Morgunblaðið - 21.09.1975, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 21. SEPTEMBER 1975
Aleinir heima
það, og nú var eins og einhver, eða
eitthvað, fálmaði sig upp stigaþrepin —
já, og núna var það rétt yfir höfðinu á
honum. Það var ekki búið að leggja gólf
uppi, heldur fyllt upp með sagi á milli
bitanna. Þar var einhver sem læddist í
saginu ...
Þá herti Óli upp hugann. Nú eða aldrei,
hugsaði hann. Hann læddist aftur á bak,
starði fast á hurðina, og fikraði sig inn í
svefnherbergið. Hann hristi kröftug-
lega þá sem sváfu.
„Vaknið!" hvíslaði hann hás. „Það er
morðingi uppi á loftinu! Eldhúsmegin
út!“
Syfjaðir og ringlaðir þutu þeir báðir á
eftir Óla, hlupu sem fætur toguðu burtu
frá bænum.
Þeir námu staðar, lafmóðir, fyrir utan
hjá Jakobi. Núna fyrst gat Óli útskýrt
alla hrollvekjuna fyrir hinum. Þeir komu
sér saman um að segja ekki neitt við þau
þarna inni, alveg strax, frekar að fá
pabba Jakobs til að koma, eftir svolitla
stund, með byssu eða exi.
En þegar pabbi, mamma og systurnar
komu heim, var tekið á móti þeim, þeim
til mikillar undrunar, af — Surtlu. Hún
stóð svört og kyrr í dyrunum í tunglskin-
inu, og það glitti í gult og grænt úr
augunum á henni, svo að það lá við að
þau yrðu hrædd.
Allar dyr stóðu opnar, strákarnir
✓"COSPER----------v
Afsakið! En ég vil biðja yður að muna eftir að
læsa hurðinni, þvf ég geng f svefni!
horfnir, og frá fjósinu heyrðist greinilegt
öskur og óróleiki, svo þau héldu að hurð-
in væri opin þar líka.
En það einkennilega var, að haninn
galaði rétt eins og við sólarupprás, og
hænurnar gögguðu „gagg-gagg-gagg-gó“
eins og þær hefðu allar verpt eggjum í
einu, klukkan átta að kvöldi.
Þegar þau opnuðu dyrnar á hænsna-
kofanum, náðu þau varla andanum fyrir
reyk. Hænsnin flögruðu í kringum ljós-
týruna frá glugganum, á miðju gólfi
hafði verið komið fyrir palli úr múrstein-
um og ofaní honum sindruðu síðustu
neistarnir af litlu báli.
En frá nágrannabænum kom einkenni-
leg hópganga. I fararbroddi var pabbi
Jakobs, með byssu í hendinni. Á eftir
honum komu Óli, Einar, Jakob og Henry
— allir með tilkomumiklar kylfur á öxl-
unum...
Það leið langur tími áður en fólkið á
Langerud fór aftur í heimsókn. Og það
leið þó nokkur tími þar til strákunum óx
kjarkur til nýrra dáða.
Höf.: Marie Hansen.
Sagan af töfra-
handinu bláa
Einu sinni var flökkukerling, sem
hafði flakkað um sveitina og betlað. Með
henni var lítill drengur. Þegar hún hafði
betlað pokasnigilinn sinn fullan, labbaði
hún yfir ásinn á leið heim til sín.
Þegar þau voru komin upp í hlíðina,
sáu þau lítið blátt sokkaband, sem lá þar í
götunni. Drengurinn bað um að fá að
taka það upp. „Nei“, sagði fóstra hans,
„það getur verið eitthvað óhreint við
bandið það tarna“, og svo skipaði hún
piltinum að fylgja sér.
Þegar þau voru komin dálítið lengra,
sagðist drengurinn þurfa að hlaupa
dálítið frá. Kerlingin settist á fallinn
trjábol á meðan. En strákur varð æði
lengi í burtu, því þegar hann var kominn
svo langt inn í skóginn, að kerla sá hann
ekki lengur, tók hann til fótanna og stökk
þangað sem sokkabandið lá, tók það og
hnýtti því utan um mittið á sér. Þá varð
hann svo sterkur, að honum fannst hann
geta tekið upp f jöll.
Þegar hann kom aftur til kerlingar-
innar, var hún öskureið og spurði hvað
hann hefði verið að gera svona lengi. „Þú
ert ekki mikið að hugsa um tímann,
karlinn. bó bað sé farið að kvölda. Oe við
M0R0JN/
KAFWNU
k
Aldrei hefur þú horft slíkum
aðdáunaraugum á mig.
Kaffitfminn minn er alveg að
verða búinn — rétt að kiára
þennan kafla.
Kvikmyndohandrit að morði
Eftir Lillian
O'DonneH
Þýðandi Jóhanna
Kristjónsdóttir.
52
númer niður, sagði David og
beindi máli sfnu til Diane Quain.
Hálfnöldrandi byrjaði geymslu-
vörðurinn að draga fram töskurn-
ar, sem David las upp og sjálfur
stundi hann mæðulega þegar
hann sá hversu gffurleg vinna
beið þeirra. En hann hafði
skyndilega fengið hugboð um að
hingað hefði farangurinn verið
settur. Og hann gat á engan hátt
rökstutt þetta hugboð sitt. Þð var
hann sannfærður um að hann
myndi þekkja töskur Talmeys
jafnskjótt oglhann sæi þær.
— David, hér eru þrjár töskur
með sama númeri, hrópaði Diane
skyndilega upp yfir sig.
David réðst til atlögu við fyrstu
töskuna og honum tókst að opna
hana. Vel og snyrtilega hafði ver-
ið látið ofan f töskuna og var það
eintómur vetrarklæðnaður sem
engan veginn hæfði hlýju Kali-
fornfuloftslaginu. Engu að sfður
rannsakaði David hvern vasa og
lét fingurna strjúkast yfir fóðrið.
En hann fann ekkert.
Hann tók næstu tösku, en þar lá
allt holt og bolt, óhrein undirföt,
skyrtur, buxur og hvaðeina eins
og hefði verið grýtt ofan f töskuna
f mesta ffýti. Æfðum fingrum
rannsakaði hann hvern einasta
hlut. Og loks hélt hann á lftilli
minnisbók í hendinni og inni f
henni var saman brotinn pappfrs-
miði.
Skjálfhentur breiddi David úr
miðanum og las.
Skriftin var stór og barnaleg en
hér var enginn vafi lengur: bréfið
var stflað til ungfrú Shaw og
undirritað af Timothy Unter-
wood. David renndi augum yfir
blaðið og lagði það sfðan f veski
sitt. Sfðan sneri hann sér að
geymsiuverðinum og kvittaði
fyrir móttöku.
— Ég tek þetta plagg hér. Við
sendum mann hingað á morgun
til að sækja farangurinn. Þökk
kærlega fyrir alla hjálpina.
Glaður og hamingjusamur
fylgdist David með Diane Quain
frá stöðinni.
— Hvernig getið þér verið viss-
ir um að það hafi ekki verið
Talmey sjálfur, sem afhenti tösk-
urnar? spurði hún hispurslaust.
— Tveimur dögum áður en
hann ætlaði að fara af stað, sam-
kvæmt upphaflegri áætlun? Það
var ekki svo mlkið sem vasaklút-
ur eftir f íbúðinnf hans, hvernig
hefði hann átt að komast af þessa
daga fram að ferðinni. Auk þess
var eín taskan full af vetrarflík-
um. Frú Stukey sem hann leigði
hjá hafði sagt mér að hann ætlaði
að biðja hana að geyma þær, svo
að hvernig stendur á þvf að sú
taska kemur fram hér á járn-
brautargeymslunni? Já, þvf f
ósköpunum hefði hann yfirleitt
átt að fara með nokkurn farangur
hingað, þar sem hann hafði
hugsað sér að fara flugleiðis frá
Kennedyflugvelli? Við skulum
einnig hafa f huga hvernig sett
hafði verið niður f hinar töskurn-
ar. Það var auðsætt að sami aðili
hafði ekki gert það.
— Svona, svona, takið þessu nú
rólega, sagði Diane og brostí.
En David hafði enn ekki lokið
máli sfnu.
— Morðinginn vildi leyna okk-
ur þvf að Talmey væri látinn.
Hann vfldi láta okkur standa f
þeirri trú að Talmey hefði stung-
ið af, kannski vildi hann reyna að
koma þvf inn hjá okkur að hann
hefði myrt Mariettu Shaw. Og
meðan við vissum ekki hvenær
Talmey dó, var óhjákvæmifegt að
hallast að þeirri kenningu og þess
vegna varð hann bæði að losa sig
við Ifkið og farangurinn. En hvers
vegna skyldi hann hjálpa okkur
með þvf að grafa töskurnar með
Ifkinu? Hvaða leiðir hafði hann
þá um að velja? Hann gat auð-
vitað sökkt þeim f vatn eða — og
þeirri hugsun laust niður hjá mér
eins og eldingu: hvað hefði hann
gert við töskurnar, ef hann hefði
átt þær sjálfur? Komið þeim fyrir
f geymslu og aldrei sótt þær.
Þegar þér spurðuð mig áðan hvert
við værum að fara gat ég aðeins
fundið eitt rökrétt svar: á aðal-
járnbrautarstöðina.
David Ijómaði eins og sól f heiði
vegna skarpskyggni sinnar, en
þegar þau komu út að bflnum
nam hann snögglega staðar.
— Hamingjan góða, ég var bú-
inn að steingleyma að ég ætlaði á
lögreglustöðina! Timothy
Unterwood er auðvitað þar enn!
Ilann klappaði léttilega á brjóst-
vasann.
— Skjalið hér er óyggjandi
sönnun þess að hann er saklaus.
Heyrið mig nú. Hafið þér nokkuð
á móti þvf að ég keyri yður heim
og sfðan fer ée ...
— Já, þér megið bóka að ég hef
heilmikið á móti þvf!
David glápti skifningsvana á
hana.
— Vorum við ekki búin að
ákveða að borða saman kvöld-
verð?
Ég hef hugsað mér að kalla
eftir þvf boði. En við getum Ifka
sem bczt borðað heima hjá mér
og svo farið þér rakleitt f rúmið