Morgunblaðið - 30.11.1975, Síða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 30. NÖVEMBER 1975
Hjalti
húsmannssonur
Þegar konungssonur fór að hátta, setti
hann hringinn upp í sig. en bráðlega tók
hann að hrjóta heldur hátt og hrökk
þá hringurinn ofan í hann. Vaknaði hann
við þetta og hóstaði svo harkalega að
hringurinn hrökk aftur upp úr kverkum
hans og langt út á gólf, en þá var rottan
ekki sein á sér, greip hringinn og hljóp
með hann út að holunni til kattarins, sem
þar beið eftir henni.
En meðan þetta gerðist, hafði konung-
urinn komið auga á Hjalta og var ekki
seinn á sér að láta setja hann í dýflissu og
dæma hann til dauða, þ.ví hann hefði gert
dóttur hans háðung og hneisu, sagði
hann og skyldi nú Hjalti líflátinn að
þrem dögum liðnum. Var Hjalti lokaður-
inni í dimmum klefa í turni einum. Kött-
urinn var að snuðra kringum turninn
með hringinn, til þess að vita, hvort hann
gæti ekki komist inn til Hjalta með hann.
En allt í einu kom örn fljúgandi, læsti
klónum í köttinn og flaug með hann út
yfir sjóinn. Þar kom fálki og réðist á
örninn, svo hann sleppti kisu og fór að
fást við fálkann, en þegar kisa datt í
COSPER
lcospta
hann kann að hafa falið sig f klæðaskápn-
sjöinn, kom að henni svo mikill vatns-
skelkur, að hún sleppti hringnum, sem
óðar sökk til botns, Synti svo kisa í land
og hristi sig duglega á ströndinni, en þá
kom að henni hundurinn, sem húsbóndi
Hjalta hafði einnig keypt handa honum,
og sagði þá kötturinn:
„Æ, hvernig á ég nú að fara að? Nú er
hringurinn horfinn og þeir eru búnir að
dæma hann Hjalta til dauða?“
Og kisa hágrét og bar sig aumlega.
,,Ó, það veit ég nú ekki,“ sagði hundur-
inn, en „en hitt veat ég, að mér er svo illt í
maganum að ég veit ekki hvað ég á að
gera.“
,,Þá hefir þú étið eitthvað óheilnæmt,"
sagði kötturinn.
„Ekki veit ég nú til þess að ég hafi étið
neitt annað nýlega, en dauðan fisk, sem
ég fann á floti hérna í sjónum.“
„Kannske fiskurinn hafi gleypt hring-
inn og ekki þolað gullið og þú þolir það
ekki heldur,“ sagði rottan, er þar var
komin, hún hafði farið í humátt á eftir,
þegar hún sá örninn fljúga burt með
kisu.
„Það getur svei mér verið,“ sagði
hundurinn, en hvað gagnar það honum
Hjalta?“
„Ég skal bara fara ofan í þig og sækja
hringinn," sagði rottan, „ég þarf ekki
stóra smugu að fara eftir, og ef hringur-
inn er í maganum á þér, þá skal ég finna
hann. Svo fór rottan upp í hundinn og
alla leiö niður í maga, og þótt seppa liði
ekki sem best á meðan, þá fann hún nú
hringinn og kom með hann aftur.
Svo báru þau ráð sín saman og hundur-
inn var hissa á að kettinum skyldi ekki
hafa hugkvæmst að reyna að klifra upp
turninn og vita hvort hann fyndi ekki
holu, þar sem hann gæti laumað hringn-
um inn til Hjalta. — Þetta reyndi kisa
svo, og það tókst, og um leið og Hjalti
fékk hringinn óskaði hann að turninn
rifnaði í tvennt. Svo óð hann inn til
konungshjónanna og lét dynja á þeim
skammirnar fyrir alla þeirra klæki. Kon-
ungur var ekki lengi að kalla á marga
hermenn og skipaði þeim að taka Hjalta,
en hann var þá ekki seinn á sér að óska,
að allir hermennirhir væru á kafi upp
undir hendur í keldunum í fúamýrinni
upp undir fjallinu og þar átti hver þeirra
nóg með sig.
Þegar Hjalti var búinn að segja kónga-

Ég verð fylgdarmaður vkkar á
þessum gíraífaveiðum.
talar heldur páfagaukurinn
sem er búktalari.
N
Ég á við vissa erfiðleika að
stríða líka, því kvennabúrið
mitt skilur mig ekki.
Er ekki upplagt fyrir þig að
æfa þig í að stoppa í sokkana
mína áður en við giftum
okkur?
1 veizlu í Lundúnum sat ung-
ur lávarður, sem var heldur
leiðinlegur á móti listamann-
inum VV'histler. Þeir töluðust
ekkert við, en loks sneri lávarð-
urinn sér að Whistler og sagði:
— A ég að segja vður, herra
VVhistler, ég ók framhjá bú-
garði yðar í gær.
— Þakka vður fvrir, sagði
Whistler, þakka yður kærlega
fyrir.
X
Fjöldi manns kemur árlega
til Mount Vernon, bústaðar
George Washingtons. Dag
nokkurn kom þangað spjátr-
ungslegur, ungur Englend-
ingur. Hann hitti gamlan
mann, Shep Wright að nafni,
sem hafði lengi séð um hirð-
ingu garðsins umhverfis bú-
garðinn.
— Nei, sko, sagði Eng-
lcndingurinn, ég sé að Georg
gamli hefur fengið þessa lim-
girðingu frá Englandi.
Gamli maðurinn leit rann-
sakandi augum á unga mann-
inn, var þögull um stund, en
sagði síðan:
— Já, það er rétt — og það er
ekki það mesta. Hann fékk allt
þetta blómlega land frá Bret-
um.
X
Fátækur Þjóðverji kom eitt
sinn til auðugs frænda síns og
hað hann um ölmusu. Sá ríki
gaf honum fimm mörk.
— Hvað, sagði sá fátæki
móðgaður, sonur þinn gaf mér
tfu mörk.
— Það er ekkert að marka
það, sagði sá gamli, þorparinn
sá á ríkan föður.
Morðíkirkjugarðinum
Eftir
Mariu Lang
Jóhanna Kristjóns
dóttir þýddi
47
skynja þetta strax. Það liggur f
loftinu. Ef hún þyrði fyrir ofríki
móður sinnar, myndi hún sofa
hjá hverjum þeim karlmanni sem
henni hyðist.
— Þó varla Connie Lundgren?
sagðí ég vantrúuð.
Einar hló.
— Ég býst við þér finnist hinn
rauðhærði Márten Ifklegri? Ég
bendi á að hann hringdi til henn-
ar fyrr um kvöldið og ég sé ekki
annað en ýmislegt renni stoðum
undir að hann sé á einhvern háft
flæktur f það sem gerðist á að-
fangadagskvöld.
Þá rifjaðist dálftið upp fyrir
iȎr.
— Já, það er líka alveg rétt og
Susann sagði ósatt á einhverjum
punkti. þegar hún var að lýsa
gönguferðinni heim til sfn á að-
fangadagskvöld. Það hefur
kannski verið Márten sem hún
hitti...
Faðir minn andvarpaði.
— Mér hafði nú reyndar skilizt
að það væri glæsikonan Barbara
sem færi á stefnumótin mcð
Márten Gustafsson?
Þetta var meira en nóg til að
áhugi Einars á Susann hjaðnaði
verulega.
— Já. Hvar er Barbara? spurði
hann skyndilega. — Ilún hefur
ekki sézt sfðan við kvöldverðar-
borðið.
— Ég býst við, sagði faðir
minn, — að hún sé að tala við
Tord undir fjögur augu uppi f
vinnuherberginu.
En ég varð ailt f einu gripinn
hinum mesta leiða á öllu þvf sem
viðkom þokkafullum Ijóskum.
— Mér finnst nú reyndar að cf
einhver er illa flæktur f þetta mál
hljóti það sannarlega að vera Bar-
bara. Hvers vegna reynir enginn
að harka neitt upp úr henni? Við
vitum að hún hefur gerzt sek um
fjárdrátt... að hún var til þess
fús að giftast Motander forstjóra
sem var meira en tuttugu árum
eldri en hún, að Ifkindum aðal-
lega til að komast yfir peningana
hans. Við vitum Ifka að hún er
ákaflega hirðulaus f peningamál-
um. Er nokkuð óeðlilegt f þeirri
hugsun að hún hafi sfðast látið
sér detta f hug að stela kirkju-
gripunum til að útvega sér enn
meiri peninga? Og hvað f
ósköpunum var hún að gera útf f
kirkjugarði klukkan hálf sex á
aðfangadagskvöld cf það var
ekki...
Ég beit á vör mér og þagnaðí
skyndilega. f>rjú pör af augum
störðu á mig. Augnaráð Einars og
Christer báru vott um ósvikna
undrun, faðir minn var
spyrjandi.
— Ég... ég er vfst að verða
þreytt... stamaði ég eymdarlega.
— Ég er farin að rugla öllu
saman.
Ég skammaðist mfn óhemju
mikið fyrir að ég hafði óvart
Ijóstrað þvf upp að ég hefði legið
á hleri og heyrt samræður föður
mfns og Tords. Ég hafði aldrei
verið jafnfegin að sjá Hjördfsi
Hoim og þegar hún birtist nú
þarna f stofunni.
Samræður okkar beindust að
hlutlausari efnum og ég vonaði að
faðir minn myndi gleyma þessu.
Það gerði hann reyndar en það
stafaði eingöngu af þeim ægilegu
athurðum sem gerðust stuttu
sfðar.
Við ætluðum að drekka kaffi
klukkan nfu og tuttugu mfnútur
fyrir nfu gekk ég upp á herbergi
mitt til að snyrta mig og hafa
fataskipti áður en nýja árið gengi
f garð eftir fáeina klukkutfma.
Ég klæddi mig úr svörtu dragt-
inni minnf og fór f gulan og glað-
legan bómullarkjól, greiddi mér
og málaði á mér varirnar. Svo
siökkti ég I jósið f gestaher-
berginu og gekk fram f ganginn.
Eitthvað undarlegt hugboð
fékk mig til að ganga að einum
glugganum og stara f st jörnulaust
gamlárskvöldið. (Jtiljósið var
kveikt og f Ijósgeislanum sem féll
út f þétt myrkrið uppgötvaði ég
mér til óblandinnar undrunar
litla hvftklædda veru sem gekk
einörðum skrcfum frá húsinu.
Ég veit ekki hvað ég var að
hugsa, þegar ég þaut niður
stigann og fram f forstofuna,
smeygði með eldingarhraða á mig
stfgvélum og greip pelsinn minn
og kastaði honum yfir mig og
hljóp út á eftir henni gegnum
hliðið og inn f niðdimman kirkju-
garðinn. En án þess að ég vissi
eiginlega hvernig það vildi til
hvarf hún skyndiiega f myrkrið
og ég var eín, umkringd óhugnan-
legri kyrrð kirkjugarðsins. Ég
reyndi að hrópa nafn hennar en
rödd mfn varð að hvfsli og ég gat
ckki gert aðra tilraun. Það var
alveg sama hvert ég sneri mér ég
sá ekk«rt annað en skugga
trjánna og legsteinanna.
Hjartað barðist svo ótt f brjósti
mér að ég hélt það væri að
springa. Alls staðar fannst mér ég
sjá skugga sem hreyfðu sig f
kirkjugarðinum og ég varð gripin
ofboðslegri skeifingu. Voru ein-
hverjar iifandi verur á kreiki hér
f garðinum. Var morðinglnn sem
hafði lyft öxinni til höggs og reitt