Morgunblaðið - 13.06.1975, Blaðsíða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 13. JÚNl 1975
Sigríöur K. Sigurðar-
dóttir - Minningarorð
Fædd 8. ágúst 1903.
Dáin 27. desember 1974.
Fregnin um lát Sigríðar Sigurð-
ardóttur kom sem reiðarslag yfir
okkur vini hennar. Það lá svo
fjarri, að dauðinn sækti heim
þessa konu, sem gædd var svo
miklum lffsþrótti og lífsvilja.
Enga manneskju hef ég þekkt,
sem hefur elskað lífið svo heitt,
dáðst að fegurð þess og notið þess
í jafn ríkum mæli sem hún.
Sigríður Kristín, sem hún hét
fullu nafni, var fædd í Melshús-
um á Akranesi 8. ágúst 1903 og
ólst þar upp. Reyndar átti það
fyrir Sigríði að liggja að setja á
stofn heimili sitt á Akranesi og
þar bjó hún alla tíð.
Foreldrar hennar voru
sæmdarhjónin Sigurður Jónsson
og Kristin Árnadóttir. Sigurður
var sjómaður, þrekmikill og mjög
farsæll í starfi.
Kristín, sem ættuð var úr
Hafnarfirði, þótti tíguleg í fasi og
húsmóðir mikil. ,Þau eignuðust 8
börn, 1 dó á fyrsta ári.
Systkini Sigríðar, sem upp kom-
ust, voru: Júlíana, Aðalbjörg,
Árni, Júlíus, Sveinsína og Ingileif
og þá Sigríður sem var næst
yngst.
Eftir lifa: Júlfana, fyrrv. sim-
stöðvarstjóri í Borgarnesi, Svein-
sína, húsmóðir i Borgarfirði, og
Ingileif, húsmóðir í Hafnarfirði.
Öll voru þau systkini viður-
kennt sæmdarfólk, þekkt fyrir at-
orku og framtakssemi. Sérlega
var samheldni þeirra mikil alla
tíð.
Árið 1923 er mikið hamingjuár
í lífi Sigríðar er hún giftist Jó-
hanni B. Guðnasyni síðar bygg-
ingarfulltrúa á Akranesi. Foreldr-
ar hans voru Guðni gestgjafi Þor-
bergsson á Kolviðarhóli og kona
hans Margrét Jónsdóttir. Voru
þau á þeim tíma víðþekkt fyrir
rausn og skörungsskap.
Snemma mun hafa borið á tón-
listarhæfileikum Sigriðar, og rétt
eftir fermingu hóf hún að syngja í
kirkjukórnum. Hélt hún því
áfram alla ævi og mun sennilega
eiga met á þeim vettvangi, sem
vart verður hnekkt.
Þetta var örlagaríkt spor, því að
þar átti Sigríður eftir að hitta
lifsförunaut sinn.
Það hjónaband var sannkallað
ævintýri lífs þeirra, svo frábær
var sambúð þeirra. Þau eignuðust
tvo syni: Ríkharð húsasmíða-
meistara kvæntur Guðbjörgu
Sigurðardóttur. Búa þau í Gröf f
Miðdölum í Dalasýslu og eiga 2
börn. Yngri bróðirinn er Sveinn
verkamaður á Akranesi kvæntur
Ingibjörgu Kristjánsdóttur og
eiga þau 7 börn.
Sveinn var kvæntur áður og á
uppkominn son, Jóhann, frá því
hjónabandi.
Báðir eru þeir bræður drengir
góðir, sem hafa fengið rikulega í
arf mannkosti og tónlistarhæfi-
leika foreldra sinna.
Á þeim árum er Sigríður var að
hefja söngferil sinn voru hvorki
aðstæður né efni til söngnáms.
Veit ég að innst inni tók Sigríður
þetta nærri sér, en síðar meir
hafði hún möguleika að sækja
tima hjá Róbert Abraham, Sig-
urði Birkis, o.fl.
Sigriður söng i útvarpið á
stríðsárunum í 3—4 skipti og
hlaut mikið Iof fyrir. Var þá út-
varpað beint og mun því miður
ekkert hafa varðveitzt af þeim
sön^ á stálþræði eða plötum.
Sigríður hafði óvenju fagra,
hreina og silfurtæra sópranrödd.
Örlögin höguðu þvi þannig, að
það voru fyrst og fremst Akur-
nesingar, sem fengu að njóta list-
rænna hæfileika Sigriðar.
Ég held, að íbúar staðarins hafi
í raun og veru lengi, fyrst framan
af ekki gert sér grein fyrir, hvers
konar dýrgrip þeir höfðu sín á
milli sem Sigríður var.
En þetta átti eftir að breytast og
á 70 ára afmælinu kom í ljós mikil
virðing, vinarhugur og hlýja
bæjarbúa til Sigriðar, þar sem
henni var haldið veglegt samsæti
og færðar stórar gjafir. Þetta
gladdi Sigriði óvenju mikið og
yljaði inn að hjartarótum.
Það var ekki aðeins á söngpalli
kirkjunnar að Sigriður lét til sín
taka. Hún tók mikinn þátt í
félagsmálastarfi í Slysavarnar-
félaginu, Kvenfélaginu og Góð-
templarareglunni, svo að eitthvað
sé nefnt.
Það hefur þegar hér í blaðinu
verið gerð grein fyrir þessum
þætti í lífsstarfi hennar.
Sigríður var óvenju sterkur og
litríkur persónuleiki, sem verður
með öllu ógleymanleg þeim sem
kynntust henni. Það má segja, að
sönglistin hafi verið eins og ívaf í
lífi hennar. Sigríður gerði miklar
kröfur til sin I þeim efnum og
lagði metnað sinn i að ná sem
beztum árangri. Hún var fram-
sækin, gersamlega laus við feimni
og hafði heilbrigt traust á hæfi-
leikum sínum.
Ég man eftir Sigríði alveg frá
blautu barnsbeini. Hún var mikill
vinur foreldra minna, hún og
pabbi höfðu gengið saman i
barnaskóla, og Jóhann maður Sig-
ríðar bjó hjá afa og ömmu á
Bræðraparti, þegar hann kom
fyrst á Akranes. Það kom því ein-
hvern veginn af sjálfu sér, að
samband myndaðist á milli okkar
Sigríðar, og heimili þeirra Jó-
hanns og Sigríðar var mér opið
frá fyrstu tið.
Margar ferðirnar var ég búinn
að koma á Suðurgötu 100, sem
mér fannst alltaf minna mig á
lítinn kastala.
Margs er að minnast frá þessum
árum. Ferðir inn á Langasand, fá
að fara með Laxfoss til Reykja-
vikur, sem alltaf var mikil til-
hlökkun, vera með að taka upp úr
kartöflugörðunum i haustblíð-
unni o.s.frv. Mér er í fersku
minni, þegar ég var 8—9 ára, að
ég fékk að búa hjá Jóhanni og
Sigríði í nokkra daga, þar sem
foreldrar mínir voru í burtu.
Fékk ég að vera í herbergi Sveins,
Denna, en hann var á ferðalagi.
Hann var skáti og ég man hvað ég
leit upp til hans. Hafði ég frían
aðgang að bókaskáp hans. Réðst
ég fyrst á „Bláu bækurnar“, en
síðan komst ég í „feitt“, sem voru
ein 12—14 hefti af Basil fursta.
Ég held, ég hafi aldrei í lífinu
verið eins gagntekinn af nekkrum
lestri. Eftir þetta var ég ekki i
neinum vafa um, að lífsferli
mínum yrði bezt varið að hjálpa
litilmagnanum og klófesta þessa
hættulegu glæpamenn!!
Fæddur 13. mai 1923
Dáinn 5. júnf 1975
Kveðjafrámági
Góðvinur minn og mágur hvarf
af sjónarsviði okkar í vikunni sem
leið og er jarðsettur í dag. Garðar
fæddist á Seyðisfirði, sonur hjón-
anna Eyjólfs Jónssonar ljósmynd-
ara, kaupmanns og bankaútibús-
stjóra, og síðari konu hans, Sigríð-
ar Jensdóttur. Hann ólst upp í
foreldrahúsum og nam ljós-
myndaiðn af föður sínum. Hann
starfaði við ljósmyndastörf á
Seyðisfirði, Akureyri og Fá-
t
Þökkum auðsýnda samúð og
hluttekningu við andlát og jarð-
arför bróður okkar,
PÉTURS ÁSTRÁÐS
KRISTÓFERSSONAR,
frá Klúku í Arnarfirði.
Systkini hins látna.
t
Þökkum auðsýnda samúð við
fráfall móður okkar, tengda-
móður og ömmu,
MARGRÉTAR
EINARSDÓTTUR,
hjukrunarkonu.
Jón Ármann Jakobsson,
Hrefna Pétursdóttir,
Hafdís Einarsdóttir,
Bolli Kjartansson,
og barnabörn.
Já, björt eru bernskuárin.
Aldrei er eins gaman að vera til,
aldrei er veröldin eins yndislega
fögur og heillandi.
Albert Schweitzer segir á
einum stað: „Ef menn héldu
áfram að vera það, sem þeir eru,
þegar þeir eru fjórtán ára, myndi
veröldin sannarlega vera öðru-
vísi.“
Ég held einmitt, að leyndar-
dómurinn við persónutöfra Sig-
ríðar hafi verið, að henni tókst
allt sitt lif að varðveita hrein-
leika, hrifnæmi og lífslotningu
barns- og unglingssálarinnar.
Enginn skyldi þó halda, að Sig-
ríður hafi farið varhluta af mót-
læti lífsins.
Um 15 ára skeið var maður
hennar heltekinn af parkinson-
ismus á háu stigi. Var þetta mikill
reynslutími fyrir Sigriði, en hin
sterka Guðstrú hennar gaf henni
styrk til að bera þær þungu
byrðar, sem lögðust á hana.
Jóhann sýndi frábært þrek í veik-
indum sínum, enda sannkallað
göfugmenni i allri skaphöfn.
Man ég, að Jóhann mat mjög
heimsóknir sr. Jóns M. Guðjóns-
sonar og dr. Arna Árnasonar hér-
aðslæknis. Við þessa vini var gott
að ræða. Jóhann andaðist í ágúst
1965.
Ég held það sé satt, sem þýzkur
heimspekingur segir, að guðirnir
gefi Ijúflingunum sínum ómælda
gleði og hamingju, en einnig
dýpstu sorgir og nístandi sárs-
auka.
En þrátt fyrir allt mótlæti lét
Sigþríður aldrei bugast. Hvað
mikið, sem syrti í álinn sá Sigríð-
ur alltaf birtu framundan. Hún
var sem eikin hans Stephans G.:
„Bognar aldrei — brotnar í, byln-
um stóra seinast." Sigríður var
alla tíð með eindæmum hraust til
líkama og sálar. „Eg ætla bara að
verða veik, þegar Nonni minn er
orðinn læknir."
Sigríður gisti þó aldrei neina
spitala, hélt reisn sinni fram á
síðustu stund, varð bráðkvödd og
fékk rólegt og friðsælt andlát.
Ég sakna þess mikið, að síðustu
árin fór fundum okkar fækkandi.
Síðustu samvistir okkar voru frá
hausti 1971 fram á vor 1972, er við
fluttum til útlanda.
skrúðsfirði, en í Reykjavík frá
1954 til 1960. Þá hvarf hann frá
þessu starfi og stundaði sjó-
mennsku til dauðadags, sfðustu
árin við vélgæzlu á togaranum
Ingólfi Arnarsyni.
Garðar kvæntist árið 1946 Guð-
rúnu Þorvaldsdóttur frá Fá-
skrúðsfirði, en foreldrar hennar
eru Þorvaldur Sveinsson sjómað-
ur og múrari og Guðrún Sigur-
borg Vilbergsdóttir áður á Fá-
skrúðsfirði, en nú að Lágholti í
Mosfellssveit. Garðar og Guðrún
eignuðust tvær dætur, Sigur-
borgu og Sigríði. Sigurborg er gift
og á tvö börn, Eyjólf og Guðrúnu.
Guðrún og Garðar slitu samvist-
um og sneri Garðar sér þá að
sjómennskunni, en áður höfðu
þau starfað saman við Ijósmynda-
störf. Hann kvæntist siðar Krist-
ínu Þorkelsdóttur austan af Hér-
aði.
Vinur minn Garðar var einstakt
ljúfmenni og góðmenni og elskað-
ur af öllum á heimili mínu. Hann
var músíkalskur og elskaði tónlist
og lék hana sér til eigin ánægju
og fróunar áýmis hljóðfæri. Garð-
ar var prúðmenni og dagfar hans
notalegt og hans er saknað af öll-
um umhverfis mig. Ég blessa
minningu hans og bið honum
góðrar heimkomu í hóp horfinna
ástvina.
Halldór B. Ólason.
Af hverju, sagði sonur minn
ungur, þegar ég sagði honum.að
stóri Garðar, eins og hann ávallt
kallaði nafna sinn, væri dáinn.
Þessi sama barnslega spurning
leitaði einnig á huga minn, er mér
var skýrt frá láti Garðars frænda
mins og vinar. Eitthvað held ég að
mér finnist tómlegra að koma á
Konu, minni var Sigríður ein-
staklega hlý og ástúðleg. Sigríður
var reyndar með afbrigðum
elskuleg í framkomu við alla. En
hún var vönd að vinum og vönd að
virðingu sinni. Mér verður sér í
lagi hugsað til Lovisu (Lúllu) og
Axels og Rutar og Ingimundar, en
það voru þeir vinir Sigríðar sem
hún hafði hvað mest samband við
og mat mest.
Sigríður hafði hugsað sér að
heimsækja okkur hjónin í sumar
og þá auðvitað sjá litlu heima-
sætuna, sem nú er rétt 2ja ára.
Mikil hefði tilhlökkunin orðið.
En það verður ein af þeim ferð-
um, sem aldrei verður farin.
Frá þvi um 1950, er ég eins og
fer að átta mig á tilverunni, er
margt breytt á Akranesi. Siðan
hefur líka liðið um einn aldar-
fjórðungur. Margir af þeim sem
„settu svip á bæinn“ eru horfnir
af sjónarsviði lífsins eða fluttir
burt.
En innst i djúpum sálarlífsins
fylgja okkur áhrif þess fólks, þó
að maður búi í úthverfi stórborg-
ar. Maður ber að einhverju leyti
svipmót af æskustöðvunum og
fólkinu sem maður umgekkst.
Minningin um Sigríði er eitt það
dýrmætasta sem ég á, og mun
geyma i hjarta minu meðan ég
lifi.
Aldrei var gengið svo til náða á
Suðurgötu 100, að ekki annað
hvort hjónanna settist við orgelið
og sungið var og spilað.
Sérstakt dálæti höfðu þau á
skozku þjóðvísunni „Silver
threads among the gold“ eða
„Fyrir handan fjöllin háu“
(islenzkur textahöf. ókunnur).
Mig langar að lokum til að
tilfæra þetta hugljúfa erindi sem
mína hinztu kveðju til Sigríðar og
Jóhanns með dýpstu þökk og virð-
iugu fyrir allt og allt.
Fyrir handan fjöllin háu
finn ég liggja sporin þín
yndisfögru augun bláu
aftur birtast minni svn.
Ljúft er þá að lifa og dreyma
lítayfir farinn veg.
Minningarnar mun ég geyma
meöan lífs ég anda dreg.
Kaupmannahöfn á páskum 1975,
Jón E. Gunnlaugsson.
Framnesveginn og hitta ekki
Garðar glaðan og hressan, eins og
hann var vanur að vera, heyra
ekki drengina mína segja að þeir
ætluðu að fara niður til frænda,
þar sem þeir þáðu oftast einhverj-
ar góðgerðir, en mættu þó fyrst og
fremst skilningi og þolinmæði, er
þeir skýrðu honum frá áhuga-
málum slnum. Þolinmæði og
skilning hafði Garðar í ríkari
mæli en ég hef kynnzt hjá öðrum
mönnum. Sjálfur varð ég aðnjót-
andi þessara góðu mannkosta
hans, bæði í leik og starfi, þegar
ég fór nokkrar veiðiferðir með
honum á b.v. Ingólfi Arnarsyni,
en á því happaskipi starfaði hann
síðastliðin sextán ár. En það lýsir
Garðari kannski bezt hvað vin-
margur hann var. Þar sem hann
fór, fór maður sem geislaði af
góðvild og hjálpsemi. Ég hef þessi
orð ekki fleiri. Þó frændi sé horf-
inn okkur, skilur hann eftir sig
góðar og hlýjar minningar. Að
endingu vil ég kveðja Garðar vin
minn og hafi hann þökk fyrir
allar ánægjulegu samverustund-
irnar.
Hvíl I friði.
Eyjólfur Halldórsson.
+
BJÖRN ÞÓR JÓHANNSSON,
Meðalholti 9,
andaðist 28. mats.l. Útförin hefurfarið fram.
Jóhann Sölvason og systkini hins látna.
t
Konan mín,
UNA MAGNÚSDÓTTIR,
frð ísafirði,
andaðist á Hrafnistu 1 1. júni.
Guðmundur Árnason.
Jarðarför,
SIGURBJARGAR ÁSBJÖRNSDÓTTUR,
frá Álafossi,
fer fram á morgun laugardag, 14 júnt frá Fossvogskirkju kl 10.30
fyrir hádegi
Sigrtour Sigurjónsdóttir,
Sæunn B. Jónsdóttir,
Pétur Sigurjónsson,
Ásbjörn Sigurjónsson.
+
Maðurinn minn
EINAR JÓNSSON,
skólastjóri,
Ásbyrgi, Bessastaðahreppi
verður jarðsettur laugardaginn 14 júnt kl. 2 frá Bessastaðakirkju. Blóm
vinsamlega afþökkuð
Guðrfður Þórðardóttir.
Garðar Egjólfsson
Ijósmgndari - Minning