Morgunblaðið - 13.06.1975, Síða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 13. JÚNl 1975
Piltur og stúlka
Eftir Jón Thoroddsen
var nær miðjum degi; sté kaupmaður af
hesti sínum í koti einu fyrir austan
bæinn og lét geyma hann þar, en biður
Indriða að hafast þar við öðru hverju,
þar til að hann gjöri honum nokkra vís-
bendingu. Til kaupmanns B. kom L.
kaupmaður um það leyti, sem menn átu
dagverð, og var þar fyrir margt manna
þar úr Víkinni og svo úr Hafnarfirði;
ekki var kaupmaður Möller þar meðal
annarra gesta, og hafði hann skorazt
undan að koma og beðið kaupmann B.
eigi virða það svo, sem honum væri það
til óvirðingar gjört. Þar var veizla góð
um daginn, og voru þau þar bæði hjón,
kaupmaður Á. og kona hans. Húsakynni
voru fremur lítil hjá B., og þótti honum
því betra að bjóða gestum sinum til
skytnings, þegar staðið var undan
borðum og drykkja skyldi byrja um
kvöldið; en þær urðu þar eftir, konurnar,
hjá Maddömu B. —
Þetta sama kvöld sátu þær stallsystur,
Sigríður og Guðrún heima, og líður fram
undir rökkrið, og ber ekkert öðru nýrra
til tíðinda annað en það, að á Guðrúnu
sóttu venju fremur geispar og leiðindi,
og tekflr þá Sigríður svo til orða:
—COSPER--------------------
Saltkjöt og baunir! — Rg kem eins og skot!
_____________________________________
Það væri sagt, Guðrún mín, ef þú værir
núna á einhverjum bæ upp í sveit, að það
mundi koma hér einhver ókunnugur og
sækti að þér.
Ég vildi satt væri, Sigríður mín, sagði
Guðrún, að hér kæmi einhver að rabba
við okkur til skemmtunar í kvöld í leið-
indunum. Allt eins á hún nú systir mín
skemmtilegt að vera boðin þar hjá hon-
um kaupmanni B. eins og við að meltast
hér heima; og því segi ég það, ekki veit
ég, hvað maður getur óskað sér betra en
að vera kaupmannskona og vera alls
staðar boðin og velkomin í hverju sam-
kvæmi og lifa við glaum og gleði og þurfa
ekki að taka hendinni til neins nema
þess, sem manni má bezt líka; og ekki
trúi ég öðru en að ég mundi minnast
einhvern tíma á mína fyrri ævi, ef það
ætti fyrir mér að liggja að komast í
einhverja skárri stöðu, en þá, sem ég er
núna í, sagði Guðrún og teygði sig upp í
sætinu, eins og hún fyndi það á sér, að
maddömublóðið væri þegar farið að
renna í æðunum á sér.
Stúfur litli
hennar, og þá sagði Stúfur: „Hvað gef-
urðu mér til að fá augað aftur?“
„Ég skal kenna þér þá lyst að brugga
hundrað tunnur af malti í hvert skipti er
þú bruggar“, svaraði kerling.
Fyrir þetta fékk kerling auga sitt aft-
ur, og svo fóru þau hvort sinn veg.
En þegar Stúfur litli hafði gengið
nokkra leið, langaði hann til að reyna
skipið. Hann tók það upp úr vasa sínum,
steig fyrst upp í það með öðrum fætinum
og þá stækkaði það til stórra muna, og
þegar hinn fóturinn var kominn upp í
skipið líka, þá var það orðið eins stórt og
skip gerast, og þá sagði stúfur. „Far þú
nú yfir ferskt vatn og salt vatn og nem
ekki staðar fyr en við konungshöllina“.
Og um leið og Stúfur sleppti orðinu, fór
skipið af stað sem fugl flygi, þar til það
kom að konungs höllinni, þar nam það
staðar. I gluggum konungshallarinnar
var fullt af fólki, sem horfði á þetta
einkennilega skip, og allt varð fólkið svo
undrandi, að það hljóp út, til þess að sjá
betur hver það væri sem kom þarna
siglandi á skipi á þurru landi. En meðan
fólkið var á leiðinni til Stúfs litla, steig
hann af skipinu, og varð skipið þá
samstundis svo lítið, að hann gat stungið
MORöUN
KAFNNO
Heyrðu, við skulum drlfa okkur út — áður en við sitjum uppi
með einhvern gest.
Þeir koma bráðum björgunar-
mennirnir — þeir eru núna að
bjarga ketti úr Ijósastaur.
Það var stór maður — þrckinn
— 102—105 um mittið og 130
sm skref.
Maigret og guli hundurinn
Eftir Georges Simenon
ÞýSandi Jóhanna
Kristjónsdðttir
10
kæmi seint ... Ég fór að hálta
kiukkan tíu ... Ég lá lengi vak-
andi og heyrði klukkuna slá
ellefu og hálf tólf ... En hann
kom oft mjög seint heim ... Og
svo hlýt ég að hafa sofnað. Um
miðja nótt vaknaði ég og furðaði
mig á því að hann lá ekki við hiið
mér ... Þá datt mér f hug að
einhver hefði talið hann á að
koma með sér til Brest . .. það er
ekki mikið fjör I skemmtanalffi
hér ... og þess vegna fer hann ...
hara stöku sinnum ... Ég gat ekki
sofnað aftur ... Ég fór svo á fætur
klukkan fimm og stóð við glugg-
ann til að bfða eftir honum ... Þó
veít ég að það fer f taugarnar á
honum, ef hann veit að ég er að
fvlgjast með ferðum hans ... En
klukkan nfu hljóp ég til Le
Pommeret og þegar ég kom þaðan
og fór hina leiðina sá ég að það
stóð fólk við hflinn. Já, en ...
segið mér lögregluforingi ...
hvers vegna ætti einhver að hafa
myrt hann ... Hann er heimsins
bezti maður ... þér getið trúað
mér. Ég er viss um að hann á sér
engaóvildarmenn.
Enn stóð hópur manna við hlið-
ið.
— Mér er sagt að það séu blóð-
bletlir I hflnum ... Ég hef séð að
fólk hefur verið að lesa eitthvað í
blaðinu, en mér vildi enginn sýna
neitt.
— Var maðurinn yðar með
mikla peninga á sér?
— Það held ég fráleitt... Hann
gekk venjulega aðeins með
nokkur hundruð franka á sér.
Maigret lofaði að láta hana
fylgjast með framvindu mála og
gerði sér meira að segja það ómak
að reyna að sefa hana með nokkr-
um velvöldum orðum. Úr eldhús-
inu barst að vitum hans steikara-
lykt. Vinnukonan fylgdi honum
út.
Hann hafði ekki gengið nema
hundrað metra þegar maður kom
hratt á eftir honum.
— Afsakið, lögregluforingi ...
Má ég kynna mig ... Ég heiti
Dujardin, ég er kennari ...
Sfðasta kiukkulfmann hafa marg-
ir foreidrar nemenda minna
komið að máli við mig og spurt
hvort það sé satt sem stendur f
blaðinu ... Og sumir spyrja hvort
það sé rétt að þeir hafi leyfi til að
skjóta ef þeir koma auga á mann-
inn með stóru fæturna.
Þolinmæði Maigrets var nú
þrotin. Hann stakk báðum hönd-
um I vasana og hreytti út úr sér:
— Haldið saman á yður túl-
anum!
Þvfnæst lagði hann af stað inn f
bæinn.
Þetta var fáránlegra en orð
fengu lýst. Aldrei hafði hann
vitað annað eins. Þetta minnti
hann á eins konar veðurlag sem
sjá mátti stundum á kvikmynd.
Fyrst sjáum við hjarta og glað-
lega götu og heiðskfran himin.
Síðan er notuð ákveðin tækni og
ský er látið ganga fyrir sólu.
Stormsveipur næðir um göturnar.
Græn lýsing. Slár sem skclla
saman. Ryki þyrlað upp. Þungir
regndropar falla til jarðar. Og
sfðan steypist rigningin niður og
himinninn verður sannarlega
ógnþrunginn sinfónfa.
Það var að gerast stórkostleg
breyting f Concarneau. Greinin f
Phare de Brest hafði fyllt mæl-
inn, því að munnleg útgáfa at-
burðanna var miklum mun lit-
rfkari en það sem skrifað var f
blaðinu.
Og til að kóróna allt var svo
sunnudagur! Fólk hafði ekkert
fyrir stafni. Sem áningarstað f
sunnudagsgönguferðinni valdi
það bíl Jean Servieres og Maigret
varð að láta tvo lögregluþjóna
standa þar á verði. Hinir forvitn-
ustu dvöldu á staðnum f allt að
klukkutíma og útgáfa atburðanna
varð æ magnaðri eftir þvf sem á
daginn leið.
Þegar Maigret kom aftur á
Hotel de l’Amiral greip gestgjaf-
inn f hann og var frávita af
örvæntingu.
— Ég verð að tala við yður,
lögregluforingi. Þetta er bókstaf-
iega óbærilegt...
— Fyrst skuluð þér sjá til þess
að ég fái hádegisverð.
— Já, en ...
Maigret settist fokvondur við
eitt horðið.
— Bjór, takk fyrir. Hafið þér
séð aðstoðarmann minn nýlega.
— Hann er nýgenginn frá ...
Ég held að bæjarstjórinn hafi
kallað hann á sinn fund ... Það
var líka hringt aftur frá París.
Það voru pöntuð tvö herbergí til
viðhótar fyrir einn Ijósmyndara
og einn blaðamann.
— Hvar er læknirinn?
— Hann er uppi... Hann hefur
gefið fyrirmæli um að enginn
megi koma upp til hans ...
— Og Le Pommeret?
— Hann er nýgcnginn út...
Gula hundinn var hvergi að sjá.
Unglingar f sfnu stffasta sunnu-
dagspússi sátu við nokkur borð f
veitingahúsinu, en höfðu ekki
pantað sér neitt að drekka.
— Komdu hingað, Emma ...
Gagnkvæmur velvilji var upp
kominn milli Emmu og lögreglu-
foringjans. Hún kom til hans og
horfði á hann full trúnaðar-
trausts.
— Ertu alveg viss um að lækn-
irinn hafi ekki farið út f nótt?
— Ég svaf ekki f herberginu
hans, það get ég svarið ...
— Gæti hann hafa farið út?
— Ég held ekki ... Hann er
hræddur. I morgun bað hann mig
að læsa hakdyrunum ...
— Hvernig stendur á þvf, að
guli hundurinn þekkir þig?