Morgunblaðið - 30.11.1975, Blaðsíða 37

Morgunblaðið - 30.11.1975, Blaðsíða 37
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 30. NÓVEMBER 1975 37 Meistari Jakob ★ ★ EmmanueUe ★ Lögreglumaöur/373 ★ ★ Nœturmyrkur Pasolinis kvik munl /ídflA SÆBJÖRN VALDIMARSSON MEISTARI JAKOB * * NÝJA BIÓ. Þrátt fyrir nokkrar hressileg- ar hláturgusur á stangli fæ ég ómögulega skilið hvernig í ósköpunum stóð á því að þetta var ein vinsælasta gamanmynd- in á meginlandinu á sfðasta ári. Mikið er raunar af smá- bröndurum en fæstir þeirra eru þess megnugir að erta hláturtaugarnar svo neinu nemi. Þess ber þó að gæta að mynd- ' in er stórskemmd af enska talinu sem „dubbað“ er inná hana. Látæði, málfar og öll framkoma burðaráss myndar- innar, Louis De Funes, er með svo miklum eindæmum og al- frönsk, að enskan hreinlega sker í eyrum. Við skyldum nú aldrei verða orðin svo „vest- ræn" vegna yfirgnæfandi fjölda engilsaxneskra mynda á íslenzkum markaði, að við hlæjum helzt ekki nema að amerískri fyndni? S.V. HVERSVEGNA ALLT ÞETTA UMTAL? EMMANUELLE * Frönsk, frá 1974. Gerð eftir samnefndri skáldsögu Emmanuelle Arsan, leikstjóri Just Jackin, aðalhlutverk Sylvia Kristell. Það sem að E. hefur til síns ágætis er fyrst og fremst hinn hrífandi, sakleysislega eggjandi persónuleiki „leikkon- unnar“ Sylviu Kristell. Þokka- leg kvikmyndataka í fögru um- hverfi í Thailandi, (minnir þó alloft á væmnar sjónvarpsaug- lýsingar, enda höfðu það verið einu viðfangsefni leikstjórans til þessa), svo og kitlandi kroppar kvennanna. Þar fyrir utan er myndin hálfgert prump, efnisþráðurinn bág- borinn ogtilgangur hennar ber- sýnilega sá einn að auðga fram- leiðendurna, sem hefur og dável tekizt. Fyrir nokkru barst mér í hendur hin þekkta, franska ástalífssaga TEH STORY OF O, sem af mörgum (þ.á m. Graham Greene) er talin ein af hinum sígildu verkum klámbókmennt- anna. Mértii nokkurrar ánægju las ég fyrir skömmu að sýningar væru hafnar á kvik- myndagerð bókarinnar og að henni stæðu sömu aðilar og E„ þ.e.a.s. þau Kristell og Jackin. Efni þeirrar furðulegu ástar- sögu er það mergjað að kvik- myndin THE STORY OF O er flokkuð undir „hard core pornography", en Emma þykir ósköp bragðdauf útí hinum stóra heimi og fékk því „softcore“ stimpilinn. Hér á landi þykir hún svo djörf að klippa verður úr henni atriði, sem í rauninni var sauðmein- laust, tveir álfakroppar að gæla hvor við annan. Nær hefði verið að „týna“ atriðinu þar sem Emma sleikir svitann af Fippanum, en það er náttúrlega smekksatriði. Það mætti segja mér að ein- mitt THE STORY OF O yrði tímamótamynd hérlendis, fyrsta raunverulega djarfa myndin sem birtist í íslenzku kvikmyndahúsi, þrátt fyrir vammir og vol pipraðra ráða- manna. Sjáum nú bara til. S.V. HÁSKÓLABIÓ LÖGREGLUMAÐUR/ 373 if if Einn harðsoðnasti leynilög- reglumaður sem starfað hefur í New York-borg hét Eddie Egan og varð heimsfrægur af þeim afrekum sínum sem kvikmynd- uð voru i THE FRENCH CONNECTION (þar fór Gene Hackman með hlutverk hans.). L. 373 segir frá lítt þekktari hreystiverkum garpsins, en þess má geta að honum var vikið frá störfum fyrir fullt og allt vegna drápsins á samstarfs- manni hans, og sýnt var i lok myndarinnar T.F.C. Einn stærsti kostur myndar- innar er að hér fer Eddie Egan með stórt hlutverk, þó ekki leiki hann sjálfan sig. Því virðist myndin aldrei fjarri gráum, miskunnarlausum sann- leikanum, hér er maður fyrir sjónum okkar sem raunveru- lega upplifði obbann af þessum ómannlegu atburðum. Og það má segja leikstjóranum til hróss að myndin er réttilega grámuskuleg. Aftur á móti er söguþráður- inn dramatiseraður um of og leikur Duvalls er tæpast nægi- lega groddalegur fyrir þetta ruddahlutverk, (minnist bara Hackmans í T.F.C.) Duvall er yfirleitt afbragðsgóður t.d. í THE GODFATHER eitt og tvö, og sérstáklega í THE GREAT NORTHFIELD MINNESOTA RAID. En Verna Bloom (eftir- minnileg úr blóðveizlu East- woods, HIGH PLAINS DRIFTER) er vel niðrá jörðinni og skilar litlu hlut- verki með prýði. Og Eddie Egan er hálf vandræðalegur, — skyldi hann ekki hafa langað í aðalhlutverkið? Sæbjörn Valdimarsson. NÆTURMYRKUR PASOLINIS. Fyrir skömmu gafst mér kostur á að sjá mynd Pasolinis, 1001 ARABIAN NIGHTS, sem er að því er ég bezt veit, nýjasta mynd þessa umdeilda leik- stjóra. Pasolini var myrtur fyr- ir fáum vikum, galt hann þar fyrir öfuguggahátt sinn með lífinu. Hérlendis hafa sárafáar myndir hans verið sýndar, ég man eftir aðeins þremur i svipinn. Það eru Svínastían, MAMMA ROMA OG THEOREMA. Allar höfðu myndinar sitthvað til sins ágætis, Pasolini sýndi fólki rotnari hliðina á tilverunni um- búðalaust. Hórur og mellu- dólgar, þjófar og öfuggar voru gjarnan söguhetjur mynda hans. I því umhverfi ólst hann sjálfur upp og gjörþekkti. En síðari árin fjarlægðist Pasolini æ meir raunveru- leikann. Rangsnúinn hugsunar- háttur hans setti meiri og meiri svip á verk þessa gustmikla leikstjóra. Þau eru m.a. THE CANTERBURY TALES. (tvær myndir), THE NIGHTS OF DECAMERON, 1001 ARABIAN NIGHTS og sú sem hann vann að er hann lést, THE 201 DAYS OF SODOM. I þeirri siðastnefndu gekk hann lang- lengst í sóðaskapnum og er talið mjög óliklegt að hún fáist nokkurn timann sýnd á frjáls- um markaði. Reyndar bendir fátt til þess í dag að svo verði, þar sem næstum allri filmunni var stolið ásamt hluta af nýjasta listaverki Fellinis, CASANOVA, úr framköllunar- stofum TECHNICOLOR í Róm. En það er Þúsund og ein nótt þessa ítalska kynvillings og kommúnista sem ég ætlaði að fjalla um. Myndin er ærið sundurlaus og torskilin, sömu persónunum bregður fyrir annað slagið myndina út. Efnis- þráður illfylgjanlegur. Myndin er að sjálfsögðu vettvangur fyrir kynrugl Pasolinis. Hér fara dökkeygir og glæstir Ara- bapiltar með aðalhlutverkin, og þrátt fyrir nokkur mök við þel- dökkar og seiðandi Mára- stúlkur og bosmamiklar Bedúinaskvísur virðast þeir langskotnastir hvor í öðrum. Ekkert er sameiginlegt hinum arabísku ævintýrum nema nafnið. Alloft þótti mér sem Pasolini væri að sækja á svipuð mið og Fellini í myndinni SATYRICON. Afleiðingin var aðeins skuggi af verki meist- arans. Sá broddur þjóðfélags- ádeilu, sem einkenndi fyrri myndir Pasolinis, virtist nú bit- laus orðinn. Þó brá fyrir glömpum hnignandi, deyjandi snilli í surrealistiskum uppstillingum og einstaka atriði þar sem Paso- lini virtist helzt vera að skopast að sjálfum sér.” Ef til vill er Pasolini enn eitt dæmið um enn síhnignandi andlegt heilsufar Rómverja. Þegar ég gekk útaf þessari einkennilegu sýningu inní kvöldblæ Ipswich-borgar, iðandi af lífi, gerðist sú spurning ágeng: — Hvert stefndi lista- maðurinn sem skóp ACCATTONE, TIIE GOSPEL ACCORDING TO ST. MATTHEW, var talinn bezta ljóðskáld Italiu sinnar samtiðar og frábær rithöfundur, hvers vegna? Sæbjörn Valdimarsson.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.