Morgunblaðið - 22.06.1975, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 22. JÚNl 1975
Piltur og stúlka
Eftir Jón Thoroddsen
aö gefa honum Möller hérna á hann;
þetta er fantur, en þér eruð dánumaður,
og það hef ég alltaf sagt; skoðið þér nú
til, hann hefur skrifað skrattinn sá arni,
fjóra potta af estras í reikninginn minn,
en fari ég í sjóðbullandi, ef ég hef tekið
nema þrjá og einn kvart; já, það er nú
það.
Rétt í því Jón sagði þetta, var stofudyr-
um Möflers lokið upp, og kom þar út
kvenmaður, það var Guðrún; en er hún
verður vör við mennina þar fyrir utan,
verður henni hverft við og tekur til
fótanna og skýzt fram hjá þeim. Jón kom
auga á hana, en. með þvj að hann var
nokkuð voteygður af brennivíni og sá
ekki nema í þoku, gat hann ekki greint,
hvort það var karl eða kona, sem skrapp
hjá honum, og líkast til hugsaði hann það
vera Möller, sem út kom, og þýtur sem
elding á eftir Guðrúnu út í myrkrið,
blótandi og ragnandi.
Kaupmaður L. skipti sér ekki af Jóni,
en gekk til stofudyra og fann, að þær
voru ólæstar, því Guðrún hafði verið svo
flumusa, að hún gætti ekki að loka á eftir
sér. Kaupmaður gjörir sig heimakominn
—COSPER-------------------
V
og gengur inn og allt innar að svefnhús-
dyrunum; hann ber hægt á dyrnar og
lýkur þeim síðan upp, áður en honum
væri gegnt; sér hann þá í herberginu, að
staup standa þar á borði, en Sigríður
situr náföl á legubekknum og kaupmaður
Möller stendur þar ekki alllangt frá á
gólfinu með hönd á brjósti sér og á öðru
hné álíkt því, þá er heiðnir menn forðum
féllu fram fyrir blótstöllum sínum og
lutu goðum sínum. Möller varð, sem
nærri má geta, hverft við, er inn var
komið; en kaupmaður L. lét sér ekki bilt
við verða og kastaði kveðju á Möller og
segir síðan hálfhlæjandi á danska tungu:
Nú furðar mig ekki á því, að þú hefur
ekki fyllt flokk okkar á skytningi í kvöld;
en varaðu þig á því, að ég segi ekki
konunni þinni eftir þér, þegar ég finn
hana.
Stúfur litli
Svo kom konungsdóttir til hans aftur.
„Æ, þú hlýtur að vera þreyttur, viltu
ekki hvíla þig snöggvast og hafa höfuðið í
kjöltu minni?“ sagði hún. Og meðan
Stúfur svaf þar, færði hún hann í silfur-
föt.
En þegar Stúfur var farinn, og Rauður
riddari sá að engin hætta var lengur á
ferðum, klifraði hann niður úr trénu og
hótaði og ógnaði konungsdóttur allt þar
til er hún varð að lofa að segja, að það
væri hann, sem hefði bjargað henni. Svo
tók hann aftur sér einn hausinn af tröll-
inu til sannindamerkis og leiddi konungs-
dóttur heim í höllina aftur. 1 höllinni
varð nú mikil gleði og konungurinn var í
vandræðum með það, hvernig hann átti
að fara að því að sýna Rauð riddara
tilhlýðilega virðingu.
En Stúfur litli tók með sér öll arm-
böndin tröllsins, og þau voru ekki fá, og
ennfremur gull og silfur, sem tröllið
hafði haft meðferðis. Þegar hann kom
heim til eldabuskunnar og gaf henni allt
saman, varð hún ekki lítið hissa, og fór að
spyrja hvar hann hefði fengið allt
þetta, en hann sagðist bara hafa
farið heim og fengið þar nokkrar gaml-
ar gjarðir eins og áður, og þessu
trúði eldabuskan jafn vel og áður.
Þegar svo þriðja föstudagskvöldið kom,
fór allt á sömu lund og í hin tvö fyrri
skiftin, öll konungshöllin var tjölduð
v»tf>
MORöilN
raff/nu
Hún gródursetur, sáir — rffur arfa, vatnar — plægir og klippir
trén — allt samtímis.
Maigret og guli hundurinn
Eftír Georgas Simenon
Þýðandí Jóhanna
Kristjón'sdóttir
17
— Rmma! Látið mig fá penna
og blek.
Hann tottadi pfpu sfna undur-
rólegur og heyrði bæjarstjórann
segja hljóðlega en þó f von um að
hann heyrði það:
— Plat og aftur plat!
Hann lét það ekkert á síg fá, en
skrifaði með stórri þungri rit-
hönd:
— .... ofangrcindan Ernst
Michoux, fasteignasala f fyrirtæk-
inu Les Sablcs Blancs.
Þetta var bæði hlálegt og grát-
legt. Bæjarstjórinn las það sem
Maigret hafði skrifað. Svo sagði
lögregluforinginn:
— Jæja, þá er það búið! Fyrst
þér viljið endilega að ég handtaki
einhvern, þá tek ég lækninn fast-
an ....
Læknirinn leit á þá til skiptis
og brosti vandræðalega eins og
hann vissi ekki hvort hann ætti að
líta á þetta scm grfn eða alvöru.
En það var Einma sem lögreglu-
foringinn fylgdist með, Emma,
sem var á leið að afgreiðslu-
borðinu, en nam staðar á miðri
leið, ekki eins föl og hún átti
vanda til og skyndilega var eins
og gleðisvipur breiddist yfir and-
lit hennar.
— Þér gerið yður sjálfsagt
grein fyrir, hversu alvarlegt....
— Þetta er starf mitt, bæjar-
stjóri.
— Og eftir allt sem gerít hefur,
hugkvæmist yður ekki annað ráð
en að taka höndum einn minna
beztu vina ... eða félaga ... einn
traustasta og virtasta borgarann f
Concarneau ... mann sem ....
— Hafið þið notalegt fangelsi I
bænum?
Michoux virtist eiga f erfiðleik-
um með að kingja.
— Við höfum lögreglustöðina,
svo er smáaðstaða f gamla bæjar-
hlutanum.
Leroy var kominn inn. Við borð
lá hann tæki svo mikil andköf að
hann blánaði upp þegar Maigret
sagði glaðlega við hann cins og
hann væri að tala um veðrið:
— Heyrið þér, góði minn, ég
ætla að biðja yður að fara með
lækninn I fangelsið ... En gerið
það af fullri gætni.... Það er
engin ástæða til að setja handjárn
á hann. Þér setjið hann inn og
sjáið um að hann skorti
ekkert....
— Já, en þetta er hreinasta vit-
firring, stamaði læknirinn.
Ég botna hvorki upp né niður f
neinu .... Eg ... þetta er
fráleitt... þetta er hreint og
beint viðbjóðslegt!
— Já, þar hittið þér naglann á
höfuðið, sagði Maigret.
Svo sneri hann sér að bæjar-
st jóranum og hélt áfram.
— Eg hef ekkert sérstakt við
það að athuga þó að menn yðar
haldi áfram að leita að flækingn-
um.... Það er afþreying fyrir
bæjarbúana ... kannski er það
Ifka gagnlegt.... En þér skulið
ekki halda að það skipti neinum
sköpum hvort hann na>st eða
ekki.... Reynið að sefa fólkið.
— Vitið þér að hann var með
sveðju á sér, þegar hann var
handtekinn I morgun?
— Hreint ekki ósennilegt.
— Það er ekki fráieítt með
öllu...
Maigret fór að finna til óþolin-
mæði. Hann hafði risið á fætur,
klæddi sig f þykkan yfirfrakkann
og burstaði af hattinum sfnum
með erminni.
— Vona við sjáumst fljðtlega
bæjarstjóri.... Ég skal áreiðanlcga
láta yður vita um framgang
mála... En munið cftir einu...
Segið blaðamönnunum ekki of
margar sögur... Það er f raun og
veru ekki nokkur ástæða tfl að
gera teljandi veður út af þessu...
Verðið þér samferða...?
Sfðustu orðunum var beint til
ungs lögreglumanns, sem leit á
bæjarstjórann eíns og hann vildi
sagt hafa:
— Þér verðið að afsaka, en ég
er tilneyddur að fara með...
Maigret klappaðí Emmu
vingjarnlega á kinnina um leið og
hann gekk hjá og arkaðí svo
áfram án þess að skeyta um for-
vitni fólksins.
— Er það þessa leið?
— Já, það er um hálftfma-
gangur.
Sjómennirnir voru rólegri en
flestir aðrir íbúar bæjarins og nú
voru bátar að láta úr höfn, enda
hafði veðrið lægt til muna.
Lögreglumaðurinn gaut
augunum til Maígret eins og
skólapiltur sem vill koma sér f
mjúkinn hjá kennara sfnum.
— Það er nú þetta, sko, að
bæjarstjórinn og læknirinn spila
bridds saman að minnsta kosti
tvisvar I viku, þvf hefur þetta
verið mikið áfall fyrir hann.
— Hvað segir fólkið f bænum?
— Það fer dálftið eftir hver er...
Verkamenn og sjómenn eru ekki
eins uppnæmir og aðrir. Þeim
virðist f aðra röndina dálftið
skemmt... það er svokallaða ffna
fólkið sem er komið f klfpu og
enginn þorði varla að ávarpa þá...
En þeir gengu nú einum of langt
með þvf að fara að daðra við verk-
smiðjustúlkurnar... Þó var það
verra á sumrin, þegar vinir þeirra
komu frá Parfs... Þá var setið við
rirykkju og svo voru læti og
kvennafar fram á rauðanótt, eins
og þeir ættu bæinn.. Það var oft
kvartað.. Sérstaklega var Le
Pommeret erfiður... Hann varð