leg áhugamál. Við þræddum
nostursamlega kvikmyndahús og
kaffihúsin, ef ekki var setið að
öðrum andans málum öllum,
okkar gömlum félögum hans,
þótti brátt vænt um Kalla, trygg-
ur f lund, hjálpsamur, góðgjarn,
en gat verið skapmaður mikill, ef
því var að skipta. Vinskapur okk-
ar Kalla varð brátt einlægur og
náinn.
Kalli var mesti dugnaðarforkur,
fullur af krafti og áhuga á þvf,
sem hann tók sér fyrir hendur, en
kunni að meta með ágætum lífs-
ins þægindi og gæði. Mér er
minnisstætt, þegar Kalli og mág-
ur hans stóðu í smíðum í íbúð
þeirra og þeim fidonskrafti, sem
einkenndi vinnu hans. Eins mun
ég aldrei gleyma góðri ferð, sem
við fórum um Austurríki, þegar
tók að vora. Það var eins og Kalli
skynjaði að lífið er stutt. Hann
vildi nýta æskuárin sem best og
njóta þess, sem lífið býður upp á
hverju sinni. Þvi er mér þungur
harmur í huga, að vinur minn
Kalli er horfinn svo snögglega frá
öllum sínum ætlunarverkum.
Það er undarlega erfitt að trúa
því, að Kalli sé horfinn sjónum
okkar og með hryggð i huga
þakka ég honum góð kynni og
ógleymanlegar samverustundir á
undanförnum árum.
Að lokum votta ég foreldrum
hans, systkinum og venslafólki
samúð mína.
Ólafur Klemensson.
Ekki voru kynni okkar við Karl
löng, en þau voru góð. 1 fyrra-
vetur hóf hann störf sem húsvörð-
ur f Iþróttahúsi Háskólans. Vann
hann það starf ásamt föður sfn-
um, Magnúsi Péturssyni, sem hef-
ur þar haft umsjón um árabil og
verið vinsæll fyrir. Var samstarf
þeirra hið bezta og þótt Karl hafi
ekki verið lengi f starfi er hann
lézt, þá minnumst við hans allir
með hlýhug og þökkum honum
góð kynni og störf þau, sem hann
vann fyrir okkur.
Fjölskyldu hans og aðstendend-
um vottum við dýpstu samúð og
vonum að góðar minningar verði
þeim huggun f sárum harmi.
Hafi hann heila þökk fyrir sam-
fylgdina.
Körfuknattleiksdeild l.S.
flestir hafa vænzt samferðar hans
um ókomin ár. Hann var fullur
starfsorku, lffslöngunar og lífs-
gleði, hamingjusamur og sáttur
við tilveruna þegar kallið kom.
Hann var heimilisfaðir góður,
sívökull yfir velferð sinni og
sinna og er fráfall hans af þeim
sökum ennþá tilfinnanlegra þeim,
er næst standa.
Valdemar var af þingeysku
bergi brotinn og hirði ég eigi um
að rekja ættir hans til langmæðra
eða langfeðra. Foreldrar hans,
Níelssínu Valdemarsdóttur og
Halldór Eiríksson þekkti ég mæta
vel. Þau voru góðir fulltrúar
íslenzks alþýðufólks og hinnar
svokölluðu aldamótakynslóðar.
Hjá þeim dvaldi ég eitt sinn
vetrarlangt og naut umhyggju
þeirra sem sonur væri, en eigi
óviðkomandi maður, og er mér sú
dvöl bæði minnisstæð og hugljúf.
Valdemar naut ekki langrar
skólagöngu á yngri árum, en
hann tileinkaði sér dyggðir
foreldra sinna, og vökul greind
ásamt dugnaði og farsælum
hugsunarhætti urðu honum hald-
gott vegarnesti á lífsins leið.
Hann var f mínum augum hinn
sanni manndómsmaður, eða með
öðrum orðum maður sem alltaf
mátti treysta og stefndi alltaf að
hærra og hærra marki. Hann var
alltaf vaxandi maður. Slfkir menn
eru fágætir, en þeirra er gott að
minnast.
Kynni okkar Valdemars voru
löng orðin og náin að lokum. Mér
var kunnugt um það, að hann átti
kost á betri atvinnustöðu
gegn því að hann yfirgæfi sína
heimabyggð, en slíkt var i hans
augum óhugsandi og hrein svik
«ið allt sem honum var heilagt.
Þörunn Amóra Sturlu-
dóttir frá Bolungavík
I Húsavík var hann borinn og
barnfæddur, þar stóðu rætur
hans dýpst og þar vildi hann una
ævi sinnar daga og gefa æskuum-
hverfinu starfskrafta sína. Af
þessu ræð ég, að Valdemar var
einn af þeim sem hafði sálar-
þroska til að sjá hið smáa í hinu
stóra og hið stóra í hinu smáa. Lff
hans var ekki í þvi fólgið að klífa
mannfélagsstigann eða troða sín-
um skoðunum upp á aðra, heldur
miklu fremur í þvf að gefa gott
fordæmi og duga samferðamönn-
unum.
Valdemar lagði ýmis störf fyrir
sig. Ungur var hann f sveit meira
og minna og vandist landbúnaðar-
störfum. Einnig vann hann við
útgerð og sjósókn á yngri árum,
en lengst af stundaði hann bif-
reiðaakstur eða allt til hann tók
við stöðu bifreiðaeftirlitsmanns í
Húsavík og Þingeyjarsýslum árið
1960.
Hann var jafnan heill i störfum
og lagði alúð við þau, og á síðari
árum tók hann sívaxandi þátt í
félagsmálum bæði í Húsavík og
víðar.
Valdemar var gæfumaður í fjöl-
skyldulífi sínu og skóp hann þá
Framhald á bls. 39
Síðastliðinn laugardag var til
moldar borin frá Hólskirkju í Bol-
ungarvík, einn af elstu borgurum
þess byggðarlags, Þórunn Sturlu-
dóttir og er að henni mikill sjón-
arsviptir, hún var Bolbíkingur í
orðsins fyllstu merkingu.
Þórunn var fædd í Skálavík í
Hólshreppi 20. september 1891,
en fluttist ung að árum til Bol-
ungarvíkur, þar sem hún dvaldist
æ sfðan og undi hag sfnum vel.
Hún tók virkan þátt í félagslífi,
en sérstakri tryggð tók hún við
kvenfélagið „Brautin", enda átti
hún sæti í nefndum félagsins um
ára raðir einkum þeim er vörðuðu
mennúðarmál einnig var hún full-
trúi þess á Kvenfélagssambands
þingum.
Fyrr á árum var öflugt menn-
ingar og félagslíf í Bolungarvík
og voru ekki taldir tfmarnir sem
fólk lagði fram til að efla það,
leiklist og söngur var mjög f
hávegum, undirbúningur var oft
æði mikill allir búningar saum-
aðir og æft heima á heimilum.
Þarna naut Þórunn sín vel, hand
lagin og frumleg og hafði yndi af
öllu félagslífi, hún var einnig
virkur söngfélagi í kórum og í
kirkjukórnum í marga tugi ára.
Hún giftist ung Benóný Sigurðs-
syni, hann var skarpgreindur
maður, ljúfur, góður og glaður og
var tfðum gamansamur. Þau voru
alla tíð mjög samrýmd, bæði fróð-
leiksfús og söngelsk. Þau áttu
eina dóttur barna en misstu hana
unga. Fósturdóttur áttu þau,
Jónínu Elfasdóttur, tóku hana
kornunga, er þá hafði misst !
móður sína og naut hún svo mik-
illar ástúðar og umhyggju hjá
þeim að mörgum varð á að gleyma
því, að hún væri ekki þeirra skil- '
getin dóttir og gáfu henni þannig
þann fjársjóð sem mölur og ryð fá
yffirsýn
yffir
reksturinn
Addo bókhaldsvélar aSstoða stofnanir og fyrirtæki um allt land við að
fylgjast með rekstrinum. Addo er löngu þekkt fyrir gangöryggi, léttan
áslátt og hljóðláta vinnslu. Vélarnar má programera fyrir ólíkustu
verkefni, svo sem launabókhald, birgðabókhald, viðskiptamannabók-
hald, svo eitthvað sé nefnt. Með sjálfvirkum spjaldíleggjara má auka
færsluafköst um 40%. Fullkomin þjónusta, kennsla og aðstoð við
uppsetningu á bókhaldi ef óskað er. Leitið nánari upplýsinga um verð
og gerðir.
KJARANhf
skrifstofuvélar & -verkstæði Tryggvagötu 8, simi 24140
ei grandað og ávaxtaðist síðar við
uppeldi barna hennar og þess
nutu þau Þórunn og Benóný á
efri árum, því fátítt mun að börn
sýni ömmu sinni og afa slíka um-
hyggju sem þau gerðu enda voru
þau sólargeislarnir þeirra. Þau
hjónin áttu bæði við langa og
stranga sjúkdómslegu að stríða,
en Benóný lést fyrir nokkrum
árum. Fósturdóttirin og hennar
fjölskylda reyndist þeim svo vel,
að ég get vart hugsað mér að
meira hefði verið hægt að gera.
Jónína var svo gæfusöm að giftast
góðum manni er var henni sam-
huga í því að gera allt fyrir þau er
frekast var unnt. Þegar faðir
minn og móðir byrjuðu sinn bú-
skap, keyptu þau hús með þeim
Þórunni og Benóný. Mikill vin-
skapur vár með þessum tveim
heimilium og stundum sem
eitt. Þarna fæddist ég og ólst upp
til sjö ára aldurs, en þá keypti
faðir minn annað hús ekki langt
frá, og vináttan hélst óbreytt.
Allar mínar bernskuminningar
eru tengdar þessum hjónum, sem
voru mér sem aðrir foreldrar, þau
höfðu á mér mikið dálæti sem
aldrei breyttist. Þórunn kenndi
mér að lesa og skrifa og sýndi hún
mikla þolinmæði við það, þvf
nemandinn átti ekki gott með að
festa hugann við lestur. Ég
minnist þess hve ég var undrandi
þegar ég var búin að stafa orð, en
gat ekki kveðið að því, þá gat Tóta
það þótt hún stæði yfir við eldavél
og sæi ekki á bókina. Við áttum
marga ljúfa stund saman. Hún
kenndi mér mikið af gömlum
vísum og þulum við sátum oft
saman f rökkrinu í skímunni frá
glóðinni í eldavélinni og þá fórum
við gjarnan með „Ríðum og ríðum
til loga landa, þar sem eldurinn
aldrei deyr“ o.s.frv. og margt
fleira. Öll jól fram á fullorðins ár
eru tengd þeim á einhvern hátt,
allar þessar minningar eru
bjartar og með árunum hefi ég æ
betur fundið hvað vinátta Tótu og
Benónýs hefur verið mér mikils
virði og ég þakka guði fyrir að
hafa fengið að njóta þeirrar
tryggðar og elsku svo lengi. Nú
fyrir nokkrum árum þegar ég
kom til Tótu gaf hún mér nokkur
gömul ljóð, sem hún bað mig að
varðveita, þar á meðal var
„Verónikukvæði" sem nú er í
fárra eigu og einnig gamlar bænir
sem hún hafði sérstakar mætur á.
Með einni af þessum bænum
kvéð ég nú þessa elskulegu vinu
mfna og megi guð launa henni allt
það er hún var mér og leiða hana í
himin sinn.
I náðar nafni þínu
nú vil ég sofna Jesús
bið ég i brjósti minu
blessaður hvili Jesús,
sveipi svo í klæðum
síns réttlætis Jesús
að í himna hæðum
hjá þér lendi Jesús
mér í mótgangsmæðum
miskunn, góði Jesús
dreyrar úrdýpstum æðum
dreif þú á mig, Jesús.
H.P.
Öllum ástvinum Þórunnar bið
ég blessunar guðs.
Hólmfrfður.